บทที่161 เรื่องราวความรักของเรา

“อยากรู้มากใช่ไหม ว่าพ่อของลูกแกเป็นใคร?” เหอรุ่ยหลิน เดินเข้าไปใกล้ๆ

หลินซินเหยียนเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ในตอนนี้เอง หน้าประตูก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่แมสก์ สวมหมวกแก๊ปเดินเข้ามา

ที่บอกว่าเธอเป็นผู้หญิง เพราะว่าชุดที่เธอใส่ การแต่งตัวก็คือ

สไตล์ของผู้หญิง

เพียงแค่มองเห็นหน้าเธอไม่ชัดเท่านั้น

เสียงดังปีง ประตูรั้วเหล็กโทรมๆถูกปิดตาย หลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างหลังบ้าน ตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนนี้เดินเข้า มา มือของเธอก็เหงื่อออกไปหมด

เมื่อประตูถูกปิดลง ใจเธอก็สั่นแรง

แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้พูดอะไร แต่หลินซินเหยียนก็รู้สึกได้ว่า หล่อนไม่ได้เป็นมิตรกับตน เป็นศัตรูด้วยซ้ำ

เหอรุ่ยหลินหันหน้าไปมองครู่หนึ่ง ทั้งสองดูเหมือนจะสนิทกัน

มาก “มาแล้วหรอ”

ผู้หญิงคนนั้นตอบอุ้มเบาๆ

สายตากลับจ้องมายังหลินซินเหยียน
แสงไฟสลัวทำให้หลินซินเหยียนเห็นสีหน้าของหล่อนไม่ค่อย ชัด ซ้ำยังใส่แมสก์อีก แต่ดวงตาคู่นั้นตอนมองมาที่เธอเต็มไป ความเกลียดชัง

หลินซินเหยียนรู้สึกร้อนรนอย่างมาก พยายามควบคุมสีหน้า ไว้ “คุณเป็นใคร?”

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตอบกลับเธอ เพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา “แก ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร รู้แค่ว่า จากวันนี้เป็นต้นไป ทุกอย่างที่เป็นของแกมันจะกลายเป็นของฉันทั้งหมดก็พอ เพียง

เธอเปลี่ยนบทสนทนา ยิ้มอย่างเยือกเย็นขึ้นอีก “วันนี้แกตก อยู่ในมือฉันแล้ว ฉันก็จะไม่ปล่อยแกไปง่ายๆหรอก ไม่อย่างนั้น ฉันจะเทียบกับแกได้ยังไง ส่งแม่ฉันเข้าไป กดดันฉันไม่ให้ไปจาก เมืองB คิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะกลับมาได้?”

พอสิ้นเสียง เธอและเหอรุ่ยหลินก็เข้ามาล้อมหลินซินเหยียนไว้ หลินซินเหยียนมองสำรวจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตา

หวาดกลัว “คุณคือ หลินหยู่หาน?”

“ฮ่าๆ ยังไม่โง่ซะหมดหนี้ ยังจำฉันได้” หลินหยู่หานยิ้มหยัน มองไปทางเหอรุ่ยหลินที่อยู่ข้างๆ “ด้วยกันมั้ย?”

เหอรุ่ยหลินกระตุกยิ้ม “วันนี้มันตกอยู่ในมือของฉันแล้ว ฉันไม่ ปล่อยมันไปแน่”

หลินซินเหยียนจ้องไปที่ประตูที่กำลังปิดอยู่ ดูว่าจะมีโอกาสหนีออกไปได้มั้ย หลินหยู่หานเหมือนจะดูออกว่าเธอคิดจะทำอะไร “ไม่ต้องคิดที่จะหนี แกหนีไม่พ้นหรอก พวกฉันวางแผนมาอย่าง ดิบดี ไม่ง่ายเลยที่จะหลอกแกมาได้ แกคิดว่าพวกฉันจะปล่อยแก หนีไปงั้นหรอ? ”

“ทำไมพวกเธอถึงอยู่ด้วยกันได้?” หลินซินเหยียนตั้งใจที่จะ พูดถ่วงเวลา ล้วงมือควานหามือถือที่อยู่ในกระเป๋า ถึงพบว่ามือ ถือไม่รู้ตกหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“ไม่เคยได้ยินประโยคประโยคหนึ่งรึไง? ศัตรูของศัตรู ก็คือ มิตร” หลินหยู่หานเชยคางเธอ “เพื่อวันนี้ ฉันใช้เวลาสี่ปี เพื่อมา แก้แค้นแก ถ้าหากแกไม่กลับประเทศมาซะแต่แรก ฉันก็คงเป็น คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลิน ไข่มุกของคุณพ่อ ลูกรักของคุณแม่ แต่ทั้งหมดนี้กลับเปลี่ยนไปตั้งแต่แกกลับมา แกว่า ฉันจะปล่อย แกไปงั้นหรอ?! ”

หลินซินเหยียนสะบัดมือเธอออก “ตอนนั้นที่บริษัทของหลิน วอันประสบปัญหาในตอนแรก คุณนั่นแหละที่บริจาคเงินหนีไป จะมาโทษฉันได้ยังไง ถ้าจะโทษก็โทษที่คุณมันไม่ซื่อสัตย์เอง…”

เพียะ!

