บทที่ 129 ส่งให้ตระกูลเหอชุดหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังยิ้ม แต่ในสายตาของเขา มันทำให้คนรู้สึกขนลุก

เหอรุ่ยหลินถอยหลังและออกห่างจากเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยากถอยห่างจากเขา

ในเวลานี้เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงบริกร “มีใครอยู่ไหมครับ? ผมนำไวน์มา ส่งครับ”

เมื่อได้ยินว่าเขานำไวน์มาส่ง เหอรุ่ยหลินก็ถอน หายใจโดยไม่รู้ตัว เธอมองไปที่ประตู “ไวน์ที่ฉัน ต้องการมาแล้ว…”

“ฉันสั่งเอง” จงจิ่งห้าวพิงตู้ คีบแก้วไวน์ในมือ เอียงเล็กน้อยและของเหลวสีแดงไหลลงบนโต๊ะ หยด ลงจากขอบโต๊ะเป็นหยดติ่งๆ เขาขมวดคิ้วราวกับว่า เป็นเพราะไวน์แย่เกินกว่าความปรารถนาของเขา เขา ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น “ฉันรู้สึกว่ามันมีไวน์ที่เหมาะกับเธอ มากกว่านี้ เธอคิดว่าไง?”

“ไวน์ที่เหมาะ…เหมาะสมกับเรา?” เหอรุ่ยหลิน ไม่ค่อยจะทัน เขาอยากจะดื่มไวน์กับตนเองงั้นเหรอ? เขารังเกียจเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? หรือว่าเขาคิดได้แล้ว? เห็นความดีของเธอแล้วเหรอ? เหอรุ่ยหลินเก็บความดีใจไว้ “ฉันจะไปเปิด ประตู”
ฝีเท้าของเธอเร็วมาก และเธอก็ดูร้อนรนเล็ก น้อย

ประตูห้องถูกเปิดออกและมีบริกรยืนอยู่ที่หน้า ประตูในมือมีไวน์ขาวสองขวด

เหอรุ่ยหลินตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “เอา เข้ามาสิ”

“ครับ” บริกรถือไวน์เข้าไปและวางไว้บนโต๊ะ แล้วเปิดจุกขวดไวน์ แล้วเทไวน์ลงในแก้วไวน์ที่เขานำ

มาด้วย

เมื่อเทไวน์แล้ว บริกรก็ยืนขึ้น “หากต้องการ อะไร เรียกใช้ผมได้ตลอด ขอให้มีความสุขในการเข้า พักครับ”

พูดจบบริกรก็ออกจากห้องไปแล้วปิดประตู

เหอรุ่ยหลินยินอยู่หน้าโต๊ะ มองดูไวน์ที่อยู่บน นั้นและกลืนน้ำลาย “ไวน์ขาวแรงไป ฉันรู้สึกว่าไวน์ แดงได้อารมณ์กว่า”

“ฉันชอบอะไรแรงๆ เธอกล้าดื่มเป็นเพื่อนฉัน ไหม?”

คิ้วของเขาคลายออกและรูปลักษณ์ของเขาดู ไร้ความปรานีเล็กน้อย หางตาของเขายกขึ้นและ ดวงตาสีดำาของเขาก็ส่องแสงวิจิตรและมีสัมผัสของ ฤดูใบไม้ผลิและเขาเป็นดั่งเทพที่เย้ายวน

หัวใจของเหอรุ่ยหลินแทบจะหยุดเต้น

สมองควบคุมตัวเองไม่ได้โดยสิ้นเชิง ราวกับว่า เธอพยักหน้าโดยที่ไม่รู้ตัว “ฉันกล้า”

จงจิ่งห้าวก้มลงแล้วหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาส่งให้เธอ

เหอรุ่ยหลินยื่นมือไปรับไว้

เขาแหงนหน้าดื่มมันจนหมด เหอรุ่ยหลินก็ดีม

ไวน์ตามจนหมดแก้ว

ไวน์ขาวไม่ได้รสนุ่มเหมือนไวน์แดง เมื่อมันวิ่ง ผ่านคอจะมาพร้อมกับความร้อนผ่าว พุ่งทะลักเข้า กระเพาะอาหารไปตามหลอดอาหาร

เธอกุมจมูกและพูดอย่างน้อยใจ “แรงมาก” จงจิ่งห้าวรินอีก

ว่ากันว่าแอลกอฮอล์ทําให้คนใจกล้า ซึ่งอาจมี เหตุผล แอลกอฮอล์ช่วยกระตุ้นสมองของมนุษย์และ ทำให้รู้สึกตื่นเต้น

