บทที่167 จะคิดถึงเธอหรือเปล่า

แสงอาทิตย์ค่อยๆหายลับไป ปราศจากความ เดือดซานของฤดูร้อน ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนไม่ร้อนไม่ หนาว เหมือนดั่งเสื้อผ้าที่สวมใส่นานแล้ว นุ่มและ อบอุ่น ห่อหุ้มร่างกาย ลมหนาวพัดผ่านมาเป็นครั้ง คราว แต่กลับไม่รู้สึกหนาว

แสงอาทิตย์กำลังดี แต่บนระเบียงหน้าลานบ้าน แห่งหนึ่ง มีผู้หญิงผมดำกระจัดกระจายคนหนึ่งนั่งอยู่ หน้าต่างของระเบียงเปิดออก สามารถสูดอากาศ บริสุทธิ์ได้ตามต้องการ แต่ท่าทางของเธอดูเจ็บปวด มาก ระเบียงเล็กๆถูกคลุมด้วยหน้าต่างกันขโมยแบบ แข็งแรง เธอถูกขังไว้ในบ้าน โดยประตูบ้านถูกล็อก ปิดตายไว้ ที่นี่เป็นที่เดียวที่เธอมองเห็นภายนอกได้

ที่นี่มีคนใช้อยู่หนึ่งคน ที่เหลือมีเพียงเหอรุ่ยเจ๋อ เท่านั้น ตั้งแต่วันที่เธอถูกจับมาที่นี่ เหอรุ่ยเจ๋อก็ไม่เคย ออกไปไหน วันนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงออกไปจากที่

ภายนอกเขาเชื่อว่าเธอเสียความทรงจำ ไม่ได้ ให้เธอฉีดยา แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ เขาแทบจะไม่ยอมให้ เธอคลาดสายตาจากเขาเลยสักวินาที เข้าห้องน้ำยัง ให้คนใช้ตามเธอไป

เช่นเดียวกับวันนี้ เมื่อเหอรุ่ยเจ๋อไม่อยู่ เธอคิด ว่าจะได้พักสักหน่อย หรือหาทางออกจากที่นี่ แต่ว่าเห อรุ่ยเจ๋อก็ขังเธอไว้ในบ้าน

หน้าต่างบานเดียวในบ้านนี้ก็คือระเบียงนี้ แต่ มันก็ถูกปิดตายไว้ ราวกับว่าเธอต้องกลายเป็นผีเสื้อตัวหนึ่ง ถึงจะหนีจากที่นี่ได้

เธอค่อยๆหลับตาลง ถ้าเธอไม่อยู่ หลินซีเฉิน

และหลินลุยซีจะตามหาเธอหรือไม่?

จะคิดถึงเธอหรือเปล่า?

ตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่….

อีกอย่าง จงจิ่งห้าวจะเป็นห่วงเธอมั้ย จะตามหา เธอรึเปล่า…

ทั้งหมดนี้เธอไม่รู้อะไรเลย

ในตอนนี้เองเสียงประตูเปิดดังขึ้น

หลินซินเหยียนลืมตาขึ้นทันที ความรู้สึกที่เจ็บ ปวดและไม่สบายใจเมื่อกี้นั้นหายไปในทันที เปลี่ยน เป็นความรู้สึกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

เธอกำมือไว้ข้างหลังแน่นและจ้องไปที่ประตู

เหอรุ่ยเจ๋อสวมชุดลำลองสีดำ สวมหมวกแก๊ป และแว่นกันแดดสีดำ เมื่อประตูเปิดออก เขาก็ถอด หมวกและแว่นกันแดดออก

“เหยียนเหยียน ฉันกลับมาแล้ว” เขาเอาของที่ ถอดออกในมือ วางลงบนโต๊ะ ปิดประตูแล้วเดินไปทาง หลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนก้าวถอยหลังอย่างนิ่งๆ แสร้งทำ เป็นไม่มีความสุข “คุณออกไปไม่พาฉันไปด้วย ยังขัง ฉันไว้ในบ้านอีก ปากก็บอกว่ารักฉัน ทำไมฉันกลับ รู้สึกว่า ฉัเหมือนถูกกักขังเลย?”

เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามากอดเธอ “เด็กโง่ ฉันกำลัง ปกป้องเธออยู่ ข้างนอกคนไม่ดีเยอะมาก ฉันกลัวเธอออกไปแล้วจะเจอคนไม่ดีทำร้าย เป็นห่วงเธอ เธอยัง ไม่รับรู้อีกหรอ?”

