บทที่171 เชือดไก่ให้ลิงดู

“คุณเข้าไปดูก็จะรู้เองครับ” กวนจิ้งเหมือนมองไม่เห็นแวว ตาลุกลี้ลุกลนของเธอ ได้ลงจากรถไปคนเดียว

“หลินซินเหยียนกลับไม่ขยับ ใครจะอยู่ดีไม่ว่าดีไปสถาน กักกัน?

“กวนจิ้ง แกอย่ามาเล่นลูกไม้กับฉันดีกว่า แกมีเจตนาอะไรกันแน่?”

“ผมจะกล้าทำอะไรคุณได้ครับ? คุณเป็นยอดรักดวงใจของ

ประธานจงเชียวนะครับ ผมอยู่จนเบื่อหรือไงถึงได้หาเรื่องไม่น่า

ยินดีให้คุณ?” กวนจิ้งเดินมาที่ตรงหน้าเธอ มองใบหน้าที่

กระวนกระวายแต่ยังแกล้งสงบของเธอแล้วหัวเราะเย็นชาที่นั่ง

“คุณจะเจอหน้าประธานจงไม่ใช่เหรอครับ? ประธานจงอยู่ด้าน

ในนี้เอง ทำไมไม่กล้าเข้าไปล่ะครับ หรือว่าได้ทำเรื่องผิด

มโนธรรมอะไรมา?

“แก แกสทําเรื่องผิดมโนธรรม!” “หลินซินเหยียน โต้กลับ อย่างกินปูนร้อนท้องทันที

“ในเมื่อไม่มี งั้นก็เชิญเถอะครับ เพื่อแสดงถึงความเคารพที่ มีต่อเธอ กวนจิ้งยังได้ทำท่าเชิญด้วย

‘หลินซินเหยียน จ้องมองเขาอยู่หลาย จากนั้นได้เชิดหน้า“ทางที่ดีแกอย่าหลอกฉันดีกว่า ไม่งั้นแกได้เจอดีแน่!” พูดจา อย่างโหดเสร็จก็ได้เดินเข้าไปด้านใน “อยู่ไหน?

กวนจิ้งเดินไปนำทางที่ข้างหน้า

หลินซินเหยียน มองซ้ายมองขวา เธอเคยมาที่นี่ เสิ้นซิ่วจิง เคยเข้ามา เธอเคยมาเยี่ยมท่าน

ตอนนั้นที่เธอหอบเงินหนีไปยังเป็นเส้นชั่วนิ่งที่เป็นคนออกไอ เดียให้เธอ ตอนนั้นท่านบอกว่า “หานทาน พ่อของลูกเป็นคน ใจจืดใจดำ ตอนนั้นเขาสามารถทิ้งภรรยาคนแรกของเขาไป เรื่อยเปื่อย ตอนนี้ก็สามารถทิ้งลูกกับแม่ได้เหมือนกัน ตอนนี้แม่ ติดคุกติดตาราง ถ้าลูกยังอยู่ที่บ้านต่อเกรงว่าจะตกอยู่ในสภาพ เดียวกับหลินซินเหยียนถูกส่งตัวไป แม่จะบอกรหัสตู้เซฟของพ่อ ให้ลูก ลูกเอาเงินเสร็จก็หนีไปเลยนะ”

เสื่นซิ่วฉิง ใช้ชีวิตกับหลินกั๋วอัน จึงได้ตั้งความสงสัยและคอย ระมัดระวังตัวไว้

ตั้งแต่ตอนที่เขาส่งหลินซินเหยียนกับจวงจื่อจีนไปอย่างไม่ ลังเล เธอก็รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนใจจืดใจดำ เห็นผล ประโยชน์มาเป็นอันดับแรก

ตอนนั้นที่แต่งงานกับจวงจื่อจีนเพราะหวังเครื่องแต่งงานของ เธอ ต่อมาเธอถูกขูดรีดจนหมดตัวไม่มีค่าให้แก่การ

หลอกใช้แล้ว เลยทอดทิ้งโดยที่ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของวันเก่าๆเลย
ส่วนเธอในตอนนั้นยังสาวอยู่ สามารถเข้าสังคมช่วยเขาหา ลูกค้า ตอนนี้เธออายุเยอะแล้ว หลินหยู่หานก็ไม่ค่อยเอาไหน ส่วนหลินซินเหยียนก็ดันได้แต่งงานกับจงจึงห้าว คราวนี้หลิน วอันคงจะกลับไปง้อลูกสาวคนนั้น แล้วจะไม่เอื้ออำนวยกับหลินห ยู่หาน

