บทที่ 192 ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ

สีหน้าของจงจึงห้าวอยู่ตรงแสง เดี๋ยวมืดเดี่ยวสว่าง ไฟนั้นยัง

ไม่ได้มอดหายไป กลับยิ่งลุกโชนมากขึ้น “ฉันรู้แล้ว”จู่ๆหลินซินเหยียนก็พูดคำพูดที่ไม่เกี่ยวข้องขึ้นมา

จงจึงห้าวขมวดคิ้ว “คุณรู้อะไร?”

“เหอรุ่ยหลินก็รู้เรื่องนี้ ตอนนั้นเธอเป็นคนให้ข้อมูลฉันเอง เพื่อ ล่อให้ฉันออกมา เธอจงใจพูดเรื่องพวกนี้ เพื่อเบี่ยงประเด็น สนใจของจงจิ่งห้าว

เหอรุ่ยหลินก็ต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว เพราะเรื่องในตอนนั้น ทั้งหมดเป็นฝีมือของเธอ

พอคิดถึงเหอรุ่ยหลินผู้หญิงคนนี้แล้ว สีหน้าของเขาก็นิ่งขรึมลง

หลินซินเหยียนคิดที่จะผละตัวออกมาจากเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย จงจิ่งห้าวกดไหล่ของเธอเอาไว้ ตอนนี้เขาตอบสนองกลับมา แล้วว่าเธอจงใจเบี่ยงความสนใจของเขา

มีน้ำคลออยู่ที่ใต้ตาของเขา “ผมไม่ใช่เด็กๆแล้ว คุณจะให้ผม รออีกนานเท่าไร?”

พูดพลางร่างกายของเขาก็ลงต่ำกว่าเดิม พูดแซวเล่นที่ข้างหู ของเธอ ผมได้ยินมาว่ารักมันต้องกระทำออกมาให้เห็น

บูม!
หลินซินเหยียนในหัวว่างเปล่าทันที เขา เขาพูดแบบนี้ออกมา ได้ยังไง

ไม่……..ไม่อายบ้างเลยเหรอ?

จงจิ่งห้าวจับใบหน้าของเธอ หน้ายับยู่ยี่ เขาดูซ้ายทีขวาที แววตาเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่เอ่อล้นออกมา “คุณสวยดูดีขนาดนี้ จะไม่ให้ผมรักและหวงแหนได้ยังไง?”

“ถ้าฉันหน้าตาไม่ดี แล้วคุณยังจะ……..หลินซินเหยียนปิดปาก ทันที เกือบหลุดพูดว่า คุณอยากจะหลับนอนกับฉัน ออกมาแล้ว

เธอหน้าแดง แทบอยากจะหาสักที่มุดหน้าหนีให้รู้แล้วรู้รอดไป

น่าอับอายเกินไปแล้ว

โดยเฉพาะอยู่ต่อหน้าของเขา

จงจึงห้าวยิ้ม จงใจถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว “ผมยังอยากจะทำอะไร นะ?”

“คุณลุกออกไปซะ ฉันหิวแล้ว”หลินซินเหยียนพยายามสลัด เขาออก

จงจึงห้าวสีหน้านิ่งๆ ก้มจูบลงที่ริมฝีปากของเธอ ผมจะป้อน ให้คุณอิ่มเอง ไม่ดีเหรอ?”

หลินซินเหยียน..………….”

ก๊อกๆ…….
หลินซินเหยียนตาเป็นประกายทันที คนคนนี้ช่างมาได้จังหวะ เหลือเกิน เธอกำลังหาข้ออ้างไม่ได้อยู่พอดี

“รีบไปเปิดประตูเร็วเข้าหลินซินเหยียนผลักเขาออก จงจิ่งห้าวนิ่งไม่ขยับ สีหน้าไม่ได้ดีใจเหมือนกับก่อนหน้านี้

ใครกัน มาได้ขัดจังหวะขนาดนี้

ก๊อกๆ…..”พ่อ”

พอเสียงประตูดังขึ้นจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงเด็กที่หน่อมแน้

มน่ารัก

“เสี่ยวลุ่ยหลินซินเหยียนเสียงสั่น นั่นมันลูกสาวของเธอ

เธอหันมองไปยังผู้ชายที่อยู่บนตัวเธอ ในใจของเขาแอบรู้สึก ไม่ดีใจอยู่นิดหน่อย ลูกสาวของเธอไม่ได้เรียกเธอ แต่กลับเรียก เขา

