บทที่ 170 ตั้งหน้าตั้งตารอ

พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไป ซูจ้านวิ่งตามออกมา “รอก่อน ฉินยาพูดอย่างหมดความอดทน “อะไรอีก? ”

ซูจ้านหยิบนามบัตรออกมาแล้วยื่นให้เธอ “เผื่อมีอะไรอยากจะ ติดต่อผม ทางนี้มีความคืบหน้าอะไร ผมจะไปบอกคุณที่ร้าน ช่วง นี้ เรื่องที่ร้านคงต้องรบกวนคุณดูแลไปก่อน

ฉินยาเหลือบตามองซูจ้าน ท่าทางของเขาค่อนข้างจริงจัง เธอ เพิ่งจะกลับมาประเทศจีนมีหลายอย่างที่ไม่คุ้นเคย คิดจะตามหา หลินซินเหยียนจําเป็นต้องพึ่งพาพวกเขา แล้วเธอก็อยากรู้ความ คืบหน้าของหลินซินเหยียนด้วย

เธอเอื้อมมือไปหยิบนามบัตรที่ซูจ้านส่งมา “ขอบคุณ คุณหลิน ดีต่อฉันมาก เรื่องที่ร้าน ช่วงที่เธอไม่อยู่ ฉันช่วยเธอจัดการเอง

ซูจ้านพยักหน้า ในใจกำลังคิดว่า ควรจะหาเหตุผลไปส่งเธอดี

ไหม?

“คุณมายังไง ให้ผมไปส่งคุณไหม?”

“ฉันขับรถมา”ฉินยาเก็บนามบัตร แล้วบอกกับเขาว่า “ลา

ก่อน”

พูดจบก็เดินไปที่รถ

ซูจ้านเอามือจับผม ถอนหายใจ อยากคุยกับเธอทำไมมันยากขนาดนะ?

เมื่อก่อนเขาจีบผู้หญิงสักคน ต้องใช้ความพยายามมากขนาด นี้เลยหรอ? เขาส่ายหัว กำจัดความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้นออกไป หันหลัง

เดินไปที่ลิฟต์ ติ้ง เสียงลิฟต์หยุดลง ประตูลิฟต์ก็เปิดออก ซูจ้าน

กำลังจะเดินเข้าไป คนในพื้นที่ออกมา ทำให้เขาหยุดฝีเท้า”คุณ”

เสียงของเขาก็เยือกเย็นลงอย่างรวดเร็ว “คุณมาทำอะไร?

เหอรุ่ยสิงเอ่ยปาก “ฉันจะทำอะไร มันก็ไม่เกี่ยวกับนายนิว ตอนนี้ตระกูลเหอไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน แต่ชื่อเสียงและฐานะ เขาในฐานะทนายความไม่สามารถเทียบได้เลย

ซูจ้านขมวดคิ้ว มองเขาอย่างเย็นชา แล้วเดินเข้าลิฟต์ไป เหอรุ่ยสิงจัดชุดสูทสักพักแล้วเดินออกไป

สำหรับซูจ้านเขาไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

แต่ซูจ้านไม่สบายใจ จงจึงห้าวจะต้องดำเนินการกับเหอรุ่ย หลินจนถึงที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่เหอรุ่ยสิ่งจะไม่รู้ว่าน้องสาวของเขา ถูกขังไว้เพราะจงจิ่งห้าว

คำถามก็คือ เขามาเพื่ออะไร?

ประกาศสงครามกับจงจึงห้าวหรือมาอ้อนวอน

ซูจ้านยังคิดไม่เสร็จ ขณะนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก เขาเดินออก มา ทุกส่วนของสำนักงานทั้งหมดถูกห้อมล้อมไปด้วยบรรยากาศที่อึมครึมอย่างลึกลับ

เป็นเพราะเจ้านายอารมณ์ไม่ดี คนทั้งบริษัทเลยได้รับผลไป ตัวยหรือเปล่า? ซูจ้านหดคอลง อากาศไม่ได้หนาว แต่เขากลับทำไปโดยไม่

ตั้งใจ

เมื่อเขาเดินไปที่ประตู เขาก็เคาะประตู เมื่อได้ยินคนข้างใน บอกว่าให้เข้ามา เขาก็เปิดประตู

ห้องทำงานอันใหญ่โตหนาวเหน็บ ถ้าเขาไม่เห็นว่ามีคนนั่งอยู่

หลังโต๊ะ เขาคงคิดว่าไม่มีใครอยู่ในออฟฟิศ

ซูจ้านเดินเข้ามาแล้วปิดประตู มายังตรงหน้าโต๊ะทำงาน “เห อรุ่ยสิ่งมาทําไม?”

