บทที่ 166 เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ ฉันจะตอบ สนองเธอเอง

ไม่จริงน่า รูปร่างของ’หลินซินเหยียน’ แม้แต่

เธอเองยังแยกไม่ออกจริงหรือปลอม เขาจะรู้สึกได้ใน หนึ่งวัน?

เป็นไปไม่ได้

เหอรุ่ยหลินไม่เชื่อว่าจงจิ่งห้าวจะรู้ความจริงได้

เร็วขนาดนี้

เธออ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือด “อย่ามาใส่ร้าย ฉัน”

เธอมั่นใจมากว่าจงจิ่งห้าวจะไม่มีทางรู้ความ จริงแน่

หรืออาจจะไม่เร็วขนาดนี้

จงจิ่งห้าวนิ่งเงียบ ทุกฝีก้าวที่เดินเข้าไปใกล้ เห อรุ่ยหลินเผลอสั่นออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาดูเหมือน ปีศาจที่มากับแสง ซ่อนความน่าสะพรึงกลัวและเยือก เย็น

เหอรุ่ยหลินอยากขยับตัวหนีออกจากเขา แต่ พอจะขยับ กล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างกายก็ปวดร้าว เธอสั่นไปทั้งตัว

“นายต้องการอะไร?”

จงจิ่งห้าวคุกเข่าข้างเดียวตรงหน้าเธอ หยิบ เส้นผมที่บังหน้าเธอออกแล้วพูดว่า “บอกผมมาแต่โดย ดีว่าหลินซินเหยียนอยู่ที่ไหน บางทีคุณอาจจะยังมีทางรอด”

เหอรุ่ยหลินไม่อยากยอมรับว่าเขารู้แล้วว่าคนที่ เขาเจอนั้นไม่ใช่หลินซินเหยียน แต่สิ่งที่เขาพูดนั้น ชัดเจน เขารู้ว่าคนที่อยู่ข้างๆเขาไม่ใช่หลินซินเหยียน จริงๆ

เธอน้ำตาไหลพราก เศร้าโศกไม่พอใจ “หลินซิ นเหยียนมีอะไรดี? ทำไมนายถึงได้แคร์เธอมากขนาด นั้น? เป็นเพราะเธอมีลูกให้นายสองคนงั้นหรอ? แต่ถ้า ไม่มีเธอ ฉันก็มีลูกให้นายได้ แม้กระทั่งหลินซินเหยียน ตัวปลอมที่อยู่กับนายก็สามารถมีลูกให้นายได้”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว หมดความอดทนอย่างยิ่ง เสียงของเขาเย็นชาขึ้นไปอีก “บอกผมมา เธออยู่ ที่ไหน?!”

เหอรุ่ยหลินมองเขา นานสักพัก ก็หัวเราะขึ้นมา กะทันหัน

“ในเมื่อนายรู้อยู่แล้ว ฉันก็จะไม่ปิดบังนาย คนที่ อยู่ข้างตัวนายนั้นคือหลินหยู่หาน ไม่ใช่หลินซินเห ยียน หลินซินเหยียนตัวจริงน่าจะออกไปจากที่นี่กับพี่ ชายของฉันแล้ว”

เสียงหัวเราะของเธอยิ่งบ้าคลั่งเข้าไปทุกที หน้าตาน่าเกลียด “ฉันรู้ ครั้งนี้นายจะไม่ปล่อยฉันไป แน่ ฉันตายแล้วจะทำไม ที่สำคัญคือฉันจะทำให้นาย หาหลินซินเหยียนไม่เจอตลอดไป ฉันก็ไม่ขาดทุนแล้ว ฮ่าๆ…”

จงจิ่งห้าวบีบคอเธอแน่น เสียงหัวเราะอย่างบ้า คลั่งของเธอ ติดอยู่ในลำคอทันทีและกลายเป็นเสียง สะอื้นที่เจ็บปวด
ดวงตาของเขาดุร้าย “ผมใจดีกับคุณเกินไปใช่ มั้ย?”