หลินหยู่หาน ใช้มือตบเข้าไปบนหน้าของหลินซินเหยียน เธอ คิดที่จะตบกลับ เหอรุ่ยหลินก็อ้อมเข้ามาจับมือที่ข้างขึ้นของเธอ

ไว้

หลินหยู่หานหรี่ตาเพ่งมองไปที่เธอ ราวกับโมโหถึงขีดสุด ทำให้เธอถึงกับหายใจไม่ออก เพลิงไฟทะลุผ่านนัยน์ตาของเธอทิ่มแทงไปยังหลินซินเหยียน ริมฝีปากเผยรอยยิ้ม ยิ้มเย้ยหยัน ยิ้มอย่างโหดร้าย “จะตายอยู่แล้ว ยังจะขัดขืนอีก กล้าโต้กลับนั้น หรอ?!”

“อย่ามัวพูดไร้สาระกับมันอยู่เลย เหอรุ่ยหลินรู้สึกคันไม้คัน มือมาตั้งนานแล้ว อยากที่จะลงมือกับหลินซินเหยียนแล้ว แค่ นึกถึงภาพของมัน นึกถึงจงจึงห้าวทำดีกับมัน นึกถึงเด็กสองคนที่ มันคลอดออกมา เหอรุ่ยหลินก็เกลียด เกลียดจนอยากให้มันตาย

เจ็บ!

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเหอรุ่ยหลิน ใช้อะไรดีที่เอวของเธอ รู้สึก แค่เพียงเจ็บแปล๊บ เผชิญหน้ากับผู้หญิงบ้าสองคน ไม่มีช่องว่าง ให้เธอโต้กลับเลย

พวกหล่อนไม่มีหลักเกณฑ์ ราวกับแม่ค้าปากตลาด มือไม้ตบตี ปากด่าทอ ดึงผม ต่างๆนาๆลงบนร่างของหลินซินเหยียน หลินซินเหยียนคิดจะวิ่งหนีอยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกจับไว้

หลินหยู่หานไม่รู้ว่าเอากระบองไม้ท่อนหนึ่งมาจากไหน ตีเข้าที่ หัวของเธอ ตรงหน้าเธอมืดสนิท ร่างกายร่วงล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นเธอก็ไม่ได้สติอีก ก่อนที่จะสลบไป ได้ยินเหอรุ่ยหลินพูด ว่า “หยุดเถอะ อย่าให้มันตายเลย

“ไม่ทำให้ตาย นี่มันระเบิดเวลานะ เธอแน่ใจงั้นหรอว่ามันจะ ไม่มาโผล่เมืองอีก ไม่มาปรากฏต่อหน้าจงจึงห้าวอีก?”

“ฉันรับรองว่า ไม่แน่นอน”
“พี่ชายเธอเป็นพวกหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

แล้วเธอก็สลบไป พอฟื้นขึ้นมาก็อยู่ในห้องนั้นแล้ว ได้ยินเสียง พูดคุยของเหอรุ่ยเจ๋อกับคุณหมอ แล้วก็เรื่องที่เขาจะทำกับตน

ตอนนี้เธอพอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

ที่เธอไม่โดนทำร้ายจนตาย เป็นเพราะว่าเหอรุ่ยหลินรู้ว่าเหอ ยเจอชอบเธอ ก็เลยไว้ชีวิตเธอ แต่ก็กลัวว่าเธอจะกลับมา เมืองอีก ก็เลยให้เธอฉีดยานั่นซะ ให้เธอสูญเสียความทรงจำ จากนั้นก็ใช้ชีวิตอยู่กับเหอยเจ๋อ

หายไปจากสายตาของจงจิ้งห้าวนับจากนี้ไป

แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าหลินหยู่หานมาร่วมมือกับพี่ น้องตระกูลเหอได้ยังไง แต่ที่เธอรู้ทั้งหมดนี้คือหลินหยู่หาน เหอ ยหลิน เหอยเจ๋อ พวกเขาร่วมมือกันวางแผน

“อย่ากลัวไปเลยเหยียนเหยียน ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก” เหอรุ่ ยเจ๋อค่อยๆเข้ามาใกล้

หลินซินเหยียนคว้าผ้าม่านไว้แน่น บังร่างตนเอาไว้ เพื่อเน้น ห่างจากการเข้าใกล้ของเหอยเจ๋อ “คุณ คุณอย่าเข้ามานะ

“เหยียนเหยียน.. ” เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้สนใจคำพูดของหลินซินเห ยียนแม้แต่น้อย เดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ

พอเห็นเขาจะเดินเข้ามาจับเธอ หลินซินเหยียนก็ค่อยๆขยับ ฝีเท้า แล้ววิ่งหนีออกไปทางด้านข้าง เธอรีบเปิดประตูอย่าง ลนลาน แต่ว่าเปิดไม่ออก เธอยังคงไม่ยอมแพ้ พยายามใช้แรงประตูต่อไป

