บทที่163 หล่อนไม่ใช่เธอ

“นายกำลังสงสัยอะไร?” เสิ่นเผยซวนรู้สึกงง นิดหน่อย ตอนนั้นเพื่อตามหาหลินซินเหยียนเขารีบ ร้อนมาก ตอนนี้ทำไมถึงนิ่งเฉย?

จงจิ่งห้าวเดินไปตรงหน้าต่าง ย้อนกลับไป นึกถึงตอนที่ใช้ชีวิตด้วยกันกับหลินซินเหยียนทีละ อย่าง ท่าทางของเธอ รอยยิ้มของเธอ น้ำเสียงของ เธอเวลาพูด มันไม่ใช่ ตอนนี้เธอก็คือเธอ แต่ว่าเขากลับรู้สึกว่า

“หล่อนไม่ใช่เธอ

เสิ่นเผยซวน “…”

“ล้อฉันเล่นรึไง?” เขานั่งลงบนโซฟา คว้าน้ำแร่ ที่วางอยู่บนโต๊ะ เปิดฝาขวด แล้วยกดื่มหนึ่งอึก “นาง ไม่ใช่เธอ งั้นหล่อนเป็นใคร คงไม่ใช่ว่ามีคนศัลยกรรม หน้าตาเธอแล้วปลอมเป็นเธอหรอกนะ…”

ศัลยกรรม?

ทันใดนั้น จงจิ่งห้าวหมุนตัวกลับ ใบหน้าที่ งดงามแฝงไปด้วยความเย็นชา นัยน์ตาสงบนิ่ง

ดวงตาทั้งคู่สบตากัน เสิ่นเผยซวนตาเบิกกว้าง เข้าใจแล้วว่าทำไมจงจิ่งห้าวถึงมีรีแอคชั่นใหญ่ขนาดนี้ “นาย นายสงสัยว่าที่เจอไม่ใช่คุณหลิน? มีคน ศัลยกรรมเป็นเธอ ปลอมเป็นเธอ ?”

เสิ่นเผยซวนรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ “เหอรุ่ยหลิน ถูกเราขังเอาไว้ ใครจะศัลเป็นเธอได้ อีกอย่างจะต้อง ศัลให้เหมือนทุกอย่าง เกรงว่าวันสองวันคงจะทำไม่ได้หรอก”

ตรงจุดนี้จงจิ่งห้าวตอนนี้เองก็ยังหาคำตอบไม่ ได้

แต่ว่าเขาสามารถมั่นใจได้ก็คือ ที่พวกเขาหา

เจอไม่ใช่หลินซินเหยียนอย่างแน่นอน

นิสัยของคนคนหนึ่ง จะเปลี่ยนไปได้อย่าง รวดเร็วได้ยังไงกัน?

เสิ่นเผยชวนนึกย้อนกลับไปตอนที่หาหลินซิน เหยียนเจออย่างละเอียด “ตอนนั้นตามจากเบาะแสที่ พบจากใกล้ๆบาร์ ตรวจสอบกล้องวงจรปิด ค่อยๆหา จนเจอรถตู้ที่ลักพาตัวเธอไป ปรากฏบนกล้องวงจรปิด แถวชานเมือง เราเลยไปค้นหารอบๆแถวนั้น ตอนที่เรา หาเจอ รถตู้กำลังไฟไหม้อยู่ น่าจะไหม้น้ำมันรถ เปลว ไฟรุนแรงมาก ควันดำคลุ้งไปหมด หลินซินเหยียน นอนสลบอยู่ในที่ไม่ไกลมาก ตอนนั้นเธอบอกว่ามีคน จะเผาเธอ ตอนที่เธอพยายามจะหนีเกิดข้อเท้าพลิกก็ เลยล้มไป ทั้งหมดนี้ก็ไม่มีจุดที่น่าสงสัยนะ

จงจิ่งห้าวยิ้มเบาๆ เผยความเย็นชาเล็กน้อย “เห อรุ่ยหลินอยากจะฆ่าเธอให้ตายจะตายไป จะหนีไป ทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าเธอตายแล้วจริงรึเปล่างั้นหรอ? ”

“แล้วถ้าเธอมั่นใจมากว่าหลินซินเหยียนหนีไม่ พ้นล่ะ?” เสิ่นเผยซวนยังคิดว่าจงจิ่งห้าวคิดมากไป คนคนหนึ่งต้องศัลยกรรมเป็นคนอีกคนหนึ่ง ใบหน้าจะต้องผ่านมีดหมอมามากเท่าไหร่กัน?

