บทที่ 115 โขกหัวให้ฉัน

“เธอเหลวไหลอะไร? “เหอยเจอไม่ยอมโดนแฉ

แม้เธอพูดถูกก็ตาม

“เอาเถอะ พี่คิดว่าฉันพูดเหลวไหลก็ได้”เหอรุ่ยหลินไม่อยาก เถียงกับเขา ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถกเถียงเรื่องพวกนี้

ที่สำคัญที่สุดคือคิดหาวิธีรับมือกับสถานการณ์ตอนนี้ จวงจื่อ จิ้นหนีไปได้ไม่นานหลินซินเหยียนต้องรู้แน่ๆ

“จวงจื่อจีนรู้ความจริงแล้วหนีไปตอนอยู่ที่ไหน”เหอรุ่ยหลิน กาม

“ริมแม่น้ำก่อนเข้าหมู่บ้าน

ตรงนั้น ใกล้กับที่นี่มาก ถ้าเธอให้เบาะแส อีกไม่นานหลินซินเห ยียนคงหาที่นี่เจอแน่ๆ ตอนนี้เกรงว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว

ซ่อนหลิน เฉินไว้ที่นี่ไม่ได้แล้ว

“พวกเราต้องหนี แล้วก็หาที่อื่นซ่อนไอ้เด็กนี่”เหอรุ่ยหลินหรี่ ตา“ตอนนี้ยิ่งพาไปไกลเท่าไหร่ยิ่งดี ทางที่ดีที่สุดคือให้หลินซินเห ยียนหาไม่เจออีกเลย”

นี่เป็นลูกชายของเธอ ถ้ารู้ว่าลูกหายหรือตายไปคงเป็นบ้าไป

แน่ๆ?

“แผนของเราคือแค่ลักพาตัวเขา พอเหยียนเหยียนตอบตกลงแต่งงานกับพี่ ก็จะปล่อยเขา….”

“หลังจากนั้นล่ะ? “เหอรุ่ยหลินพูดขัดเขา”หลินซินเหยียนจะ ยอมเป็นเมียพี่อย่างว่าง่าย? พี่อย่าฝันไปหน่อยเลย มีเพียงแค่ ให้เจ้าเด็กนี่อยู่ในกำมือพี่ตลอดไป เธอถึงจะอยู่กับพี่ เข้าใจ ไหม? ”

เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขาไม่อาจถอยหลังกลับ

เหอยเจ๋อจับหลินซีเฉินที่เป็นลมไปวางตรงเบาะหลังอีกรอบ

“หาที่อื่นอีกที ตอนนี้พวกเราต้องไปจากที่นี่ก่อนเหอรุ่ยหลิน ขึ้นรถตัวเอง ขณะกำลังจะสตาร์ทรถก็เห็นรถออฟโรดสีดำขับมา สีดำเจ็ทแบล็กสีมันวาวห่อหุ้มผิวเหล็กที่แข็งแรง เค้าโครงแข็ง แรง นี่เป็นรถจงจิ่งห้าว

เธอเคยเห็น

เหอรุ่ยหลินสีหน้าเปลี่ยนทันที พลางตะโกนบอกเหอรุ่ยเจ๋อ”รีบ

ไปเร็ว”

แต่ไม่ทันเสียแล้ว จงจึงห้าวเหยียบคันเร่งพร้อมหมุนพวง มาลัยหกสิบองศาเคลื่อนไปในโคลน แล้วไปจอดหน้าประตูเพื่อ ขวางไม่ให้มีทางออก

รถเหอรุ่ยเจ๋อออกไม่ได้

หลินซินเหยียนรีบลงจากรถแล้วไปหาลูกชายในรถเหอรุ่ยเจ๋อทันที
เหอรุ่ยเจ๋อได้สติกลับมาท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงอย่าง กะทันหัน เขาอยู่ใกล้หลินซีเฉินจึงหันไปด้านหลังแล้วลากหลิน ซีเฉินมาอุ้มไว้ในอ้อมแขนตน

หลินซินเหยียนช้าไปก้าวหนึ่ง

“คืนเสียวมาให้ฉัน! ” เธอเดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับ เหอย เจ๋อจึงล็อกประตูรถ ทำให้หลินซินเหยียนเปิดไม่ได้ ทำได้เพียง มองลูกชายผ่านทางกระจกสีดำ เธอมองไม่เห็นว่าเขาได้รับบาด เจ็บหรือไม่ เห็นแค่หน้าที่ดูบวมๆ

เธอทุบตีกระจกรถอย่างบ้าคลั่ง ทุบจนกระจกสั่น“เหอรุ่ยเจ๋อ คุณลงมาเดี๋ยวนี้ คืนเดี่ยวให้ฉัน!

