บทที่ 121 ผู้หญิงที่มีลูกแล้ว

จงจิ่งห้าว “ ”

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเขาราวกับว่ากําลังถามว่านี่มัน เรื่องอะไรกัน?

เขาอายุไม่มาก ทำไมถึงได้มีความคิดลึกซึ้งเช่นนี้?

“เด็กน้อย เธอทำแบบนี้ตัวจะไม่สูงเอานะ

“ผมสูงกว่าคุณแน่ ๆ อย่างไรเสียคุณก็โตไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว” ราวกับว่าแม่อยู่เคียงข้างเขา เขามีความมั่นใจพอที่จะพูด

เจ้าเด็กนี่คิดจะถีบหัวส่งกันรึไง?

“นี่มันเรื่องอะไรกัน!” ทันใดนั้นหลินซินเหยียนลุกขึ้นยืนทันที

ฟังดูเหมือนทั้งสองคนจะค่อนข้างคุ้นเคยกัน

หลินซีเฉินเกลียดเขาไม่ใช่เหรอ?

ทําไมถึงคุยกันได้?

จงจิ่งห้าวแอบติดต่อลูกชายของเธอในช่วงเวลาที่เธอไม่รู้

อย่างนั้นเหรอ?

เขามีจุดมุ่งหมายอะไร?

“พูดมาให้ชัดเจน” หลินซินเหยียนชักสีหน้า และหากไม่คุย เรื่องนี้ให้ชัดเจนเรื่องคงไม่จบง่ายๆ
“ลูกพูดสิ!” หลินซินเหยียนซี้ไปที่ลูกชาย

หลิน เฉินกะพริบตาและพูดตามตรง “แม่ ผมรู้ว่าแม่ถูกเหอย เจ๋อรังแก”

หลินซินเหยียน ใจเต้นแรงจนกระเด้งขึ้นมาอยู่ที่ลำคอ ขะ…เขา

รู้ได้ยังไง?

“เสี่ยว ”

“เขาบอกผม” หลินซีเฉินชี้ไปที่จงจึงห้าว “ตอนนั้นเหอยเจอ ไปหาพวกเราที่บ้านและจะพาเราไปกินข้าว ผมก็รู้สึกว่าเขาเป็น คนไม่ดี ตอนที่ผมโทรไปขอให้เขาช่วย เขาถามผมว่าอยากให้ แก้แค้นให้ไหม ผมบอกว่าอยาก จากนั้นเขาก็บอกผมว่าให้ผม ยอมให้เหอรุ่ยเจ๋อจับตัวไป แบบนั้นเขาถึงจะมีหลักฐานมาเอาผิด เหอรุ่ยเจ๋อได้”

หลินซีเฉันรู้ว่าแม่ห่วงเขามาก ต่อให้เหอยเจอรังแกเธอ แต่ เธอก็ไม่มีทางจะเอาความปลอดภัยของเขาเป็นเดิมพัน

เดิมทีเขาคิดจะบอกจงจึงห้าวเรื่องนี้ในตอนนั้น แต่เมื่อคิดว่า เมื่อก่อนเขารังแกแม่ จึงไม่ได้พูดออกไปแม่จะต้องโกรธแน่ ๆ

นั่นคือสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้

“เป็นอย่างนั้นเหรอ?” หลินซินเหยียนถาม เธอจ้องจงจึงห้าว พร้อมความหนาวเหน็บแผ่ออกมาจากก้นบึงหัวใจของเธอ

ปฏิเสธไม่ได้ว่าจงจึงห้าวไม่ใช่คนที่กล้าทำไม่กล้ารับ
หลินซินเหยียนโกรธมากแต่ไม่แสดงออกต่อหน้าลูกชายและ ให้ลูกชายของเธอพักผ่อน “เสี่ยว ลูกนอนต่ออีกสักหน่อย แม่ จะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านให้นะ

หลิน เฉินพยักหน้าอย่างว่าง่ายและดึงผ้าห่มขึ้นมาอย่างเชื่อ ฟัง เขาแอบมองจงจึงห้าวด้วยรอยยิ้มแห่งความสำเร็จยกขึ้นที่ริม ฝีปากเขา

พร้อมคิดในใจว่าแม่ของเขาโกรธแล้ว ดูสิว่าคุณจะจูบกับเธอ

ได้ยังไง

“คุณมากับฉัน” หลินซินเหยียนพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป

จงจิ่งห้าวมองตาหลินซีเฉิน “เด็กน้อยใส่ร้ายกันเหรอ?”

