บทที่ 185 ขนาดแหวนแต่งงานยังไม่มีเลย

“หนูเจอหม่าได้รึยังคะ? “หลินลุยซีถูกจงจึงห้าวอุ้มเข้าไปใน โรงแรม เธอคิดว่าพอถึงที่หมายแล้วจะได้เจอหลินซินเหยียน เลยถามออกมาแบบนี้

จงจิ่งห้าวซะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับสู่ท่วงท่าปกติคุณ แม่กำลังเล่นซ่อนหากับพวกเรา เธออยากให้พวกเราเป็นคนหา เธอ แต่ว่าตอนนี้พวกเรายังหาเธอไม่เจอ

หลินลุยซีทำหน้ายก็ได้ค่ะ”

ไป๋เฉิงไม่ได้กว้างมากนัก เพราะงั้นแทนที่จะพูดว่าเป็นเมืองๆ หนึ่ง ความจริงแล้วต้องบอกว่าเป็นเหมือนตระกูลใหญ่ตระกูล หนึ่งมากกว่า ซึ่งก็คือตระกูลของไปซื้อกรุ๊ปนั่นเอง

ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมห้าดาวแต่สภาพแวดล้อม ความสะอาดและ การบริการถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว

เสิ่นเผยซวนอุ้มหลินซีเฉินที่ยังไม่ตื่นขึ้น จากนั้นก็มีคนอีกสอง สามคนถือกระเป๋าเดินตามมา

“ที่นี่เป็นโรงแรมที่ดีที่สุดของไปเฉิงแล้ว ช่วยไม่ได้ ที่นี่อาจจะ เล็กไปหน่อย แต่ว่าคุณอยู่ได้ใช่ไหม? ”

จงจิ่งห้าวเคยพักโรงแรมแบบนี้ซะที่ไหน?
“ที่นี่ไม่ดีหรอคะ? “หลินลุยซึกะพริบตาปริบๆ เพราะไม่เข้าใจ ว่าคุณอาเงินทําไมถึงพูดแบบนี้

จงจิ่งห้าวกดหัวเธอมุดลงในอกเขา เนื่องจากไม่อยากให้เธอ ได้ยิน หลินลุยซีเบิกตาโตมองหน้าจงจึงห้าว จากนั้นก็ยิ้มร่าออก มาจนเห็นฟัน

“คุณพ่อหล่อจังเลยค่ะ พูดจบเธอก็ทำท่าเขินอายแล้วมุด เข้าไปในอกของเขา

จงจึงห้าวรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่จู่ๆลูกสาวก็พูดชมออกมา ตั้งแต่หลินซินเหยียนหายตัวไปเขาแทบไม่ยิ้มเลย ทว่าพอลูกสาว ตัวน้อยพูดประโยคนี้ออกมา มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อย

“ถ้างั้นหนูชอบพ่อไหมคะ?”

เด็กหญิงตัวน้อยพูดออกมาทันทีโดยไม่คิดอะไรมาก ชอบค่ะ

จงจิ่งห้าวจุ๊บลงบนผมของลูกสาว ทว่าเนื่องจากไม่ได้สระผม มาสองวันแล้ว กลิ่นหอมของแชมพูจึงแทบไม่เหลืออยู่ แต่ถึงยัง ไงเขาก็รู้สึกว่าลูกสาวยังหอมเหมือนเดิม

พอถึงห้องพัก เสิ่นเผยชวนก็อุ้มหลินซีเงินวางลงบนเตียง จาก นั้นก็ออกไปสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆเพราะเขารู้ว่าจงจึงห้าว ต้องการควางเงียบ ดังนั้นเขาจึงเหมาทั้งชั้นนี้เลย

หลินลุยซีกระโดดโลดเต้นไปมาในห้อง คุณพ่อจะอาบน้ำให้ หนูไหมคะ?

จงจิ่งห้าวพยักหน้ารับอาบให้สิ
เธอวิ่งเข้ามากอดขาเขาไว้แล้วเงยหน้าขึ้น “คุณพ่อเหมือนหมา มีเลย”

จงจึงห้าวยื่นมือออกไปจับคางเธอไว้แล้วถามขึ้นเหมือนตรง

ไหน?