เหอรุ่ยหลินตกใจกลัว

คอที่เรียวยาวของเธอเป็นเหมือนหน่อไม้ที่ เปราะบางในมือของจงจิ่งห้าว เพียงออกแรงเล็กน้อย ก็หักอย่างง่ายดาย

พลังนิ้วของเขาช่างน่าตกใจ เธอเคยได้ยินเสิ่น เผยชวนพูดไว้ จงจิ่งห้าวก็เคยฝึกฝนมาเหมือนกัน ทักษะต่างๆแข็งแกร่งกว่าเขามาก เป็นเพราะต้อง สืบทอดธุรกิจตระกูลจงต่อ เลยไม่ได้อยู่ต่อ ถ้าอยู่ต่อ ความสําเร็จตอนนี้ก็ไม่น้อยหน้า

เธอเห็นจิตสังหารในตาของจงจิ่งห้าวอย่าง ชัดเจน แผ่นหลังพิงกำแพงที่แข็งแกร่งหนาวเย็น หนาวเหน็บจนปวดกระดูก เจ็บจนทำให้เธออยากตาย

เขารักหลินซินเหยียนมากขนาดนี้เลย?

เหอรุ่ยหลินรู้สึกเจ็บปวดใจ เปล่งสองคำออกมา จากลําคออย่างยากลำบาก “ฉันบอก…”

จงจิ่งห้าวคลายแรงออก และปล่อยเธอ

พอหายใจได้สะดวกเธอก็นอนหอบอย่างแรง บนพื้น อาการคันคอและคอแห้งทำให้เธอไออย่าง รุนแรง จนอ้วกออกมาเป็นเลือด สิบนิ้วบนพื้นของเธอ รวมตัวกัน และนําเป็นหมัดแน่น

“ต่อให้นายจะรู้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว ในแผนของ พวกเรา ตอนที่นายเจอหลินซินเหยียนตัวปลอมนั้น หลินซินเหยียนตัวจริงคงโดนฉีดยาทำลายประสาท ทำให้เสียความจำต่างๆไปแล้ว ถูกพี่ชายของฉันพาออกจากเมืองBไป ตอนนี้น่ะหรอ เกรงว่าจะออกจาก เมืองB ไปแล้ว”เธอเงยศีรษะขึ้น มองผ่านเส้นผมที่ บังตา จ้องไปที่จงจิ่งห้าว “ที่พวกเราทำให้เธอเสีย ความทรงจำ นั่นก็เพราะจะให้เธอลืมเรื่องทุกอย่างที่ ผ่านมา เรื่องที่เธอเคยคลอดลูก เรื่องที่โลกของเธอ เคยมีคุณ หลังจากที่เสียความทรงจำ โลกของเธอก็ จะมีแค่คนคนเดียว นั่นก็คือพี่ชายของฉัน พวกเขาจะ ไปอยู่ที่ที่สงบ ใช้ชีวิตอย่างปกติแบบสามีภรรยาทั่วๆ ไป ไม่แน่ ตอนนี้เธออาจจะนอนอยู่ข้างๆพี่ชายของฉัน ความรู้สึกเปลี่ยนไป รักเขาจนหมดหัวใจ…

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็ถูกจงจิ่งห้าวต่อยจนสลบ

ไป

นัยน์ตาของเขากระหายเลือด ทุกคำพูดของเห อรุ่ยหลินกระตุ้นไปยังประสาทของเขา

บนมือของเขามีเลือดสดๆติดอยู่ แต่กลับไม่รู้ตัว เลยว่ามือกำลังสั่นอยู่

ผ่านไปสักพักเขาถึงกลับมามีสติ ลุกขึ้นและ ออกจากห้องไป

เสี่ยวหลิวรีบเข้ามารับ “หัวหน้าเจิ่น อยู่ที่ห้อง ทำงานครับ”

สีหน้าของจงจิ่งห้าวเคร่งขรึม “ผู้หญิงคนนั้น อย่าให้ใครเข้าพบ ดูแลให้ดี อย่าให้มีบาดแผลชัดเจน ให้มีชีวิตอยู่ต่อ ”

“เข้าใจแล้วครับ”เสี่ยวหลิวเข้าใจทุกอย่างดี อีก ทั้งยังเป็นผู้ติดตามของเสิ่นเผยซวน สายตาเฉียบ แหลม“ประธานจงสบายใจได้ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด ไม่ให้เหลือร่องรอย
จงจิ่งห้าวพยักหน้า เดินจากไป

ห้องทํางาน

ไม่ว่าเสิ่นเผยชวนจะหยอกล้อยังไง หลอกล่อ

แค่ไหน หลินซีเฉินก็ไม่ยิ้มออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ เคลื่อนย้ายปักธงแดงห้าดาวที่เป็นของประดับโต๊ะ เขา ยื่นนิ้วออกมาและขยับมันไปมา

เสิ่นเผยซวนนั่งอยู่บนโซฟา ค้นBaidu จะทำยัง ไงให้เด็กมีความสุข คำตอบที่ได้คือซื้อของเล่นหรือ ของกินให้ ไม่ก็พาไปสวนสนุก อะไรพวกนี้

