บทที่175 มีโอกาสรอดชีวิต

“คุณคือใคร?” เห็นได้ชัดว่าเหอยเจอไม่คิดจะไปเปิดประตู เพราะเขาไม่แน่ใจว่าคนที่มาเคาะประตูคือใคร

หลินซินเหยียนจ้องประตูไว้ หัวใจทั้งดวงเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ จะ เป็นจงจิ่งห้าวหามาถึงนี่หรือเปล่า

เธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ท่าทีของอีกฝ่ายแข็งกร้าวมาก ได้ใช้แรงตบประตูอีกสองที่ เสียงดังสนั่น “เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเราจะพังประตูเข้าไป

เหมือนเหอยเจ๋อจะรู้แล้วว่าคนที่อยู่หน้าห้องคือใคร เขาได้ ค่าเสียงต่ำ “ทําไมยังมีคนที่ตรวจห้องด้วย?”

เขาหันไปห่มผ้าให้หลินซินเหยียนและสั่งการว่า “เดี๋ยวไม่ว่า คนที่มาคือใคร เธอก็ห้ามส่งเสียงนะ

เมื่อครู่หลินซินเหยียนได้ยินเสียงด่าทอของเหอยเจ๋อ เธอเอง

ก็รู้คร่าวๆแล้วว่าคนที่อยู่หน้าห้องไม่ใช่จงจึงห้าว

ที่จริงเธอไม่รู้ว่าจงจึงห้าวจะมาหาเธอหรือเปล่า เธอมีเรื่องที่ไม่แน่ใจในตัวเขาอยู่มากมาย เพราะเธอกับเขามีอะไรกันไว้มากมาย
แค่ตั้งความหวัง กับความคาดหวังและความโหยหาที่มีต่อเขา

ภายใต้สถานการณ์ที่เธอไม่มั่นใจว่าจะหนีไปได้ เธอจะไม่เผย ความคิดที่ตัวเองอยากจะหนีให้หน้าเหอยเจ๋อเห็นง่ายๆหรอก เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ฉันรู้แล้วค่ะ”

“เด็กดี” เหอยเจ๋อขยี้ผมของเธอ จากนั้นได้หันหลังเดินไป เปิดประตู เสี้ยววินาทีที่ประตูห้องเปิดออก คนที่อยู่หน้าห้องบุก เข้ามาอย่างแข็งกร้าว จากนั้นผู้ชายที่ใส่ชุดนอกเครื่องแบบเดิน เข้ามาด้วยสีหน้าแววตาเคร่งขรึม “พวกคุณสองคน…… ”

“คุณตำรวจอย่าเข้าใจผิดนะครับ เราไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ไม่ เหมาะสมนะครับ ผมเป็นคนเมือง คนที่อยู่บนเตียงคือแฟนของ ผม เธอไม่สบายและยังเป็นใบ้ด้วยครับ” ระหว่างที่พูดเหอยเจ๋อ ได้ล้วงบัตรประชาชนของตนเองออกมา ด้านล่างมีเงินแนบอยู่ ปีกนึง มีอยู่ประมาณสองพันกว่าหยวน เขายื่นไปในมือของ ตำรวจ “คุณตำรวจดูสิครับ”

มือของตำรวจคนนั้นกุมบัตรประชาชนที่เหอยเจ๋อยื่นมาให้ เขาขยี้อยู่ในมือพอรู้แล้วว่ามีเงินอยู่ประมาณเท่าไหร่ เขาได้ใส่ เข้าไปในกระเป๋าอย่างสงบเยือกเย็น จากนั้นได้ดูบัตรประชาชน อย่างลวกๆ เสร็จแล้วก็พูดกับตำรวจอีกคนว่า “โอเคแล้ว พวก เขาไม่ใช่”

ตำรวจทั้งหลายเดินเรียงกันออกไป ออกจากห้องที่คับแคบ ก่อนที่หัวหน้าทีมจะออกจากห้องยังได้เตือนด้วยความหวังดี “ดี ที่สุดอย่าพักโรงแรมแบบนี้ดีกว่า ไม่ปลอดภัย ง่ายที่จะถูกเข้าใจผิด”

เหอยเจ๋อส่งเขาออกไป พร้อมพยักหน้ารัวๆ “ครับๆ”

คนๆนั้นกดเสียงต่ำและพูดกับเหอรุ่ยเจ๋อว่า “ผมรู้ว่าพวกคุณ ไม่ใช่ความสัมพันธ์ลูกค้ากับโสเภณี เพราะโสเภณีของแถวนี้ ผมรู้จักหมดเลย”

ลึกๆแล้วเหอรุ่ยเจ๋อไม่พอใจอย่างยิ่งที่เขาพูดคำพูดนี้ออกมา เปิดเผยขนาดนี้ แต่ภายนอกยังต้องคอยฝืนยิ้ม เพราะนี่ไม่ใช่ถิ่น ของเขาว่ากันว่ามังกรแข็งแกร่งสูงประจำถิ่นไม่ได้ เขาไม่อยาก แส่หาเรื่อง “ผมรู้แล้วครับ”

