บทที่ 140 โชคชะตากำหนดไว้

จงจิ่งห้าวไม่ตอบเธอ

หลินซินเหยียนทำได้เพียงสงบสติอารมณ์ นั่งนิ่งไม่พูดจา ไม่นาน รถก็จอดที่โรงแรมที่เธอเคยไปครั้งล่าสุด

หลินซินเหยียนนั่งนิ่ง “คุณพาฉันมาที่นี่เพื่ออะไร”

จงจิ่งห้าวเปิดประตูแล้ว เขาจับข้อมือเธอพร้อมดึงเธอลงจาก รถแล้วก้าวเท้าเข้าไปในห้องโถง

“คุณกำลังจะทำอะไร?” หลินซินเหยียนพยายามแกะมือออก แต่มือของเขานั้นแข็งแรงพอๆ กับดื่มเหล็ก

เดินผ่านห้องโถงแล้วขึ้นลิฟต์ จงจึงห้าวพาเธอไปที่หน้าประตู

ห้อง

เสียงบีบดังขึ้นเพื่อปลดล็อค

“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย ฉันควรกลับไปได้แล้ว อาการบาดเจ็บ ของเสี่ยวยังไม่หายดี ฉันต้องกลับไปหาเขา…”

ปัง!

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็ถูกจงจึงห้าวดึงเข้าไปในห้องและปิด ประตูขังเธอไว้

หัวใจของหลินซินเหยียนสั่น หัวใจเต้นระส่ำ เธอเห็นว่าเขาโกรธ แต่เธอไม่เคยเห็นเขาโกรธมากขนาดนี้

ความกดอากาศต่เปรียบเสมือนความมืดครึ้มก่อนเกิดพายุ รุนแรง เหมือนกับเสียงที่ออกมาจากอกของเขา “พูดมา เกิดอะไร ขนกับคุณ”

หลินซินเหยียนเอนหลังพิงประตู เหงื่อเย็นเฉียบไหลออกมาบน

ฝ่ามือ

เธอไม่พูด แต่จ้องตรงมาที่เขาพยายามมองหัวใจเขาให้ ชัดเจน หัวใจแบบไหนกันที่ซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าหล่อเหล่านี้

“ทำไมไม่พูด” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา

“ฉันเจอเหอรุ่ยหลิน” มือทั้งสองที่ขนาบข้างลำตัวของเธอ ก เข้าหากันแน่น ฝ่ามือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ จงจึงห้าวเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วยังไง?”

นี่คือสาเหตุที่จู่ๆ เธอก็โกรธขึ้นมาเหรอ?

เธอพูดบางอย่างกับฉัน

จงจึงห้าวเงียบ เพื่อรอฟังเธอพูดต่อ

หลินซินเหยียนรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “เธอบอกว่าคุณ ให้คนไปข่มขืนเธอ”

เธอมองมาที่เขา “เรื่องจริงรึเปล่า?”

เธอคิดว่าเขาต้องตอบว่าไม่ เขาไม่ได้เป็นคนโหดเหี้ยมแบบนน
เขาไม่ได้ให้ใครมาข่มขืนเดอรุ่ยหลิน

จิตใจของเขาไม่ได้เลือดเย็นขนาดนั้น

แต่ทว่าคำตอบของจงจิ่งห้าว กลับทำให้ใจเธอเย็นเฉียบ

หูของเธอดับไปชั่วขณะ และลำคอของเธอก็ดูเหมือนจะเต็มไป ด้วยสำลีก้อนใหญ่ทำให้เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ผ่านไปพักใหญ่ เธอพูดออกมาว่า “ทำไม?”

“ทำไมคุณทําแบบนี้ คุณก็เคยรักเธอมาก่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องทําแบบนี้ด้วย?” หลินซินเหยียนไม่เข้าใจเลยแม้แต่ น้อย

เธอไม่สามารถรับได้เลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้

เธอคุ้นเคยกับความดีของเขา และมีช่องว่างในหัวใจที่ไม่เคย เปิดมาก่อน

ก็เพียงเพราะผู้ชายคนนี้

แต่สิ่งที่เขาทำ กลับทำให้เธอไม่รู้ว่าควรต้องจะทำอย่างไร

“โกรธผมเพราะเรื่องนี้เหรอ?” ความโกรธในสายตาที่แสน สับสนของจงจิ่งห้าว ค่อย ๆ สงบลง

“นี่เป็นเรื่องเล็กน้อยเหรอ? หัวใจของคุณทำด้วยหินหรือยังไง?”
จงจิ่งห้าวเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าผากของเธอออก แต่ หลินชินเหยียนไม่ยอมให้แตะต้องและหันศีรษะหนี

“อย่าแตะต้องฉัน”

“โกรธขนาดนั้นเลยเหรอ?” จงจึงห้าวยกมือขึ้นจากหน้าผาก แล้วเกาจมูกเบาๆ “ทำไมต้องโกรธขนาดนั้น

“ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนโหดเหี้ยมแบบนั้น” คำพูดในใจถูก โพล่งออกมาแทบจะทันที

