บทที่ 159 ตรงไหนคิดถึง

จวงจื่อจึงไม่อ้อมค้อมแล้ว เอาคำพูดในใจพูดออกมาหมด “ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของนายกับเหยียนเหยียนเป็นยังไง ฉัน แค่คิดว่า ถ้าพวกนายอยู่ด้วยกันไม่ได้ ฉันหวังว่าสิทธิ์เลี้ยงเด็กจะ เป็นของฉันและเหยียนเหยียน

จวงจื่อจิ่นคิดยาวไกล คิดเยอะ

ถ้าหลินซินเหยียนสามารถสร้างครอบครัวกับจงจื่อห้าวได้ ก็ ต้องดี แต่ถ้าไม่ได้ เธอหวังว่าจงจึงห้าวจะไม่มาแย่งสิทธิ์เลี้ยงลูก กับพวกเขา

ถ้าจะแย่งจริงๆ เธอกับหลินซินเหยียนแย่งเขาไม่ไหว

เพราะฉะนั้นเลยบอกไว้ก่อน

“ผมไม่ได้ทำเรื่องหย่ากับเธอ”นี่ไม่ใช่การแก้ตัว แต่ยิ่งกว่าการ แก้ตัว “ตามกฎแล้วพวกเรายังเป็นสามีภรรยา ผมชอบลูกสาว คุณ ไม่ใช่เพราะเธอคลอดลูกให้ผม แต่ชอบที่เป็นเธอ

จวงจื่อจิ๋นโล่งใจทันที แบบนี้ก็ต้องดีอยู่แล้ว แต่ว่าไม่รู้จะไปตอบรับการตรงไปตรงมาของเขายังไง

“ผมจะไปทำงานที่เมือง เธอจะไปกับผม สองสามวันนี้น่าจะ กลับมาไม่ได้ เสี่ยวเสี่ยวลุยยังต้องรบกวนคุณกับป้าหยูดูแล้วย ผมกลัวว่าจะไม่ปลอดภัย นอกบ้านได้เรียกคนมาคอยเฝ้าดู ถ้าจะออกไปข้างนอก พาพวกเขาไปด้วย”จงจึงห้าวพูด

ตอนนี้หลินซินเหยียนยังหาไม่เจอ เขากลัวจวงจื่อจีนเป็นห่วง และกลัวว่าลูกทั้งสองจะถามหา

ก็เลยแกล้งบอกกับจวงจื่อจีนว่า เธอจะไปทำงานกับเขา “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว

พูดเสร็จ ในใจของจวงจื่อจีนสว่างขึ้นมาก

“เสี่ยวลุย……

“อยู่ในห้องฉัน”จวงจื่อจีนเหมือนรู้ว่าเขาจะถามอะไร ก็เลยรีบ ตอบ “เมื่อคืนตื่นมากลางดึก บอกว่าจะหาเหยียนเหยียนอย่าง เดียว ช่วยไม่ได้ฉันก็เลยอุ้มเธอไปนอนในห้องของฉัน ปลอบไป นานกว่าจะยอมหยุด ตอนนี้น่าจะยังหลับอยู่

คำพูดของจวงจื่อจีนยังไม่ขาด ก็ได้ยินเสียงที่อ่อนนุ่ม “หม่าม

แด๊ดดี้” เธอใส่ชุดเป็ดสีเหลือง ผิดขาวนุ่ม ผมยุ่งไปหมด เผยหน้าที่

สะอาด วิ่งมาทางจงจิ่งห้าว เรียกอย่างหวานๆ “แด๊ดดี้จ๋า….

จงจิ่งห้าวกอดเธอเข้าอ้อมกอด

ยัยหนูนี่กอดคอของเขาไว้แล้วจูบไม่หยุด เหมือนว่าเป็นเพราะ ที่เมื่อวานหลินเฉินไม่ให้เธอเข้าใกล้พ่อ วันนี้ก็เลยจะเอาคืนมา ให้หมด “หนูคิดถึงพ่อแล้ว”

แต่ที่จริง เธอกลัวว่าพ่อจะโกรธแล้วไม่เอาเธอ
ในน้ำเสียงซ้อนการเอาใจ

จงจึงห้าวเก็บผมที่บังหน้าของเธอไว้ เผยหน้าทั้งใบออกมา หน้าผากที่เต็มอิ่ม ตาที่โต หน้าที่อ่อนนุ่ม น่ารักมากเลย

นิ้วโป้งของเขาค่อยๆเช็ดแก้มของเธอ “ตรงไหนคิดถึง? ”

หลินลุยซีคิดสักพักแล้วจับที่หน้าอกแล้วพูดว่า “ใจคิดถึง” “หม่ามีไม่ได้กลับมาด้วยหรอ?