แต่ลองมองดูหลินซีเฉินที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่า เด็กวัย5ขวบทั่วไป

เห็นได้ชัดว่าสิ่งของเหล่านั้นไม่สามารถหลอก ล่อเขาได้

“เสี่ยวซีอ่า อย่ากังวลไปเลยนะ พวกเราจะ ต้องตามหาหม่ามีของนายจนเจอให้ได้”

มือของหลินซีเฉินที่ถือธงแดงอยู่หยุดชะงัก น้ำตาไหลออกมาจากนัยน์ตา น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ใน ที่สุดก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่

หม่ามี้หายไป เขาเป็นห่วงและหวาดกลัว

“จิ่งห้าว”

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา เสิ่นเผยซวนที่นั่งอยู่บน โซฟาก็ลุกขึ้นมา ถอนหายใจ “เด็กคนนี้ฉลาดเป็น ผู้ใหญ่มากเกินไป”

ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี

จงจิ่งห้าวจ้องมองไปที่ร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะ
ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าจงจิ่งห้าวมาแล้ว เขารีบ เช็ดนํ้าตาอย่างเงียบๆ แล้วหันหลังกลับแสร้งทำเป็น ปกติ “คุณกลับมาแล้ว?

“อืม” จงจิ่งห้าวตอบ

“ท่าเรือ ท่าเทียบเรือ สนามบิน สถานที่เหล่านี้

นายส่งคนไปเฝ้าดูไว้ ตราบใดที่ยังไม่ออกนอกประเทศ เขาก็ยังพอมี

เวลา

เสิ่นเผยซวนเข้าใจเจตนาของจงจิ่งห้าว พยัก หน้าพร้อมพูดว่า “วางใจได้ ฉันจะไม่มีวันปล่อยเขา ออกไปได้ แล้วเหอรุ่ยหลินนายคิดจะทำยังไง?”

“เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ ฉันจะตอบสนองเธอ เอง”เขาไม่แยแส ราวกับว่าชีวิตนี้ไม่มีค่าอะไรใน สายตาของเขา

เสิ่นเผยซวนสูดหายใจเข้าลึก กล่าวว่า “ฉัน เข้าใจแล้ว”

“ฉันจะให้ซูจ้านมาหานาย” ตอนนี้ซูจ้านและหยุ โต้วโต้วถูกส่งไปถึงที่หมายแล้ว

พูดจบเขาก็กวักมือเรียกหลินซีเฉิน “พวกเรา

ควรไปกันได้แล้ว”

หลินซีเฉินเดินเข้ามา แล้วจับมือเขาไว้

เสิ่นเผยซวนมองดูร่างใหญ่ร่างเล็กที่เดินหาย ไปหน้าประตู เดินไปที่โต๊ะทำงานแล้วโทรศัพท์ จัดคน เข้าตรวจสอบจุดออกต่างๆ

หลินซีเฉินปีนขึ้นรถ แล้วรัดเข็มขัดด้วยตัวเอง “พวกเรายังไม่กลับบ้านก่อนได้มั้ย?”
จงจิ่งห้าวไม่ถามว่าเพราะอะไร ตอบแค่ว่า “ได้”

รถยนต์ขับออกจากสถานที่คุมขัง เคลื่อนตัวไป ตามถนนอย่างไร้จุดหมาย และในที่สุดก็หยุดที่ป่าอัน เงียบสงบ

ไฟรถดับลง

หลินซีเฉินลังเลที่จะพูด “ผมคิดว่าผมต้องพูด

กับคุณให้ชัดเจน”

จงจิ่งห้าวหันไปมองเขา “นายต้องการจะพูด อะไร?”

“ไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ชอบหม่ามี้ ผมชอบไม่ ขอบคุณ ตอนนี้พวกเรามาสงบศึกกัน พยายามตามหา หม่ามี้ให้เจอด้วยกัน เรื่องหลังจากนั้น รอหม่ามี้กลับมา ก่อนค่อยว่ากัน

จนถึงตอนนี้หลินซีเฉินก็ไม่แน่ใจว่าพ่อคนนี้รัก หม่ามี้หรือไม่

ตอนนี้เขาก็ไม่อยากจะเกลียดเขา เพราะเขา สามารถช่วยตนเองตามหาหม่ามี้ได้

“นายตัวแค่นี้ แต่กลับคิดมากจังนะ”

