บทที่ 160 ผู้ชายคนนั้นคือใคร

หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ในซานเมืองเมือง ข้างเนินเขามีชั้นวางของ วางเป็นแถวๆอยู่ เถาวัลย์องุ่นปืนตามชั้นวางของขึ้นไป ใบไม้สี เขียวในฤดูร้อน ก็เริ่มเหลืองแล้ว ผลไม้ที่เต็มต้นไม่มีอีกแล้ว

ตามสวนองุ่นไปข้างใน มีตึกสองชั้นอยู่ รั้วสีขาวล้อมเป็นลาน เล็กๆ

สดชื่นน่าอยู่ เหมาะแก่การพักฟื้น

ห้องบนชั้นสอง เตียงไม้ที่ไม่กว้างมาก ข้างบนมีผู้หญิงที่สลบ นอนอยู่ ขนตาของเธอขยับเล็กน้อย ไม่นาน เธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้น มา

ทุกอย่างที่เข้าตาเป็นสิ่งที่แปลกตาทั้งนั้น ใจของเธออยู่ๆก็ กระชับขึ้นทันที มีคนส่งข้อความให้เธอ ข้างในพูดถึงหลินเฉิน และหลินลุยซี เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะข่มขู่ถึงลูกของเธอ เธอก็เลย ติดต่อกับคนที่ส่งข้อความให้เธอเองเลย

อีกฝ่ายเรียกเธอพบที่ห้องเช่าแห่งหนึ่ง……

“ยานี้สามารถทำลายประสาทของคนได้ หลังจากฉีดแล้ว จะ ทำให้คนเกิดภาพหลอน ความทรงจำสับสน

จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายแทรกเข้ามาในหูของเธอ เธอหันไปมองทาง ต้นเสียง กั้นไว้ด้วยผ้าม่าน เธอมองเห็นร่างคนสองคนยืนอยู่หน้า ระเบียบอย่างราๆง มองจากส่วนสูงและเสียงแล้ว น่าจะเป็นผู้ชายทั้งสอง

เธอกผ้าปูที่นอนไว้แน่น พวกเขาเป็นใคร? คิดจะทำอะไร? ชั้นสอง มีผู้ชายกับหมอที่ใส่ชุดสีขาวยืนอยู่หน้าระเบียง เหอยเจ๋อมองไปทางภูเขาที่ไม่ไกลมาก เหมือนว่ากำลังสับสน

หมอเห็นว่าเขาลังเล พูดว่า “ถ้านายอยากให้เธอลืมเรื่องเมื่อ ก่อน ก็ต้องทำแบบนี้อย่างเดียว

เหอยเจ๋อเงียบไปสักพัก เหมือนว่าตัดสินใจแล้ว พูดว่า “ได้ ฉีดให้เธอเลย”

เสียงนี้………

จากนั้นก็มีเงาของคนสองคนขยับไปมา เปิดประตูระเบียงแล้ว เดินเข้ามาในห้อง

หลินซินเหยียนไม่ทันคิดมาก หลับตาแล้วแกล้งนอน

มือที่อยู่ในผ้าห่ม กลับสั่นไม่หยุด

เมื่อกี้พวกเขาบอกว่าฉีดยา ให้เธอ

หลังจากที่ฉีดความทรงจําจะซับซ้อน จนลืมเรื่องเมื่อก่อน?

ไม่ ไม่ เธอเสียความทรงจำไปไม่ได้

เธอรู้สึกได้ว่าบนแขนมีคนใช้แอลกอฮอล์มาเช็ดที่ผิวของเธอ ความกลัวลึกลงไปเรื่อยๆ อยู่ๆเธอก็ลืมตาขึ้นมา ภาพที่เข้าตา เธอเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยและซับซ้อน
เหอริยเจ๋อ

เขาอยู่ในคุกไม่ใช่หรอ?

ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

เธอมีข้อสงสัยมากมาย แต่ก็ถามออกมาไม่ได้ ตอนนี้ที่เธอต้องทำคือ ไม่ถูกฉีดยา

เหอยเจ๋อคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเธอก็ตื่นขึ้นมา รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ขึ้นมา

“เหยียนเหยียน….

เธอมองไปทางผู้ชายที่จับเข็มยืนอยู่ข้างเตียงไว้มือทั้งสองก แน่น มองพวกเขาด้วยสีหน้าที่น่ากลัว “พวกนายเป็นใคร?

