บทที่119 แกคงไม่ได้ชอบเขาใช่ไหม

อีกด้านหนึ่ง ระหว่างทางกลับคฤหาสน์ หลิน เฉินนอนหลับใน อ้อมแขนหลินซินเหยียน

หน้าด้านหนึ่งบวมแดง หลินซินเหยียนเป็นห่วงอยากสัมผัส

แต่ก็กลัวทําเขาเจ็บ

เธอไม่พูดอะไรสักคำ เพียงเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ

หลินซีเฉิน โตมาถึงขนาดนี้ไม่เคยได้รับบาดเจ็บ นี่เป็นครั้งแรก

ดั่งคำพังเพยที่ว่า ลูกเจ็บที่ตัวส่วนแม่เจ็บปวดที่ใจ

จงจึงห้าวมองเธอผ่านกระจกมองหลัง อยากพูดปลอบใจเธอ ให้เธอไม่เสียใจนัก แต่พอเขาอ้าปากก็ไม่รู้จะพูดอะไร

เขาไม่เคยเป็นพ่อเป็นแม่คนมาก่อน จึงไม่เข้าใจความรู้สึก ของเธอ

ไม่นานนักรถก็มาจอดตรงหน้าคฤหาสน์

จงจิ่งห้าวลงมาเปิดประตูรถให้เธอ เธออุ้มหลินซีเฉินลงจากรถ ไม่สะดวก เขาจึงยื่นมือออกไปรับให้ผมช่วยคุณอุ้มเถอะ”

“ไม่เป็นไร ฉันอุ้มเองได้ตั้งแต่ช่วยหลินซีเฉินออกมา เธอแทบ ไม่ห่างจากลูกเลย

อุ้มไว้ตลอด ไม่ให้ใครอุ้มทั้งนั้น
จงจิ่งห้าวมองเขาครู่หนึ่ง รับสภาพเธอแบบนี้ไม่ได้ นี่เป็นลูก ของเธอ เธอจะเป็นห่วงจะรักก็ได้ แต่เอาแต่โทษตัวเอง คิดว่าเป็น ความผิดตัวเองทั้งหมดแบบนี้ เขารับไม่ได้จริงๆ

“ไม่ใช่ความผิดคุณ ไม่ต้องโทษตัวเองเขาจะอุ้มเด็ก แต่หลิน ซินเหยียนไม่ยอมปล่อย “คุณทำอะไร? ”

“ถ้าคุณไม่อยากให้ลูกคุณตื่นก็เงียบๆหน่อย

หลินซินเหยียนเงียบ แล้วพูดกระซิบ“ศีรษะเขาได้รับบาดเจ็บ คุณเบาๆหน่อย”

เธอกลัวจงจึงห้าวอุ้มหลินซีเฉินจนเจ็บ เขาเป็นผู้ชายแข็งแกร่ง ไม่เคยมีประสบการณ์การอุ้มเด็กมา

ก่อน

จงจิ่งห้าวตอบอืมเบาๆ

หลินซินเหยียนเคยอยู่ที่นี่ ค่อนข้างคุ้นเคย ที่นี่แทบไม่เปลี่ยน ไปเลย ยังคงเหมือนเมื่อก่อน

ในห้อง หลินลุยซีที่เผชิญกับเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ไม่รู้ตกใจ หรือเพราะเหนื่อย ตอนกวนจิ้งมาส่งที่ห้องก็หลับไปแล้ว จนถึง ตอนนี้ก็ยังไม่ตื่น

ป้าหยูเคยเจอจวงจื่อจีนกับหลินลุยซีครั้งหนึ่ง ดังนั้นตอนกวน จิ้งพาพวกเขามาส่งที่นี่เธอก็ตกใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นคุ้นเคย กับจวงจื่อนอย่างรวดเร็ว
กวนจิ้งไม่ได้บอกว่าพาพวกเธอมาที่นี่ทำไม ป้าหยูก็ไม่ได้ถาม กวนจิ้งเป็นคนของจงจึงห้าว จงจึงห้าวคงสั่งมา

ครั้งก่อนหลังจากที่ได้พบกับเด็กทั้ง 2 คน ก็รู้สึกว่าพวกเขา เหมือนจงจิ่งห้าวตอนเด็กๆเลย เธอจึงไปเดินซูเปอร์นั้นบ่อยๆเพื่อ ให้ได้เจอพวกเขา หวังว่าจะได้เจอพวกเขา ถามไถ่เกี่ยวกับพ่อแม่ ของเด็ก2คนนี้