ไม่รอจงจิ่งห้าวตอบ เขาก็คาดเดาว่า “มาหาเรื่องหรอ?” แต่

เมื่อนึกถึงสไตล์ของเหอรุ่ยสิ่งในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ก็รู้สึกว่าเขา

ไม่มีความกล้าที่จะประกาศสงครามกับจงจึงห้าว

ตราบใดที่เหอรุ่ยสิ่งมีความสามารถมากพอ ตระกูลเหอ ในวัน นี้จะไม่เป็นแบบนี้

จงจิ่งห้าวลืมตาขึ้น เอาเอกสารที่อยู่บนโต๊ะชุดหนึ่งยื่นให้

จ้าน

ซูจ้านหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดดู มันเป็นจดหมายแสดงเจตจำนง ขอความร่วมมือ ทำธุรกิจไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีพันธมิตร ที่ แปลกคือจดหมายแสดงเจตจำนงนี้ลงนามโดยเหอรุ่ยสิงอีกทั้งยังเป็นสำคัญของ

ตระกูลเหอ ดินผืนหนึ่งในเมือง เป็นของบรรพบุรุษ แม้บ้านรกร้าง

“เขาต้องการร่วมงานกับคุณ ใช้ดินพื้นที่เพื่อสร้างห้างสรรพ สินค้า

ไม่เห็นจงจิ่งห้าวศัตรู แถมยังที่ของตนมาให้ ร่วมงานกับจงจึงห้าว

เมื่อก่อนฉันเคยได้ยินประโยคหนึ่ง ชื่อเสียงและผล ประโยชน์ในสนาม วินาทีก่อนหน้ารบกันถัดไปสามารถจับมือสร้างสันติภาพ วันนี้พอจะเข้าใจแล้ว ที่สำคัญคือ คุณ

“ทำไมฉันไม่ตอบตกลงจงห้าวยืนขึ้น แล้วเดินไปที่ หน้าต่าง เงายาวบนพื้น

วันเหอรุ่ยสิงเป็นฝ่ายเขา เพื่อแสดงเจตนาตระกูลเหอกล้าที่จะยื่นมือเข้าสอดแทรกเรื่องของรุ่ยหลิน เขาจะทำลายตระกูล

หลังจากเขาการหายตัวของหลินซินเหยียนเกี่ยวข้องเหอ

ยังไงเหอรุ่ยหลินมาจากตระกูลเหอ ใครจะรู้พวกเขาเห็น แก่หน้าตามาเผชิญหน้าเขาโดยไม่จะเหลือลู่ทางหรือไม่?

ตอนนี้เหอรุ่ยสิ่งมาเพื่อยอมจำนน เขาก็สามารถปล่อยเรือย

หลินให้กับเสิ่นเผยชวนและซูจ้าน เขาต้องการเวลาเพื่อค้นหา เบาะแสของหลินซินเหยียน ตอนนี้ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เขายิ่งยากที่จะตามหาหลิน

ซินเหยียนจนเจอ

เขาไม่มีเวลามาพัวพันกับตระกูลเหอ

“เสียเรือเพื่อรักษาขุน ช่างไร้ความรู้สึกเสียจริง” ซูจ้านพูด อย่างดูถูก “ตระกูลที่ร่ำรวยขนาดนี้ ไม่มีความรู้สึกอยู่หรือไง?

ขณะพูด ซูจ้านแอบมองไปที่จงจึงห้าว

แม่ของจงจิ่งห้าวเองก็เป็นตระกูลใหญ่ แต่งงานกับจงเพิ่ง กลายเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่ง แต่ในทางความรู้สึกกลับไม่มีตรง ไหนที่ทำให้คนอื่นอิจฉา

หลังจากที่เธอเสียไปไม่นาน จงเฟิงก็แต่งงานใหม่

นี่ก็เป็นขวากหนามด้ามหนึ่งที่ติดอยู่ระหว่างพวกเขาพ่อลูก จงจิ่งห้าวมองดูเขา

ซูจ้านกระแอม ไม่ควรพูดเรื่องนี้ในตอนนี้ เขาสีหน้านิ่ง “ฉันกับ เผยชวนได้วางแผนไว้แล้ว เรื่องนี้ นายไม่ต้องสนใจแล้ว ให้พวก ฉันกับเผยชวนจัดการก็พอ เผยชวนเองก็ไม่ได้ว่าง พยายามถาม

เบาะแสของคุณหลินจากปากของเธอ แต่เธอปากแข็งมาก”
เส้นเผยชวนใช้หลายวิธีแล้ว

ซูจ้านคิดในใจ ความริษยาในจิตใจของผู้หญิงนี้ น่ากลัวได้ ขนาดนี้จริงหรอ?