ไม่เห็นหลินซินเหยียน หลินลุยซีมองซ้ายมองขวาไปทั่ว คอของจงจิ่งห้าวเกร็งเล็กน้อย สีหน้านิ่งเฉย “หม่ามีของเธอ ติดงาน ก็เลยไม่ได้กลับมา

กริ๊ง กริ๊ง….

ตอนนี้เองโทรศัพท์ในกระเป๋าของจงจึงห้าวก็ดังขึ้น

เขาเอาโทรศัพท์ออกมาดู เสิ่นเผยชวนเป็นคนโทรมา เขาไม่ ได้รีบรับทันที แต่วางตัวหลินลุยซีลงแล้วจับหัวของเธอ “เดี๋ยวพ่อ ไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”

หลินลุยซีเชื่อฟังมาก จวงจื่อจีนมาพูดว่า “ฉันพาเธอไปล้าง หน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”

“แบบนี้ก็ได้”จงจิ่งห้าวพยักหน้า

มองดูจวงจื่อจีนพาหลินลุยซีกลับเข้าห้อง จงจึงห้าวเดินไปหน้า กระจกแล้วรับสาย
สายติดแล้ว “คนหาเจอแล้ว”

มีกระแสไฟไหลผ่านในใจของเขา กระตุ้นทุกส่วนในร่างกาย ของเขา

เสิ่นเผยชวนบอกว่าคนหาเจอแล้ว

ตาของเขาดำสนิท คิดว่าตัวเองใจเย็นมาก กลับพูดอย่างไม่ ใจเย็นว่า “ตอนนี้อยู่ที่ไหน?

“ชานเมือง ฉันส่งโลเคชั่นให้นาย

วางสาย จงจิ๋วห้าวก็ได้รับโลเคชั่นที่เสิ่นเผยชวนส่งมา

เขาเดินไปเปิดโลเคชั่นไป ตอนนี้หลินลุยซียนหัวออกมาจาก ห้องนอน “พ่อจะออกไปหรอ? ”

จงจิ่งห้าวหยุดลงหันไปมองเธอ “ใช่ พ่อจะไปออกไป

“จะกลับมาตอนไหน? “หลินลุยซีถาม

“ยุ่งเสร็จก็กลับมาแล้ว

จงจึงห้าวไม่ได้ให้เวลาที่แน่นอนกับเธอ ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่า เป็นยังไง เพื่อไม่ให้เธอผิดหวัง

“จะกลับมากับหม่ามีไหม? “หลินลุยซีถามต่อ

“อั้ม”เสียงเหมือนออกมาจากอกของเขา น่าเบื่อแต่กลับแน่ว แน่มาก

หลินลุยซียิ้ม เผยฟันที่เรียงกันเป็นแถว ตาโค้งเหมือนกับพระจันทร์เสี้ยวที่สดใส “ถ้าอย่างนั้นหนูจะรอพ่อกับหม่ามกลับมา ด้วยนะ”

จงจึงห้าวเงียบไปสองวิแล้วพูดว่า “ได้”

เขาเดินมาย่อตัวลงตรงหน้าเธอ มองหน้าของเธอ แล้วจับหัว ของเขาอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

หลินลุยซีเอียงหัว กระพริบตาแล้วพูดว่า “เสี่ยวลุยสวยใช่ ไหม? ”

เสียงที่แทบของเขา “ลูกสาวของพ่อ สวยอยู่แล้ว”

“เหมือนหม่ามีมากกว่าหรือเหมือนพ่อมากกว่า? “หลินลี่ย จับแขนของเขาไว้ หาเรื่องมาพูด เพราะอยากให้เขาอยู่กับตัวเอง นานหน่อย

ตั้งใจมองหน้าตาจมูกปากเหมือนเขา ตาเหมือนหลินซินเห

ขียน

โดยเฉพาะตอนที่หัวเราะ ตาโค้งๆ

“เหมือนหม่ามีกับพ่อ

“เอาละ”จวงจื่อจีนรู้ว่าเด็กนี้กำลังคิดอะไร อุ้มตัวเธอขึ้น “พ่อ ของเธอจะไปทำธุระ เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับฉันดีกว่า”