เพราะฉะนั้น นี่ก็คือทางหนีทีไล่ที่เธอคิดเผื่อลูกสาว

ทันใดนั้น หลินซินเหยียน ได้กำมือทั้งสองไว้แน่น พอนึกถึง เงินซิ่วจึงเธอก็ปวดใจเป็นเหมือนกัน เพราะยังไงซะนั่นก็เป็นแม่ ของเธอ เป็นแม่ที่รักเธอ เอ็นดูเธอและคิดเผื่อเธอจากใจจริง

คิดถึงตรงนี้ เธอยิ่งแน่วแน่และมุ่งมั่นที่จะอยู่ข้างกายของจงจึง ห้าว เธอมีวันนี้ล้วนเพราะการช่วยเหลือจากแม่ เธอถึงได้บรรลุ ผลสมความปรารถนา จะให้ท่านผิดหวังไม่ได้

ยิ่งล้มเหลวไม่ได้!

ขณะนี้ เธอได้เดินมาถึงอาคารสอบปากคำพร้อมกับกวนจิ้ง แล้ว ไม่ใช่ห้องของคราวก่อน ห้องนี้จะใหญ่กว่าเยอะเลย ตรง กลางมีกระจกนิรภัยที่แข็งแรงทนทานกั้นอยู่ชั้นนึง แบ่งห้องออก มาเป็นสองส่วน ด้านในเอาไว้ใช้ไต่สวน ด้านนอกสามารถนั่งได้

เดินมาถึงหน้าห้อง กวนจึงได้ผลักประตู

‘หลินซินเหยียน ไม่ได้เดินเข้ามาในทันที แต่ได้มองสำรวจ ด้านในแว๊บนึง พอแน่ใจแล้วว่าจงจึงห้าวอยู่ด้านใน เธอถึงก้าว เท้าเดินเข้าไป
ซูจ้านลากเก้าอี้มาให้เธอ หน้าตาเหมือนไม่รู้เลยว่าเธอไม่ใช่ หลินซินเหยียน กระตือรือร้นและเคารพ สายตามองสำรวจเธอ “คุณหลิน?”

เขาได้รู้จักปากของเสิ่นเผยชวนว่าเธอคือตัวปลอม

ตอนนั้นเขายังช็อกไปครู่นึงเลย รู้สึกว่าศัลยกรรมของตอนนี้ ก้าวหน้าไปมากแล้ว แต่ถ้าจะศัลยกรรมออกมาให้เหมือ นกันเป๊ะๆ น่าจะเป็นไปได้ยาก แต่ตอนนี้พอดูๆแล้ว แม่งโคตร เหมือนเลยหว่า

คาดว่าคงจะศัลยกรรมมาทั้งตัวเลย อย่างน้อยหุ่นก็ได้ ศัลยกรรมตามหุ่นของหลินซินเหยียน ไม่งั้นไม่ผอมเพรียวขนาด นี้หรอก แล้วใบหน้านี้ด้วย หาข้อบกพร่องไม่เจอเลยสักนิด

“คุณดูอะไรคะ?” “หลินซินเหยียน ขมวดคิ้ว “บนหน้าฉันได้ ปลูกดอกไม้ไว้หรือไงคะ?”

ซูจ้านยิ้มอย่างกำเริบเสืบสาน “อืม สวยกว่าดอกไม้เสียอีก ครับ”

“หลินซินเหยียนกระวนกระวายใจยังไงก็ไม่รู้ทำไมรู้สึกคำพูด ของเขาเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่เลย?

เธอเขยิบไปที่ข้างกายจงจึงห้าว “คุณเรียกฉันมาที่ที่วังเวง

ขนาดนี้ทำไมเหรอคะ?”

