บทที่ 142 ผู้ชายไม่มีดีสักคน

หลินลุยซีดูเหมือนจะได้ยินเสียงของเขาเลือนราง นอนอยู่ใน อ้อมกอดของหลินเซียนเหยียน และพูดสะลึมสะลือ ต้องการ

เธอต้องการพ่อ

เด็กน้อยง่วงนอนเกินไป และไม่มาติดแหง่เขาอีก หลินเซียนเห ยียนปิดหูของเธอเพื่อไม่ให้เธอฟัง และตบหลังเธอเบาๆเพื่อ กล่อมให้เธอหลับ

หลินลุยซีพูดเสียงงอแงออกมา และแนบในอ้อมกอดของหลิน เซียนเหยียน

หลินเซียนเหยียนกอดเธอไว้แน่น

จงจิ่งห้าวเอียงตัวมา ดวงตาจ้องอยู่บนมือของหลินลุยซี มือ ของเด็กน้อยขาวนุ่ม จี้ และสัมผัสที่หน้าอกของหลินเซียนเห ยียน

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้สัมผัสมัน แต่ด้วยสายตาของเขารับรู้ ความสึกแบบนั้น และหัวใจก็สั่นหวั่นไหว

เมื่อรู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่เร่าร้อนของจงจึงห้าว หลินเซียน เหยียนรีบดึงผ้าห่มมาคลุมมือเล็กๆของหลินลุยซีจากนั้นก็ หลับตาและแกล้งทําเป็นหลับ

ตอนนี้เธอไม่รู้สึกง่วง แต่ก็ไม่อยากพัวพันกับจงจึงห้าว ดังนั้นจึงควรแกล้งหลับจะดีกว่า

จงจิ่งห้าวถอนหายใจยาว ทำไมชะตาชีวิตของเขา ถึงได้ขมขื่น ขนาดนี้?!

เห็นได้ชัดว่าของอยู่ตรงหน้า แต่แตะต้องไม่ได้เลย

เขาพลิกตัว ยืดยานอนหงาย มองโคมไฟคริสตัลบนเพดาน นัยน์ตาคมลึกๆ ซ่อนอาการตื่นเต้นไม่ได้

เดิมทีหลินเซียนเหยียนแสร้งทำเป็นหลับ แต่แล้วก็เผลอหลับ ไปจริงๆ ในขณะที่จงจึงห้าวพลิกตัวไปมา แต่ก็นอนไม่หลับเลย

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นนั่ง เอียงหัวจ้องมองไปที่แม่และลูกสาวที่ นอนหลับใหล

ความขมขื่นในใจ ก็บ่นพึมพำกับตัวเองว่า “คุณทั้งสองคนมา

ที่นี่เพื่อทวงหนี้ใช่ไหม ชาติที่แล้วฉันคงฆ่าคนในครอบครัวของ

คุณจนหมด ในชาตินี้ พวกคุณมาเพื่อทรมานฉัน

เขาเป็นผู้ชายปกติ เขาไม่ได้แตะต้องผู้หญิงเป็นเวลานาน เมื่อ เห็นหลินเซียนเหยียนนอนอยู่ตรงนี้ ก็ต้องมีความรู้สึก

เขาถอนหายใจยาว ลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำ พยายามจะดับ ไฟเสน่ห์หานั้น

คืนนี้ จนกระทั่งรุ่งสางจงจึงห้าวค่อยหลับ

ตอนที่เขาตื่นหลินเซียนเหยียนก็ลุกไปแล้ว และไปที่ร้านเพื่อ เตรียมการขั้นตอนสุดท้าย เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเปิดร้าน
ป้าหยูเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว จงจึงห้าวไม่ทานก็ออกไป

ป้าหยบอกว่าอยากพาหลินซีเงินไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต และถาม จวงจื่อจีนว่าได้ไหม “คุณวางใจได้ปลอดภัยแน่นอน มีคนขับรถ ตามไปด้วย”

ไหนๆก็อาศัยอยู่ด้วยกันแล้ว จวงจื่อจนไม่สามารถปฏิเสธได้ เลยตอบตกลง “หัวของเสี่ยวยังบาดเจ็บ พวกคุณกลับมาเร็วๆ นะ”

“ตกลง ตกลง พวกคุณมีอะไรต้องการซื้อไหม? ฉันจะซื้อมา ให้” ป้าหนูยิ้มอย่างมีความสุข

“ไม่มีค่ะ” จวงจื่อจิ๋นยิ้ม

หลินซีเฉินกำลังนั่งอยู่บนโซฟา มองไปที่ป้าหยู ตาที่กลมโต ของเขากลอกไปมา รู้ทั้งรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ยังต้องการพาเขา ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตอีก

ทำไมเขารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ?