ขณะที่เหอรุ่ยเจ๋อพูดก็บีบจมูกของเธอ ก้ม ศีรษะลงจูบที่หน้าผากของเธอ…

หลินซินเหยียนแข็งทื่อไปทั้งตัว อยากจะผลัก เขาออกไป แต่ก็กลัวว่าเขาจะสงสัยว่าเธอไม่ได้สูญ เสียความทรงจำและจะฉีดยาให้เธอ

ต่อให้รังเกียจแค่ไหน เธอก็ทำได้แค่อดทน แกล้งทำเป็นเขินแล้วผลักเขาเบาๆ “ฉันยังไม่ได้กิน ข้าวเที่ยงเลย ตอนนี้ฉันหิวแล้ว”

เธอไม่ได้หิวจริงๆ แค่ข้ออ้างที่จะให้เหอรุ่ยเจ๋อ ปล่อยตัวเอง

เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิ้วแล้วมองนาฬิกา “เกือบสอง

โมงแล้ว ทำไมยังไม่กินข้าวเที่ยงอีก?” หลินซินเหยียนก้มหน้า รอยโค้งของมุมปากที่ ยกขึ้นเหน็บแนมเป็นพิเศษ คุณล็อคประตูไว้ คนใช้ก็

เปิดไม่ได้ ฉันจะกินข้าวได้อย่างไร?

เหอรุ่ยเจ๋อลืมตรงนี้ไป เพื่อที่จะไม่ให้หลินซินเห ยียนหนีไป เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น แม้แต่คนใช้ที่เขา จ่ายมาแพง ก็ยังเก็บเอาไว้ กุญแจของชั้นนี้ มีเพียงเขา เท่านั้นที่มีกุญแจ

“โกรธหรอ?”เหอรุ่ยเจ๋อเชยคางเธอขึ้น ให้เธอ

มองตนเอง

หลินซินเหยียนกระพริบตาปริบๆ ถือโอกาส ระบายความทุกข์ออกมา “คุณคิดว่าไง? ขังเหมือนฉัน เป็นนักโทษคนหนึ่ง ข้าวก็ไม่ให้กิน เป็นคุณ ไม่โกรธงั้นหรอ?”

เหอรุ่ยเจ๋อขอโทษอย่างยิ้มๆ “เป็นความผิดของ ฉันเอง ความสะเพร่าของฉันเอง เธอลงโทษฉันเลย”

“ฉันไม่กล้าหรอก”หลินซินเหยียนหลับตาลง

“ไม่มีอะไรต้องกลัว ขอแค่เธอเอ่ยออกมา ฉัน จะให้อย่างแน่นอน” เหอรุ่ยเจ๋อตบเข้าที่อกสัญญา

เธอลืมตาไร้เดียงสาและมองเขาอย่างมีความ หวัง “ถ้าอย่างนั้นฉันอยากออกไปข้างนอก คุณพาฉัน ไปได้มั้ย?”

“ได้” เหอรุ่ยเจ๋อสัญญา กอดเข้าที่ไหล่ของเธอ “ก่อนจะออกไป เธอจะต้องกินข้าวก่อน ไปกันเถอะ เธออยากกินอะไร ฉันจะให้คนใช้ทำอาหารให้”

หลินซินเหยียนตื่นเต้นในใจ เขาตกลงที่จะพา เธอออกไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็มีโอกาสที่จะหนี เลย พูดออกไปมั่วๆว่า “บะหมี่อุด้ง” เหอรุ่ยเจ๋อโอบหลินซินเหยียนเดินลงบันได “ป้า

ฮัวทำบะหมี่อุด้งชามหนึ่ง”

“ค่ะ” ป้าฮัวยังคงสวมผ้ากันเปื้อนอยู่ กำลังเช็ด ทีวี เมื่อได้ยินคำสั่งของเหอรุ่ยเจ๋อ จึงวางผ้าขี้ริ้วลง และเดินเข้าไปในครัว

เหอรุ่ยเจ๋อโอบหลินซินเหยียนนั่งลงตรงโซฟา ข้างหน้า หยิบผมของเธอขึ้นมาสูดดมกลิ่นและจูบ เบาๆ เขาหลงใหลอยู่กับกลิ่นของเธอ รูปลักษณ์ของ เธอ ตราบใดที่เธออยู่กับเขา เขามักจะอยากกอดเธอ ลูบผมเธอ หอมแก้มเธอ ฯลฯ

หลินซินเหยียนอดทนกับท้องไส้ที่ปั่นป่วน ถามลองเชิง “คุณจะพาฉันออกไปเมื่อไหร่?”

“พรุ่งนี้”เหอรุ่ยเจ๋อใช้ท่าดมกลิ่นผมของเธอ ช้าเลืองตามองใบหน้าของเธอ

หลินซินเหยียนหลับตาลง ขนตาเรียวยาวสั่น เล็กน้อย ความสุขใจของเหอรุ่ยเจ๋อ ทำให้เธอไม่ อยากจะเชื่อ

“จริงหรอ?”