เขาไม่รู้ เหอรุ่ยหลินยิ่งกว่าอิจฉาริษยา

เธอคิดว่าหลินซินเหยียนแย่งจงจึงห้าวไป แย่งทุกสิ่งที่ควรจะ

เป็นของเธอไป เธอไม่พอใจ เธอรู้สึกโกรธเกลียด

ครืดครืด…

ขณะนั้น โทรศัพท์บนโต๊ะของจงจึงห้าวก็ดังขึ้น ซูจ้านมองดู แวบหนึ่งและพูดกับจงจิ่งห้าว “กวนจิ้งโทรมา”

แล้วเขาก็หยิบมันขึ้นมายื่นให้กับเขา

จงจิ่งห้าวรับมา และกดรับสาย “ประธานจง”กวนจึงยังไม่ทัน ได้พูด โทรศัพท์ก็ถูกแย่งไป “จึงห้าวคุณอยู่ที่ไหน?”

เสียงของ ‘หลินซินเหยียนดังออกมา ซูจ้านยื่นหน้าเข้าไป อยากรู้ว่าคนในโทรศัพท์จะพูดอะไร จงจิ่งห้าวเหลือบมองเขาเบาๆและยื่นโทรศัพท์ให้ “นายรับ?” ซูจ้านหายใจแรง ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว พูดอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณรับ คุณรับ”

เพื่อพิสูจน์ว่าตนไม่ต้องการที่จะฟังอีกต่อไป เขารีบก้าวถอย หลังและถอยห่างจากเขา
“คุณจะกลับมาเมื่อไร? ฉันคิดถึงคุณ” ตอนนั้นหลินซินเห ยียนยืนอยู่ในห้องของโรงแรม ใช้นิ้ววาดรูปวนไปวนมาบนโต๊ะ พูดอย่างน้อยใจ “กวนจึงไม่ให้ฉันออกไปหาคุณ เขาหมายความ ว่ายังไง?”

จงจึงห้าวสีหน้าไร้อารมณ์ น้ำเสียงของเขาเป็นซาเล็กน้อย “เรียกเขามารับโทรศัพท์”

“หลินซินเหยียน นึกว่าจงจึงห้าวต้องการต่อว่ากวนจิ้ง เธอก็ รู้สึกได้ใจ ยื่นโทรศัพท์ให้เขา “นี่ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน นายกล้า ขัดใจฉันไม่เป็นผลดีกับนายแน่”

กวนจิ้งมองเธอ ใบหน้าเหมือนกัน แต่ทำไมนิสัยเสียเช่นนี้ สมแล้วที่เป็นของปลอม คุณภาพไม่สามารถรับประกันได้ เขาเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาแนบหู “ประธานจง ตรงนั้นไม่รู้ว่าพูดอะไร สีหน้าเขาจริงจังขึ้นมา “ครับ ผมทราบ แล้ว”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป แต่ในสายตาของหลินซินเหยียนคือ จงจึงห้าวต่อว่าเขาแน่ เธอบิดเอวนั่งลงบนโซฟา “ดูเถอะ ฉันเคย บอกนายแล้ว จึงห้าวแคร์ฉันมาก นายไม่เคารพนัน รอฉันพบเขา ก่อน ฉันจะฟ้องเขา”

กวนจิ้งวางโทรศัพท์ แล้วพูดเบาๆว่า “คุณอยากฟอง ผมไม่ ห้ามคุณหรอก ตอนนี้มากับผมเถอะ”

อันที่จริงกวนจิ้งไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลย
ของปลอมชิ้นหนึ่ง ยังกล้ามาทำตัวใหญ่โตคุยโวที่นี่ ไม่กลัว กัดลิ้นตัวเอง

“หลินซินเหยียน นึกว่าจะได้เจอกับจงจึงห้าว ในใจก็เบิกบาน ไม่สนใจเท้าที่ปวด รีบลุกจากโซฟา “เขารอฉันอยู่ใช่ไหม?” กวนจิ้งตอบ “อืม”