สําหรับคนคออ่อน เพียงดื่มไวน์ขาวที่ดีกรีแรง เพียงแก้วเดียว ก็เมาจนไม่รู้เรื่องแล้ว

เหอรุ่ยหลินอาศัยความเมาเข้าสู่อ้อมอกของ เขา หน้าเธอแนบกับหน้าอกของเขาจนได้ยินเสียง หัวใจที่เต้นด้วยความแข็งแกร่งมีพลัง

จงจิ่งห้าวไม่ได้ผลักเธอออก เธอจึงได้มีความ หวังด้วยความดีใจแล้วกอดคอเขาไว้ “อะห้าว ฉันรัก คุณ”

“งั้นเหรอ?” จงจิ่งห้าวส่งเหล้าให้เธอ “พิสูจน์ให้ ฉันเห็นสิ”

เหอรุ่ยหลินมองดูเหล้าที่อยู่ตรงหน้าแล้วยื่นมือ ไปรับมันแต่ยังไม่ดื่ม แต่โยนทิ้งลงพื้น กลิ่น แอลกอฮอล์ลามไปทั่วห้อง เธอชี้ไปที่หัวใจ “คุณ อยากให้ฉันพิสูจน์เหรอ?”
เธอหัวเราะหึ ๆ “ฉันจะพิสูจน์ให้คุณดู”

เธอหยิบขวดเหล้าบนโต๊ะ จ้องไปที่จงจิ่งห้าว ด้วยดวงตาที่พร่ามัว เม้มริมฝีปากของเธออย่างมีเสน่ห์ และค่อยๆ ดึงสายรัดของกระโปรงออกทีละน้อย กระ โปรงสลิปเดรสสีแดงและเนื้อของเธอ สวมชุดชั้นใน เช็ก สีดำด้านใน

เธอเงยหน้าและเปิดปากขวดเพื่อเทลง

เหล้าแรงบาดคอแต่เธออดทน จงจิ่งห้าวคงจะ กำลังทดสอบเธอ ถ้าเธอดื่มไวน์หมด เธอจะได้พิสูจน์ ความรักที่เธอมีต่อเขา

เขาจะต้องรักเธอ จะต้องรักเธอแน่นอน!

จงจิ่งห้าวหันหนีเล็กน้อยเพื่อหลีกหนีจากเธอที่ สวมเพียงชุดชั้นใน

เพลัง!

ขวดไวน์ลื่นหล่นจากมือเธอหล่นลงพื้น

ไวน์ที่เหลืออยู่ในขวดกระเด็นเลอะกระจกและ ทั่วไปหมด

เหอรุ่ยหลินหน้าแดงก่ำและล้มตัวลงบนเตียง “ฉันไม่ไหวแล้ว…”

เธอโบกมือ “ฉันดื่มไม่ไหวแล้ว” จงจิ่งห้าววางแก้วลและหลับตา แล้วใช้มือกุม

ขมับ

อี๊ดๆ…

เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาสั่น

เขาค่อยๆ ลืมตาและหยิบโทรศัพท์ออกมา หน้าจอเป็นเบอร์ของกวนจิ้ง เขากดรับสาย

เสียงของกวนจิ้งดังขึ้นทันที “ผมพาคนมาแล้ว

ครับ”

“108” เขาพูดจบก็วางสายไป

กวนจิ้งอยู่ในล็อบบี้โรงแรมมองดูโทรศัพท์ที่เพิ่ง วางสายไปแล้วขมวดคิ้ว แล้วมองดูผู้ชายสองคนที่อยู่ ข้างๆ มากับผม”

เพราะจงจิ่งห้าวไม่ได้พูดว่าต้องการแบบไหน เขากังวลว่าจงจิ่งห้าวจะไม่พอใจ จึงหามาให้ สองคน

แล้วพาคนไปที่ห้อง 108

เมื่อเห็นสภาพในห้อง กวนจิ้งงงไปหมด

พื้นรกเลอะเทะ กลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลไป หมด นี่ยังไม่เท่าไหร่ สำคัญคือหลินรุ่ยเหอที่นอนอยู่ บนเตียงโดยไม่ใส่เสื้อผ้า มันเรื่องอะไรกัน?

“นี่…” กวนจิ้งมองไปที่จงจิ่งห้าวอย่างระมัดระวัง

“นี่มัน เกิดอะไรขึ้น?”