เมื่อคืนป้าหยูก็คิดไว้แล้ว รอให้หลินเซียนเหยียนและจงจึงห้าว ออกจากบ้านไปแล้ว จะพาหลินเงินไปที่บ้านของจงเฟิง

ถ้าไม่ตรวจสอบให้ชัดเจนว่าเด็กสองคนนี้เป็นของจงจึงห้าว

จริงหรือเปล่า เธอไม่วางใจ

ก็เหมือนความในใจของเธอ อัดแน่นอยู่ในใจตลอด ทานข้าว ไม่อร่อย นอนไม่หลับ
“ฉันเตรียมพร้อมแล้ว พวกเราไปกันเถอะ” ป้าหนูยิ้ม “ฉันอุ้ม เธอ เธอยังบาดเจ็บที่ศีรษะอยู่”

“ไม่ต้อง ผมเดินไปเองได้” หลินซีเงินก็อยากรู้ว่าป้าหยูจะทำ อะไร

เขาอาศัยอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว และมั่นจได้ว่าเธอไม่ใช่คน

เลว และคงจะไม่ตกอยู่ในอันตราย

“ก็ดี” ป้าหยูจูงมือ พาเขาไปที่ทางเดินห้องโถงเพื่อช่วยเขา เปลี่ยนรองเท้า และพาเขาออกไป

พอขึ้นรถโชว์เฟอร์ถาม “ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ไปบ้านเก่า

โชว์เฟอร์หันกลับมามองเธอ แล้วมองไปที่หลินซีเฉิน ซึ่งดู เหมือนจะเข้าใจความตั้งใจของเธอ หันตัวกลับไป และขับรถไป

อย่างเงียบๆ

หลินซีเฉินจงใจถามว่า “บ้านเก่าอยู่ที่ไหน?

“มันเป็นบ้านของคุณปู่” ในสมองของป้าหยู ก็ยอมรับแล้วว่า หลินซีเฉินและหลินลุยซีเป็นลูกของจงจิ้งห้าว เธอรู้สึกว่าหลินเซียนเหยียนไม่ใช่ผู้หญิง ใจง่ายแบบนั้น ถ้าเธอมีแฟนแล้ว ทำไมยังต้องมาพัวพันกับจงจึงห้าว หลินซีเฉันเข้าใจแล้ว เป็นบ้านของพ่อผู้ไร้หัวใจ ตอนนี้เขารู้สึกสบายใจขึ้น
“จริงสิ คุณย่าหยู คุณรู้ไหมว่าทำไมเดิมที่คุณแม่ของหนูถึง ต้องหย่ากับเขา?” หลินซีเฉินเรียกจงจึงห้าว ยังไงก็คือ “คุณ” และ “เขา” เสมอ

เพราะในใจของเขา แม้จงจึงห้าวจะเป็นพ่อของเขา แต่เขาได้ ทอดทิ้งเขาและแม่กับน้องสาวของเขา เขาไม่เต็มใจยอมรับเขา

ดังนั้นจึงใช้คำว่า “คุณ” “เขา” มาเรียก

(สีหน้าป้าหยูนิ่ง) เมื่อนึกถึงท่าทีของจงจึงห้าวในช่วงที่หย่า ร้าง มันพูดยาก ยังไงก็ยังเป็นเด็ก ถ้ารู้แล้วคงจะเสียใจมาก

“คุณย่าหยู บอกฉันสิ” หลินซีเฉินดึงแขนเสื้อของเธอ ขี้อ้อน “โอเคมั้ย ได้โปรดเถอะ ”

ป้าหยูจนปัญญาจริงๆ “ในตอนนั้นพ่อของเธอมีแฟนคนหนึ่ง

ดังนั้น..….……..

“เขาแต่งงานแล้ว ยังมีแฟนอีกเหรอ?” หลินซีเฉินรู้ว่าในตอน นั้นมันต้องมีเหตุผลอะไร แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นการนอกใจ แฟน แบบไหน ต้องเป็นเมียน้อยแน่นอน

หลินซีเฉินพูดอย่างโกรธเคือง “ผู้ชายไม่มีดีสักคน!

ป้าหยูรู้สึกขบขันกับเด็ก และถามว่า “เธอไม่ใช่ผู้ชายเหรอ?”

