บทที่ 134อย่าทุ่มเทความจริงใจอย่างโง่ๆ

จงจิ่งห้าวรีบเหยียบเบรกกะทันหัน ทำให้ไม่ได้ในคนที่จู่ๆก็พุ่งมา

เหอยเจ๋อยืนอยู่บริเวณหัวรถ สายตาจับจ้องไปที่หลินซินเหยี ยนอย่างไม่กะพริบ ที่แท้เธอก็คืนดีกับจงจึงห้าวแล้วนี่เอง

แม้ว่าเขาจะสามารถเปิดเผยความจริงที่ถูกปิดบัง ในตอนนั้น แต่ก็ไม่สามารถขวางไม่ให้เธอกับจงจึงห้าวอยู่ด้วยกันได้

ท่าทีของเขาราบเรียบ ผมขอคุยกับคุณหน่อย

จู่ๆเขาปรากฏตัวขึ้นมาโดยที่หลินซินเหยียนยังไม่ได้เตรียมตัว เลยแม้แต่น้อย

เรื่องราวผ่านมากระทั่งตอนนี้ หลินซินเหยียนหลบหลีกเรื่องนี้ มาโดยตลอด ไม่คิดถึงมัน และไม่ถามถึงมัน

การปรากฏตัวขึ้นของเขา กำลังจะบอกเธอว่า เรื่องทั้งหมดที่ เกิดขึ้นล้วนเป็นความจริง พี่ชายคนนั้นที่อยู่ในใจของเธอได้ เปลี่ยนไปแล้ว

เปลี่ยนไปจนแม้แต่เธอก็ไม่รู้จัก

แม้กระทั่งรู้สึกหวาดกลัว

“ถอยไป แววตาของจงจึงห้าวหม่นหมอง น้ำเสียงเย็นชา ท่าที มุทะลุราวกับสามารถทำให้กระจกแตกออกเป็นชิ้นๆได้
เหอยเจ๋อยังไม่ยอมถอย สายตาก็ยังคงต้องมองไปที่หลีนซิน เหยียนเหยียนเหยียน พวกเรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว? ผมยอมรับว่า ครั้งนี้ผมทําผิดจริงๆ ผมทำผิดต่อคุณจริงๆ แต่ว่าลองคิดดูนะว่า ก่อนหน้านี้ผมก็ดีกับคุณมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?

“ตอนที่ผมรู้จักคุณ คุณยังเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่อายุสิบกว่า เพื่อน้องชาย เพื่อแม่แล้วคุณอดทนต่อสู้ รู้ประสาทำให้คนอด เอ็นดูไม่ได้ คุณยังจำได้ไหม? ”

สองมือของหลินซินเหยียนประสานกันแน่น พยายามถอน หายใจ ไม่ขยับเขยื้อน สำหรับเรื่องของเมื่อก่อนมีเพียงบาดแผล และความเจ็บปวด เธอไม่สามารถสมานบาดแผลเรื่องการตาย ของน้องชายเธอได้

“ต่อมาคุณกลับประเทศมาแต่งงาน รู้ไหมว่าทำไมผมถึงกลับ มาด้วย? เพราะคุณไง เขายิ้มอย่างขมขื่น ต่อมาคุณหย่าร้าง ประสบอุบัติเหตุ ผมเป็นคนพาคุณจากมาเอง คุณยังจำช่วงเวลา ที่มืดมนนั้นได้ไหม? เพื่อที่จะปกป้องเด็กสองคนนั้น ช่วงเวลาที่ ผ่านความทุกข์ใครเป็นคนอยู่ข้างๆคุณ ช่วยดูแลแม่ของคุณ ดูแล คุณ? ”

เขาบรรยายถึงเรื่องต่างๆนานาที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ เขาเคยทุ่มเทความจริงใจ ชอบเธอจากใจจริง

รักแต่ไม่อาจครอบครอง สุดท้ายก็เหลือแต่ความเกลียดชัง “สําหรับคุณ ฉันเหลือเพียงความเกลียดชัง ไม่มีความรักใคร่ ต่อกัน? ”
“เลิกพูดได้แล้ว”หลินซินเหยียนหลับตาลง คำพูดของเธอย เจ๋อ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

เขาเคยทำร้ายเธอ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาก็เคยดีกับ

เธอ

เธอไม่สามารถควบคุมอาการสั่นของร่างกายเธอได้ คุณ อยากจะพูดอะไร ก็พูดมาตรงๆเลย

เธอเดินมาขนาดนี้แล้ว ไม่มีทางถอยกลับไปเป็นเหมือนใน อดีตอีกแน่

การที่เขาพูดสิ่งเหล่านี้ ก็เพียงเพื่อต้องการได้คนรักกลับคืน เท่านั้น

ความปรารถนาดีที่เขาเคยมีต่อเธอ เธอรับรู้ เหอรุ่ยเจ๋อยิ้ม เขารู้ว่าขอเพียงหลินซินเหยียนยอมรับข้อเสนอ ของเขา เรื่องทั้งหมดระหว่างพวกเขาก็จะมลายหายไป แต่เขาไม่มีทางออกและไม่มีทางให้ถอยด้วย

“ปล่อยตระกูลเหอไป”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ไม่รู้จะเริ่มถามจากจุดไหน?