ใครจะไปรู้ว่าไปทุกวันๆก็ไม่ได้เจอ

แต่พวกเขากลับมาส่งถึงที่ด้วยตัวเอง

พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกสนใจกลับได้มาง่ายๆซะ งั้น ได้มาอย่างไม่ต้องทำอะไร

ป้าหยูอาศัย โอกาสนี้สืบเกี่ยวกับเด็กทั้ง2คน

จวงจื่อจีนเหมือนพอเดาออกแล้วว่าที่นี่คือที่ไหน แต่เนื่องจาก สถานการณ์ของลูกสาวเธอจึงไม่อยากพูดอะไรมาก บอกแค่ว่า เด็กสองคนนี้เป็นลูกของลูกสาวเธอ

ส่วนเรื่องอื่นไม่พูดถึง

ป้าหยูสืบไม่ได้สักที

“คุณนั่งไปก่อนนะ”ป้าหนูยืนขึ้น กำลังจะไปหยิบรูปของจงจึง ห้าวมาให้เธอดู ขณะนั้นเองประตูคฤหาสน์ก็ถูกเปิดออก จงจิ่ง ห้าวเดินอุ้มหลินซีเฉินเข้ามา หลินซินเหยียนเดินตามมาด้านหลัง เหมือนเป็นความเคยชิน เธอเปิดตู้รองเท้าแล้วหยิบรองเท้าแตะ ออกมาวางตรงหน้าเขา
หลินซินเหยียนทําอย่างรวดเร็ว เธออยู่ที่นี่แค่ 1 เดือน คิดไม่ ถึงว่าจะจํารองเท้าแตะของเขาได้

เธอเงยหน้าขึ้นพูดอย่างเย็นชา ทุกสิ่งที่เคยเห็นฉันล้วนจำได้ จวงจื่อจิ่นลุกจากโซฟา มองจงจึงห้าวแวบหนึ่งแล้วก้หันไป มองลูกสาวจน

ป้าหนูเห็นพวกเขาเดินเข้ามา แถมจงจึงห้าวยังอุ้มหลินซีเฉินอ ยู่ด้วย ข้างๆคือหลินซินเหยียน เธออ้าปากค้างพลางมองจวงจื่อ จีน”คนนี้คือลูกสาวคุณงั้นเหรอ?

จวงจื่อจิ่นพยักหน้า

ป้าหนูเหมือนจะเข้าใจเรื่องทุกอย่างขึ้นมาทันที เธอก็แปลกใจ จวงจื่อจีน ว่าทำไมไม่ยอมพูดเรื่องเด็กๆ เพราะลูกสาวเธอหย่า แล้วคลอดลูก เธอคงโกรธที่พ่อของเด็ก

หย่ากับลูกสาว ดังนั้นจึงไม่อยากพูดถึง

สําหรับป้าหยู ลูกของหลินซินเหยียนคือลูกของจงจิ่งห้าว จําได้ว่า6ปีก่อน เธอตั้งท้อง

แม้ตอนแรกพวกเขาแยกกันอยู่ แต่คืนแต่งงานพวกเขานอน ห้องเดียวกัน

อีกทั้งพอมานับวันดูก็ใกล้เคียงกัน เด็ก5ขวบ กับระยะเวลา6ปี มันสอดคล้องกัน

ชั้นล่างเป็นห้องจงจิ่งห้าว หลังจากหลินซินเหยียนจากไป เขาก็ยังคงอยู่ห้องนั้น แต่หลังหลินซินเหยียนออกไป เขาไม่ค่อยกลับ มาคฤหาสน์

“ผมจะพาเขาไปนอนในห้องจงจิ่งห้าวพูด

หลินซินเหยียนซึมตอบ

“เหยียนเหยียน จวงจื่อจีนมีเรื่องอยากถามเธอมากมาย พอ เห็นเธอก็เรียกเธออย่างทนรอไม่ไหว

หลินซินเหยียนยืนตรงทางเดินไม่ได้เข้าไปในห้องเราไปคุย กันด้านนอกเถอะค่ะ”

“ดีเหมือนกัน”ยังไงในห้องนี้ก็มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่ใช่ที่ของตัว เองไม่ค่อยสะดวก

