บทที่ 186 พวกเรามาทำข้อแลกเปลี่ยนกัน

หลินซินเหยียนก้มมองกำไลที่ข้อมือ จากนั้นก็ยิ้มออก มาทำไม คุณชอบสะสมมันหรอ? หรือว่าชอบผู้หญิงที่ใส่เครื่อง ประดับแบบนี้?

ไปยื่นหนิง”…..”

“ไม่ใช่.…….……”

“ถ้างั้นคุณจะถามอะไรกันแน่? “หลินซินเหยียนเอ่ยขึ้นด้วย ความหงุดหงิด ถ้าเธอไม่บังเอิญเห็นรูปของซิ่วในห้องหนังสือของเขา เธอก็

คงไม่ระแวงขนาดนี้

ยู่ซิ่วเป็นคนมอบกำไลหยกนี้ให้กับเธอ แล้ววันนี้เขากลับมา ถามถึงที่มาของกำไลหยก มันทำให้เธอรู้สึกระแวงขึ้นมา

เธอกำหมัดแน่น ในใจได้แต่สงสัยว่ายซิ่วกับเขาเป็นอะไร กัน?

ไม่มีใครเอารูปคนที่ไม่รู้จักมาวางไว้ในห้องหนังสือของตัวเอง หรอกนะ?

แถมยังวางอยู่บนโต๊ะอีก เห็นได้ชัดเลยว่าต้องหยิบมาดูบ่อยๆ

ไปยื่นหนึ่งหัวเราะออกมาเบาๆ คิดมากขนาดนั้นไม่เหนื่อยบ้างหรอ? ”

เขารับรู้ได้ถึงความสงสัยของหลินซินเหยียนอย่างชัดเจน

“ผมไม่รู้จักหล่อน ผมแค่เคยเห็นรูปของหล่อนเท่านั้น ไปยื่น หนึ่งพูดออกมาตามตรง เขาวางรูปลงบนโต๊ะ นี่เป็นเพียงการ ทดสอบหลินซินเหยียน

เขาไม่ได้เอาวางไว้บนโต๊ะอยู่ตลอด

เขาเหลือบมองไปที่กำไลหยกบนข้อมือของเธอ ผมจะเก็บคุณ ไว้ เพราะกำไลหยกนี้มันเหมือนกับอันที่ผู้หญิงในรูปใส่อยู่ ผมคิด ว่าคุณน่าจะเป็นลูกสาวของหล่อน

หลินซินเหยียน”……”

เธอเอาแต่เงียบ

ไปยื่นหนิงจึงไม่พูดต่อ

“คุณไปพักผ่อนเถอะ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด มากเท่าไหร่คุณไม่รู้จักหล่อนแต่กลับคิดว่าฉันเป็นลูกสาวของ หล่อนก็เลยเก็บฉันไว้ที่นี่ นี่มันไม่ใช่เพราะเห็นแก่หล่อนหรอกเห รอ? ใครจะมาให้เกียรติผู้หญิงที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนขนาดนี้ คุณคิดว่าฉันจะเชื่อที่คุณพูดหรอ? ”

หลินซินเหยียนไม่ปิดบังความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวตน ของเขาอีกต่อไป”คุณกับหล่อนเป็นอะไรกัน? ญาติหรอ……
ที่จริงเธออยากจะพูดออกไปว่าแม่กับลูกต่างหาก

นอกเสียจากว่าก่อนที่ยวจะแต่งงานกับจงฉีเฟิงหล่อนมีลูกกับ ชายอื่นอยู่ก่อนแล้ว เธอคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย แต่เธอก็คิดว่ายซิ่วไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น

เธอรู้สึกงงกับเรื่องนี้มาก

จึงอยากจะถามไปยื่นหนึ่งให้รู้เรื่องรู้ราว

“พวกเรามาทำข้อตกลงกันดีกว่า”จู่ๆไปยื่นหนึ่งก็เสนอขึ้น หลินซินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามออกไป “ข้อตกลง

อะไร”

