บทที่ 149 โชว์แบบนี้ให้ใครดู

แต่เมื่อลองคิดดูแล้วเหอรุ่ยหลินอายุก็ไม่น้อยแล้ว ถ้าไม่ แต่งงานกับจงจิ่งห้าว ก็คงมีผู้ชายคนอื่นๆ ตระกูลเศรษฐีใหญ่ ความรักไม่สำคัญเท่าผลประโยชน์ จะแต่งงานกับตระกูลไหน ก็ได้

คิดแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่เหอรุ่ยหลินจะซื้อชุดแต่งงาน

“หลิน”คุณนายเวลเลี่ยนเดินเข้ามา

หลินเซียนเหยียนขจัดความคิดที่ยุ่งเหยิงในใจออกไป และ มองไปที่คุณนายเวลเลี่ยน “คุณนาย

คุณนายเวลเลี่ยนจับมือเธอแล้วพูดว่า “ฉันจะกลับแล้ว ต่อไปที่

นี่ก็ฝากไว้กับเธอ แบรนด์ LEO คือสิ่งที่ฉันทุ่มเทแรงกายแรง

ใจมาทั้งชีวิต คุณต้องปกป้องมันแทนฉัน”

“ฉันรู้” หลินเซียนเหยียนรู้ว่าLEOมีความสำคัญต่อคุณนาย เวลเลี่ยนมากแค่ไหน ฉันคิดว่านี่เป็นธุรกิจทั้งชีวิตของฉัน จะ ปกป้องและรักษามันไว้

“ฉันเชื่อใจคุณ” คุณนายเวลเลี่ยนกอดเธอ และกล่าวลาแบบ แก้มชนแก้ม “ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“คุณอยู่ต่ออีกสักสองสามวันได้ไหม?” หลินเซียนเหยียนอ้อนวอน
สําหรับผู้หญิงคนนี้ หลินเซียนเหยียนไม่เพียงแต่มองว่าเธอ เป็นเจ้านายเท่านั้น แต่ยังถือว่าเธอเป็นสมาชิกในครอบครัวที่มี พระคุณต่อตัวเอง

“ฉันมีเรื่องต้องทำ มาที่นี่ได้สักพักแล้ว ฉันควรกลับไปแล้ว” “ฉันไปส่งคุณ หลินเซียนเหยียนให้ฉินยานกุญแจรถมาให้

คุณนายเวลเลี่ยนหัวเราะ “คุณแต่งตัวแบบนี้จะขับรถได้ไง?”

หลินเซียนเหยียนก้มหัวมองดูชุดบนร่างกายของเธอ แล้วยิ้ม เธอเอื้อมมือยกกระโปรงขึ้น ผูกปมที่ด้านหน้า โชว์ต้นขาที่ตรง “แบบนี้ก็ขับรถได้แล้ว?”

คุณนายเวลเลี่ยนยิ้ม ลูบผมของเธออย่างเอ็นดู

หลินเซียนเหยียนและคุณนายเวลเลี่ยนออกไป ฉินยาและ ไอรอนส่งพวกเขาไปถึงหน้าประตู หลินเซียนเหยียนหันกลับมาที่ ทั้งสองคน “ฉันจะส่งคุณนายไปขึ้นเครื่องบินอย่างปลอดภัย งาน ตรงนี้ก็มอบหมายให้พวกเธอสองคนจัดการนะ”

“โอเค ไม่ต้องห่วง” ไอรอนทําท่าทางโอเค แล้วโบกมือให้เธอ

หลังจากส่งคุณนายเวลเลี่ยนไปแล้ว หลินเซียนเหยียนก็กลับ มาที่ร้าน ฉินยากับไอรอนได้ทำความสะอาดทุกอย่างจน เรียบร้อย ที่โซฟาแผนกต้อนรับ มีผู้ชายนั่งอยู่คนหนึ่ง

เมื่อหยู โต้วโต้วเห็นหลินเซียนเหยียนเข้ามา เขายืนขึ้น และบ่น เล็กน้อยว่า “พวกเรายังถือว่าเป็นเพื่อนกันไหม วันนี้เปิดร้านวัน แรกทําไมคุณไม่บอกฉัน แม้ว่าฉันจะไม่มีเงินมาก แต่ก็สามารถเพิ่มจํานวนคนขึ้นได้ไม่ใช่เหรอ

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันลืมไปจริงๆ” หลินเซนนเหยืนนกล่าว ขอโทษ

หยูโต้วโต้ว รู้ว่าเธอไม่ใช่คนประเภทที่ชอบดูถูกคน และไม่ได้ โกรธจริงๆ ที่มาในวันนี้ไม่ใช่มาตำหนิเธอ แต่เกี่ยวกับการพลิก คดี ทางด้านจงจิ่งห้าวได้เลื่อนคดีออกไป เขาไม่แน่ใจ เลยมา กามเธอ

“เกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น คุณคิดอย่างไร? ไม่รีบ ร้อนหรือ? จะเลื่อนออกไปทำไม? ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่ คดีก็ อาจเสียเปรียบมากขึ้นไม่ใช่เหรอ?”