เธอเปลี่ยนรองเท้าตรงหน้าประตู แล้วเดินตามหลินซินเหยีย

นออกไป

ลานหน้าคฤหาสน์ปูด้วยสนามหญ้าอันกว้างขวาง สีเขียวขจี เหยียบแล้วนิ่มๆ ข้างๆสนามมีภูเขาปลอมลูกหนึ่ง น้ำไหลลงมา ไม่ขาดสาย ด้านล่างเป็นสระน้ำ เลี้ยงปลาสวยงามอยู่ด้านใน ดู แล้วแปลกตามาก ลำตัวเป็นสีเขียว หางยาวๆ เหมือนเป็นพันธุ์ หายาก คงราคาสูงมากแน่ๆ

ด้านหน้ามีโต๊ะกลม เก้าอี้หวาย4ตัว และร่มกันแดด หลินซินเหยียนดึงเก้าอี้ให้จวงจื่อจีน

จวงจื่อจิ่นนั่งลง
“ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมจู่ๆ หมอเหอถึงลักพาตัวพวก เรา และทำไมแกยังอยู่กับเขา? พวกแกหย่ากันแล้ว ไม่ได้ เกี่ยวข้องกันแล้ว หมอเทอรู้เรื่องที่แกอยู่กับเขาใช่ไหม เขาถึง จากรักกลายเป็นเกลียดชัง แล้วทำเรื่องแบบนี้?

จวงจื่อจิ่นถามออกมารัวๆ แถมยังพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา

ด้วย

หลินซินเหยียนส่ายหน้า”ไม่ใช่”

ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกเหอยเจอแล้ว ว่าเธอยินดียอมลองคบ กับเขา แต่หลังจากนั้นเพราะเรื่องของน้องสาวเขาทำให้เธอ กระจ่าง ว่าเธอกับเหอรุ่ยเจ๋อเป็นไปไม่ได้ ไม่เพียงไม่มีความรัก ระหว่างพวกเขาเท่านั้น ยังรวมถึงกำแพงของแม่และน้องสาวของ เขาด้วย

“แล้วมันเพราะอะไร? “จู่ๆจวงจื่อจีนก็นึกอะไรขึ้นได้ แกบอก เขาว่าแม่เขาหาเรื่องแกงั้นเหรอ? ”

“เปล่า”หลินซินเหยียนกุมมือ เธอไม่รู้จะพูดกับจวงจื่อจีนยังไง เกี่ยวกับเรื่องที่เหอยเจ๋อกับเธอ

มันพูดยาก

“แล้วเพราะอะไร? “คนคนหนึ่งทำไมจู่ๆเปลี่ยนไปได้มาก ขนาดนี้?

ช่วงที่กลับมานี้เธอก็คิดมาโดยตลอด แต่ก็ไม่เข้าใจ เหตุผลที่เขาเปลี่ยนเป็นแบบนี้
“แม่ก็รู้ว่าหนูไม่ได้ชอบเขา”หลินซินเหยียนกุมมือตัวเองแน่น ขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อเต็มมือไปหมด เธอกับเหอยเจอมาถึงขั้นนี้ เธอ ทําได้แค่พูดตามความจริง

เธอบอกเรื่องที่เหอยเจ๋อทำกับเธอให้จวงจื่อจีนฟัง

จวงจื่อจิ่นลุกขึ้นพรวด“ว่าไงนะ?

“เขาทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน? ”

หลินซินเหยียนก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่คิดดูดีๆเธอก็คิดออก เขาชอบเธอ ส่วนเรือรุ่ยหลินชอบจงจึงห้าว

ถ้าเขาทําลายเธอ เหอรุ่ยหลินก็ยังมีโอกาสคบกับจงจิ่งห้าว เพื่อความสุขของน้องสาว เขาจึงเต็มใจทำแบบนี้ จวงจื่อจีนนั่งลง อึ้งไปพักหนึ่ง “รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ” ดั่งคำพังเพยที่ว่าใจคนหนังท้องกัน ค่านี้ไม่เกินจริงเลย

“งั้นแกกับจงจิ่งห้าวมันยังไงกันแน่? “เมื่อสงบอารมณ์ได้จวง จื่อจีนก็มองลูกสาวพลางถามขึ้นมาอีก แกคงไม่ได้ชอบเขาใช้ ไหม?