“ก็เวลาหนูอยากได้อะไร หม่ามีก็จะตามใจหนูตลอด” พูดจบ เด็กหญิงตัวน้อยก็ผละออกจากเขา จากนั้นก็กระโดดโลดเต้นวิ่ง

หนีไป

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ไปยื่นหนึ่งที่ถูกน้ำร้อนลวก อาการของเขาจัด ว่าไม่รุนแรงมากนัก มีแค่ตุ่มพุพองใสๆขึ้นมาไม่กี่เม็ด ซึ่งคุณ หมอมาจัดการให้แล้ว

เสี่ยวหลิวยืนก้มหน้าอยู่ข้างประตูเหมือนกับเด็กที่ทำอะไรผิด มา ดวงตาของเธอแดงเพราะร้องไห้

หลินซินเหยียนนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ขอบคุณมากนะคะ

ถ้าไม่ได้เขาช่วยเอาไว้ เห็นทีคนที่นอนอยู่บนเตียงในตอนนี้น่า จะเป็นเธอ

“อยากขอบคุณผมจริงๆหรอ? “ไปยื่นหนึ่งนอนตะแคงอยู่บน

เตียง

เนื่องจากคุณหมอพึ่งทายาที่หลังให้ เขาเลยนอนหงายไม่ได้ เพราะมันจะเสียดสีกับแผลพุพองที่หลัง

“จริงสิ”แต่หลินซินเหยียนก็กลัวว่าเขาจะขออะไรที่มันไม่สม เหตุสมผล เธอก็เลยพูดเสริมไปอีกหนึ่งประโยค แต่ต้องเป็นอะไรที่ฉันทําให้ได้นะ”

ไปยื่นหนึ่งคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ไม่ต้องห่วง ผมไม่ให้คุณเอา ตัวเข้าแลกหรอก”

มุมปากของหลินซินเหยียนกระตุกเล็กน้อย

เขามองไปที่เธอช่วยในน้ำให้ผมหน่อย หลินซินเหยียนกำลังจะยื่นมือออกไปหยิบกาต้มน้ำบนโต๊ะ ทว่าจู่ๆเสี่ยวหลิวที่ยืนอยู่ข้างประตูก็พุ่งเข้ามาให้ฉันทำนะคะ

เธออยากชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป

ไปยื่นหนิงมองหล่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉยเสี่ยวหลิว นี่เธอยัง จะบุ่มบ่ามพรวดพราดเข้ามาอีกหรอ?

เมื่อเสี่ยวหลิวกำลังจะเอ่ยปากอธิบาย เขาก็พูดขัดขึ้นมาไป

เถอะ ปิดประตูแล้วออกไปคิดทบทวนตัวเอง แล้วถ้าฉันไม่

อนุญาตก็ไม่ต้องเข้ามาในห้องฉัน

“แต่อะไร? “น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก

“ใครจะดูแลคุณคะ”เสี่ยวหลิวอยากอยู่ต่อ “คุณผู้ชาย ฉันทำ ผิดไปแล้ว ฉันไม่ดีเอง ให้ฉันได้ดูแลคุณนะคะ”

“เสี่ยวหลิว ฉันกำลังบาดเจ็บไม่มีแรงจะโมโหเธอหรอกนะ หรือว่าเธออยากให้ฉันโมโหจริงๆ? “น้ำเสียงของเขาดูเคร่งขรึม กว่าเดิมอีก
ปกติเขาจะดูอ่อนโยน แต่พอทำตัวเย็นชาแบบนี้ เสี่ยวหลิวก็ รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย และเธอก็ไม่กล้าขัดคำสั่งเขา เธอทำได้ แต่เดินจากไปอย่างเชื่อฟัง

“คุณกำลังทำให้เธอกลัว เธอไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย”หลินซินเห ยียนพูดแก้ตัวให้เสี่ยวหลิว”เธอเป็นห่วงคุณมากนะ

ไปยื่นหนิงไม่อยากจะคุยเรื่องเธอ จึงจงใจเปลี่ยนเรื่อง “คุณ อยากให้ผมคอแห้งตายรึเปล่าเนี่ย?