“ผมพูดความจริง จะใส่ร้ายได้ยังไง?” หลินเฉินดึงผ้าห่มปิด หน้าครึ่งหนึ่งเหลือแต่ดวงตาที่กะพริบปริบๆ “เดิมที่คุณเป็นคนที่ จงใจให้ผมถูกจับไป”

ประโยคหลังนั้นเขาพูดเสียงเบา

ฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เป็นเขาที่ช่วยเอาผิดกับคนเลว

แต่เขาเองก็ผิดนี่นา

การคิดแบบนี้ทำให้หลินซีเฉินไม่ต้องรู้ผิดต่อเขา

“ได้” จงจิ่งห้าวพูดออกมาพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “ฉันยอมรับแต่ว่า…”

รอยยิ้มมุมปากเข้มข้นขึ้นและพูดขึ้นอย่างคาดเดาไม่ได้ “เธอ บอกว่าถ้าฉันง้อแม่เธอได้ จะเลิก โกรธฉันไหม?”

“ไม่มีทาง” หลินซีเฉินมั่นใจมากว่าแม่รักเขามาก

“แม่ให้กำเนิดผม เธอรักผมมาก”

จงจึงห้าวหัวเราะออกมา ตรรกะนี้

จะต้องคลอดออกมาถึงจะรักที่สุดงั้นเหรอ?

เขาก้มตัวลงและใช้มือวางข้างลำตัวเขาไว้แล้วสบตา “เด็ก น้อย สิ่งที่ฉันให้แม่เธอได้ เธอไม่มีวันให้ได้

“อะไรนะ?” หลินซีเฉินสบตาที่แน่วแน่ของเขาและตื่นตระหนก

จงจิ่งห้าวยืดตัวขึ้น ราวกับว่าการจ้องตาเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น และลูบปกคอเสื้อที่ไม่มีแม้แต่รอยยับอย่างเชื่องช้า “แม่เธอรอ ฉันอยู่”

“คุณพูดให้ชัดเจน!” หลินซีเฉินลุกขึ้นนั่งในทันที

โกรธแล้ว?

จงจิ่งห้าวเดินออกจากห้องอย่างสงบโดยไม่สนใจเสียงตะโกน ของหลินซีเฉิน

หลินซินเหยียนรอเขาอยู่ด้านนอกเมื่อเห็นเขาเพิ่งจะออกมาจึงถามขึ้น “ทำอะไรอยู่นะ? ทำไมนานขนาดนี้?”

“คุยอะไรกับลูกชายเธอนิดหน่อย” จงจึงห้าวถือกุญแจไว้ใน มือและกดเพื่อปลดล็อกรถที่จอดอยู่ที่ประตูมีเสียงบีบและได้ยิน เสียงปลดล็อก

“ไปกันเถอะ”

หลินซินเหยียนขึ้นรถตามเขาไป

หลังจากขับรถไปได้ครู่หนึ่ง หลินซินเหยียนจึงพูดขึ้น “คุณ หยุดรถก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

จงจิ่งห้าวขับรถเข้าข้างทางแล้วจอด

“คุณทำเกินไปคุณรู้บ้างไหมคะ?” หลินซินเหยียนหันไปมอง นอกหน้าต่างและไม่มีความกล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา เธอรู้สึกผิด หวังในใจ เธอไม่ขอให้เขารักลูกๆ ของตนเองมากขึ้น และไม่ คาดหวังให้เขายอมรับลูกๆ ของเธอ

แต่กลับไม่สามารถยอมรับเรื่องที่เขาเอาความปลอดภัยของ ลูกเธอไปเสี่ยง

“พวกเขาสำคัญกับฉันมาก” หลินซินเหยียนกุมหน้าอกของเธอ ไว้ หัวใจของเธอดูเหมือนจะถูกเจาะรูและมีลมพัดผ่านหัวใจจน รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