รอยยิ้มบนหน้าของเด็กสาวหายไปทันที เบะปาก “หนูแค่ อยากอยู่กับพ่อนานหน่อยเอง

“ไม่ใช่ว่าจะไม่กลับมาแล้วนิ”จวงจื่อจิ่นปลอบเธอ
จงจอห้าวมองเข้าไปในห้องที่หนึ่งแล้วหันหลังเดินออกมาจาก บ้าน ขึ้นรถ เอาโทรศัพท์เชื่อมบลูทูบนรถเพื่อเชื่อ โลเคชั่นบนรถ เขารีบสตาร์ทรถ

ขับตรงไปทางเป้าหมาย

ท้องฟ้ายิ่งอยู่ยิ่งสว่าง รอเขามาถึงที่ พระอาทิตย์ก็โผล่ออกมา แล้ว เมฆทางตะวันออกเป็นสีแดงเหมือนกับถูกไฟเผา หมอกได้ สลายตัวไป ทุกอย่างเหมือนกลับมามีชีวิตชีวาขึ้นมา

ไม่นานรถก็ขับมาถึงจุดหมาย เขาเห็นร้างในแถบชานเมือง มีรถตู้ที่ถูกเผาจอดอยู่ รอบๆล้อมด้วยสายสีเหลือง ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งเข้าใกล้ ใจของเขายิ่งอยู่ไม่เป็นสุข

เหอรุ่ยหลินได้ทำลายเธอไหม เธอได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?

เขาไม่รู้อะไรเลย

ปกติก้าวที่มั่นคงก็เริ่มยุ่งเหยิงขึ้นมา เป็นเผยชวนดีงวงล้อมขึ้น แล้วมุดออกมาจากด้านล่าง “นายมาละ”

“คนล่ะ? ”

“อยู่บนรถของฉัน”เสิ่นเผยชวนเดินไปทางรถของตัวเอง เปิด ประตูด้านหลังรถมีร่างตัวเล็กๆ หดตัวนอนอยู่ ผมของเธอยุ่งมาก บนหน้ายังมีคราบฝุ่น จุดที่ตาสามารถมองเห็นไม่มีแผลเลย จงจิ่ง ห้าวโล่งใจขึ้นมา

“ยังดีที่คนไม่เป็นอะไร”เสิ่นเผยชวนรู้สึกโชคดี “น่าจะเหนื่อย ตอนนี้หลับแล้ว”
เขาปิดประตู เหมือนกลัวว่าจะรบกวนผู้หญิงที่หลับอยู่ในรถ “นายขับรถของฉันเถอะ เดี๋ยวฉันขับรถของนาย

จงจิ่งห้าวไม่ได้รับ แต่ถามกลับว่า “ตอนนี้เหตุการณ์เป็นยัง ไง?

“ตอนที่พวกเราหามาถึงที่นี่ รถก็กำลังลุกไฟ เธอขาพลิก ล้ม อยู่ตรงไม่ห่างจากรถมาก ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา บอกว่ามีคนจะเผา เธอให้ตาย มัดตัวเธอไว้ในรถ เธอหนีออกมา ก็เลย……

มือของจงจึงห้าวกำแน่น น้ำเสียงต่ำ “ตอนนั้นที่นี่ไม่มีคน หรอ? ”

“ไม่มี น่าจะวางไฟแล้วคนก็ไปเลย ฉันให้คนไปสืบแล้ว ดูว่าระ แวกนี้จะหาคนเจอไหม เสิ่นเผยชวนรู้ ไม่รู้ว่าคนหนีไปตอนไหน จะหาให้เจอนี่น่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว “ยังดีที่คนไม่เป็นอะไร เหอ ยหลินด์อยู่ในมือของพวกเรา ถือว่าไม่เกิดเรื่องอะไรใหญ่โต”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจเหมือนยังมีข้อสงสัย

“หรือว่าจะพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อดูแผลบนขาก่อน? “เงิน เผยชวนยื่นกุญแจรถให้เขาอีกครั้ง “ตอนนั้นเธอบอกว่าตัวเองไม่ เป็นอะไร ฉันก็เลยไม่ได้เรียกรถพยาบาล

ครั้งนี้จงจิ่งห้าวรับกุญแจมาแล้ว เปิดประตูขึ้นรถ พา’หลินซิน เหยียน ไปโรงพยาบาลทําการตรวจ