“ถ้านายสงสัย หาหมอศัลยกรรมสักคน เข้าไป ดูว่าหน้าของเธอศัลมารึเปล่า แค่นี้ก็รู้แล้วไม่ใช่รึไง?” เสิ่นเผยซวนแนะนำ
จงจิ่งห้าวมองเขาครู่หนึ่ง “ถ้าหากว่าไม่ใช่ ทำ แบบนี้มีแต่แหวกหญ้าให้งูตื่นน่ะสิ”

จะทำให้หลินซินเหยียนเดือดร้อนรึเปล่า? เขาจะไม่คิดพิจารณาไม่ได้

เสิ่นเผยชวนคิดอยู่สักพัก เสนอขึ้นมาว่า “ฉันจะ เอายาสลบให้นาย นายคิดหาวิธีให้เธอกินเข้าไป รอ จนเธอหลับสนิทแล้ว เราก็พาหมอเข้าไปตรวจ แบบนี้ เธอก็ไม่รู้แล้ว

เขาคิดว่า ถ้าหากผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หลินซินเหยี

ยนจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ต้องไม่ง่ายแน่ๆ

จะต้องรู้ทั้งหมดที่คนคนหนึ่งศัลยกรรมเป็นอีก คนหนึ่ง เวลาไม่กี่ปีคงทำไม่ได้ อีกอย่าง พวกเธอ ลงทุนลงแรงไปตั้งขนาดนี้จะให้ล้มเหลวได้ยังไง จะให้ พวกเขาหาหลินซินเหยียนเจอง่ายๆได้ยังไง?

ยิ่งคิดเสิ่นเผยซวนก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่อง เล็กๆเลย ไม่ทำให้กระจ่างเขาก็รู้สึกไม่สบายใจ เขา เอาเท้าดันพื้นแล้วลุกขึ้นยืน “ฉันไปใส่เสื้อผ้า นายรอ ฉันแปปนึง”

เสิ่นเผยซวนในชุดเครื่องแบบสง่าผ่าเผย สูง เด่น ดูดีเป็นพิเศษ เขาหยิบกุญแจรถ “ไปกันเถอะ”

จงจิ่งห้าวมองเขาแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร เป็น เชิงตอบรับข้อเสนอของเขา

พอออกมาจากที่พักของเสิ่นเผยซวน จงจิ่ง ห้าวถือยากลับมาที่โรงแรม ส่วนเสิ่นเผยซวนรับผิด ชอบไปตามหาหมอศัลยกรรมที่น่าเชื่อถือมา

ในโรงแรม’หลินซินเหยียน’นอนไม่หลับสักนิดเดียว นั่งบ่นอุบอิบอยู่บนเตียงคนเดียว “จงจิ่งห้าวรัก หลินซินเหยียนมากไม่ใช่รึไง? ทำไมฉันบาดเจ็บแบบนี้ แล้ว เขาถึงไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันเลยล่ะ? ”

ยิ่งคิด’หลินซินเหยียน’ก็ยิ่งโมโห เธอลุกขึ้น เดิน กะเผลกไปที่ห้องน้ำ มองดูตัวเองที่อยู่ในกระจก เธอ ใช้มือลูบไล้ใบหน้าที่เหมือนหลินซินเหยียนทุกอย่าง มั่นอกมั่นใจอย่างมาก ต้องบอกว่า ใบหน้า สวย ประณีตจริงๆ”

เธอฉีกยิ้มกว้าง ยิ้มอย่างชั่วร้าย “จากนี้ไปฉันก็ คือหลินซินเหยียน แม่ของลูกของจงจิ่งห้าว ถึงแม้จง จิ่งห้าวจะไม่ได้รักหลินซินเหยียนมากขนาดนั้น แต่ว่า ในฐานะที่ฉันเป็นแม่ของลูกทั้งสองของเขา เขาคงจะ ทําดีกับฉันบ้างแหละ? ครึ่งชีวิตที่เหลือ ฉันก็จะได้ใช้ ชีวิตอย่างสุขสบาย ไม่ต้องสนใจสีหน้าของคนอื่น ไม่ ต้องหลบๆซ่อนๆ ฮ่าฮ่า…”

เสียงประตูเปิดดังขึ้น ‘หลินซินเหยียน’รีบหุบยิ้ม ทันที แกล้งทำท่าทางอ่อนแอเดินออกมาจากห้องน้ำ

หน้าประตูมีเงาร่างสูงร่างหนึ่งเดินเข้ามา เธอยิ้ม ออกมาทันที “คุณกลับมาแล้วหรอ?”