“ทำไมถึงกล้าพอจะเอาชีวิตของเขาไปเป็นเหยื่อล่อ หากเกิด เหตุไม่คาดฝันขึ้นมา คุณเคยคิดบ้างไหม?” เธอก้มหน้า “ฉัน ไม่ใช่คุณ คุณเล่นมากพอแล้ว มีผู้หญิงมากมายให้คุณชอบ และสามารถจะลูกมากมายให้ได้ ฉันมีเพียง

การแสดงออกของจงจิ้งหลังจากได้ยินคำพูดสุดท้ายของ หลินซินเหยียนนั้น เปลี่ยนไปมากมายในชั่วพริบตา

เมฆดำม้วนเธอพูดคําพูดที่

น้อยครั้งจะเรียกชื่อเธอ และและแช่แบบนี้

เขาคางเธอแน่นและหันหน้าเธอถ้อยชัดคำ พูดแบบที่เธอพูดเมื่อ

ในตอนเผชิญหน้ากับแววตาที่ผิดหวังของนั้น หลินซินเห ยียนอึ้งและหัวเราะประชดประชันออกมา คุณไม่ปฏิบัติกับ ฉันเพราะความแปลกใหม่เหรอโลกของคุณ ผู้หญิงแบบ ไหนอีกคุณไม่เคยพบเจอ คนที่คู่ควร

คนอย่างเธอ

คนสวยกว่ามีอยู่ดาษดื่น

รอบตัวคุณ คงไม่ผู้หญิงที่ลูกแล้วหรอกใช่ไหมเธอพูด ทุกพร้อมความประชด

จงห้าวโกรธจน“ฉันกับเธอเกินรึเปล่าถึงทำให้ เธอคิดว่าเป็นคนพูดอะไรด้วยได้ง่าย? คือ!”
“เธอลืมเหรอ? เรื่องที่เธอรับปากฉันไว้?” เขาเข้ามาใกล้ทีละ นิดๆ ด้วยลมหายใจของคำพูดและคิ้วที่แหลมคมอยู่ใกล้แค่ เอื้อม

หลินซินเหยียนกลั้นหายใจ “แต่ คุณก็รับปากฉันว่าจะไม่ทำ อะไรลูกๆ ของฉัน”

“แล้วฉันทําอะไรพวกเขาล่ะ?”

“แต่คุณใช้ประโยชน์จากพวกเขา”

“งั้นเธอจะเอายังไง?”

หลินซินเหยียนหลบสายตาลง ใช่สิ เธอจะเอาอะไรกับเขาได้? เธอไม่มีกำลังจะต่อต้านเขา

แต่ก๋ากล้ำกลืนฝืนทน ถ้าหากเป็นตัวเธอเองก็ช่างมัน แต่เมื่อ มันเกี่ยวข้องกับลูกๆ ของเธอ เธอไม่มีทางประนีประนอม

“ถ้าคุณกล้าใช้ประโยชน์จากพวเขาอีก ฉันจะฆ่าคุณ” เธอพูด อย่างหนักแน่นอย่างที่สุด

“ฆ่าฉัน?จงจิ่งห้าวไม่เคยเห็นใครหน้าไหนกล้าพูดว่าจะฆ่า เขาอย่าง กันต่อหน้าเขาเช่นนี้มาก่อน

นอกจากผู้หญิงคนนี้

นอกจากเขาจะไม่โกรธแล้ว กลับหัวเราะออกมา

ชื่นชมความแข็งแกร่งในตัวเธอ เห็นชัดๆ ว่าเธอไม่มีอะไรเลย แต่ก็ยังกล้าแบบนี้
“ได้ ถ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง เธอฆ่าฉันได้เลย” เขาปล่อยมือจากคาง เธอ ใช้มือพาดผ่านแขนและกอดเอวเธอ มือใหญ่ของเขา ออกแรงดึงเธอข้ามคอลโซลกลางมา

หลินซินเหยียนอุทานด้วยความตกใจ

“คุณทําอะไรน่ะ?”

“ซู่! เบาๆ หน่อย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