บทที่112 ผมจะตายแล้วใช่ไหม

หลินลุยยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว

“จริงสีจ้ะ”

เหอยเจ๋อเหลือบมองหลินเฉินที่ไม่พูดไม่จา พลาง ถาม “เสี่ยว ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ”

หลินซีเฉินดูกลัดกลุ้มใจอารมณ์ไม่ดี”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ? “ประโยคนี้จวงจื่อ จีนเป็นคนพูด แม่ซื้อนาฬิกาโทรศัพท์ให้แล้วไม่ใช่เหรอ? ยังมี อะไรไม่พอใจอีกล่ะ? เธอดึงเสื้อฉันทำไม?”

หลินเฉินจะให้จวงจื่อจิ้นหยุดพูดแต่ไม่ทัน

“คุณ คุณไม่ต้องพูดแล้ว ทำให้น้าตลกแล้ว” หลินซีเฉินจัดเรียง คำพูดอย่างรวดเร็ว แต่พอพูดว่าลุงคำนี้ ทำเอาเขาสะอิดสะเอียน สุดๆ

คนหน้าเนื้อใจเสือแบบนี้ไม่เหมาะสมให้เขาเรียกว่าน้า

“เสี่ยวซี เอานาฬิกามาให้ฉันดูหน่อย ฉันลืมไปแล้วว่านาฬิกา โทรศัพท์เธอเป็นยังไง

ตอนจวงจื่อจีนเอาโทรศัพท์ออกมา เหอรุ่ยเจ๋อตั้งใจทำแก้วชา หกใส่ จนทำให้โทรศัพท์น้ำเข้าเปิดไม่ติด เธอจึงไม่ได้พกมา

เขาจงใจมองข้อมือหลินซีเฉินแต่กลับไม่เห็นอะไร
เขาไม่อนุญาตให้หลินซีเฉินติดต่อหลินซินเหยียน

หลิน เฉินตาเป็นประกาย คือผมลืมเอามา เหอยเจอรู้ว่าเด็กคนนี้ฉลาด เห็นๆอยู่ว่าเมื่อครูดูหวาดผวา เขาหวาดผวาอะไร?

เหอรุ่ยเจ๋อหรี่ตา ปฏิกิริยาของจวงจื่อจีนดูปกติมาก ไม่ได้ระวัง เขา แสดงว่าหลินซินเหยียนไม่ได้บอกเธอ

ไม่บอกจวงจื่อจีน หลินซินเหยียนคงยิ่งไม่บอกเรื่องอย่างนั้น กับเด็ก5ขวบสองคนหรอก

เขาหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วโทรหา เบอร์หลินเฉิน

ทันใดนั้นเสียงกระดิ่งเข้าก็ดังขึ้นในรถ

เสียงนี้เหอรุ่ยเจ๋อจําได้แม่น

เป็นเสียงนาฬิกาโทรศัพท์ของหลินซีเฉิน

หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าอย่างตกใจ แต่ก็สายไป แล้ว

“เสี่ยว ทำไมต้องโกหกน้า? เธอลืมไปแล้วเหรอว่านาฬิกา โทรศัพท์นี้ลุงเป็นคนซื้อให้ เบอร์ของลุงและเบอร์แม่เธอลุงตั้งค่า แบบพิเศษ เพราะงั้นต่อให้เธอปิดเสียงนาฬิกาโทรศัพท์ เวลา พวกเราโทรก็จะยังเตือน

หลังจากเสียงนาฬิกาดังหลินซีเฉินก็เพิ่งนึกขึ้นได้เช่นกัน
เรื่องสำคัญขนาดนี้เขาลืมได้ยังไงกัน?

หลินซีเงินก้มหน้าอย่างหงุดหงิด “ผม…ผมแต่ไม่อยากให้น้

เขาก้มหน้า เหอรุ่ยเจ๋อจึงไม่เห็นสีหน้าเขา

“ลุงจำได้ว่านาฬิกาโทรศัพท์รุ่นนี้มีจีพีเอสด้วย ตอนนั้นกลัว เธอหายไป”

“มีครับ”หลินซีเฉินเห็นท่าไม่ดี เขาจึงลองโทรหาจงจึงห้าว ทันใดนั้นเหอยเจ๋อก็จอดรถลงข้างทาง แล้วหันมามองหลิน เฉิน “เธอจะโทรหาใคร?