“พ่อ พ่ออยู่ไหม?”จากนั้นก็มีเสียงดังตามขึ้นมาอีก จงจึงห้าวรู้สึกไม่เต็มใจ ในตอนนี้จะไม่ลุกขึ้นก็ไม่ได้ ลูกสาว กําลังรออยู่ข้างนอก

เขายื่นมือออกไปปิดเสื้อของเธอ เธอปัดมือของเขาออกอย่าง ไม่สบอารมณ์ เป็นเพราะว่ารู้สึกเซ็งที่ลูกสาวไม่ได้เรียกตนเอง เธออุ้มท้องมาตั้งสิบเดือนก่อนจะคลอดออกมา เลี้ยงดูมาอีกหกปี ผลที่ได้กลับสนิทชิดเชื้อกับผู้ชายคนนี้แทนเนี่ยนะ

จงจิ่งห้าวมองออกว่าเธอไม่สบอารมณ์ สะกิดจมูกของเธอ แค่ลูกสาวคุณก็ยังฟัง?”

หลินซินเหยียนไม่ส่งเสียงอะไร ก้มหน้าผูกเชือกชุดของเธอ

“พวกเราเป็นพ่อลูกกัน เลือดมันก็ต้องขึ้นกว่าน้ำ”เลือดในตัว เธอครึ่งหนึ่งก็คือของเขา การจะมีความรู้สึกดีให้กันมันก็เป็นสิ่งที่ ถูกที่ควรอยู่แล้ว

หลินซินเหยียนไม่อยากพูดอะไรกับเขา รีบไปเปิดประตูอย่าง รวดเร็ว หลินลุยไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนกลับมาแล้ว พอประตูเปิด ออกเธอก็เรียก พ่อ ทันที

พอเห็นชัดเจนแล้วว่าเป็น หลินซินเหยียน ก็อึ้งไปสักพัก จาก นั้นตาก็เริ่มแดง พูดขึ้นอย่างอ่อนๆ หม่ามีไปแอบอยู่ที่ไหน หนู กับพ่อหาหม่ามีตั้งนาน หนูคิดถึงหม่ามากๆเลย

พูดพลางก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเธอ กอดเอวของเธอไว้ แน่น ก่อนจะซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ”หม่ามี

กลัวว่าหม่ามีจะหนีไปซ่อน แล้วเธอก็จะไม่เจอเธออีกแล้ว

เสิ่นเผยชวนยืนอยู่ข้างประตู จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนหมก อยู่แต่ในห้องมาตลอดหนึ่งวัน คำพูดที่ควรจะพูด เรื่องที่ควรจะ ทำก็น่าจะทำกันเสร็จหมดแล้ว ดังนั้นเขาก็เลยพาเด็กสองคนมา โดยที่ไม่ได้บอกไม่ได้กล่าวก่อน เขาไม่ได้บอกเด็กทั้งสองคนว่า เจอตัวของหลินซินเหยียนแล้ว กะที่จะเซอร์ไพรส์พวกเขา

ตอนที่หลินลุยซีเคาะประตูเมื่อตะกี้ หลินซีเฉินก็อยากจะไปเข้า ห้องน้ำพอดี ตอนนี้ยังไม่ได้กลับมา
หลินซินเหยียนนั่งยองลง จับหน้าของลูกสาว เด็กน้อย เหมือนจะอ้วนขึ้น หน้ากลมกิ๊ก

“หม่ามีไปแอบอยู่ที่ไหน ทำไมหนูหาหม่าไม่เจอ?” สาวน้อย แบะปากน้อยๆสีชมพู

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะตอบกลับลูกสาวไปยังไง โอบเธอไว้ ในอ้อมกอด ตอนนี้เธอเพิ่งเห็นหลินเฉินที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรง หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไร ร่างกายผอมบางของเขายืนตัวตรง สอง มือที่ห้อยอยู่ข้างๆ หมัดแน่น

“เสี่ยวเฉิน” หลินซินเหยียนมองลูกชาย เขาผอมลง โครงหน้า เห็นชัดมากขึ้น ดูหน้าตาคล้ายกับจงจึงห้าว