เหอยเจ๋อส่งคนไป กลับมาที่ห้องแล้วปิดประตู “พวก กวาดล้างหญิงหากินของที่นี่…

คำพูดของเขายังพูดไม่จบก็พบว่าคนที่อยู่บนเตียงไม่เห็นแล้ว หน้าต่างที่ใกล้หัวเตียงได้เปิดทิ้งไว้ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปพร้อม เดินมาอย่างเร็ว ยื่นศีรษะมองลงไปด้านล่าง ด้านล่างของ หน้าต่างมีหลังคาเล็กๆอันนึง ไม่ได้มีมาตั้งแต่เดิม เหมือนต่อเติม เพิ่มอีกต่างหาก

ก็เหมือนที่ตำรวจคนนั้นพูด ส่วนใหญ่คนที่มาพักโรงแรมแบบ นี้ล้วนเป็นความสัมพันธ์เชิงค้าขาย พวกที่กวาดล้างหญิงหากิน พวกนั้นก็บุกมาตรวจค้นฉับพลันอยู่เป็นประจำ เพื่อสะดวกแก่ การวิ่งหนี ใต้หน้าต่างจึงได้ออกแบบหลังคาเล็กๆแบบนี้ขึ้น

ถึงแม้มีหลังคาสามารถให้เธอเหยียบลงมาได้ แต่ก็ค่อนข้าง สูงจากพื้นอยู่ ตอนที่หลินซินเหยียนโดดลงไปได้ทำขาพลิก ก็เลยวิ่งได้เชื่องช้า

เหอยเจ๋อเห็นร่างเงาของเธอ ได้ตะคอกด้วยความโกรธ “หลินซินเหยียน!!

เสียงเรียกของเขาเหมือนการโจมตีที่หนักหน่วง หลินซินเหยีย นวิ่งยิ่งเร็วขึ้น เธอไม่สนความเจ็บปวดของขา แค่อยากวิ่งสุดชีวิต อย่าให้เหอยเจ๋อจับตัวได้เด็ดขาด

เพราะเธอหนีไป เหอรุ่ยเจ๋อก็จะรู้แน่นอนว่าเธอไม่ได้ความจำ เสื่อม

เดิมทีก็ไม่เชื่อใจเธออยู่แล้ว แค่คิดก็รู้ถ้าถูกเขาจับตัวไปอีก ครั้ง เขาจะทําตัวกับเธอยังไง

เหอยเจ๋อพุ่งลงไปชั้นล่าง และวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว เขาจะให้หลินซินเหยียนหนีไปไม่ได้เด็ดขาด!

ที่นี่เล็ก แม้แต่ไฟข้างถนนก็ยังติดตั้งไม่ครอบคลุมเลย แสงไฟ มืดสลัว อีกอย่างล้วนเป็นซอยเล็ก ตามถนนมีร้านปิ้งย่างอยู่บ้าง มีกลิ่นผงยี่หร่าและกลิ่นเนื้อย่างหอมฟุ้งอยู่

หลินซินเหยียนวิ่งเข้าไปในซอยเล็กๆ ในซอยไม่มีไฟมืดตึดตื้อ มองไม่เห็นอะไรเลย เธอไม่กล้าหยุด คอยปัดไปมาอยู่ข้างหน้า เพื่อคอยเปิดทางให้ตัวเอง ฝีเท้าก็ยิ่งอยู่ยิ่งเร็ว

“หลินซินเหยียนเธอหนีไม่รอดหรอก” มีแสงไฟแว๊บผ่าน คือ เสียงของเหอยเจ๋อ
เขาอยู่ระแวกนี้เอง

หลินซินเหยียนสะกดความกลัวและความลนลานของในใจไว้ เธอเดินต่อไป จู่ๆไม่รู้ขาไปเหยียบโดนอะไรได้พิ่มเข้าไปในเท้า เพราะเธอถูกเหอยเจอมัดไว้ตลอด ไม่มีรองเท้า เธอก็เลยเท้า เปล่า เท้าเปล่าก็มีข้อดีอยู่เหมือนกันเวลาวิ่งจะไม่ส่งเสียง ข้อเสีย ก็คืออาจจะถูกสิ่งของที่อยู่บนพื้นเท้าเอาได้

เธอไม่รู้ว่าเท้าถูกอะไร สรุปก็คือเจ็บมาก

เธอคอยเกาะผนังของซอยเดินไป ไม่กล้าชักช้าเลยสักนิด พอเดินมาถึงสุดซอยเธอเห็นแสงสว่างจึงได้วิ่งไปอย่างเร็ว อยากขวางเอาไว้ แต่แสงสว่างนั้นกลับแว๊บผ่านไปอย่างไร

ความหวังดับสลาย แถมฝีเท้าของเรือรุ่ยเจ๋อก็ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ เข้ามาทุกที เธอมองซ้ายมองขวาด้วยความตื่นเต้น อยากหาที่ๆ สามารถหลบซ่อนตัวได้