หลินซีเฉิน “

“ผมยังเด็ก แต่ผมจะไม่เป็นเหมือนพ่ออย่างแน่นอน เป็นผู้ชาย ที่ไร้ความรับผิดชอบ ทิ้งภรรยาและทิ้งลูก
ป้าหยูเบิกตากว้าง เด็กคนนี้รู้หรือว่าจงจึงห้าวเป็นพ่อของเขา จริงหรือไม่ที่หลินเซียนเหยียนและจวงจื่อจีนปกปิดจงจึงห้าว แก้แค้นที่ตอนนั้นเขาขอหย่า ฉะนั้นลูกอยู่ต่อหน้าแล้วยังไม่ ยอมบอกเขา?

“เธอ เธอรู้เหรอว่าเขาเป็นพ่อของเธอ?”

“แน่นอน เขาเป็นสามีเก่าของแม่ฉัน เขาต้องเป็นพ่อของพวก เราแน่ๆ แม่ของผมไม่เคยมีผู้ชายอื่น

หลินซีเฉิน ให้คำมั่นสัญญา และพูดอย่างมั่นใจมาก

ป้าหยูเหยียดมือออกและแตะศีรษะของเขา “เสี่ยวซีเป็นเด็กดี ลำบากพวกเธอจริงๆ ผู้หญิงคนหนึ่งเลี้ยงดูลูกสองคน สามารถจินตนาการได้ว่ามัน

นํามากแค่ไหน

“พวกเราไม่ได้นําบาก พวกเรามีแม่ และยังมียาย” ใบหน้า ของหลิน เฉินหดหูลงช้าๆ เมื่อก่อนยังเคยมีลุง แต่ตอนนี้ไม่มี แล้ว

ป้าหนูถอนหายใจ “พ่อของเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานแน่นอน” ตอนแรกเขาเป็นคนสร้างขึ้นมา แต่ตอนนี้รู้ว่าลูกเติบโตขนาด นี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าในใจของเขาจะรู้สึกอย่างไร

ถือได้ว่าเป็นกรรมของการละทิ้งพวกเขา

ไม่นานรถก็จอดที่บ้านเก่าของตระกูลจง และป้าหยูก็อุ้มหลินซีเฉินลงจากรถ

ยืนอยู่หน้าบ้าน หลินเฉินกะพริบตา ตรงนี้ใหญ่มาก และ วิลล่าที่พวกเขาอาศัยอยู่ก็ใหญ่เช่นกัน แต่มันก็ค่อนข้างเงียบ เห็นได้ชัดว่าตรงนี้มีสไตล์มากกว่า

ป้าหนูยิ้ม “ฉันจะพาเธอเข้าไป

หลินซีเงินลังเลอยู่พักหนึ่ง แม่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับพ่อ เพราะ ยังโกรธพ่ออยู่หรือเปล่า

เขามาอย่างนี้ ถ้าแม่รู้จะโกรธไหม?

“คิดอะไรอยู่ ป้าหยูเห็นท่าทางที่คิดไม่ตกของเขา และยิ้ม “ไม่ ต้องกลัว เธอเป็นหลานชายของพวกเขา พวกเขาจะต้องชอบเธอ อย่างแน่นอน”

“จริงเหรอ?” หลินซีเฉินรู้สึกคาดหวัง

หัวใจดวงน้อยก็เต้นแรง

เขาตั้งหน้าตั้งตารอญาติๆมาตลอด แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่าง กะทันหัน

“จริงสิ” ป้าหยูจับมือเขา “ไปกันเถอะ พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

ระหว่างทาง หลินซีเฉินเหมือนวิญญาณออกมาจากร่างของเขา เหมือนหุ่นเชิด เดินตามรอยเท้าของป้าห

กดกริ่งที่ประตูใหญ่ ลุงเพิ่งกำลังรดน้ำดอกไม้ ได้ยินเสียงกริ่ง ประตู และกดที่สัญญาณประตู เห็นป้าหนูปรากฏตัวที่ประตู เขาก็ตกตะลึง เพราะหลังจากที่นายหญิงเสียชีวิตแล้ว ตอนนั้นจงจึง ห้าวยังเรียนอยู่มัธยมต้นก็ย้ายออกจากที่นี่ เธอก็ติดตามไปดูแล จงจิ่งห้าวไม่ชอบกลับมา ดังนั้นเธอจึงไม่ค่อยปรากฏตัวที่นี่ ทำไมจู่ๆเธอถึงมา? แล้วเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆเธอเป็นใคร? หน้าตาเด็กคนนี้………

ลุงเพิ่งปลดล็อคประตูใหญ่ วางถังน้ำลง และไปเรียกจงเพิ่งที่ ห้องหนังสือ