บทที่ 188 กระต่ายวิ่งแข่งกับเต่า

งานเลี้ยงประจําปีของไปชื่อกรุ๊ปคึกคักมาก แม้แต่นายก เทศมนตรีก็มาร่วมงานด้วยตนเอง เพราะธุรกิจของตระกูลนี้มี ส่วนช่วยขับเคลื่อนเศรษฐกิจและมีส่วนช่วยเหลือเมืองนี้มากมาย

เมื่อรถหยุดลง หลินซินเหยียนก็เห็นป้ายขนาดใหญ่ติดไว้ที่ ด้านหน้าโรงแรม ส่วนด้านข้างก็มีรถจอดอยู่เต็มไปหมด ส่วน มากล้วนเป็นของพนักงานที่ไปชื่อกรุ๊ป

ทันใดนั้นเอง เกาหยวนผู้ช่วยของไปยื่นหนึ่งก็วิ่งเข้ามาเปิด ประตู ส่วนคนขับรถก็เป็นเขาออกมาจากรถ นายกเทศมนตรีมา ถึงแล้วครับ”

ไปยื่นหนังตอบอมเบาๆด้วยท่าทีเรียบเฉย เขาหันหน้าไป หลิน ซินเหยียนเดินตรงมาพอดี เกาหยวนจึงถอยหลบเพื่อเว้นที่ให้ หลินซินเหยียนอย่างรู้งาน

หลินซินเหยียนจับที่จับรถเข็นไว้แน่นแล้วเป็นเขาเข้าไปใน โรงแรม

โคมไฟระย้าที่ประดับด้วยคริสตัลห้อยตระหง่านอยู่กลางห้อง

โถง มันส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง

บุคลากรที่สำคัญๆขององค์กรกำลังคุยกับท่านนายก เทศมนตรี ทว่าเมื่อเห็นไปยื่นหนึ่งมาแล้ว ทุกคนก็หลีกทางให้เขาโดยสัญชาตญาณ ตัวคนยังไม่ทันมาถึงแต่เสียงอื้ออึงกลับดังขึ้น ก่อนแล้ว ใบหน้าของผู้เป็นเจ้าของงานเลี้ยงปรากฏขึ้น ขอโทษ ที่ผมมาสายครับ

มีพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งกำลังจะเดินผ่าน ไปยื่นหนิงจึงเรียกให้ เขาหยุด จากนั้นก็หยิบแก้วไวน์บนถาดที่เขาถือไว้ออกมาแก้ว หนึ่ง เพื่อเป็นการขอโทษ ผมจะดื่มลงโทษตัวเองสามแก้ว”

พอกระดกแก้วแรกหมด เขาก็วางแก้วลงแล้วหยิบแก้วใหม่ขึ้น มากระดกรวดเดียวหมดอีกครั้ง ทว่าขณะที่กำลังจะดื่มแก้วที่สาม นายกเทศมนตรีก็ได้เอ่ยปากขึ้น “คุณมาสายแล้วควรดื่มสามแก้ว เพื่อเป็นการขอโทษก็จริง แต่ว่าพวกเราเข้าใจคุณนะ”

เขากวาดสายตามองมาที่ขาของไปยื่นหนึ่ง เหมือนกับจะสื่อ อะไรบางอย่าง

ไปยื่นหนึ่งยังคงสีหน้าเดิมไว้พร้อมกับรอยยิ้มกระต่ายวิ่งแข่ง กับเต่า แล้วทำไมเต่าถึงเป็นฝ่ายที่ชนะกันนะ ผมว่าผมคงเป็นเต่า ที่ขยันขันแข็งและมีความพยายามตัวนั้น ฉะนั้นการที่ผมมาสาย มันก็สมควรแล้วที่จะต้องดื่มเหล้าสามแก้วเพื่อเป็นการลงโทษตัว เอง ”

เขาพูดอย่างมีเลศนัย ถึงเขาจะขาไม่ดี แต่เขาก็ประสบความ สําเร็จ

คนที่มีความพยายาม ไม่ว่าคุณจะอยู่สถานะไหน ขอเพียงแค่ คุณประสบความสำเร็จคุณก็จะชนะ

ส่วนกระต่าย ถึงแม้มันจะเกิดมาพร้อมกับร่างกายที่ได้เปรียบมากกว่า แต่ถ้ามันหยิ่งผยองคิดว่าตัวเองดีมากจนไม่พยายามทำ อะไร สุดท้ายจะเกิดอะไรขึ้นกับมันนะ?