ยิ่งกว่านั้นเขาต้องการผู้ชาย…

กวนจิ้งเหมือนจะคิดออกแล้ว ความหมายของ จงจิ่งห้าว เขาอดไม่ได้ที่จะเบิกตาโพลง “ต่อให้คุณไม่ ได้ชอบเธอ แต่อย่างไรเสียเธอก็เคยคบคุณ ทำแบบนี้ กับเธอ…”

จงจิ่งห้าวมองแรงใส่เขา กวนจิ้งรีบหุบปากทันที เหอรุ่ยหลินนอนดิ้นอยู่บนเตียง ทรมาน เธอ ทรมานมาก ในกระเพาะเธอเหมือนถูกไฟแผดเผาทรมานจนอยากจะอาเจียน

และไม่รู้เลยว่ามีใครอยู่ในห้องบ้าง ผู้ชายสองคนนั้นก้มหน้าและแอบมองบนเตียง

เป็นครั้งคราว

จงจิ่งห้าวเดินออกไปด้านนอก ตอนที่เดินผ่าน กวนจิ้งเขาได้สั่ง “ถ่ายเสร็จแล้ว ส่งให้ตระกูลเหอชุด หนึ่ง นายเอาไปส่งด้วยตัวเองนะ”

พูดจบเขาก็ออกจากห้องและไม่หันกลับมามอง ความเละเทะห้องนั้น และผู้ชายสองคนที่สายตาดั่ง หมาป่า

กวนจิ้งไม่สามารถจะสงบจิตใจได้และเดินตาม

ออกมา “แบบนี้ไม่ค่อยดีมั้งครับ?”

ทำลายความไร้เดียงสาของผู้หญิง?

กวนจิ้งไม่เข้าใจเขาจริงๆ ในเวทีธุรกิจเขาจะ รุนแรงแค่ไหนก็ไม่เป็นไร

เวทีธุรกิจนั้นเหมือนสนามรบ แกไม่ตายฉันก็

ม้วย แต่ทำแบบนี้กับผู้หญิงที่เขาเคยคบ มันไร้

มนุษยธรรมเกินไป

จงจิ่งห้าวหันกลับมามองเขาแล้วพูดกลางๆ “นายมีความคิดเห็น?”

กวนจิ้งรีบโบกมือ “ไม่ใช่ครับ แค่รู้สึกว่าทำแบบ นี้มันไม่สมศักดิ์ศรี

จงจิ่งห้าวหัวเราะเย็นชา “พวกเขาไม่ต้องการ ชื่อเสียงที่สั่งสมมาเป็นร้อยปีแล้ว ทำเรื่องเลว ๆ แล้วยังจะไม่ให้ฉันตาต่อตาฟันต่อฟันงั้นเหรอ?” กวนจิ้งอ้าปากค้าง “เธอทำอะไรเหรอครับ?” จงจิ่งห้าวไม่อยากจะให้คนอื่นได้เห็นคลิปที่ หลินซินเหยียนถูกถอดเสื้อผ้า

“ทำเรื่องของนายให้ดี

พูดจบเขาก็เดินต่อไป

กวนจิ้งยืนอยู่ตรงนั้นอยู่พักหนึ่งแล้วจึงตามจง จิ่งห้าวที่เดินไปที่ประตูแล้วถาม “จัดเต็มเลยเหรอ ครับ?”

แค่ทำไปงั้นๆ หรือจะให้ผู้ชายสองคนนั้นจัดการ กับเหอรุ่ยหลินจริงๆ?

จงจิ่งห้าวสะดุดกึกเล็กน้อยและแทบจะไม่ได้ หยุดเดิน เขาไม่ได้ตอบกวนจิ้ง

แต่กวนจิ้งกลับรู้คำตอบแล้ว

นี่เขาเอาจริง

เขาถอนหายใจแล้วหันกลับไปจัดการเรื่องใน

ห้องต่อ

จงจิ่งห้าวขึ้นรถและยังไม่ได้ออกรถในทันทีแต่ นั่งเงียบๆ อยู่หลังพวงมาลัย

ขนตาสั่นสะท้าน เมื่อที่เขาคิดว่าหลินซินเหยี ยนเกือบจะถูกข่มขืน เขาก็ไม่อาจสงบลงได้ ความวุ่นวายใจแบบนี้นั้น เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ มาก่อน

เขาไม่กล้าจะจินตนาการ หากเหอรุ่ยเจ๋อลงมือ จริงๆ เขาจะเป็นยังไง
เป็นเหอรุ่ยหลินที่ล้ำเส้นเขาก่อน!

เขาสตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากโรงแรม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