เธอยื่นมือไปหาลูกชาย

หลินซีเฉินตาเริ่มแดง ยืดคอตรงร้องไห้ออกมานานขนาดนี้ หม่ามีไปอยู่ที่ไหนมา? รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงหม่ามีมาก

“ขอโทษนะ……”หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะปลอบลูกชายยังไงดี ยื่นมือออกมาคว้าเขาเข้ามาในอ้อมกอด

หลินซีเฉินยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา พูดสะอึกๆ หม่ามีไม่ต้อง ขอโทษผมหรอก ผมไม่ดีเอง ที่ไม่ได้ดูแลหม่ามีให้ดี ผมเป็นชาย อกสามศอกของครอบครัวแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้หม่ามีหายตัว ไป เป็นเพราะผมไม่ดีเอง

“เด็กโง่”หลินซินเหยียนกดหัวลูกชายลงในอ้อมกอด เขายัง เป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้น แต่ปากพูดออกมาได้ว่าเป็นเพาะเขาดูแลเธอไม่ดีพอ

เธอไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในใจออกมายังไง รู้สึกว่ามันแน่น ตรงจมูก เจ็บลามขึ้นมาที่ดวงตา

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา ยื่นมือมาลูบหัวของลูกชาย

พวกเขาถูกหลินซินเหยียนเลี้ยงดูสั่งสอนมาอย่างดี ทั้งฉลาด และรู้เรื่องรู้ราว โดยเฉพาะลูกชาย บางครั้งรู้เรื่องรู้ราวจนน่า

เอ็นดู

หลินลุย มุดหัวออกมาจากอ้อมกอดของหลินซินเหยียน เงย หน้ามองจงจึงห้าว พ่อเป็นคนหาหม่ามีเจอเหรอคะ?”

จงจึงห้าวตอบอื้อกลับมาเบาๆ

“ขอบคุณ”คำพูดนี้หลินซีเฉันเป็นคนพูดออกมา แม้ว่าเขาจะ ใส่ใจกับการกระทำในสมัยก่อนของพ่อคนนี้มากเกินไป แต่ครั้ง นี้เขาช่วยหาหม่าจนเจอ

เขาก็เต็มใจที่จะขอบคุณเขา

“พวกเราไปกินข้าวเย็นกันไหม?” เสิ่นเผยชวนยืนอยู่ข้างประตู ทนรับไม่ได้กับภาพที่สะเทือนอารมณ์นี้

เขาไม่เคยเป็นพ่อคน ไม่เข้าใจความรู้สึกของพวกเขา

“ผมจองห้องที่ชั้นล่างไว้แล้ว เราไปฉลองให้กับการกลับมา อย่างปลอดภัยของคุณหลินดีไหมครับ?” เสิ่นเผยชวนพูดเสนอขึ้น

หลินซินเหยียนเช็ดหน้าให้กับลูกชาย ก่อนจะจูงมือของลูกชายลูกสาวลุกขึ้นมา โค้งตัวให้กับเส้นเผยชวน “ขอบคุณนะ ที่ช่วย ดูแลพวกเขาตอนที่ฉันไม่อยู่

เสิ่นเผยชวนตกใจทันที ถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว อันนี้เขาก็รับ

ไม่ไหวเหมือนกัน “ผมกับจิ่งห้าวเป็นพี่น้องกัน มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว ค่า ว่าขอบคุณผมรับมันไม่ได้หรอกครับ ตอนที่พูดสายตาของเขา

ชำเลืองมองไปยังจงจึงห้าว

ใครจะไปรู้ว่าจงจึงห้าวแทบจะไม่ได้มองเขาเลย สายตาของ เขาเอาแต่มองอยู่ที่หลินซินเหยียนและลูกๆทั้งสองคน ไม่มีเวลา มองเขาเลยสักนิด

เขาก้มหน้าลูบจมูกด้วยความอึดอัด

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้?