พูดจบเขาก็กระตุกแก้วที่สามลงไปโดยยังคงสีหน้าเดิมไว้

นายกเทศมนตรีสวมชุดสูทสีดำสนิท เขาค่อนข้างมีอายุแล้วจึง มีรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง ความรู้สึก ไม่พอใจที่ไปยื่นหนังมาสายหายเป็นปลิดทิ้ง

เขาชื่นชมในความฉลาดของไปยื่นหนึ่ง

แต่แล้วสายตาของเขาก็ไปหยุดอยู่ที่หลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ ด้านหลัง เขาอึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็หันกลับมาที่ไปยื่นหนิง”แฟน คุณหรอ?

ทุกคนรู้ว่าไปยื่นหนึ่งยังไม่ได้แต่งงาน และข้างกายของเขาก็ ไม่เคยมีหญิงใดเลยด้วย นี่ถ้าเกิดว่าเขาไม่พิการก็อยากจะยก ลูกสาวตัวเองให้อยู่หรอกนะ

แต่พูดตามจริง ถ้าไม่มองเรื่องที่เขาพิการ ทุกคนต่างก็ยอมรับ ในเรื่องหน้าตาและความสามารถของเขากันทั้งนั้น

ทว่าวันนี้ที่ข้างกายไปยืนหนึ่งกลับมีสาวงามปรากฏตัวขึ้นมา ก็เลยคิดว่าหรือนี่จะเป็นผู้หญิงของเขา

เพราะยังไงวันนี้ก็เป็นงานเลี้ยงประจำปีของไปซื้อกรุ๊ป ถ้าเขา กล้าพาหล่อนมาปรากฏตัวต่อหน้าพนักงานทั้งบริษัทแสดงว่าเขา ให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนนี้มาก

อีกอย่าง ไปยื่นหนิงก็แค่ขาไม่ดี ร่างกายเขาไม่ได้มีปัญหาสักหน่อย เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกัน แน่นอนว่ายังไงก็ ต้องการผู้หญิง

ไปยื่นหนังหันไปมองเธอพร้อมกับยิ้มพูดขึ้น ผม…….

“เพื่อนค่ะ”

ไปยื่นหนึ่งยังไม่ทันได้พูด หลินซินเหยียนกลับซึ่งพูดตัดขึ้น

ก่อน

เธอไม่อยากเข้าไปพัวพันกับเขามากนัก

แต่เธอก็ไม่อยากให้ไปยื่นหนึ่งเสียหน้า เธอตบบ่าไปยื่นหนัง เบาๆเพื่อให้ดูเหมือนทั้งคู่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาบอกว่าเขาไม่มี คู่ออกงานก็เลยรบเร้าให้ฉันมาด้วย ช่วยไม่ได้ ในฐานะเพื่อนที่ดี ของเขา ฉันก็เลยต้องมา

นายกเทศมนตรีหัวเราะร่าออกมาอีกครั้ง “ผมก็นึกว่าประธาน ไปที่โสดมาตลอดจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาแล้วซะอีก นี่ผมเข้าใจ ผิดไปหรอเนี่ย”

ไปยื่นหนังส่งยิ้มให้กับคนที่มาร่วมงาน แต่ก็ไม่วายมองค้อน ไปที่หลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนทําเป็นมองไม่เห็น ถึงเธอจะยอมตกลงมากับ

เขา แต่เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขาควบคุมทุกอย่างได้ เธอจะต้อง

ชิงคุมอำนาจนี้ไว้ในมือของตัวเอง ทั้งสองคุยกันต่ออีกพักหนึ่ง จากนั้นนายกเทศมนตรีก็ให้เลขา

น่าเอกสารมายื่นให้ไปยื่นหนึ่งหนึ่งฉบับ
ไปยื่นหนังรับมา มันคือเอกสารการขออนุมัติที่ดินที่เขายื่นไป ครั้งก่อน เขาอยากจะสร้างโรงงานไว้ที่บอกไปเฉิง เขาเลือกสร้าง ที่เขตปกครองตัวเองไปเฉิง เพราะงั้นก็เลยส่งใบขออนุญาตไป

นายกเทศมนตรีหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะสร้างโรงงานไว้ในที่ ของตน เพราะมันไม่เพียงแต่จะช่วยขับเคลื่อนเศรษฐกิจของเมือง เท่านั้น มันยังสามารถช่วยดึงคนต่างถิ่นไว้ได้ด้วย เนื่องจากมี โรงงานก็ต้องมีคนงาน และการที่เศรษฐกิจในเมืองจะเติบโตขึ้น ได้ต่างก็ถูกขับเคลื่อนโดยวิสาหกิจในท้องถิ่นทั้งนั้น

ในฐานะนายกเทศมนตรี เพื่ออนาคตของเมือง เขาแบกภาระ อันหนักอึ้งไว้บนบ่า และแน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมเสียคนที่มี ความสามารถไปแม้แต่คนเดียวแน่ๆ

ณ ด้านนอกโรงแรม

รถออฟโรดสีดำขลับสองคันขับกลับมาจากข้างนอก เส้นเผย ชวนลงมาจากรถก่อน พอเห็นรถที่มีป้ายทะเบียนเลขศูนย์ห้าตัว จอดอยู่ที่ลานน้ำพุ เขาจึงเหลือบมองเข้าไปในโรงแรมแบบ หนึ่ง”ไปซอกรุ๊ปนี่ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะครับ”

เนื่องจากคนที่ใช้ป้ายทะเบียนแบบนี้ล้วนไม่ใช่คนธรรมดาๆ ทั้งนั้น อย่างน้อยคงจะต้องระดับนายกเทศมนตรีขึ้นไป

จงจิ่งห้าวสวมชุดสูทสีดำ และเนื่องจากนั่งอยู่ในรถมานานชุด เลยเกิดรอยยับนิดหน่อย เขาออกไปหาเบาะแสกับเสิ่นเผยซวน ทว่ากลับไม่มีใครเคยเห็นหลินซินเหยียนเลย

นี่มันก็หลายวันมาแล้วที่มาอยู่ไปเฉิง แต่ว่าพวกเขาก็แทบไม่เจออะไรเลย

ใต้ตาของเขา เคล้า เนื่องจากหาตัวเธอไม่เจอสักที เขากังวล และร้อนใจว่าเหอสุ่ยเจ๋อจะย้ายเธอไปที่อื่น

“พวกเราขึ้นบันไดไปกันเถอะ”เสิ่นเผยชวนเสนอ เพราะบันได ไม่ได้อยู่ในห้องโถง และถ้าขึ้นบันไดไปจะได้ไม่ต้องเดินผ่านห้อง โถงอีก

พวกเขาสามารถเดินขึ้นบันไดจากด้านนอกได้เลย

เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีนักเพราะหลายวันมานี้ไม่ได้เบาะแสของ หลินซินเหยียนเลย เสิ่นเผยซวนที่คอยติดตามเขาก็ได้แต่ใจตุ้ม ตุ้มต่อมต่อม

ในใจก็ได้แต่คิดเรื่องที่บ้านจะมา แต่ทำไมยังมาไม่ถึงซักที? นี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว?

หรือว่าจะหาที่นี่ไม่เจอ

แต่เขาก็ส่งโลเคชั่นไปให้แล้วนี่นา

ถ้าซูจ้านมาก็คงจะช่วยแบ่งเบาภาระความกดดันนี้ออกไปได้

บ้าง

หลายวันที่ผ่านมานี้แทบไม่เจอเบาะแสอะไรเกี่ยวกับหลินซินเห ยียนเลย เพราะงั้นอย่าว่าแต่จงจึงห้าวจะรู้สึกร้อนใจเลย เขาเองก็ ร้อนใจเหมือนกัน

และหลายวันมานี้จงจึงห้าวจะทำสีหน้าดีๆก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กทั้งสอง แต่พอเด็กทั้งสองไม่อยู่เท่านั้นแหละ สีหน้าของเขาก็ เคร่งขรึม เย็นชาดุจน้ำแข็งเลยทีเดียว

แค่คิดว่าต้องเจอหน้าเขาแบบนี้ทุกวัน เส้นเผยชวนก็รู้สึก ก

สั่นขวัญแขวน’แล้ว อีกอย่างถ้าเกิดว่ามีโรงแรมที่ดีกว่านี้จงจึงห้าวคงไม่เลือกพักที่