หลินซินเหยียนเลยทำได้แต่หยิบกาต้มน้ำมารินน้ำให้เขา

ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่ไปยื่นหนึ่งวางไว้บนโต๊ะก็ดังขึ้น หลินซิน

เหยียนเห็นเขาลุกไม่สะดวกจึงหยิบมาและส่งให้เขาโทรศัพท์ ค่ะ” ไปยื่นหนึ่งเหลือบดูหมายเลขโทรศัพท์ ผู้จัดการโรงแรมโทร

มา เขากดรับสายแล้วยกขึ้นมาแนบหู

“คุณผู้ชายครับตอนนี้ที่โรงแรมมีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาพัก ดูแล้ว น่าจะมีฐานะพอสมควร พวกเขาเหมาพักทั้งนั้นเลยครับ”

ไปยื่นหนิงเคยกำชับไว้ว่า ถ้าสองสามวันนี้มีคนจากที่อื่นเข้า มาให้รีบรายงานเขา

ดังนั้นพอมีคนจากที่อื่นเข้ามาพัก เขาจึงรีบโทรรายงานไปยื่น

หนิงทันที

เขาเงยหน้ามองหลินซินเหยียนที่กำลังรินน้ำ ทว่ากลับพูดกับ คนที่อยู่ปลายสาย“รู้ไหมว่าพวกเขามาจากที่ไหน? ”
“เมือง ครับ แถมยังพาเด็กมาด้วยอีกสองคน ตอนนี้ทั้งนั้นไม่ ได้รับอนุญาตให้ใครเข้าไป แถมพวกเขายังไม่ต้องการบริการ จากพวกเราอีกด้วย ถ้าพวกเขาต้องการอะไรก็มักจะสั่งให้คน ของตัวเองลงมาจัดการแทน พวกเราเข้าไปใกล้ไม่ได้เลย พวก เขาใช่คนที่คุณตามหารึเปล่าครับ? ”

การที่หลินซินเหยียนหายตัวไป แน่นอนว่าจะต้องมีคนออก ตามหาเธอแน่ และที่เขาสั่งให้ที่โรงแรมคอยจับตาดูคนที่มาจาก ที่อื่นไว้ นั่นก็เพราะเขาจะได้รู้ก่อนว่าคนที่มาตามหาเธอคือใคร

“เข้าใจแล้ว”เขายังไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายมาตามหาหลินซินเหยี ยนจริงรึเปล่า

พอวางสายหลินซินเหยียนก็ยื่นมาให้

เขาวางโทรศัพท์ลง จากนั้นก็รับแก้วน้ำมาพลางพูดลอยๆออก ไปที่โรงแรมมีคนนอกเข้ามาพัก ผู้จัดการพึ่งรายงานผมมา

หลินซินเหยียนไม่ใส่ใจ เธอคิดว่าเขาแค่ชวนพูดเฉยๆ เขาคงไม่บอกข้อมูลที่ได้มาจริงๆกับเธอหรอก

พอเห็นเขาดื่มน้ำเสร็จ หลินซินเหยียนก็รับโทรศัพท์และแก้ว น้ำกลับมา ตอนที่เธอรับแก้วน้ำไปยื่นหนึ่งยังไม่ทันปล่อยมือ ปลายนิ้วมือของเธอจึงสัมผัสโดนมือของเขา หลินซินเหยียนรีบ ซักมือกลับทันที

ไปยื่นหนังเหลือบมองที่ที่โดนเธอสัมผัสเมื่อกี้ ไออุ่นจากเธอยัง คงหลงเหลืออยู่ มันบางเบา และรวดเร็วมากจนแทบไม่รู้สึกอะไรเลย

“ผมไม่มีพิษสักหน่อย ทำไมถึงกลัวผมขนาดนี้? ”