หลินลุยซีดึงมือของหลินซินเหยียน “หม่า หนูหิวแล้ว” หลินซินเหยียนก้มหน้ามองลูกสาว ตอนนี้รู้แล้วว่าเนื้อหนังที่ หน้าของเธอมันมาจากไหน

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ”เสิ่นเผยชวนพูดอย่างยิ้มๆ

“รบกวนคุณแล้วนะคะ”หลินซินเหยียนจูงเด็กทั้งสองคนออก จากห้องไป หลินลุยซีถูกจงจึงห้าวอุ้มจนชินแล้ว เบะปากพร้อม กับถามขึ้น

“หม่ามี้ อุ้มหนูได้ไหม?”
หลินซินเหยียนไม่อยากปฏิเสธลูกสาว แม้ว่าขาของเธอยังเป็น แผลอยู่ก็ตาม เธอก้มตัวลงอุ้มเธอขึ้นมา

หลินเฉินมองน้องสาวของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจ

“เด็กคนนี้ดื้อจริงๆ”

หลินซินเหยียนลูบหัวของลูกชาย”ลูกก็เป็นเด็กเหมือนกันนั่น

แหละ”

หลินเฉินเบะปาก เขาไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบน้องสาว สักหน่อย

รู้จักแต่ให้คนอื่นอุ้ม มีขาไว้ทำไมกัน?

พวกเขาเดินเข้าไปในลิฟต์ จงจึงห้าวขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึง รู้สึกว่าเป็นส่วนเกินนะ?

ลูกสาวก็ไม่ติดเขา หลินซินเหยียนก็ลืมเขาไปแล้ว

พวกเขาอยู่ชั้นสาม พอจะลงไปชั้นล่างจึงรวดเร็วมาก เสียงติ๊ งดังขึ้น ลิฟต์หยุดลง เสิ่นเผยชวนเดินทาง เขาก้าวออกจาก ลิฟต์ก่อน แต่กลับถูกจงจึงห้าวเรียกเอาไว้”นายรอก่อน

เสิ่นเผยชวนหันกลับมาถามเขาว่าจะทำอะไร แต่พอสบตากับ เขา ก็พูดอะไรไม่ออก

เก็บขากลับเข้ามา ยืนอยู่ข้างในอย่างเงียบๆ

หลินซินเหยียนนึกว่าพวกเขามีเรื่องจะคุย ก็เลยพาลูกๆเดินออกไปก่อน
พอหลินซินเหยียนออกไปแล้ว เส้นเผยชวนจึงเปิดปากพูด ขึ้น มีเรื่องอะไรเหรอ?”

หลินซินเหยียนกลับมาแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่น่าดีใจหรือไง? ทำไม เขาต้องทำหน้าบึ้งตึง เหมือนกับมีคนกำลังทำให้เขาไม่พอใจ อย่างไรอย่างนั้น?

เสิ่นเผยชวนพูดถกเถียงกับตัวเองอยู่ในใจ เขาคงจะไม่ได้ไป

ทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรอกใช่ไหม?

มีเรื่องอะไรก็พูดกันตรงๆ อย่าเมินเฉยใส่เขาแบบนี้

“เอ่อ……

“ฉันกับเธอไม่ได้หย่ากัน

ตอนที่เสิ่นเผยชวนเปิดปากพูดขึ้นอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่นั้น ในที่สุดจงจิ่งห้าวก็พูดขึ้น

เสิ่นเผยชวนกะพริบตา นี่มันหมายความว่ายังไง?

หรือว่า ที่เขาเรียกคุณหลินเมื่อตะกี้นี้ไม่ถูกต้อง “เอ่อ ต่อไปจะให้ผมเรียกพี่สะใภ้ใช่ไหม?”เสิ่นเผยชวนถาม

ลองเชิง

ในบรรดาพวกเขาสามคนจงจึงห้าวใหญ่สุด

ซูจ้านเด็กสุด

“อือ”
เบนเผยชวน”

“ตามนั้นก็แล้วกัน”เสิ่นเผยชวนถามว่าจะไปไม่ไป ถ้าไม่ไป ลิฟต์ก็จะขึ้นไปข้างบนแล้ว

จงจิ่งห้าวครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะถามขึ้น” นายบอกหน่อยว่า เวลามีความรักต้องทำยังไง?

เสิ่นเผยชวนแทบจะเสียสมดุล

นี่มันอะไรกัน?

หัวข้อพูดคุยมันเปลี่ยนไปเร็วมาก เขาตามไม่ทัน

เวลามีความรักมันต้องทำยังไง?!

เรื่องแบบนี้มันก็ขึ้นอยู่กับสไตล์ของใครของมันไม่ใช่หรือไง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