จงจิ่งห้าวก้าวเท้าเดินเข้ามา ตอบลืมอย่างไม่ แสดงสีหน้าใดๆ

‘หลินซินเหยียน’ทำเป็นว่าตอนที่เขาใช้ชีวิตอยู่ กับหลินซินเหยียนก็มีท่าทีไร้อารมณ์แบบนี้ หลินซินเห ยียนยัยผู้หญิงคนนั้นคิดๆดูแล้วคงจะไม่รู้จักวิธีอ่อย ผู้ชาย

ถึงแม้จะมีลูกให้เขาสองคน ก็ไม่ได้ทำให้เขารักจนถอนตัวไม่ขึ้น

ตอนนี้เธอคือหลินซินเหยียนแล้ว เธอจะต้อง

ทำให้จงจิ่งห้าวรักเธอมากขึ้นเรื่อยๆให้ได้

เธอเดินกะเผลกไปทางจงจิ่งห้าว พูดด้วยน้ำ

เสียงออดอ้อน “ฉันหิวแล้ว”

จงจิ่งห้าวแกล้งทำเป็นพยุงเธอสักหน่อย “ผมสั่ง อาหารให้คุณนะ”

“ฉันอยากไปกินที่ภัตตาคาร”เธอถือโอกาสที่จง จิ่งห้าวกำลังพยุงเธอล้มตัวลงเข้าไปในอ้อมอกของ เขา จับที่คอเสื้อของเขา “ได้มั้ยคะ? คุณไปกินที่ ภัตตาคารเป็นเพื่อนฉันหน่อย”

จงจิ่งห้าวหลุบตาต่ำ มองไปยังใบหน้าที่เธอมี เหมือนกับหลินซินเหยียนทุกอย่าง แต่กลับทำนิสัย แบบนี้ ก็รู้สึกขยะแขยง

“ได้มั้ยอ่ะคะ” ใบหน้าของ’หลินซินเหยียน’ แนบ ชิดบนอกของเขาอย่างสนิทสนม

เขาพลักเธอออกอย่างไร้สีหน้า “ขาคุณยังไม่ดี

ผมให้คนมาส่งให้”

เขาใช้ท่าคุยโทรศัพท์ เพื่อหนีออกห่าง จาก ‘หลินซินเหยียน

‘หลินซินเหยียน’จ้องร่างสูงนั้นอย่างไม่สบ อารมณ์ เธอไม่พอใจ วันนี้เธอมีใบหน้าที่งดงาม แถม ยังมีลูกให้เขาอีกสองคน เขาควรจะดีกับเธอมากๆถึง จะถูก เธอเดินเข้าไป โอบเอวที่ผอมเพรียวของเขา จากด้านหลัง “จิ่งห้าว คุณกำลังหลบฉันอยู่หรอคะ?” จงจิ่งห้าวก้มหน้าลง มองสองมือที่กำลังกอดเอวของเขา นัยน์ตาฉายแววเยือกเย็นอย่างรวดเร็ว ริม ฝีปากมีร่องรอยกระตุกขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้ยิ้มแต่ อย่างใด ผมจะหลบคุณไปทำไม?