ครั้งสุดท้ายที่จงจิ่งห้าวบอกว่าเรื่องนี้เขาจัดการเอง เธอก็ไม่ เคยถาม วันนี้ถ้า หยู โต้วโต้ว ไม่ถาม เธอเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย

เธอนั่งบนโซฟา และนวดคิ้ว รู้สึกปวดที่ขมับ

“คุณไม่สบายหรือเปล่า?” หยูโต้วโต้วถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นเพราะฉันไม่ควรถามคุณหรือเปล่า?

“ไม่ใช่” หลินเซียนเหยียนส่ายหัว “คืนนี้ถ้าฉันเจอเขา ฉันจะ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องเลื่อนออกไป

“โอเค” หยูโต้วโต้วเห็นว่าอารมณ์ของหลินเซียนเหยียนไม่ ค่อยดี “งั้นฉันไปก่อนนะ และหากมีข่าวอะไรติดต่อฉันได้ตลอด

“โอเคค่ะ”
หลังจากที่หยูโต้วโต้วจากไป หลินเซียนเหยียนและฉินยารีบ จัดการใบสั่งซื้อของวันนี้ มีใบสั่งซื้อทั้งหมดสองรายการ นี่ไม่ใช่ ร้านขายเสื้อผ้า ขายชิ้นเดียวก็จบแบบนั้น นี่เป็นคำสั่งซื้อ ตาม ความต้องการของลูกค้า เพื่อไปออกแบบ “เสื้อผ้า” ให้เหมาะสม กับลูกค้า

แน่นอนราคาของมัน เสื้อผ้าธรรมดาไม่สามารถเทียบได้

คนธรรมดาไม่มีปัญญาใส่

ในตอนนี้ฉินยาต้องการ โอกาส ใบสั่งซื้อสองใบหลินเซียนเหยี ยนแบ่งให้เธอหนึ่ง ใบ

อีกใบหนึ่งให้ไอรอน

ไอรอนปฏิเสธ “ลูกค้าระบุว่าต้องการการออกแบบของคุณ และมันไม่เหมาะสมที่ให้ฉันทำ นอกจากนี้ ฉันไม่ต้องการใบสั่ง ซื้อนี้ เพื่อแสดงความสามารถ

เธอเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างภาคภูมิใจ “ฉันโด่งดังแล้ว ไม่ ต้องการโอกาสนี้”

ฉินยาไม่พูดอะไร เธอต้องการโอกาสนี้

เธอรักการออกแบบ

“ก็ได้ ถ้างั้นก็ให้เสี่ยวยา” หลินเซียนเหยียนยิ้มและนำข้อมูล ทั้งหมดของลูกค้าให้ฉินยา “ทำให้เต็มที่นะ

“แต่ว่า……” ฉินยารู้สึกว่ามันไม่ค่อยดี ที่ให้เธอเอามาทำคนเดียว เพราะว่าหลินเซียนเหยียนให้โอกาสเธอมามากแล้ว

“ไม่มีแต่ว่า ถึงตอนนั้นฉันจะให้ลูกค้าดูก่อน ถ้าเขาพอใจฉันจะ บอกว่าเธอเป็นคนออกแบบเอง ถ้าลูกค้าพอใจทุกด้าน จะไม่มีข้อ โต้แย้งใดๆ” หลินเซียนเหยียนได้คิดไว้ก่อนแล้ว

“แต่ว่า……”

“อย่ากังวลไปเลย” ไอรอนขัดจังหวะเธอ “หลินไม่จําเป็นต้อง พิสูจน์ตัวเองอีกต่อไป ตอนนี้เธอต้องการโอกาสเช่นนี้ เธออยู่กับ หลินมานานแล้ว เธออยากให้เธอได้ดี ยอมรับโดยไม่ต้องกังวล ใจ”

ฉินยารู้สึกซาบซึ้งในใจ แต่ทำเป็นใจแข็ง ไม่กลัวว่าลูกศิษย์ เก่งแล้ว อาจารย์ก็ไร้ประโยชน์เหรอ?”

หลินเซียนเหยียนลูบผมของเธอ “ฉันหวังว่าเธอจะทำได้

ผู้หญิงคนนี้ติดตามเธอมานานมากแล้ว เธอจริงจังกับงาน และ มีความรับผิดชอบ และเธอมีความสามารถ ต้องการโอกาสเพื่อ แสดงความสามารถของตัวเอง

ฉินยากางแขนออกและกอดหลินเซียนเหยียน “ขอบคุณพี่ มาก”

“เธอเรียกฉันว่าพี่สาวแล้ว ยังมาขอบคุณทำไม” หลินเซียนเห ยียนตบหลังเธอ

“พวกคุณไม่ต้องการฉันแล้วหรือ” ไอรอนยืนน้อยใจอยู่ข้างๆ
“ไม่นี่” หลินเซียนเหยียนถึงเธอเข้ามา ผู้หญิงทั้งสามคนกอด