“ผมไม่ได้โทรหาใครเขาตกใจจนนาฬิกาโทรศัพท์ตก หน้า จอแสดงคำว่า ผู้ชายชอบเล่นความรู้สึกผู้หญิง

นี่เป็นชื่อเรียกที่หลินซีเฉินตั้งให้จงจึงห้าว

สำหรับเด็กคนนี้ เขาเป็นคนทอดทิ้งแม่และพวกเขา เขาก็คือ ผู้ชายที่ชอบเล่นความรู้สึกผู้หญิง

แม้ตอนนี้พวกเขาจะเป็นหุ้นส่วนกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะให้อภัยเขา

เหอรุ่ยเจ๋อก้มลงไปเก็บ จ้องชื่อที่แสดงบนจอพลางถาม “นี่คือ

ใคร? ”

หลินซีเฉินตกใจจนเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก “ครูของผม เขาชอบ ยุ่งกับผม ผมเลยตั้งฉายาให้เขา
เมื่อก่อนหลินซีเฉินเรียนที่AC รู้ว่าเขามีครูก็เลยไม่สงสัย

“นาฬิกาเรือนนี้ใช้มานานแล้ว ควรเปลี่ยนได้แล้ว”ขณะพูดเขา ก็ถอดแผงวงจรไฟฟ้าด้านในออก

หน้าปัดนาฬิกาดับลงทันที

“ไม่ ผมไม่อยากเปลี่ยน”หลินซีเฉินยื่นมือไปแย่ง เหอรุ่ยเจ๋อก็ หลบอย่างสบายๆ

จวงจื่อจิ่นสังเกตเห็นได้ว่าเหอรุ่ยเจ๋อทำตัวแปลกๆ นาฬิกา

เรือนนั้นยังใช้ได้อยู่เลย”

เหอรุ่ยเจ๋อโยนนาฬิกาลงไปในแม่น้ำเล็กๆ ใกล้ๆ เขาขับรถ ออกนอกเมือง จนมาถึงชานเมือง

จวงจื่อจีนถามเขาว่าทำไมไกลลับตาคนแบบนี้

เหอยเจ๋อบอกว่าที่ที่เขาจองไว้เป็นบ้านนอกก็เลยไกลหน่อย

เขากำจัดความสงสัยของจวงจื่อจีน

“กินข้าวเสร็จ พอกลับไปในเมืองน้าจะซื้อให้ใหม่ อันนี้เก่าจน มีหลายอย่างใช้ไม่ได้แล้ว”

“ผมว่ายังดีอยู่เลย อีกทั้งเมื่อตอนคุณโทรมาก็ยังดัง ยัง

ใช้ได้”จวงจื่อจิ่นสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเหอรุ่ยเจ๋อ

“ผมจะซื้อใหม่ให้เขาอีกอันเหอรุ่ยเจ๋อสตาร์ทรถแล้วขับเข้า ถนนอีกครั้ง

ทันใดนั้นหลินซีเฉินก็คว้าเสื้อเหอรุ่ยเจ๋อ”ผมอยากกลับบ้าน
*ใกล้ถึงแล้ว จะกลับบ้านไปทำไม? “เหอยเจอไม่มีทีท่าว่าจะ หยุดแม้แต่น้อย

“สมองหลินซีเฉินทำงานอย่างรวดเร็ว เขาต้องหา “ผม ผม…” เหตุผล แสงแวบผ่านสมองของเขา เขาคิดขึ้นได้ทันทีจึงกุม ท้อง ผมปวดท้อง ผมอยากเข้าห้องน้ำ

“ที่นี่ไม่มีห้องน้ำ อดทนหน่อย

“ไม่ได้ครับ ผมไม่ไหวแล้ว”หลินซีเฉินนั่งขดอยู่ตรงเบาะหลัง อย่างเจ็บปวด

“หมอเหอ คุณหยุดรถก่อนเถอะ เดี๋ยวรู้สึกไม่ดี” จวงจื่อจีนวาง หลินลุยซีลงบนเบาะรถ แล้วไปกอดหลินเฉินพลางลูบท้องเขา

“ตกใจจนปวดท้องเลยใช่ไหม? ”

จวงจื่อจิ่นเป็นห่วงมากๆ

“น่าจะใช่ครับ”หลินซีเฉินปวดจนตัวสั่น ดูเหมือนเจ็บปวด สุดๆ ผมปวดจะตายอยู่แล้ว ผมต้องเข้าห้องน้ำ”

อีกด้านหนึ่ง หลินซินเหยียนขึ้นรถจงจึงห้าว รู้สึกเขาดูท่าทาง แปลกๆ จึงถามขึ้น“ตกลงคุณจะพาฉันไปไหน?

“เมื่อกี้ตอนอยู่ในห้องทำงานลูกชายคุณโทรมาหาผม…….

ทันใดนั้น โทรศัพท์เขาก็สั่นขัดบทสนทนาของพวกเขา เขาหัน ไปมองโชว์เบอร์เป็นกวนจิ้งจึงรับสาย
เสียงของกวนจิ้งดังขึ้นทันที ข้อมูลระบุตำแหน่งจู่ๆก็ขาดไป

ครับ”

เส้นประสาทจงจึงห้าวควบแน่นทันที เป็นแบบนี้ได้ยังไง?

เด็กนั่นโดนจับได้แล้ว?

“ตำแหน่งหายไปตรงไหน?