หลินซีเฉินหลับตาลง ขนตาหนาและงอนสั่น เล็กน้อย

“ก่อนหน้านี้คุณอาเหอบอกกับผมเรื่องหนึ่ง ชีวิตของผมกับน้องสาว หม่ามี้เป็นคนใช้ชีวิตแลกมา ให้ ตอนที่ผมกับน้องสาวยังอยู่ในท้องของหม่ามี้ เธอ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์โดยบังเอิญ บาดเจ็บจน ต้องทำการผ่าตัด หากไม่ทำการผ่าตัดชีวิตอาจจะ พิการตลอดชีวิต หากผ่าตัด จะต้องใช้ยาชา ถ้าแบบนั้นจะทำให้ชีวิตของผมและน้องสาวได้รับผลกระทบ ไม่สามารถคลอดออกมาได้…”

เขาลืมตาโตๆ ไม่ยอมให้น้ำตาไหลลงมา “ตอน ที่หม่ามีไม่ใช้ยาชาในการผ่าตัดเพื่อรักษาชีวิตของผม กับน้องสาวไว้ ผมไม่รู้ว่ามันเจ็บมากแค่ไหน ผมไม่เคย โดน แต่ได้ยินมาว่า หม่ามี้เจ็บจนสลบไปตั้งหลายทีจน เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด…

“ตั้งแต่เล็กจนโต ทั้งบ้านก็มีผมเป็น’ลูก

ผู้ชาย’เพียงคนเดียว ผมจะต้องปกป้องเธอ รักเธอ ไม่ ให้เธอถูกทำร้ายอีก” เขาหายใจเข้า “ผมไม่สนว่า อนาคตข้างหน้าผู้ชายที่จะมาดูแลเธอจะเป็นพ่อแท้ๆ ของผมหรือไม่ ขอแค่เขารักหม่ามี้ให้มากๆ ดูแลเธอ รักเธอ หวงแหนเธอ แคร์เธอ ปกป้องเธอ ผมยินดีที่จะ ยอมรับผู้ชายคนนั้น ถึงขั้นเรียกเขาว่าพ่อ”

หลินซีเฉินสื่อความหมายของตัวเอง อนาคตไม่ ว่าหลินซินเหยียนจะเลือกยังไง เขาก็พร้อมจะเข้าใจ และยอมรับ

ต่อให้เป็นพ่อแท้ๆของเขา หรือจงจิ่งห้าวถ้าไม่

สามารถทำสิ่งเหล้านี้ได้ เขาก็จะไม่ยอมรับ หม่ามี้ของเขาจะต้องเลือกผู้ชายที่ดีที่ดูแลเธอ

ได้

จงจิ่งห้าววางมือข้างหนึ่งลงที่หน้าต่างรถ จับ หน้าผาก เงาของต้นไม้ปกคลุม สีหน้าถูกบดบัง เหลือ เพียงรูปร่างที่คลุมเครือ หากมองให้ดีๆ จะพบว่า ร่างกายของเขาสั่นเทาเล็กน้อย

ตอนนี้ไม่มีคำพูดใด สามารถอธิบายความรู้สึก ภายในใจของเขาได้
ความรู้สึกที่สั่นสะเทือน ความรู้สึกเจ็บปวด ความทุกข์ใจที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้…

ไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหน เขาถึงจะพูดกับหลิน ซีเฉินอย่างสงบนิ่งได้ แต่น้ำเสียงของเขายังคงแหบ พร่า “พวกเราควรกลับบ้านได้แล้ว”

เขาพูดและสตาร์ทรถใหม่อีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน” หลินซีเฉินจ้องมองบนหลังมือของ เขา “คุณบาดเจ็บหรอ?”

“เปล่า” เลือดบนมือไม่ใช่ของเขา

หลินซีเฉินโล่งใจอย่างประหลาด แล้วหยิบทิชชู่ เปียกหนึ่งแผ่นออกมาจากกล่องทิชชู่ด้านหน้า “ผมจะ เช็ดให้คุณเอง”

จงจิ่งห้าวยื่นมือออก หลินซีเฉินก้มศีรษะลง จับ ฝ่ามือของเขาไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกมือเช็ดเลือดที่ติด บนหลังมือของเขาอย่างตั้งใจ

เขาเป็นเด็กรู้ความ ไม่ถามว่าเลือดนี้มาได้

อย่างไร

จงจิ่งห้าวมองเขา ใบหน้าที่ไร้เดียงสา แต่ไม่ เดียงสาสักนิด

เป็นผู้ใหญ่จนทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด ความ เจ็บปวดนั้น กัดเซาะหัวใจของเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