เธอไม่อยากตอบตกลงสุ่มสี่สุ่มห้ากับเขา

“ในเมื่อคุณอยากจะรู้ตัวตนของผม ผมก็จะบอกคุณ แต่คุณ ต้องตอบคําถามของผมมาตามตรงไปยื่นหนังเอ่ยขึ้น

หลินซินเหยียนคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบตกลงออกไปได้

พอเทียบกับตัวเองแล้ว เธอรู้สึกว่าความลับของไปยื่นหนึ่งนั้น มีมากกว่าเธอเยอะ

“คุณผู้หญิงเริ่มก่อน ถามผมมาได้เลย”ตอนที่ไปยื่นหนึ่งยื่นข้อ

เสนอออกไป เขาได้เตรียมแผนเอาไว้แล้ว

หลินซินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามขึ้น “พ่อกับแม่ของคุณชื่อ อะไร เป็นคนที่ไหน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน? ”
ไปยื่นหนังขมวดคิ้วขึ้น”นี่มันคำถามเดียวหรอ? ”

“ใช่”หลินซินเหยียนตอบอย่างมั่นใจ ฉันก็แค่ถามเกี่ยวกับ ครอบครัวคุณเอง? ”

ไปยื่นหนังหัวเราะออกมา เขาเถียงหลินซินเหยียนไม่ออกเลย แม้แต่ค่าเดียว เธอพูดจาฉะฉานมาก

สีหน้าของเขาดูเศร้าลง “ผมก็ไม่รู้ว่าแม่ผมคือใคร เพราะผม เป็นเด็กกําพร้า พ่อบุญธรรมของผมชื่อไปหงเฟยเป็นคนไปเฉิง และเป็นทายาทของไปชื่อกรุ๊ป ต่อมาเขาได้เสียชีวิตลง ธุรกิจของ ไปอกรุ๊ปจึงถูกส่งต่อมาที่ผม และก่อนที่เขาจะจากไปเขาขอผม

พอพูดถึงตรงนี้เขาก็หยุดแล้วมองไปที่หลินซินเหยียน เขาขอ ให้ผมแต่งงานกับลูกสาวของคนที่อยู่ซิ่ว ผมคิดว่าคุณคือเธอ

นี่เป็นเหตุผลที่เขาช่วยเธอและเก็บเธอไว้ที่นี่งั้นหรอ?

แล้วพ่อบุญธรรมของเขาที่ชื่อไปหงเฟยเป็นใครกัน? แล้วเป็น อะไรกับยู่ซิ่ว?

“ผมตอบไปหมดแล้ว ถึงตาผมถามคุณบ้าง แม้ไปยื่นหนึ่งจะ รู้สึกสับสนแต่เขาก็ถามออกไปอย่างแน่วแน่”คุณพร้อมรึยัง? ”

สมองของหลินซินเหยียนคิดหนักขึ้นมาทันที เพราะไม่รู้ว่าเขา จะถามอะไร แต่สุดท้ายเธอก็ตอบออกไป

“พร้อมรึยัง? “ไปยื่นหนึ่งพูดเร่งเธอ
“พร้อมแล้ว”หลินซินเหยียนมองไปที่เขา

ไปยื่นหนึ่งเลิกคิ้วขึ้นวันเสาร์ผมต้องไปงานเลี้ยง คุณไป ออกงานเป็นคู่ผมหน่อย

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น นี่เธอหูฝาดไปรึเปล่า?

เขา เขาว่าอะไรนะ?

ไปงานเลี้ยงกับเขางั้นหรอ?

“คุณจะถามฉันไม่ใช่หรอ? ”

“ผมรู้สึกว่าคำถามแค่คำถามเดียวไม่อาจทำให้ผมเข้าใจคุณ ได้ เพราะงั้นทําอย่างอื่นดีกว่า”

หลินซินเหยียน…………….