เหอยเจ๋ออึ้ง “เหยียนเหยียนฉันเอง

“นาย นายรู้จักฉัน? “หลินซินเหยียนหดตัวอยู่บนหัวเตียง เห็น ได้ชัดว่าท่าทางเป็นการป้องกัน

เหอรุ่ยเจ๋อมองไปทางหมอ เหมือนว่ากำลังสอบถามว่านี่มัน เกิดอะไรขึ้น?

ยาของเขายังไม่ทันได้ฉีด ทำไมหลินซินเหยียนถึงมีปฏิกิริยา ของการสูญเสียความทรงจำ

หมอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “อันนี้ต้องให้ฉันตรวจสอบก่อนถึงจะรู้”
เหอยเจ๋อก้มตัวลง มองหลินซินเหยียน “เธอจำฉันไม่ได้แล้ว

หรอ?”

หลินซินเหยียนกลัว “นาย นายเป็นใคร นายรู้จักฉันหรอ? ” “ฉันรู้จักเธอ เธอเรียกฉันว่าพี่ตลอดเลย เธอลืมแล้วหรอ? ”

หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ ส่ายหน้า “จำไม่ได้”

เหอยเจ๋อยื่นมือไปลูบผมที่ยุ่งของเธอให้เรียบ ไม่ต้องกลัว ฉันเป็นญาติของเธอ เธอบาดเจ็บเล็กน้อย ให้หมอคนนี้ดูหน่อย ได้ไหม?

หลินซินเหยียนหันหน้าหนีจากการแตะต้องของเขา เห็นได้ชัด ว่าต่อต้านมาก

มือของเหอรุ่ยเจ๋อหยุดอยู่กลางอากาศ พูดต่อว่า “เหยียนเห ยียน ฉันเป็นญาติของเธอ ทำไมเธอถึงไม่ให้ฉันแตะต้องเธอเลย ล่ะ เมื่อก่อนเธอเชื่อฟังคำพูดของพี่ชายคนนี้มากเลยนะ เด็กดีนะ

ให้หมอดูแผลขอลเธอหน่อย

มือของเขาลดลงมา ลูบผมของเธอ

หลินซินเหยียนรู้สึกว่าขนลุกไปหมด

ตัวสั่นอย่างหยุดไม่ได้ “นาย นายเป็นญาติของฉันจริงๆ หรอ? ”

“จริงสิ เหอรุ่ยเจ๋อตอบอย่างแน่วแน่

ลูกตาของหลินซินเหยียนหมุน ใส่ชื่อเหมือนกับกวางมูส เธอเริ่มผ่อนคลายเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็เร็วหน่อย

เหอยเจ๋อเห็นเธอยอม แล้วยิ้ม “เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”เขาจับแขน ของหลินซินเหยียน “เด็กดี นอนลง แบบนี้หมดถึงจะตรวจได้ ง่าย”

เขาส่งสายตาให้หมอ เพื่อกันไว้ก่อน ไม่ว่าหลินซินเหยียน

ความจําเสื่อมจริงหรือเปล่า เขาก็จะฉีดยาให้เธอ

หลินซินเหยียนนอนลง หมอจะฉีดยาให้เธอโดยผ่านการตรวจ ร่างกายให้เธอ หลินซินเหยียน ไหวพริบของหลินซินเหยียนเร็ว มาก ผลักหมอออกไปทันที “ฉันไม่อยากฉีดยา”

หลอดเข็มตกลงไปบนพื้นแล้วกลิ้งไปอยู่ตรงปลายเท้าของเห อยเจ๋อ เขามองหลิซินเหยียน “เธอไม่สบาย ไม่ฉีดยาแล้วจะ หายได้ยังไง?

หลินซินเหยียนกลิ่งลงมาจากเตียง เพื่อดึงระยะห่างออกจาก พวกเขา ไม่ยอมฉีดเข็ม “ฉันไม่อยากฉีดยา ฉีดยาเจ็บ ฉันไม่เอา

“เหยียนเหยียน…..”

“ฉันไม่เอา เธอยืนอยู่บนด้วยเท้าเปล่า เย็นจนหนาว หลบอยู่ ตรงมุมตัวสั่น “ฉันไม่อยากฉีดเข็ม

อารมณ์ของเธอรุนแรงเกินไป ถ้าอยากให้เธอให้ความร่วมมือ นั้นมันเป็นไปไม่ได้ คงต้องมาไม้แข็งอย่างเดียว

หมอมองไปทางเหอยเจ๋อ “คุณจับเธอไว้? ”
เหอรุ่ยเจ๋อก้มตัวลงไปเก็บเข็มที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาวางไว้บน มือ “คนคนหนึ่ง จะความจําเสื่อมได้อย่างไร้สาเหตุด้วยหรอ?