เธอเปิดออกหรอก”

เหอยเจ๋อเดินเข้ามาอย่างช้าสายตาสงบนิ่ง “ฉันรับรองจะไม่ตาย แล้วรับรองเธอหนีไม่อยู่การควบคุมของฉัน มีเธอก็ออกไปไม่”

หลินซินเหยียนกำมือทั้งสองข้างไว้แน่นอย่างไม่ตั้งใจ

เหยียนเหยียน เธอยังไม่ได้ลืมใช่มั้ยเหอยเจ๋อมอง หน้าของเธอ

ฉันไม่ว่าคุณพูดเรื่องอะไรหลินซินเหยียนใจ มองตาเขาอย่างสงบนิ่ง ถามด้วยเสียงเคร่งขรึม คุณ บอกว่าเรียกคุณว่าชาย ถ้างั้นคุณเป็นญาติฉัน ทำไม ต้องบังคับฉีดด้วย”

“ฉันหวังกับเธอนะ ป่วย

“ไม่ได้ป่วย”

ได้ เธอป่วย ฉันไม่ให้เธอยาแล้ว เธอมาพี่ตรงเหอยผายออก ไปด้านหน้า ฝ่ามือมีรอยย่นพันกัน เต็มหมด

หลินซินเหยียนจ้องมองมือของเขา เหอรุ่ยเจ๋อจะต้องสงสัยแน่ว่าไม่สูญเสียความทรงจำ

ถ้านั้นเขาต้องเธอฉีดยาอีก
เธอจะฉีดยาไม่ได้เด็ดขาด เธอจะให้ความทรงจำหายไปไม่ได้ เธอบีบมือทั้งสองข้างไปมา ระงับความกลัวในใจ ค่อยๆแบมือ ออก แล้ววางลงบนมือของเขา

เหอยเจอจับมือเบาๆ พร้อมทั้งกุมมือของเธอไว้ ยิ้มกริ่มเชื่อ ฟังแบบนี้สิ แบบนี้ถึงจะเป็นน้องสาวที่ดีของพี่ชาย

หลินซินเหยียนรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่จะแสดงออกมาก็ไม่ได้ ได้แต่ฝืนทำตามเขาไป

“ที่นี่ คือบ้านของเราหรอ?” เธอหลุบตาต่ำลง พูดเสียงแผ่วเบา

“ไม่ใช่”

ที่นี่ห่างจากเมืองB ใกล้มาก เพื่อไม่ให้จงจึงห้าวหาเธอเจอ ที่นี่ ไม่ใช่ที่พักระยะยาวแน่นอน

เอาตัวเธอมาจากห้องเช่า บนร่างของเธอได้รับบาดเจ็บ จําเป็นต้องรักษา อีกอย่างจะให้เธอเอาความทรงจำเกี่ยวกับที่นี่

ไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด

ดังนั้นที่นี่เป็นเพียงแค่ที่พักชั่วคราวเท่านั้น รอเธอรักษา บาดแผลหายดีแล้ว ฉีดยาแล้ว เขาก็จะพาเธอออกไปจากที่นี่ และไม่กลับมาอีกตลอดไป

“ถ้างั้น บ้านของเราอยู่ที่ไหน?” หลินซินเหยียนลองถามหยั่ง

เชิง

“อยู่ไกลมาก” เหอยเจ๋อยังไม่เชื่อสนิทใจว่าเธอสูญเสียความทรงจำไปแล้วจริงๆ เลยไม่บอกเธอว่าหลังจากนี้จะไปที่ไหน ที่ไม่ได้บังคับให้เธอฉีดยา เพราะเขามั่นใจว่า เธอหนีออกไป

ไม่พ้นหรอก

เขากุมมือหลินซินเหยียนไว้แน่น นำเข้ามาใกล้ริมฝีปากแล้ว ประทับจูบลงไป “บ้านของเรา อยู่ไกลมาก ไม่กี่วันนี้รอแผลเธอ หายดี ฉันจะพาเธอไปจากที่นี่ กลับบ้านของเรา ”

หลินซินเหยียนอยากจะดึงมือกลับมา แต่กลับถูกเหอยเจ๋อจับ ไว้แน่นกว่าเดิม “เหยียนเหยียน เธอไม่พอใจจูบของพี่ชายหรอ?”

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง เพื่อไม่ให้เขาเห็นความรู้สึกของตน “คุณเป็นพี่ชายของฉันไม่ใช่หรอ แบบนี้มันดูจะสนิทสนมกันเกิน ไป ไม่ค่อยดี”

เหอรุ่ยเจ๋อลูบผมของเธอ “เด็กโง่ เราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกัน เรา เป็น…คนรักกัน ฉันรักเธอ เธอก็รักฉัน พวกเรารักกันมาก เธอ ลืมไปแล้วหรือ? ”

หลินซินเหยียนส่ายหัว

เหอรุ่ยเจ๋อโอบเธอเข้ามาในอ้อมแขน “ไม่เป็นไร ฉันไม่ลืม ต่อ ไปฉันจะค่อยๆเล่าให้เธอฟังนะ เรื่องราวความรักของเรา”