นี่หรอก เพราะมันเสียงดังโหวกเหวกเกินไป

เสิ่นเผยชวนเดินตามเขาเข้าไปข้างในแล้วเอ่ยขึ้น ผมไป สอบถามคนดูแลที่นี่มาแล้ว เขาบอกว่ามันจะเป็นแบบนี้แค่วันนี้ วันเดียว เนื่องจากมีงานเลี้ยงประจําปีของไปซื้อกรุ๊ป ซึ่งที่นี่เป็น โรงแรมของเขา เขาก็เลยต้องจัดที่นี่”

จงจิ่งห้าวก้าวขึ้นบันไดไป พอก้าวออกไปได้สองสามก้าว หยุดกะทันหัน

เสิ่นเผยชวนไม่ทันสังเกตว่าจู่ๆจงจิ่งห้าวก็หยุดเดินจึงเกือบจะ เดินเข้าไปชน เขาตกใจหัวใจแทบวาย จากนั้นก็ก้าวถอยหลัง ไป คุณ เป็นอะไรไปครับ?”

อย่าทำให้เขาตกใจ หลายวันมานี้ที่คอยติดตามไปด้วยมันก็

ทรมานจะแย่แล้ว

จงจิ่งห้าวจับราวบันไดไว้ แล้วกำหมัดแน่น หรือว่า…เธอไม่ ได้อยู่ที่นี่แล้ว? ”

เขาไม่แน่ใจ เพียงแต่รู้สึกว่าหลินซินเหยียนคงไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่ก็คิดว่าถ้าตัวเองจากไปแบบนี้จะพลาดอะไรไปรึเปล่านะ
เรื่องนี้เริ่มเผยชวนก็ไม่กล้าตอบ

เนื่องจากเบาะแสที่มีอยู่มันน้อยเกินไป ที่มาถึงตรงนี้ได้ก็อาศัย แค่เบอร์โทรศัพท์เท่านั้น แล้วหลายวันมานี้มันก็ไม่มีข่าวสารหรือ เบาะแสเพิ่มเติมอะไรเลย เขาควรจะทำยังไงดี?

แต่ถึงยังไงก็ยังดีที่หล่อนโทรมาหาหลินเฉิน มันทำให้เขารู้ ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหน

คริ คริ —

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงจงจึงห้าวดังขึ้น เขาหยิบออกมา แล้วกดรับสาย น้ำเสียงที่สดใสดังกังวานขึ้นราวกับเสียงกระดิ่งสี เงินเมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาคะ?”

“ใกล้ถึงแล้ว”

ใกล้ถึงคืออีกกี่นาทีคะ? “จงจึงห้าวเดินไปพลางคุยโทรศัพท์ กับลูกสาวไปอีกแป๊บเดียว แค่ลูกกะพริบตา พ่อก็จะปรากฏตัว ต่อหน้าหนูเลย”

เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ ทำไมคุณพ่อยังไม่มาปรากฏตัวอยู่

ตรงหน้าล่ะคะ?

“คุณพ่อขา—”

“หันมาทางนี้หน่อยครับ

ช่างภาพยืนหันหน้ามาทางลานกลางห้องโถงพร้อมกับถือ กล้องไว้ในมือ เนื่องจากนี้เป็นงานเลี้ยงประจำปีของไปอกรุ๊ปซึ่งมีการคัดเลือกผู้จัดการและพนักงานที่ยอดเยี่ยมออกมาหลาย คน และไปยื่นหนึ่งก็จําเป็นต้องถ่ายรูปรวมกับพวกเขา

หลินซินเหยียนไม่อยากเข้าไปถ่ายด้วย ทว่าไปยื่นหนังกลับ มองมาที่เธอแล้วพูดขึ้น “คุณรับปากผมแล้วว่าจะเป็นคู่ออกงาน กับผม แล้วถ้าไม่ยืนอยู่ข้างผม จะถือว่ามาออกงานกับผมได้ยัง ไง?

หลินซินเหยียนเถียงไม่ออกก็เลยต้องกัดฟันยืนถ่ายรูปอยู่ ข้างๆเขา

แซะ—

พอเสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น แสงแฟลชจากล้องก็สาดกระทบเข้า กับโคมไฟคริสตัลขนาดยักษ์มันสะท้อนวาบมาถึงตาจงจึงห้าว เขาหรี่ตาลงพร้อมกับพูดกับลูกสาวต่อลองนับหนึ่งถึงสามสิ เดี๋ยวพ่อก็ถึงแล้ว…….

ขณะที่พูดเขาก็เหลือบมองลงมาข้างล่างอย่างไม่ตั้งใจ…….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