กัน

หลินเซียนเหยียนตบหลังทั้งสองคน แล้วปล่อยพวกเขา “วันนี้ กลับไปได้ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“รู้สึกเหนื่อยจริงๆ” ไอรอนพูด “นานแล้วที่ไม่ได้ทำงานแบบ

“อืม ฉันก็ต้องไปคิดดีๆ ความต้องการของลูกค้าสองคนนี้ ฉัน

ยาพูด

“อืม ถ้างั้นพวกเธอไปก่อน เดี๋ยวฉันค่อยไป

“งั้นคุณก็อย่าอยู่ดึกมากล่ะ

“หรือฉันปิดประตูดีกว่าเสี่ยวซีกับเสี่ยวลุยยังอยู่ที่บ้าน” ฉินยา รู้สึกว่าหลินเซียนเหยียนคงยุ่งกว่าเธอ และยังมีเรื่องให้ต้องกังวล อีกมาก

“ไม่เป็นไร ฉันอยากอยู่ต่ออีกสักพัก พวกเธอไปเถอะ” ถึงตอน นี้ในสมองของหลินเซียนเหยียนยังคงสับสนเล็กน้อย

ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย เธอต้องการอยู่เงียบๆคนเดียว

“ไปกันเถอะ” ไอรอนโอบไหล่ฉินยาเห็นได้ชัดว่าหลินเซียนเหยี ยนมีความในใจ และต้องการอยู่เงียบๆ เธอเข้าใจเป็นอย่างดี

ฉันยาถูกไอรอนลากออกมา พวกเธอสองคนอาศัยอยู่ด้วยกัน ฉินยามีรถยนต์ และไปทำงานด้วยกัน สะดวกมาก
หลังจากที่พวกเขาจากไป บรรยากาศรอบๆก็ดูเหมือนจะสงบ ลง หลินเซียนเหยียนนั่งบนโซฟา จับใบหน้าตัวเอง หวนคิดถึงทุก สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ?

เรื่องของเสิ่นซิ่วฉิงกับรูปภาพที่เธอได้รับเกี่ยวข้องกันหรือไม่? เรื่องราวเหล่านี้เชื่อมต่อกัน ก็เหมือนความยุ่งเหยิงที่หาความจริง ไม่เจอ

ใครกันแน่ที่เป็นคนส่งรูปนั้นมาให้เธอ

ข้อความดังกล่าวที่เปิดเผยต่อเธอ บุคคลที่ส่งสิ่งเหล่านี้มาให้ เธอ คงจะรู้ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

และยังคุ้นเคยกับเธอมาก ซึ่งทำให้เธอไม่สบายใจอย่างมาก

เธอหยิบมือถือออกมา แล้วโทรหา (คุณเป็นใคร ส่งข้อความ หาฉันทำไม? ข้อความยังอยู่ในช่องพิมพ์ ยังไม่ถูกส่ง

เพราะเธอเข้าใจดีว่า อีกฝ่ายต้องการจะใช้สิ่งนี้ดึงดูดเธอ จุด ประสงค์อะไร เธอไม่รู้

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ขัดจังหวะความคิด ของเธอ ข้อความในซ่องพิมพ์บนหน้าจอถูกปิด และมีสายเรียก เข้าปรากฏขึ้น

คือจงจิ่งห้าว

หลินเซียนเหยียนมองออกไปข้างนอก และไม่รู้ว่าข้างนอกมืด ลงเมื่อไร เธอรับสาย ในเวลาอันรวดเร็วก็มีเสียงเคร่งขรึมของ ผู้ชายดังขึ้น “ฉันอยู่ข้างนอก
“ฉันรู้แล้วค่ะ”

หลินเซียนเหยียนยืนขึ้น ตบหน้าตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง ปิด

ไฟ ปิดประตูร้าน เธอหันกลับมาก็เห็นรถจอดอยู่ข้างถนน ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว และถนนสายยาวก็สว่างไสว จงจึงห้าว ถอดชุดสูทออกและสวมเสื้อเชิ้ตบางๆ สิ่งที่ประตูรถและดู

โทรศัพท์

เสิ่นเผยชวนส่งข้อความมา เขาพบสาเหตุการเสียชีวิตของเงิน ซิ่วฉิง เป็นการฆ่าตัวตายจริงๆ

พาเธอกลับไปและขังเธอไว้ไม่เคยพบใคร และไม่มีเครื่องมือ สื่อสารใดๆ การตายของเธอ แสดงว่าได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว

สิ่งที่ทําให้เขาสงสัย เส้นชั่วจึงฆ่าตัวตายทำไม?

(ต้องมีใครเป็นผู้บงการอยู่ข้างหลังเธอแน่ๆ)

เงินเผยชวนส่งข้อความมาอีก

“กำลังดูอะไร” หลินเซียนเหยืนนเดินมาถึง

“ไม่มีอะไร” จงจิ่งห้าวเก็บโทรศัพท์ และพบการผูกปมใน กระโปรงของเธอ บริเวณต้นขา โชว์ต้นขาขาว ตรง เรียวยาว เขา กระพริบตาเล็กน้อย นี่มันชุดอะไร?

เปิดออกมาอย่างนี้เพื่อโชว์ให้ใครดู?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