“จะกลับคำก็ไม่ทันแล้วนะ เราเกิดเป็นคนต้องพูดคำไหนเป็น คำนั้นใช่ไหม? “ไปยื่นหนังยิ้มอย่างมีชัย

“ผมไม่ทําร้ายคุณหรอก บางทีนี่อาจจะเป็นเซอร์ไพรส์สำหรับ คุณก็ได้ไปยื่นหนึ่งหันไปขยิบตาให้เธอ

หลินซินเหยียนได้แต่คิดในใจ เขาไม่ทำให้เธอตกใจกลัวก็บุญ แล้ว ว่าแต่เซอร์ไพรส์งั้นหรอ? ช่างมันเถอะ

“คุณไม่ทำตามที่ตกลงไว้นี่นา เพราะงั้นถ้าจะให้ฉันตอบตกลง คุณจะต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่ง

“ผมตอบคำถามคุณไปแล้วไปยื่นหนิงกะพริบตาปริบๆ ผู้ หญิงคนนี้ไม่ยอมเสียเปรียบเลยแม้แต่นิดเดียว
“ถ้างั้นคุณก็ถามฉันสิ หลินซินเหยียนเชิดหน้าขึ้น เห็นได้ชัดว่า เธอไม่ยอมเขา ถ้าเขาไม่ยอมตกลงกับเธอ เธอก็จะไม่ยอมตกลง กับเขา

ไปยื่นหนึ่งต้องเธอเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดออกไปอย่างจน ปัญญา ก็ได้ ผมตกลง คุณว่ามาสิ”

“ให้ฉันใช้โทรศัพท์”

อย่างที่คิดไว้ไปยื่นหนึ่งรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องขอเรื่องนี้

“ได้ แต่ว่าต้องไปงานเลี้ยงกับผมก่อน คุณถึงจะได้ติดต่อกับ คนที่บ้าน”

หลินซินเหยียนลองนับเวลาดู ถ้าเป็นวันเสาร์ก็ยังต้องรออีก สามสี่วัน แต่ถ้ามันทำให้เธอได้ติดต่อกับคนที่บ้าน แค่สามสี่วันนี้ เธอก็จะอดทนรอ

“รีบไปพักผ่อนเถอะ”ไปยื่นหนังฉีกยิ้มกว้างให้เธอ

เวลาสามสี่วันผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับม้าขาววิ่งผ่าน ชั่ว เวลาพริบตาเดียวเท่านั้น หลายวันมานี้ได้รับการนวดกายภาพ จากคุณหมอ ข้อเท้าของหลินซินเหยียนจึงอาการดีขึ้นมาก เธอ สามารถลุกเดินได้แล้ว แต่ก็เดินได้ไม่นานนักเพราะมันยังไม่หาย ดี

“คุณหลินคะคุณผู้ชายบอกให้ฉันเอามาให้”เสี่ยวหลิวเดิน เข้ามาพร้อมกับกล่องที่ดูสวยงามมาก

หลินซินเหยียนกำลังนั่งทำกายบริหารข้อเท้าอยู่ริมเตียงพอได้ยินเสียงเสี่ยวหลิวจึงเงยหน้าแล้วถามขึ้น ข้างในคืออะไร หรอ? ”

เสี่ยวหลวส่ายหน้า ในใจรู้สึกอิจฉาหล่อนมาก เพราะหล่อนได้ รับของขวัญจากคุณผู้ชาย

“คุณหลินไม่เปิดดูหน่อยหรอคะ? “เสี่ยวหลิวยืนอยู่ข้างเตียง ในมือยังคงถือกล่องไว้พร้อมกับมองไปยังหลินซินเหยียนที่ดู หมดอาลัยตายอยาก “น้อยมากที่คุณผู้ชายจะให้ของขวัญกับใคร นะคะ”

หล่อนไม่ดีใจหน่อยหรอ

เธอไม่เคยเห็นคุณผู้ชายมอบของขวัญให้กับใครเลย

“เธอเปิดดูสิ” หลินซินเหยียนพูดอย่างเย็นชา เสี่ยวหลิวเบิกตาโพลง แล้วพูดขึ้นอย่างเหลือเชื่อ”คุณจะให้ฉัน ช่วยแกะให้หรอคะ?

หลินซินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกว่าการที่ให้คนอื่นแกะของ ขวัญให้นั้นมันไม่มีมารยาทเอาซะเลย ถึงแม้เธอจะไม่ได้คาดหวัง ของขวัญอะไรจากไปยื่นหนึ่งเลยก็ตาม “ฉันแกะเอง”

เธอยื่นมือออกไปเปิดกล่องออก

ด้านในเป็นชุดราตรียาว

“แม่เจ้า! “เสี่ยวหลิวอุทานออกมาอย่างอดไม่ได้ นี่เป็นชุดที่ ครั้งที่แล้วคุณออกแบบไว้ไม่ใช่หรอ? ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณผู้ชายจะสั่งทํามันออกมา

หลินซินเหยียนก็เห็นเหมือนอย่างเดียวกัน เธอหยิบชุดราตรี ออกมาดู เส้นไหมถูกถักทอเป็นแพเรียงสวย พอเอามือลูบเบาๆ เนื้อผ้ามันก็ไหลลื่นไปตามร่องนิ้ว

“สวยมาก”เสี่ยวหลิวจ้องตาไม่กะพริบพลางยื่นมือออกไป ลูบ”นี่มันผ้าอะไรกัน? ทำไมถึงนุ่มและลื่นได้ขนาดนี้?

“มันคือผ้าไหมกวางตุ้ง “หลินซินเหยียนไม่นึกเลยว่าไปยื่นหนึ่ง จะสั่งให้คนใช้ผ้าไหมกวางตุ้งมาทำชุดราตรี

ปัจจุบันในท้องตลาดมีของปลอมวางขายอยู่เยอะมาก แถมยัง ราคาสูงลิบลิ่ว ทว่ามันกลับไม่ใช่ผ้าไหมกวางตุ้งของจริง

ผ้าไหมกวางตุ้งเป็นที่รู้จักกันในอุตสาหกรรมสิ่งทอว่าเป็นผ้า

ของคนชั้นสูง ซึ่งต่างกล่าวขานกันว่าเป็นผ้าที่เนื้อสัมผัสอ่อนนุ่ม

มาก เรียกได้อีกอย่างว่าเป็นเส้นใยราชินี

นอกจากนี้มันยังเป็นผ้าแพรที่มีคุณภาพสูงที่สุดอีกด้วย

แต่เนื่องจากวิธีการทำค่อนข้างซับซ้อน คนที่ทำเนื้อผ้าชนิดนี้ ออกมาได้มีไม่มากนัก วิธีการทำจึงค่อยๆสูญหายไป

และที่เธอรู้เรื่องนี้ก็เพราะเธอได้หาอ่านจากหนังสือและ อินเทอร์เน็ตเอาเอง และเธอก็เคยเห็นชุดที่ทำมาจาก ตอนนี้ถึงจะมีเงินก็ซื้อไม่ได้

ไปยื่นหนิงไปหาผ้าชนิดนี้มาจากไหนกัน แถมยังเป็นผ้าผืนใหญ่ด้วย เนื่องจากเธอออกแบบชุดนี้เป็นชุดราตรียาว เพราะงั้น มันจึงต้องใช้ผ้าเป็นจํานวนมาก

เสี่ยวหลิวไม่เข้าใจ เธอแค่รู้สึกว่าชุดนี้สวยดี เนื้อผ้าก็ดูอ่อน นุ่มและเรียบลื่น แถมยังเป็นเลื่อมแวววาวอีกด้วย ซึ่งนี่มันทำให้ ชุดราตรีสีดำไม่ดูหม่นหมอง ทว่ากลับขับให้ชุดมันดูหรูหรา สง่า งาม และเซ็กซี่ซะอีก

“ถ้าคุณใส่แล้วมันต้องสวยมากแน่เลยค่ะ”เสี่ยวหลิวพยายาม กลบเกลื่อนความรู้สึกอิจฉาภายในใจ

“ชอบไหม? ”

พอหลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นก็เห็นไปยื่นหนังสวมชุดสูทลาย สก๊อตสีน้ำเงินเข้มคู่กับเนคไทสีอ่อน และแม้เขาจะนั่งอยู่ในรถ เข็น แต่ท่วงท่าของเขาก็ยังคงสง่างามเหมือนเดิม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