หลินซินเหยียนกำมือทั้งสองข้างไว้แน่น พร้อมกับทำหน้า ขรึม”ฉันไม่ได้กลัวคุณ ฉันจะบอกคุณแบบไม่โกหกเลยนะ ฉัน แต่งงานแล้ว เพราะงั้นไม่ว่าจะเป็นคุณหรือผู้ชายคนอื่น ฉันก็ต้อง รักษาระยะห่าง”

หลินซินเหยียนหยิบข้อสัญญาการแต่งงานของเธอกับจงจึง ห้าวออกมาเป็นโล่กำบัง

ถ้าเธอบอกว่ามีลูกแล้ว ไปยื่นหนึ่งคงแปลกใจหรือไม่เชื่ออีก แต่ครั้งนี้……..

เขาบิดขี้เกียจพร้อมกับนอนตะแคงเอาหน้าซุกลงไปกับ

หมอน “คุณพึ่งจะอายุเท่าไหร่เองจะแต่งงานมีลูกได้ยังไง คงไม่ใช่

เพราะกลัวผมเลยจงใจพูดแบบนี้หรอกใช่ไหม? ”

“อายุ18ก็ถือว่าบรรลุนิติภาวะเป็นผู้ใหญ่แล้ว อีกอย่างตอนนี้ ฉันก็อายุ24ย่างเข้า25แล้วด้วย เพราะงั้นฉันจะแต่งงานมีลูกแล้ว มันแปลกตรงไหน? “หลินซินเหยียนข่มความรู้สึกไม่พอใจไว้

เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้

เพราะสำหรับเธอเรื่องนี้มันไม่ได้สวยงามมากนัก แต่ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องที่สวยงามล่ะก็ น่าจะเป็นลูกๆ ที่น่ารัก น่าชังทั้งสองของเธอมากกว่า
ไปยื่นหนังรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของหลินซินเห ยียน เธอดูไม่นิ่งเหมือนเดิม ถ้าฟังจากน้ำเสียงที่ดูหนักแน่นขึ้นก็ จะเห็นได้อย่างชัดเจน

เขาจ้องไปที่มือของหลินซินเหยียนที่กำลังจับกันแน่น จากนั้นก็ ยิ้มพูดขึ้น คุณแต่งงานกับคนแบบไหนหรอ? ขนาดแหวน แต่งงานยังไม่มีเลย เอาอย่างนี้ คุณหย่ากับเขาเลยดีกว่า ผมจะ ซื้อให้เอง”

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง มือของเธอว่างเปล่า ถ้าจะให้พูด คงมีแค่ าไลหยกบนข้อมือเท่านั้น ซึ่งเป็นของที่ซิ่วให้เธอ

“ฉันไม่ได้ใส่”เธอแสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน

ตอนที่แต่งงานกับจงจึงห้าว ต่างคนต่างมีจุดประสงค์ของตัว เอง อีกอย่างพวกเขาก็อยู่ด้วยกันแค่เดือนเดียวเอง ใครมันจะไป ว่างไปทําแหวนแต่งงานล่ะ?

ไปยื่นหนิงไม่เชื่อว่าเธอจะแต่งงานมีลูกแล้ว แต่ว่าแขกที่มาพักในโรงแรมนั้นทำให้เขาอดคิดมากไม่ได้

จริงๆ

เขามองไปที่หลินซินเหยียนและจมอยู่ในความคิด

หลินซินเหยียนไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพัง “คุณพักผ่อนเถอะ

เดี๋ยวฉันจะกลับห้องแล้ว

พูดจบหลินซินเหยียนก็ลุกขึ้นแล้วอาศัยเกาะตามผนังเดินออกไป
“หลินซินเหยียน

จู่ๆไปยืนหนึ่งก็เรียกเธอไว้

หลินซินเหยียนหันกลับมามีอะไรรึเปล่า

“กําไลหยกที่ข้อมือของคุณดูสวยมาก คุณซื้อมาจากที่ไหน หรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