“จริง”เหอรุ่ยเจ๋อหายใจเข้าลึกๆ โอบเธอเข้ามา ในอ้อมแขน “ที่ฉันออกไปเมื่อกี้ก็เพื่อไปจัดการเรื่อง เรื่องหนึ่ง พรุ่งนี้เราจะไปจากที่นี่กัน”

เขาตัดการติดต่อกับทุกคน นี่ก็เป็นแผนที่วาง เอาไว้ตอนนั้น

หากมีการติดต่อก็จะมีร่องรอย ไม่ว่าจงจิ่งห้าว จะรู้ว่าหลินซินเหยียนที่อยู่ในบ้านนั้นเป็นตัวปลอม หรือไม่ก็ตาม เขาก็ไม่อยากเสี่ยง ทำให้คนอื่นรู้ว่าหลิน ซินเหยียนอยู่ที่นี่

ผ่านช่องทางปกติ ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นตั๋วรถหรือ ตั๋วเครื่องบิน ก็ต้องใช้บัตรประจำตัวประชาชน ใช้ชื่อ จริงจะทำให้ข้อมูลของพวกเขาง่ายต่อการถูกเปิดเผย ดังนั้นเขาจึงเตรียมรถยนต์ไว้ ไม่ขึ้นทางด่วน ออกจาก เมืองBจากถนนเส้นเล็กๆด้านล่าง แล้วไปสักเมืองใน มณฑลซวนที่ไหนมีภูเขาหลายลูก การสัญจรจะไม่ ค่อยพัฒนา ทั้งยังอยู่ไกลจากเมืองB สามารถอาศัย สักที่อยู่ได้ชั่วคราว

รอผ่านช่วงนี้ไป เขาจะพาหลินซินเหยียนออก นอกประเทศ เพื่อไม่ให้ใครหน้าไหนหาพวกเขาพบอีก
เขาก็สามารถอยู่กับเธอได้ตลอดไป ในอนาคต ก็สามารถมีลูกเป็นของพวกเขาเอง

ในชีวิตนี้ เขาก็ไม่เสียใจอะไรอีก

หลินซินเหยียนเหมือนถูกฟ้าผ่า เขาต้องการพา เธอออกไปจากที่นี่?

“ฉันคิดว่าที่นี่ก็ดีแล้วนะ…

“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา”เหอรุ่ยเจ๋อพูดขัดเธอ

ป้าฮัวเอาบะหมี่อุด้งมา “บะหมี่เสร็จแล้วค่ะ”

“วางบนโต๊ะเลย เหอรุ่ยเจ๋อกล่าว หยิบตะเกียบ ที่ป้าฮัวส่งให้ยื่นให้กับหลินซินเหยียน “รีบกินเถอะ อืด แล้วมันจะไม่อร่อยนะ”

หลินซินเหยียนรับตะเกียบมา ไม่รู้สึกอยาก อาหารเลยสักนิด แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นกินอย่างหอม กรุ่น กินเสร็จก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา บะหมี่พวกนั้น ราวกับเป็นก้อนหินอย่างไรอย่างนั้น ติดอยู่ใน หลอดอาหารของเธอ ลงถึงท้องก็ไม่ยอมย่อย

“ไม่สบายหรอ?” เหอรุ่ยเจ๋อถาม

หลินซินเหยียนจับหน้าท้องของเธอ ใบหน้า ซีดเซียว แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

“ฉันจะช่วยพยุงเธอขึ้นไปพักผ่อนสักครู่”เหอรุ่ ยเจ๋อพยุงเธอลุกขึ้น

เมื่อเห็นเธอรู้สึกทรมานมาก ป้าฮัวจึงแนะนำว่า “หรือจะให้ตามหมอให้มั้ยคะ?”

เหอรุ่ยเจ๋อเอียงคอจ้องหน้าเธอ เป็นการเตือน “เธอไม่สบายฉันจะไม่รู้รึไง? ต้องให้เธอมาบอกฉันหรอ?”

ที่นี่จะให้คนนอกรู้ไม่ได้ เขาไม่มีวันยอมให้คน

แปลกหน้าเข้ามา เขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขั้นเด็ด

ขาด

ป้าฮัวตกใจที่เธอพูดมากเกินไป ก้มหน้าลง

อย่างรวดเร็ว

หลินซินเหยียนรู้ว่าตนเองเป็นอะไร อาจเป็น เพราะอารมณ์ไม่ดี เลยทำให้สะสมอาหาร

กลับถึงห้องเธอก็นอนลงบนเตียง”ขอฉันอยู่คน เดียวสักพักได้ไหม?”

เขาไม่ได้เรียกหมอมาให้เธอ เธอขออย่างนี้ เห อรุ่ยเจ๋อคงปฏิเสธไม่ได้ ตอบว่า “โอเค งั้นเธอพักผ่อน เถอะ สายๆหน่อยฉันจะกลับขึ้นมา”

หลินซินเหยียนหลับตาลงอย่างเคร่งขรึม ไม่ อยากจะพูดอะไรสักคำ

เธอขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ลืมตาขึ้น มองดูเหอรุ่ย เจ๋อล็อคประตูห้อง

เธอเบื่อและเหนื่อย เมื่อคืนเหอรุ่ยเจ๋อก็นอน กอดเธออยู่ที่นี่ ทั้งคืนเธอแทบไม่ได้นอน ไม่กล้า หลับตา กลัวว่าหลับไปแล้ว เขาจะทำอะไรมิดิมิร้าย กับเธอ

ตอนนี้เอง เธอทั้งง่วง ทั้งปวดท้อง