หลังจากพูดจบ เธอถึงได้รู้ว่าเธอประหม่าแค่ไหน

รับไม่ได้เลยที่เขาเป็นคนแบบนี้

เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของเธอ จงจิ่งห้าวก็ เพียงแค่รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้น

แม้ว่าเธอจะไม่ปฏิเสธความสนิทสนมของเขาในตอนนี้ แต่เธอ ก็ไม่เคยเปิดใจต่อหน้าเขาแบบนี้

มักจะเก็บเอาไว้เสมอ

เขาสัมผัสใบหน้าของเธอโดยหยุดนิ้วมือไว้ที่ระหว่างคิ้วสักพัก ใหญ่ จากรอยยิ้มจางๆ ก็กลายเป็นรอยยิ้มที่ชัดเจน “ทำไมคุณ ถึงไม่อยากให้ผมเป็นคนโหดเหี้ยมล่ะ”

หลินซินเหยียนหลบสายตาด้วยความตื่นตระหนก ราวกับว่า หัวใจเธอถูกโยนลงไปในทะเลสาบที่แสนปั่นป่วนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่สามารถทำให้มันสงบลงได้เลย
ทำไมฉันหวังว่าเขาจะไม่ใช่คนโหดเหี้ยมกันนะ?

เพราะดูเหมือนเธอจะสนใจเขาเข้าแล้วนะ

จงจิ่งห้าวยิ้มไม่หยุด ดวงตาคมกริบจ้องมองหล่อนอย่างไม่ ลดละ “เธอกลัวว่า ผมจะทำกับเธอแบบเดียวกันอย่างนั้นใช่ ไหม?”

หลินซินเหยียนปิดปากเงียบ ราวกับว่ากำลังยอมรับสิ่งที่เขา

พูด

ใช่แล้ว เธอกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างโหดเหี้ยม

“ผมจะไม่ทําอย่างนั้นกับคุณแน่” จงจึงห้าวดึงเธอเข้าไปใน

อ้อมแขนของเขา

หลินซินเหยียนแทบอยากจะหนีจากเขาโดยสัญชาตญาณแต่ เธอเพิ่งจะตอบสนอง จึงถูกจงจึงห้าวจับมือที่สั่นเทาของเธอเอาไว้ เขาใช้ความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อยเพื่อจับเธอไว้แน่น

“ผมจะไม่ทำอย่างนั้นกับคุณ!”

“ฉันจะรู้ได้ยังไง?” หลินซินเหยียนไม่เคยอยู่เหนือการควบคุม ต่อหน้าเขาเลย เธอหวาดกลัว

จงจิ้งห้าวโอบเอวให้ร่างของเธอชิดกับเขา พร้อมปล่อยมือให้ กำปั้นของเธออยู่ที่หน้าอกของเขา เธอตื่นตระหนกอย่างมาก จง จึงห้าวกลัวจะทําร้ายตัวเองจึงคว้ามือเธอไว้อีกครั้ง

“ปล่อยนะ–”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาคว้าเธอไว้และจูบเธอ ทุกคําพูดถูกปิด กั้นอยู่ในล่างคอ จูบของเขาแรงและครอบงำเธอไว้ ทำให้เธอ ไม่มีช่องว่างที่จะหายใจ

การจูบอย่างกะทันหันเป็นเหมือนฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก โดย ผู้คนไม่ทันตั้งตัว สัมผัสได้ถึงความหอมหวานและลื่นไหลของลิ้น ที่เกี่ยวกันพัน

การต่อต้านของเธอนั้นไม่มีความสลักสำคัญอะไรต่อเขา

ในที่สุด อารมณ์ทั้งหมดก็จมอยู่ในจูบที่ลุ่มลึกราวกับกระแส น้าของเขา

ร่างกายของเธอค่อยๆ โอนอ่อนลงในอ้อมกอดของเขา

เขาจุมพิตที่หน้าผาก คิ้ว และหางตาของเธอ “ผมไม่รู้ว่าผม ชอบอะไรเกี่ยวกับเธอ ผมแค่ชอบเธอ”

ไม่มีเหตุผลเลย

หากต้องพูดอะไรสักอย่าง นั่นก็คือเธอมีความคุ้นเคยที่อธิบาย ไม่ถูกซึ่งดึงดูดเขาไว้ได้อย่างลึกซึ้ง

น้ำตาไหลจากดวงตาของเธออย่างไม่มีที่ไม่มีขลุ่ย จงจิ่งห้าวปาดน้ำตาของเธอ “ร้องไห้ทำไม

เธอไม่รู้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เธอรู้สึกไม่ดี และใจของ เธอก็ไม่ดีเช่นกัน

เมื่อซูจ้านบอกว่าเขานอนกับเหอรุ่ยหลิน หัวใจของเธอก็กลัดกลุ้ม

เธอไม่มีร่างกายที่บริสุทธิ์ เธอไม่ควรถามเขา แต่หัวใจนั้นกลับ สั่นเทาอย่างรุนแรง

ต่อมาก็ได้ยินเหอรุ่ยหลินพูดว่า จงจึงห้าวทำให้มีคนมาข่มขืน เธอ ความกระทบกระเทือนทางจิตใจนี้ ทำให้เธอไม่สามารถปัด ป้องได้

จงจิ่งห้าวพยุงหลังของเธอ ค่อยๆ ลูบหลังเธอด้วยฝ่ามือของ เขา “ผมมีบรรทัดฐานของผม บางอย่างสัมผัสได้ บางอย่าง สัมผัสไม่ได้ หากแตะต้องเพียงครึ่งนิ้วก็จะทำให้คุณต้องชดใช้

หลินซินเหยียนหลับตาลง ฝังความหลงระเริงและความกลัว ทั้งหมดไว้ในใจ

เธอถามอย่างขมขื่นว่า “คุณจะมาชอบอะไรฉัน ไม่รีบร้อนไป

หน่อยหรือ?”

รูม่านตาของเขาลึกและมุมริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้ม “ผมไม่เคยแน่ใจในชีวิตมาก่อน บางครั้งผมก็ สับสนและหุนหันพลันแล่น ซึ่งก็น่าสนใจมากเช่นกัน”

หลินซินเหยียน ไม่รู้จะเอายังไงกับเขาดี หนีไปงั้นเหรอ?

ตอนนี้ทุกคนที่เธอใส่ใจ ล้วนแต่อยู่ในความดูแลของเขา การ จากไปอย่างลับๆ โดยที่เขาไม่สังเกตเห็นนั้นไม่สมจริงเอาเสีย

เลย

โชคชะตาของเธอถูกขัดขวางจากการพบเขาอีกครั้ง
เธอไม่เคยคิดที่จะกลับมา กลับมายังที่นี่ ประเทศที่ไม่เคยมี ความทรงจําที่ดี

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะเขา

นี่คือชะตากรรมของเธอนั้นเหรอ?

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอสั่น เธอเช็ดหน้าและ หยิบโทรศัพท์ออกมา พบว่ามันคือหมายเลขของ หลินซีเฉิน เธอ จึงหยิบขึ้นมา

“ฮัลโหล เสี่ยวซี”

“หม่ามี้ หนูไม่ใช่พี่ชายนะ หนูเสียวลัย เอง เมื่อไหร่หม่ามีจะ กลับมา แด๊ดดี้อยู่กับหม่ามีใช่ไหม? แด๊ดดี้จะกลับมาเมื่อไหร่ เสียงนุ่มๆ ของหนุ่มน้อยดังผ่านโทรศัพท์ หลินซินเหยียนสามารถ ได้ยินความคาดหวังในน้ำเสียงของเธอ

“แด๊ดดี้ไม่กลับมาหนึ่งวันแล้ว หนูคิดถึงเขา” หลินลุยนั่งไขว่ ห้างบนโซฟา และในขณะที่หลินลุยไม่อยู่ เธอก็แอบใช้นาฬิกา มือถือของเขาโทรมา

“หม่ามี้ แด๊ดดี้ไม่ต้องการเราแล้วใช่ไหม”

หลินซินเหยียนถือโทรศัพท์ไว้แน่น เธอมองจงจึงห้าวแล้วตอบ

ว่า “…เปล่าจ้ะ”

เธอปลอบลูกสาวของเธอ
“จริงเหรอ” น้ำเสียงของ หลินลุยซีซ่อนความปิติไว้ไม่อยู่ “หม่าม หนูดีใจมากเลย หนูไม่ใช่เด็กที่ไม่มีพ่อแล้ว ต่อไปหนูจะมี พ่อ หม่า หนูดีใจมาก ๆ จริง ๆ เลย ต่อไปก็จะไม่มีใครพูดว่าหนู กับพี่ชายเป็นเด็กป่าที่ไม่มีพ่อแล้ว… เสี่ยวลุ่ย เธอกำลังโทรหา ใครน่ะ…เปล่านะ….เอามาให้ฉันดูเดี๋ยวนี้

เสียงของ หลินซีเงินมาที่นั่น และตามมาด้วยเสียงสายก็ถูกตัด ไปในไม่ช้า

หลินซินเหยียนถือโทรศัพท์เป็นเวลานาน เธอถูกทิ่มแทงด้วย คำพูดของ หลินลุยซี เธอพาพวกเขาสองคนไปด้วยตัวคนเดียว และเธอก็ถูกนินทาเรื่องการตั้งครรภ์ครั้งแรกที่ยังไม่ได้แต่งงาน และชีวิตส่วนตัวของเธอสารพัด

ยังไงมันก็ฟังดูไม่ดี

หลินลุยซีต้องเคยได้ยินเมื่อมีคนพูด ไม่เช่นนั้นเธอคงจะไม่พูด อย่างนั้น

เธอคิดว่าเธอปกป้องพวกเขาเป็นอย่างดี แต่เธอก็ยังทำร้าย

พวกเขา

จงจึงห้าวจับไหล่ที่สั่นเทา “พวกเรากลับกันเถอะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า เพราะเห็นแก่ลูกสาวของเธอ ตอนนี้ เธอทิ้งเขาไม่ได้

หากมีสักวันหนึ่ง มันจะเป็นชะตาชีวิตของเธอ เธอก็คงไม่ สามารถหลีกเลี่ยงมันได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