ไม่รอให้จงจิ่งห้าวได้เปิดปาก ซูจ้านก็เปิดปากพูดอีกครั้ง “ก็ เรียกคุณมาดูละครสนุกๆไงล่ะครับ
ระหว่างพูดเขาได้ลากเก้าอี้มาวางที่ข้างกายเธอ จากนั้นได้นั่ง

ลงมา

“ละครสนุกอะไรคะ?” “หลินซินเหยียน หันไปมองเขา ซูจ้านแกล้งทำเป็นลึกลับ “เดี๋ยวคุณก็รู้เองครับ”

ทั้งกระบวนการจงจึงห้าวล้วนเงียบมาก แสงไฟเป็นวงส่องลง

มาจากด้านบน ปกคลุมสีหน้าของเขาไว้ เบลอเหมือนกับว่าซ่อน อยู่ในหมอกบางๆ ไม่นานประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง เสิ่นเผยชวนคอยเดินอยู่

ข้างหน้า ด้านหลังมีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ใส่ยูนิฟอร์มสีดำ

สองคนคอยติดตาม พวกเขาได้หามคนที่แม้แต่เดินก็เดินไม่ได้ ไว้บนหัวยังได้คลุมด้วยผ้าคลุมสีดำ

“หลินซินเหยียน จ้องคนที่ถูกหามเข้ามาคนนั้น รูปร่างนี้ ทำไม

ถึงได้เหมือนเหอรุ่ยหลินขนาดนี้?

เธอรู้สึกตื่นเต้น

ไม่นานความคิดของเธอก็เป็นจริง เสิ่นเผยซวนดึงผ้าคลุมสีดำ บนหัวของเหอรุ่ยหลินออก เผยใบหน้าของเธอออกมา

เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้ามาแล้วเลยมองไม่เห็นว่าบาดเจ็บตรงไหน แต่สีหน้ากลับดูแย่สุดๆ

“คุณรู้จักเธอหรือเปล่าครับ?” ซูจ้านใกล้เข้ามา ‘หลินซินเหยียน สายหัวเสร็จก็ได้พยักหน้าอีกพร้อมพูดว่า“รู้จักค่ะ ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นคนลักพาตัวฉันไป

“คุณคงจะยังไม่รู้สินะครับ ว่าจึงห้าวเกลียดอะไรที่สุด”

“เขาเกลียดอะไรคะ?” น้ำเสียงของ หลินซินเหยียน เริ่มสั่น อย่างไม่รู้ตัว

ซูจ้านยิ้มอย่างร้ายๆ “เกลียดถูกคนหลอกที่สุดครับ

หลินซินเหยียน สั่นอีก “เหรอคะ?”

“ใช่ครับ คุณแค่ดูเหอรุ่ยหลินก็รู้แล้ว คราวก่อนเธอโกหกจึง ห้าวว่าเธอเกิดอุบัติเหตุและเสียลูกไป ที่จริงเธอไม่ได้ท้องเลย ด้วยซ้ำ ตอนนั้นยังเป็นเพราะตระกูลเหอออกหน้าขอความเมตตา ถึงรักษาชีวิตเธอเอาไว้ได้ ครั้งนี้ ถึงราชาแห่งสวรรค์เล่าจื้อลงมา ก็ช่วยเธอไม่ได้”

“หลินซินเหยียนจับแขนของจงจึงห้าวไว้ “จึงห้าว เรากลับกัน เถอะค่ะ ฉันไม่อยากดู ฉันกลัวค่ะ”

จงจึงห้าวขมวดคิ้วอย่างไม่แยแส และเผยความดุร้ายที่ยากจะ สังเกตเห็น “ผมจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณไม่ได้ใจเสาะขนาดนี้ ทำไม คุณไม่อยากเห็นคนที่ทำร้ายคุณได้รับการลงโทษเหรอ?”

“ฉันไม่อยากดูค่ะ เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้เป็นอะไร” หลินซินเห ยียน จับแขนของเขาไว้ เสื้อสูทที่ดูเนี้ยบได้เกิดรอยยับ

สายตาของจงจิ่งห้าวหล่นจ้องมือของเธอที่จับแขนของเขาไว้ หลุบตาเล็กน้อย หางตาที่เย็นชาจนปฏิเสธคนไปไกลออกไปเป็น หมื่นลี้มีแสงของความเยือกเย็น เฉียบคมราวกับมีด
เหมือน หลินซินเหยียน จะสังเกตเห็นความอึมครึมที่ไม่มีชื่อ นั้น เธอดึงมือกลับด้วยสัญชาตญาณ กุมไว้แน่น เหมือนกับว่า แบบนี้ถึงจะสามารถปกป้องตัวเองให้ดี

อ้า!