พอได้ยินแบบนี้ หลินซินเหยียน ก็คลี่ยิ้ม ยิ้ม

อย่างสดใส เอาหน้าเข้าไปแนบชิดกับแผ่นหลังของ เขา “ถ้างั้นคุณ ยังอยากให้ฉันคลอดลูกให้มั้ย คะ? …ฉันอยากจะมีลูกให้คุณอีกสักคนสองคน ฉันคิด ว่ามีลูกเยอะหน่อยถึงจะคึกคัก ถึงยังไงคุณก็เป็นสาย เลือดเดียวของตระกูลจง

ตอนนี้เอง จงจิ่งห้าวก็มั่นใจทั้งหมดแล้วว่าเธอ

ไม่ใช่หลินซินเหยียนแน่นอน เขาจําได้ว่าหลินซินเหยียนเคยบอกว่า เธอได้

รับบาดเจ็บทางร่างกาย ไม่สามารถคลอดลูกได้อีก

เขาค่อยๆหลับตาลง รอให้อารมณ์กลับมาปกติ สักพัก เขาถึงจะลืมตาขึ้นมา

“คุณอยากจะคลอดกี่คนก็ไม่มีปัญหา”

นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่ แสดงสีหน้าใดๆแม้สักเล็กน้อย

‘หลินซินเหยียน’ในใจรู้สึกดีใจ หมายความว่า เขาเต็มใจที่จะมีลูกด้วยกันกับเธอ

ถ้าหากว่าเธอท้อง คนสองคนก็จะพัฒนาความ สัมพันธ์ไปเอง ‘หลินซินเหยียน’หัวใจพองโต กอดแขน ของเขาแน่น “จิ่งห้าว ฉันดีใจเหลือเกิน”

ขณะนั้น ประตูก็มีเสียงดังขึ้น จงจิ่งห้าวปัดมือ เธออก “ผมไปเปิดประตู

‘หลินซินเหยียน’ตอบอืมอย่างยิ้มๆ “คงจะมาส่งอาหาร”

ประตูห้องเปิดออกเป็นคนส่งอาหารจริงๆ

“ประธานจง”พนักงานสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อ กั๊กสีดำ สะอาดสะอ้าน เคารพนับถือต่อจงจิ่งห้าว อย่างมาก

จงจิ่งห้าวให้เขาเข้ามา

มือของเขาเข็นรถเข็นอาหารเข้ามา นำอาหาร แต่ละอย่างวางลงบนโต๊ะอาหาร วางเสร็จเรียบร้อย จัดเตรียมจานชามและตะเกียบเรียบร้อย เรียบร้อย แล้วครับ หากต้องการอะไรเพิ่มค่อยเรียกผมนะครับ”

ตอนที่พนักงานเข็นรถเข็นอาหารออกไป ไม่ทันระวังชนเข้ากับ’หลินซินเหยียน’ที่กำลังเดิน มายังโต๊ะอาหาร

เขารีบขอโทษทันที “ขอโทษครับ ขอโทษครับ คุณไม่เป็นไรนะครับ…

“ไม่แหกตามองรึไง?”หลินซินเหยียน’ เมื่อก่อน ตอนเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลินก็มีนิสัยเอาแต่ใจ เอาแต่ใจจนติดเป็นนิสัย จะให้เปลี่ยนในเวลาสั้นๆคง เป็นไปไม่ได้ เธอทำหน้าบึ้งตึง “ชนคนแล้ว คิดว่าแค่ ขอโทษก็พอแล้วงั้นหรอ?”

พนักงานขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้เขาเคย เจอมาก่อน เคยมากับประธานจง ดูแล้วเหมือนจะเป็น คนที่เข้าหาง่ายคนหนึ่ง ทำไมอารมณ์ร้อนแบบนี้นะ?

ยังไม่ยอมจบง่ายๆอีกงั้นหรอ?

“เชื่อไม่เชื่อ ฉันทำให้แกกระเด็นออกไปจาก โรงแรมนี้ได้?” ‘หลินซินเหยียน’ถือว่าตัวเองเป็นคนข้างกายของจงจิ่งห้าว ยิ่งพูดก็ยิ่งอวดเบ่ง

พนักงานรู้สึกลำบากใจ ขอโทษไม่หยุด “ต้อง

ขอโทษจริงๆครับ ผมตาไม่ดี เผลอชนคุณ…” “นายออกไปเถอะ” จงจิ่งห้าวตัดบทพนักงานที่

กำลังขอโทษ

‘หลินซินเหยียน’คิ้วขมวด ไม่พอใจกับสิ่งที่จงจิ่ง ห้าวทำ “มันชนฉันนะ คุณจะปล่อยไปแบบนี้น่ะหรอ?”