เหอยเจ๋อไม่กล้าเผชิญหน้าเธอ จึงหันหน้าไปทางอื่นไม่มอง เธอ

“เหอรุ่ยเจ๋อคุณลงมา เรามาคุยกันดีๆ คืนเดี่ยวให้ฉันได้ ไหม? “หลินซินเหยียนวิงวอน

“อยากได้ลูกชายใช่ไหม ได้ ขณะนั่งเองเหอรุ่ยหลินก็เดิน มาแกคุกเข่าโขกหัวให้ฉันสิ แล้วฉันจะให้พี่ฉันคืนลูกให้แก เป็น ไง? ”

หลินซินเหยียนสั่นไปทั้งตัว

“ลืมบอกแกไป ลูกแกดื้อมาก ฉันเลยใช้อุบายเล็กๆน้อยๆกับเขา…”

เจี๊ยะ!
เธอพูดไม่ทันจบ หลินซินเหยียนก็ตบหน้าเธอ

เหอรุ่ยหลินที่แต่งหน้ามาสวยหยดโดนหลินซินเหยียนตบ

จน’ผิดรูปผิดร่าง

ขนตาปลอมพับลงมา ผมยุ่งเหยิง แป้งที่โปะบนหน้าก็ร่วง ไม่เหลือความสวยอย่างก่อนหน้านี้แล้ว

“แกกล้าตบฉันงั้นเหรอ?! “เหอรุ่ยหลินจ้องเขม็ง สายตาเต็ม ไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

หลินซินเหยียนโกรธจนตัวสั่น อยากบีบคอเธอให้ตาย แค่ตบ ยังน้อยไป

ตั้งแต่เข้าร่วมตระกูลเหอ เหอรุ่ยหลินก็รู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีมาก จะยอมรับการโดนคนตบหน้าได้ยังไงกัน

เธอยกมือขึ้นจะตบกลับ

แต่มือฟาดลงมาได้แค่กลางอากาศก็โดนรั้งเอาไว้

เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นจงจึงห้าวยืนอยู่ข้างๆเธอ เขายืนย้อนแสง

โครงหน้าโดนสะท้อนเป็นเงา ซึ่งสะท้อนยิ่งเห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

เขาสะบัดเธอออก

เหอรุ่ยหลินถูกสะบัดออกอย่างกะทันหันจนถอยหลังไปหลาย

ก้าว

เธอยกมือขึ้นลูบแก้มซ้าย ลูบจนสั่นไปหมด ตบนี้ไม่เจ็บปวด เท่าที่จงจิ่งห้าวสะบัดเธอออกอย่างไร้ความปราณี
นี่เป็นผู้ชายที่เธอรักมาก

เป็นผู้ชายที่เธอใช้แผนอุบายมากมายเพื่อได้ครอบครอง ตอนนี้กลับมีแต่ความเย็นชาไร้ความรู้สึกแก่เธอ

“อะห้าว…”

สายตาจงจิ่งห้าวไม่มองเธอแม้แต่น้อย

แม้แต่ชายตามองก็ไม่

เขาเอื้อมมือไปโอบผู้หญิงที่กำลังตัวสั่นเพราะความโกรธ

หลินซินเหยียนดูเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

เธอมองเหอยเจอที่อยู่ในรถพลางวิงวอน “คืนเสียวมาให้ฉัน ได้ไหม ขอร้อง ฉันขอร้องคุณแล้ว คุณก็รู้ว่าเขาสำคัญกับฉันมาก แค่ไหน คุณเห็นเขามาตั้งแต่เล็กจนโต ทำร้ายเขาลงได้ยังไง?

เธอเจ็บปวดหัวใจมาก

เจ็บปวดมากๆ

เหมือนที่พวกเธอแม่ลูก โดนส่งตัวไป เพราะหลินกั๋วอันหักหลัง จวงจื่อจิ่น ในปีนั้น

เธอเห็นเหอยเจ๋อเป็นญาติพี่น้องมาโดยตลอด

แม้ตอนเขาจะทําเรื่องอย่างว่ากับเธอ เธอก็คิดซะว่าเขาแค่

วู่วามไปชั่วขณะ

เขาไม่ใช่คนไม่ดี
ทว่าวันนี้เธอเพิ่งพบว่าตัวเองอาจผิดไป

เธอไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้ ไม่เข้าใจจิตใจของเขา

“ปล่อยให้ฉันไปก่อน”เหอยเจ๋อกัดไม่ปล่อย ตอนนี้ต้องพา

หลินซีเฉินไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน แต่เหอรุ่ยหลินรอไม่ไหวแล้ว เธอทนมองจงจึงห้าวอยู่กับหลิน