เวลานี้เสียงร้องโหยหวนที่แหลมและเศร้ารันทดได้ดังลั่นห้อง

หลินซินเหยียน หันไปเห็นเส้นเผยชวนถอดเล็บของเหอย หลินออกนิ้วนึง ทั้งสิบนิ้วไม่ว่านิ้วไหนได้รับบาดเจ็บก็เจ็บเข้า ทรวงอกทั้งนั้น สามารถเห็นได้ว่าการที่ถอดเล็บออกอย่างแข็ง กระด้างอย่างนั้นมันเจ็บมากแค่ไหน

เหอรุ่ยหลินถูกโยนไปบนพื้น ร่างกายชักกระตุกทีแล้วที่เล่า เลือดสีแดงสดไหลจากปลายนิ้วของเธอลงสู่พื้น หลั่งไหลลงมา อย่างคดเคี้ยว แดงแจ๊ดอย่างบอกไม่ถูก

เธอเงยหน้ามองหลินซินเหยียน ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธออย่าง

ช้าๆ

“หลินซินเหยียน หันหน้าไปอีกทางทันที ไม่กล้าสบตากับ ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดของเธอ ในใจกลับกระวนกระวาย อยู่ไม่เป็นสุข กลัวว่าเธอจะทนทัณฑ์ทรมานแบบนี้ไม่ไหวแล้วจะ สารภาพว่าเธอไม่ใช่หลินซินเหยียน

เธอไม่อยากดู แต่เนิ่นเผยชวนกันไม่ให้เธอได้สมปรารถนา เขาเอาเล็บที่ถอดออกมาวางมาที่ตรงหน้าเธอ “คุณหลิน คุณดูสิ ครับว่าสวยหรือเปล่า?
ในถาดสีขาวมีเล็บมือชิ้นนึ่ง ในเล็บยังมีคราบเลือดติดอยู่

น่าสะอิดสะเอียนและสยองขวัญ

“เอาไป” ‘หลินซินเหยียน หดคอ เธอกลัวจะแย่อยู่แล้ว

“ของที่น่าดูขนาดนี้ คุณหลินกลัวขนาดนี้ทำไมครับ?” ซูจ้าน พูดคล้อยตาม แถมยังได้ยื่นมือหันหน้าเธอมา ให้เธอดูเล็บที่อยู่ ในถาด

“ฉันไม่ดู ฉันไม่ดู” น่ากลัวเกิน เธอจะไปจากที่นี่ เห็นได้ชัดว่า “หลินซินเหยียนถูกกระทบกระเทือนจิตใจ

ซูจ้านแกล้งเข้ามสใกล้หูเธอ “นี่เป็นแค่ออเดิร์ฟเท่านั้น ละคร สนุกยังอยู่ข้างหลัง คุณต้องรู้นะว่าทำเรื่องชั่วก็ต้องจ่ายค่า ตอบแทน โดยเฉพาะพวกที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินอยากปลอม ตัวเป็นคนอื่น จุดจบนี่แย่กว่าเธอเป็นพันเท่าหมื่นเท่าเลยนะ

“ก็นั่นน่ะสิ อันนี้อันนี้แค่ขี้ปะตัวเอง มือคู่นี้ของผมยังสามารถ ถลกหนังคนออกมาโดยที่ไม่เป็นรูเลย”

เสิ่นเผยชวนกับซูจ้านเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย “หลินซินเห ยียน ตกใจจนเหงื่อไหลไคลย้อย ขาสองข้างสั่นไม่หยุด ร่างกาย เกร็ง เสียงแหบแห้ง “พวกคุณ พวกคุณ….….….. นี่มันไม่ใช่คนชัดๆ

เธอไม่ได้พูดคำสุดท้ายนี้ออกมา ซูจ้านแบะปาก คิดอยู่ในใจว่าแค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้ว? ละครที่เชือดไก่ให้ลิงดู ยังไม่ได้แสดงเป็นทางการเลย
เป้าหมายของจงจิ่งห้าวคือจะยิ่งนัดเดียวได้นกสองตัว หนึ่งคือ ให้ หลินซินเหยียน ดูจุดจบที่โกหกเขา สองคือให้เหอรุ่ยหลิน ให้ชัดๆว่า ตอนที่เธอรับทัณฑ์ทรมานอยู่ แต่หลินหยู่หานกลับนั่ง อยู่ที่นี่ดีๆ กลับดูเธอทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัย

การทรมานทางจิตใจ สามารถทำลายล้างความมุ่งมั่นของคน มากกว่าทรมานทางร่างกาย

แน่นอน เป้าหมายสุดท้ายของเขาคือรู้ที่อยู่ของหลินซินเหยียนจากปากพวกเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