“คุณหมายความว่ายังไงคะ? “หลินซินเหยียนรู้สึกสงสัย เหอยเจ๋อมองไปยังจงจิ่งห้าว พลางยิ้มอย่างเย็นชา คุณไม่รู้ แต่เขารู้”

จงจิ่งห้าวครุ่นคิดถึงคำพูดของเหอรุ่ยเจ๋อ แม้ว่าเขากับหลินซินเหยียนจะมีวาสนาต่อกัน แต่ว่าเรื่องในอดีตของเธอเขาก็แค่เคย ได้ยินมา ไม่เคยเห็นกับตา

เขาพยายามหลบหลีกเรื่องในอดีตของเธอมาโดยตลอด ไม่ว่า จะเป็นเธอเคยผ่านอะไรมา และเคยเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับ ผู้ชายคนไหน

แต่วินาทีนี้ เขากลับอยากรู้ขึ้นมาด้วยความหุนหันพลันแล่น

เขาถอยไปข้างหลังพลางเงยหน้าขึ้น แขนวางไว้ที่หน้าต่างรถ อย่างเป็นธรรมชาติ และรู้สึกไม่สบอารมณ์กับพฤติกรรมของเห อยเจอสักเท่าไหร่ ทำไม กล้าทำไม่กล้ารับเหรอ ตอนนี้ก็เลยใช้ วิธีนี้เพื่อเอาชีวิตรอด

“ผมเต็มใจที่จะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น ขอเพียงปล่อย หลินหลิน ปล่อยตระกูลเหอไป เพราะถึงยังไงหลินหลินก็เคยมี สัมพันธ์ที่ดีกับคุณ คุณทำกับเธอแบบนี้ ไม่รู้สึกละอายใจบ้างเห รอ? ”

สองมือที่อยู่ข้างลำตัวของเหอยเจ๋อกำหมัดแน่น

จากการรับรู้ของเขา จงจึงห้าวก็ไม่ใช่คนดีอะไรนัก ผู้หญิงที่ เคยอยู่กับเขาเมื่อไม่ต้องการแล้วเขาก็ไม่เคยใจอ่อน

หลินซินเหยียนฟังแล้วก็รู้สึกงุนงง เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ?

จงจึงห้าวยิ้มอย่างเย็นชา และยังไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเห อริยเจ๋อ
ใจของคนยากแท้หยั่งถึง เธอทําลายความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ครั้งนี้เธอได้เหยียบขีดความอดทนของเขาแล้ว

เรื่องบางเรื่องสามารถอดทนได้ แต่บางเรื่องก็ไม่สามารถ

ทําได้!

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “เกิดเรื่องอะไร

ขึ้นกันแน่?

เหอยเจ๋อ ให้เธอดูพาดหัวข่าวของเมือง

หลินซินเหยียนต้องการไขข้อสงสัย จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลื่อนดูข่าวสองสามวันที่ผ่านมานี้ ล้วนเป็นข่าวที่เกี่ยวกับเรื่องที่ หลินซีเฉินถูกลักพาตัว

หัวหอกล้วนชี้ไปที่ตระกูลเหอ ต่างบอกว่าพวกเขาอาศัยอำนาจ

บาตรใหญ่ข่มเหงคนอื่นไปทั่ว

ไม่นานหลินซินเหยียนก็เข้าใจที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมด วันนั้นหลินซีเฉินบอกว่า จงจึงห้าวจงใจให้พวกเขาจับตัวเขา

ที่แท้ก็เป็นการจัดฉาก

ตอนนี้ตระกูลเหอเสื่อมเสียชื่อเสียง ดังนั้นเหอรุ่ยเจอมาหาเธอ ก็เพราะต้องการให้เธอช่วยขอร้องจงจึงห้าวให้ปล่อยตระกูลเหอไป
พูดตามตรง เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจงจิ้งห้าวจะทำแบบนี้ ในใจของเธอสั่นไหวเล็กน้อย

“เหยียนเหยียน…

หลินซินเหยียนผลักประตูรถเตรียมที่จะลงมา จงจึงห้าวคว้ามือ ของเธอไว้ราวกับไม่เห็นด้วยที่เธอลงจากรถ หลินซินเหยียนยิ้ม ให้กับเขา”ฉันจะขอพูดกับเขาสักสองสามประโยค