“แถวๆติงเฉียว”

“ตอนนี้พวกนายอยู่ที่ไหน”

“กำลังรีบตามไปทางนั้นครับ

จงจิ่งห้าวสงบใจครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาให้กวนจึงแยกกันไปตรวจ สอบบริเวณแถวๆนั้น

ติงเฉียวไกลจากตัวเมืองไปแล้ว ที่นั่นค่อนข้างลับตาคน เขา

เดาว่าที่ที่เหอรุ่ยเจ๋อจะไปคงไม่ไกลนัก น่าจะอยู่แถวๆนั้น

“ไปตรวจดูว่ามีที่ที่จะซ่อนคนได้ไหม”

วางสายปุ๊บหลินซินเหยียนถามขึ้นบ“เสี่ยวโทรหาคุณงั้นเห รอ? ”

ตอนแรกจงจิ่งห้าวจะบอก แต่ตอนนี้เกิดความผิดพลาดขึ้น กลัวเธอจะเป็นห่วงเลยไม่บอก เพียงแค่ตอบลืมไปอย่างเรียบๆ

“เขามีเบอร์คุณได้ยังไง? “หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว เด็กคนนั้น เกลียดเขามาก จะเป็นคนติดต่อเขาก่อนเองได้ยังไง?
ตกลงมันมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้กันแน่?

จู่ๆเธอก็รู้สึกร้อนใจแปลกๆ

“ตอนกินข้าวกันครั้งที่แล้วผมให้เขาไว้เอง ตอนนี้เราเป็นเพื่อน กันไม่ใช่ศัตรูกันสักหน่อย เขาไม่ได้อคติกับผมแล้ว จงจึงห้าว อธิบายอย่างใจเย็น

หลินซินเหยียนยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

“จริงเหรอ? ”

“จริงสิ”

แต่ทางด้านจวงจื่อจีนร้อนรนสุดๆ “คุณรีบจอดรถสี เสี่ยวไม่ สบาย! ”

เหอยเจ๋อตำแหน่ง มันไม่ไกลจากที่ที่เขาจะไปแล้ว หยุดรถ แป๊บเดียวคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่ อีกอย่างเขาเอาเครื่องมือ สื่อสารของหลินซีเฉินออกแล้ว เขาติดต่อคนภายนอกไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงหยุดรถ

เขาเปิดประตูรถ เดินไปยังเบาะด้านหลังแล้วพูดกับจวงจื่อ จิ่น“ผมพาเสียวไปเอง คุณอยู่ดูแลเสี่ยวลุ่ยในรถ ที่นี่ห่างไกล ผู้คน อย่าเจอพวกคนไม่ดีเข้า

“โอเค”จวงจื่อจิ่นตอบรับ

“น้าอุ้มผมหน่อย ผมปวดท้องจนเดินไม่ไหวแล้วครับ” หลินซีเฉิ นกอดเอวหอรุ่ยเจ๋ออย่างไร้กำลัง
เหอยเจ๋อมองเขา”นายปวดจริงๆเหรอ? ”

“จริงครับ ผมจะโกหกนาทำไม? “หลินซีเฉินอ้อน ในอ้อมอก เขา กอดเขาแน่น เหมือนเขาเป็นคนที่สนิทมากๆ อย่างไรอย่างนั้น ตอนนี้ไม่สบาย คนก็อ่อนแอลง เหอยเจ๋อเห็นเด็กคนนี้ตั้งแต่เล็กจนโต รู้สึกผูกพัน เห็นเขาเจ็บปวดขนาดนี้จึงใจอ่อน น้าอุ้มไปเอง” ตอนหลินซีเฉินอยู่ในอ้อมแขนเขา มือแอบล้วงเข้าไปใน กระเป๋าเขา แล้วจงใจคุยกับเขา “คุณน้า ผมจะตายแล้วใช่ ไหม?

“พูดอะไร ไม่ตายแน่นอน แค่ปวดท้องเฉยๆไม่ใช่โรคที่รักษา ไม่หาย เหอรุ่ยเจ๋อพูดปลอบใจ

“งั้นทำไมผมถึงปวดขนาดนี้ ปวดมากๆ ผมปวดจะตายแล้ว” เขาจงใจดิ้นขยับไปมาในอ้อมแขนเขา เพื่ออำพรางการหยิบ โทรศัพท์ของเขา

“จะตายง่ายๆได้ยังไง ถ้านายตาย แม่เธอก็อยู่ต่อไปไม่ได้ หรอก……”

พูดถึงหลินซินเหยียน ดวงตาเขาก็มืดมนลงทันที หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์เหอรุ่ยเจ๋อได้สำเร็จ เขาแอบเอาใส่ กระเป๋าตัวเอง

“ตรงนี้แหละ”เหอรุ่ยเจ๋อพาเขามาในป่าหลินซีเฉินยืนลงบนพื้นพลางถอดกางเกงลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