” ฉันจะให้นายรู้จักที่ต่ำที่สูง ทีนี้ตะลึงเลย? รู้รึยังว่าฉันอยู่ ตำแหน่งอะไรในใจของจงจึงห้าว? ฉันมีลูกให้เขาสองคน อนาคตฉันจะเป็นคุณนายของตระกูลจง ฉันจะเป่าหูเขา ทำให้ นายอยากจะไสหัวไป” หลินซินเหยียน ยิ่งพูดยิ่งไม่เกรงใจ เพราะ กวนจึงไม่ยอมให้เธอออกไปข้างนอก ทั้งยังไม่ให้เกียรติเธอมาก พอ

หลินหยู่หานมีนิสัยหยิ่งยโสมาตลอด จนถึงตอนนี้กลายเป็น คนข้างกายของจงจิ่งห้าว แน่นอนว่ายิ่งต้องเย่อหยิ่งขึ้นอีก กวน จิ้งไม่ได้ประจบประแจงเธอ จับเธอ แถมยังชักสีหน้าใส่เธอ เธอ เก็บความเกลียดไว้ในใจ

ไม่เพียงแค่สติที่เหลืออยู่บอกกับเธอ ยังไม่ใช่เวลา ตอนนี้เธอ กำลังจะไปหาจงจึงห้าวเพื่อให้เขาไล่กวนจึงออก

กวนจิ้งมองท่าทางหยิ่งยโสของเธอ ยิ้มออกมา “ผมจะตั้งหน้า ตั้งตารอ”

“หลินซินเหยียน สีหน้าไม่สบอารมณ์

เธอแอบตัดสินใจเงียบๆ ในใจ รอเธอมีอำนาจ สิ่งแรกที่เธอจะทําก็คือกําจัดกวนจิ้งอออกไป!

“พยุงฉันสิ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันเจ็บเท้า หรือว่าคนของจงจึง ห้าวเนี่ย ตาไม่มีแววกันหมดรึไง?”

กวนจิ้งขี้เกียจจะโต้เถียงกับเธอ ยื่นแขนออกไป เพื่อให้เธอใช้

พยุงตนเอง

เขาขึ้นลิฟต์ไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม ผ่านล็อบบี้ไปที่ลานจอดรถ ด้านนอก โรงแรม ตอนที่กวนจิ้งจะขึ้นรถ หลินซินเหยียนก็พูดจา ถากถางออกมา “ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรรึไง?”

กวนจิ้งหันหน้ากลับไป เธอจะวิจารณ์อะไรอีก?

“เปิดประตูรถสิ!” เธอจ้องมองเขาอย่างโมโห

กวนจิ้งจ้องไปที่ใบหน้าของเธอสักครู่ สุดท้ายก็เอื้อมมือออก ไปเปิดประตูรถด้านหลัง

“หลินซินเหยียนสบเสียงเย็นชา แล้วก้มตัวขึ้นรถ

“โง่ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเป็นผู้ช่วยของจงจึงห้าวได้ยังไง กวนจิ้งกัดกราม กระตุกริมฝีปาก

หวังว่าหลังจากไปถึงที่นั่นแล้วเธอจะยังปากดีได้แบบนี้

เขาสตาร์ทรถ

เพื่อไม่ให้ถูกจับได้และได้อยู่ข้างกายจงจึงห้าวอย่างราบรื่น หลินซินเหยียน ตรวจสอบมาแล้วว่าคนใกล้ตัวของจงจึงห้าวมี ใครบ้าง ถือว่ารู้จักอยู่สักเล็กน้อย แม้แต่ว่านเยว่กรุ๊ปก็พอรู้บ้าง
แต่ทิศทางที่กวนจึงขับไปนั้นไม่ใช่ทางไปว่านเยา เธอขมวดคิ้ว “จิ่งห้าวไม่ได้อยู่ที่บริษัทหรอ? นายจะพาฉันไป ไหน?”

กวนจิ้งมองเธออย่างเย็นชาผ่านกระจกมองหลัง “ถึงแล้วเดี๋ยว คุณก็รู้เองแหละ”

ไม่นาน รถก็หยุดลง ‘หลินซินเหยียน เห็นชัดเจนว่าที่นี่คือ ที่ไหน ในใจรู้สึกตกใจ พูดเสียงสั่นเล็กน้อย “นาย นายพาฉันมา ที่นี่ทำไม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