นเหยียนไม่ได้

โดยเฉพาะท่าทางที่เขาโอบหลินซินเหยียนอย่างอ่อนโยนนั่น

ความอ่ออนโยนนี้เธอก็เคยได้รับ

แต่โดนหลินซินเหยียนแย่งไป

“อยากช่วยลูกชายแก ได้ แต่งงานกับพี่ชายฉันสิ”เหอรุ่ยหลิน ยิ้ม สีหน้าโหดร้ายน่ากลัวจะให้ดีที่สุดคือเข้าห้องหอตอนนี้เลย ทำเรื่องครั้งก่อนที่ทำไม่เสร็จให้เสร็จซะ

จงจึงห้าวหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันที “คุณมีชีวิตอยู่จนเบื่อนั้นเห รอ? ”

“ใช่ฉันอยู่จนเบื่อแล้ว ตั้งแต่โดนคุณถอนหมั้น ทำให้คนทั้ง เมืองBรู้กันหมด ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โดนทอดทิ้ง ฉันก็มีชีวิตอยู่จน พอแล้ว! “เธอมองจงจึงห้าวอยากไม่อาจยอมรับได้ คุณมันคน ไร้ความเมตตา!

เธอหันไปมองหลินซินเหยียน แกก็อย่าได้ใจไป คิดว่าเขาชอบ แก เขาทิ้งฉันได้เขาก็ทิ้งแกได้เหมือนกัน!
“จิตใจเขามันเป็นคนไร้ความเมตตา ฉันอยู่กับเขามาตั้งหลาย ปี…”พูดถึงประโยคหลังเธอก็ร้องไห้ออกมา

ร้องเสียงดังมาก

และในขณะที่พวกเขาคุมเชิงกันอยู่ ทันใดนั้นเกิดเสียงดังปัง ประตูรถที่นั่งข้างคนขับของรถเหอยเจอระเบิดออกมาอย่าง รุนแรง

เหอรุ่ยเจ๋อยังไม่ทันตั้งตัวก็โดนแย่งเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนไป ทุกอย่างเกิดอย่างกะทันหันมาก

ไม่มีใครทันสังเกตว่ามีคนแอบเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน อีกทั้งยังระเบิดประตูรถจนหลุด

“เสี่ยวซี”

หลินซินเหยียนวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เห็นลูกหน้าเต็มไปด้วย เลือด หลินซินเหยียนก็แทบบ้าแล้ว ฝีเท้าเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จาก นั้นก็วิ่งพุ่งเข้าไปกอดลูกด้วยความเร็ว

“เสี่ยวซี เสี่ยวซี”หลินซินเหยียนยื่นมือไปลูบศีรษะและแก้ม ของเขา พลางกอดศีรษะเขา “ลูกมองหม่ามีสี เสี่ยวซี”

เมื่อครู่หัวหน้าเงินลงสนามด้วยตัวเอง แน่นอนว่าเป็นเรื่องก

ล้วยๆ

เขากับซูจ้านและจงจิ่งห้าวยังเคยมีช่วงเวลาที่อยู่หอเดียวกัน ตอนมหาลัย
และเป็นเพื่อนเพียงสองคนของจงจึงห้าว

ตอนนี้พวกเขาต่างมีกิจการเป็นของตัวเอง

กิจการราบรื่นดี ซูจ้านเป็นทนายที่มีชื่อเสียงเสิ่นเผยชวนก็เป็น หัวหน้ากองบังคับการตำรวจนครบาล

สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือความรักของพวกเขาล้วนไม่ราบรื่น

ซูจ้านเป็นเพลย์บอย แฟนเก่าที่จริงจังด้วยมีแค่ไม่กี่คน ส่วน เสิ่นเผยชวนไม่เคยมีแฟน

เสิ่นเผยชวนเดินไปหาจงจึงห้าว”ที่นี่ให้ฉันจัดการเถอะ นายพา เธอกลับไปก่อน”

สถานการณ์ใน กวนจิ้งบอกเขาชัดเจนแล้ว

ส่วนจะทำยังไงเขาก็จัดเตรียมไว้แล้ว

ตอนนี้จัดการกับปัญหาที่อาจเกิดขึ้นภายหลังได้ดี

“งั้นฝากด้วย”จงจิ่งห้าวตบไหล่เขาเบาๆ

“ไม่ต้องห่วง เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว”เสิ่นเผยชวนพูด จงจิ่งห้าวเดินไปข้างๆหลินซินเหยียน จะอุ้มหลินซีเฉินเธอ แต่ หลินซินเหยียนกลับหลบ ไม่ต้อง

ทันทีที่เอ่ยปากพูด ก็รับรู้ว่าตอนนี้เสียงเธอสั่น เธอไม่ต้องการให้คนอื่นมาอุ้มลูกชายแทนเธอ

เธออุ้มเองได้”ผมจะพาพวกคุณไปโรงพยาบาล”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