เขาไม่รู้ว่า ลืม ของหลินซินเหยียนเป็นจริงหรือปลอม

หมอเงียบไปพัก “ความจำเสื่อมเป็นไปได้ อย่างเช่นเจอเรื่อง ที่ร้ายแรง เมื่อก่อนผมเคยเจอคนไข้คนหนึ่ง เป็นเด็กนักเรียน ตั้งแต่ประถามจนถึงม.ปลายคะแนนมาโดยตลอด ทุกคนต่าง บอกว่าอนาคตเขาต้องสิบเข้ามหาลัยที่ดีๆแน่นอน แต่ว่าพอสอบ เสร็จเขากลับไม่ได้เข้ามหาลัยดีๆ เหมือนว่าจะรับความเป็นจริงนี้ ไม่ได้ คนก็เลยบ้าไปเลย

พูดไปเขาก็มองไปทางเหอยเจ๋อ “คุณเองก็เป็นหมอจิตแพทย์ น่าจะรู้การแบกรับของคนเรามีจำกัด ถ้ามีเรื่องที่สำหรับเธอแล้ว เป็นเรื่องที่รุนแรง ก็จะเกิดความจำเสียหาย แต่ว่าเหตุการณ์แบบ นี้ไม่แน่ไม่นอน อาจจะไม่ดีไปตลอดชีวิต หรืออาจจะผ่านไปไม่กี่ วันก็ดีขึ้น”

“ฉันรู้แล้ววันนี้นายกลับไปก่อนเถอะ มีเรื่องฉันค่อยโทรหา นายเหอยเจ๋อเอาเข็มยื่นให้เขา

หมอรับมาแล้วลังเลไปสักพัก ถาม “คุณแน่ใจนะว่าจะไม่ฉีดยา ให้เธอแล้ว? ”

เหอรุ่ยเจ๋อลังเลไปสักพักแล้วพยักหน้า

หมอเก็บเข็มเข้าในกระเป๋ายา “อย่างนั้นก็ได้ ผมไปก่อน ถ้า ต้องการคุณก็โทรหาผมนะ
“อิ่ม”

หมอมองหลินซินเหยียนที่หลบอยู่ตรงมุมครั้งสุดท้ายแล้วปิด ประตูห้อง

ใจของหลินซินเหยียนเต้นแรง ตามด้วยประตูห้องที่ปิด ยิ่ง ระวังไปใหญ่

“เธอดู หมอไปแล้ว พวกเราไม่ฉีดยาแล้วนะ”เหอยเจ๋อพูดไป ด้วยแล้วค่อยๆขยับขาเข้ามาใกล้เธอ

“นาย นายอย่าเข้ามา”หลินซินเหยียนตกใจหนักมาก เธอมีข้อสงสัยมากมาย ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วเหอรุ่ยเจ๋อ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

หรือว่านี่จะเป็นแผนของเขากับเหอรุ่ยหลิน? เธอได้เจอเหอรุ่ยหลินที่ห้องเช่า ตอนนี้เธอยังจำสีหน้าที่ตกใจของเหอรุ่ยหลินตอนนั้นได้

“แปลกใจใช่ไหมว่าทําไมถึงเป็นฉัน แล้วฉันทำไมถึงรู้เรื่องเมื่อ ก่อนของเธอ? ”

เธอเหมือนเตรียมพร้อมมาทุกอย่าง ทุกคำพูดของเธอ มีความ

มั่นใจมาก

หลินซินเหยียนลนแล้ว มองเธอไว้แล้วถาม “เธอรู้เรื่องของฉัน ได้ยังไง ยังรู้ละเอียดขนาดนี้

เรื่องเมื่อ 6 ปีก่อน เหอรุ่ยหลินแสดงเป็นตัวละครอะไรในนั้น?
“ฮ่า ฮ่า……เหอยหลินหัวเราะใหญ่ “ฉันรู้ได้ยังไง? เงินที่เธอชายตัวตอนนั้นฉันเป็นคนออกยังไงละ เพราะ

เสียงหัวเราะที่น่ากลัวของเธอ โดยเฉพาะอยู่ในห้องเช่าที่มืด และสลัวๆ

ใจของหลินซินเหยียนคอยหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา คืนนั้น

เหอรุ่ยหลินเป็นคนออกเงิน

ถ้าอย่างนั้น ผู้ชายในคืนนั้นเป็นใคร?