“เหยียนเหยียน” เสียงยิ่งใกล้เข้ามามากขึ้น เธอถึงขั้น สามารถมองเห็นเหอยเจ๋อเขย่าไฟฉายของมือถือ

นาทีนี้ เธอหวังอยากให้มีคนมาช่วยเธอเหลือเกิน แต่ในใจเธอรู้ดี ตอนนี้ถ้าจะหลุดพ้นจากการควบคุมของเหอรุ่ ยเจ๋อ จะต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น

เธอฮึดสู้ขึ้นมา ไม่ไปสนใจความเจ็บปวดที่เท้าและวิ่งไปข้าง หน้าต่อ
ออกจากซอยคือถนนซีเมนต์เส้นนึง ที่ห่างจากไม่ไกลมีไฟข้าง ถนนอยู่ดวงนึง แถวนั้นสว่างมาก

“หลินซินเหยียน เธอโกหกพี่!” ไม่รู้ว่าเหอยเจ๋อตามมาเมื่อ ไหร่

ทันใดนั้นหลินซินเหยียนหันหน้าไป พบว่าเหอยเจ๋อยืนอยู่ ที่ทางออกของซอย ในมือถือไฟฉายโทรศัพท์ไว้ พร้อมส่องมาที่ ตัวเธอด้วยสีหน้าร้ายกาจ “เธอนึกว่าเธอจะหนีพ้นเหรอ?”

หลินซินเหยียนยืนอยู่ฝั่งตรงของข้ามถนน และตะคอกเสียงต่ำ ใส่เขา “อย่าบังคับให้ฉันเกลียด!

“ตอนนี้เธอไม่เกลียดพี่หรือไง? เธอได้เกลียดพี่ไปแล้ว พี่เองก็ ไม่มีทางหนีทีไล่แล้ว เธอจะเดินมาแต่โดยดี หรือว่าให้พี่ไปจับ เธอมา?”

ริมฝีปากแห้งกร้านของหลินซินเหยียนเผยรอยยิ้มออกมา เธอ

ยิ้มอย่างเศร้าร้นทด “ฉันตายก็ไม่เดินไปหรอก!!

พูดจบเธอก็ได้วิ่งไปหาแสงสว่างนั้น เพราะเมื่อครู่เธอเห็นตรง นั้นมีแสงสะท้อนของพื้นผิวน้ำ เลยตัดสินว่าที่นั่นมีน้ำ

พอวิ่งมาใกล้ๆเธอเห็นชัดแล้ว คือแม่น้ำสายหนึ่งจริงๆด้วย

“หลินซินเหยียนเธอบ้าไปแล้วเหรอ เธอว่ายน้ำไม่เป็นนะ!” เห อรุ่ยเจ๋อเห็นเจตนารมณ์ของของเธอ

หลินซินเหยียนหันกลับมามองเขา พร้อมยกมุมปากขึ้น “ฉันจำ ได้ว่าพี่ก็ว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกัน”
พูดจบเธอก็ได้โดดลงไปอย่างไม่ลังเลใจเลยสักนิด “ตุ้ม”เสียง นึ่งพร้อมกับน้ำกระเซ็น

แทนที่จะถูกเหอยเจ๋อจับตัวไป เธอยอมตายดีกว่า

เหอยเจ๋อก็ว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกัน โชคดีที่บางทีเธออาจจะ ยังมีโอกาสหนีรอดไปได้

“ยัยบ้า!” เหอรุ่ยเจ๋อวิ่งมาถึงริมแม่น้ำ น้ำไหลเชี่ยวมาก ดูแล้ว ลึกมาก ถนนใกล้แม่น้ำไม่ได้ผ่านการตัดแต่ง มีหญ้าแฝกขึ้นเต็ม เลย เขาอยากโดดลงไป แต่สมัยเด็กๆเคยจมน้ำ ในใจมีปม เขา เลยไม่กล้าโดดลงไปชั่ว

เหอยเจ๋อ มือทั้งสองไว้แน่น “ถ้าเธอจะรนหาที่ตาย ใครจะ ขวางเธอได้!”

น้ำลึกและเชี่ยวกราก หลินซินเหยียนว่ายน้ำไม่เป็น ได้กินน้ำ เข้าไปเยอะมาก เธอเคยเห็นในโทรทัศน์ ถ้าตกอยู่ใน สถานการณ์ที่ว่ายน้ำไม่เป็น เวลาตกลงไปในน้ำ จะหายใจอยู่ใน น้ำไม่ได้เด็ดขาดจะสำลักเอาได้ ถ้าน้ำเข้าไปในปอดเธอก็จะตาย โดยที่ไม่ต้องสงสัยเลย

แต่ถ้ากินลงไปในท้อง ยังมีโอกาสรอดชีวิตอยู่ ถึงความหวัง มันจะริบหรี่ เธอก็จะยอมแพ้ไม่ได้

ลูกของเธอต้องการเธอ เธอจะยอมแพ้ไม่ได้…