จงจึงห้าวมองไปที่เธอสองวินาที แล้วค่อยๆปล่อยมือเธอ

หลินซินเหยียนผลักประตูรถลงมา เดินมายังด้านหน้าของเธอ มองไปยังใบหน้าที่เธอคุ้นเคย แต่กลับรู้สึกแปลกหน้า รู้จักเขา มาตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับเหมือนไม่รู้จักเขาเลย

“เป็นเพราะคุณเปลี่ยนไป หรือเป็นเพราะฉันไม่เคยรู้จักคุณ จริงๆกันแน่? “ไม่นาน ดวงตาของเธอก็แดง”คุณคงคิดว่าฉัน ไม่มีหัวใจ รู้จักฉันมาตั้งนาน และดูแลฉันมาตั้งมากมาย แต่ว่า ฉันกลับไม่ยอมรับคุณ…ที่จริงแล้ว ฉันเคยคิดที่จะคืนดีกับคุณ แต่ ว่าคุณไม่รู้หรอกว่า พ่อแม่ของคุณเคยมาหาฉัน พวกท่านทั้งสอง คิดว่าพวกเราไม่เหมาะสมกัน ไม่อยากให้ฉันกับคุณอยู่ด้วยกัน น้องสาวของคุณทํากับฉันไว้มาก ถึงแม้ว่าฉันจะรับปากคุณ ความสัมพันธ์ระหว่างเราก็คงไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิม ได้”

ดวงตาของเธอพร่ามัวเหมือนดั่งมีหมอกบางๆหลายชั้น ปกคลุมอยู่ เพราะรู้สึกผิดหวังในตัวเขาที่ฉันพูดเรื่องนี้กับคุณ ไม่ได้ต้องการอธิบาย เพียงแต่ไม่ต้องการให้คุณเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนไร้หัวใจ ต่อไปเจอกันก็คงเป็นแค่คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ฉันก็ต้องการให้ระหว่างเรายังมีความรู้สึกดีๆเหลืออยู่บ้าง เพราะ ถึงยังไงเราก็เคยมีกันและกัน

เหอยเจ๋อขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกลนลาน แม่ของเขาเคยไปหา เธอ?

“ดังนั้นไม่ใช่ว่าคุณไม่ชอบผม เพียงแต่ถูกกีดกันจากแม่และ น้องสาวของผม…

“ไม่ใช่ค่ะ”หลินซินเหยียนขัดจังหวะการพูดของเขา”ฉันไม่ได้ ขอบคุณ แต่หากไม่มีพวกเขา ฉันจะลองคบหากับคุณดู เพื่อ ตอบแทนที่คุณดีกับฉันมาโดยตลอด แต่ไม่ได้ชอบและยิ่งไม่ได้ รักด้วย”

เธอไม่ได้ชอบเขา เรื่องนี้ค่อนข้างชัดเจน ความหวังมลายหายไป เหอยเจ๋อเศร้าสลด “ฉันรับปากคุณ”หลินซินเหยียนตัดสินใจ “รอก่อน…เหอรุ่ยเจ๋อเรียกเธอ คุณยังจำได้ไหม…”

เมื่อพูดจบเธอก็หันตัวเตรียมจากไป

“ไม่ต้องพูดแล้ว”หลินซินเหยียนขัดจังหวะการพูดของเขา เพราะว่าเขาต้องการที่จะพูดเรื่องในอดีตอีก

เธอไม่อยากฟังแล้ว ทุกอย่างได้จบลงแล้วก็ควรต่างคนต่างไป เดิมทีเหอยเจ๋ออยากจะบอกความจริงกับเธอ และเมื่อถูกขวางเขาก็สงบลง สายตาจ้องมองไปยังจงจึงห้าว เม้มริมฝีปาก ราวกับกําลังหัวเราะเยาะอย่างเย้ยหยัน

“จงจิ่งห้าวคุณก็ไม่ได้มีจุดจบดีไปกว่าผมสักเท่าไหร่เลือดเนื้อ เชื้อไขของตัวเองอยู่ตรงหน้าแต่กลับไม่รู้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้า จริงๆเลยใช่ไหม?

จงจิ่งห้าวขี้เกียจที่จะใส่ใจ จึงออกรถ

ก่อนที่รถจะถูกขับมา เหอยเจ๋อเอียงลำตัว ขณะที่รถเคลื่อน ตัวผ่านเขา เขาพูดขึ้นว่า “อย่าทุ่มเทความจริงใจอย่างโง่ๆ และ ถูกความสวยหรูที่อยู่ข้างหน้า บดบังสายตา

หลินซินเหยียนหันไปมองเขา

เขาหมายความว่ายังไง?