บทที่101 ทําลายเธอ

ที่นี่ไม่เหมือนบาร์ แล้วก็ไม่เหมือนร้านอาหารด้วยการตกแต่ง สวยงาม สะอาดสะอ้าน มีคนสองคนเดินผ่านมาบ้าง

หลินซินเหยียนงุนงง “นี่มันคือที่ไหนกันแน่นะ? ”

“บาร์” เหอรุ่ยเจ๋อตึงเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องรับรองที่อยู่ ลึกที่สุด

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วเป็นปม “มีบาร์ที่เงียบขนาดนั้นด้วยเห

รอ แทบไม่เคยเจอเลยนะ” “นี่เป็นบาร์ส่วนตัว ไม่ได้เปิดให้ใครเข้ามาก็ได้ มันสำหรับคน

เพียงบางกลุ่มเท่านั้น” เหอยเจ๋ออธิบาย “ที่นี่มันเงียบมาก

“อ๋อ”

เพียงไม่นานก็มาถึงห้องรับรอง เหอรุ่ยเจ๋อเปิดประตของห้อง รับรองออก ก็เห็นว่ามีแสงสีเหลืองนวล ในห้องรับรองมันใหญ่ มาก ทางด้านหลังนั้นเป็นโซฟาหนังสีดำ ทางด้านหน้ามีไวน์แดง และแก้วไวน์สองขวด

หลินซินเหยียนมองไปทางเหอยเจ๋อ “คุณจองเอาไว้ก่อนแล้ว เหรอ? ”

สีหน้าท่าทีของเหอรุ่ยเจ๋อนั้นนิ่งไป เพียงไม่นานก็กลับมาพูด เหมือนเดิม “ฉันเป็นแขกVIPของที่นี่ นี่เป็นฉันห้องรับรองที่จัดเอาไว้เพื่อฉัน เหล้าข้างในนี้เป็นของที่ฉันเก็บเอาไว้เอง หลินซินเหยียนเดินเข้ามา “ฉันจำได้ว่าคุณไม่ชอบดื่ม

เหอยเจ๋อยืนอยู่หน้าประตู ก่อนจะมองเงาบางของเธอ ก่อนจะ รู้สึกไขว้เขวเล็กน้อย “คนเราจะเปลี่ยนไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? พี่ ก็เป็นคนที่มีความรู้สึกมากมาย แล้วก็เศร้าใจเป็น เพราะรักที่ไม่ ได้ครอบครอง”

เขาพูดอย่างมีความหมายซ่อนอยู่

หลินซินเหยียนฟังสิ่งที่อยากจะสื่อออกเหมือนกัน

เธอทำท่าเหมือนไม่มีอะไร ก่อนจะมองห้องรับรอง พลางยื่น มือไปแตะโคมไฟ แล้วก็เคาะขวดเหล้า ก่อนจะวางแก้วไวน์ลง “โลกนี้มีคนมากมาย คนที่ได้เจอนั้นก็นับเป็นพรหมลิขิตทั้งนั้น สำหรับพรหมลิขิตนั้น มีคำโบราณว่าไว้ สิ่งที่เป็นของเรามันก็เป็น ของเราวันยังค่ำ แต่สิ่งที่มันไม่ใช่ของเรา ถึงจะแลกด้วยชีวิตก็ เอามันมาไม่ได้”

เหอรุ่ยเจ๋อก้มหน้ายิ้ม “คุณยังคมคายเหมือนเดิม ไม่ยอมให้พี่ ชายเลย ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่แล้วใช่ไหม? ”

หลินซินเหยียนหันกลับมา ก่อนจะยิ้มให้เขา “คุณยังไม่แก่ ใน สายตาฉัน คุณยังคงเป็นเด็กที่ใส่ชุดกาวน์ แล้วก็ใส่แว่น พลาง ถามอาการคนไข้ด้วยท่าที่อ่อนโยน ดูแลฉันเหมือนพี่ชาย ฉันจำ ได้ดี”

เหอยเจ๋อเปิดขวดออก ก่อนจะรินเหล้า “เราเลิกพูดเรื่องในสมัยก่อนกันเถอะ”

เขากลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน แล้วลงมือไม่ลง

แต่ว่า ถ้าไม่ทำลายเธอ เหอรุ่ยหลินกับจงจึงห้าวก็คงทำไม่ได้ และก็ไม่สามารถใช้การแต่งงานมาทำให้ตระกูลมีอนาคตที่ดี

เขาในเหล้าลงแก้วสองแก้ว ไม่ต้องดูแล้วล่ะ มาดื่มกับพี่ เถอะ”

หลินซินเหยียนนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะหยิบแก้วที่เหอรุ่ยเจ๋อริน ให้ขึ้น มันมีสีแดงสด กลิ่นล้ำลึก มันเป็นไวน์แดงระดับสูง เหอย เจ๋อยกแก้วขึ้นมาก่อนจะชนแก้วกับเธอ จนเกิดเสียงใสขึ้น “วันนี้ ไม่เมาไม่กลับกันนะ”

“ฉันดื่มไม่ค่อยเก่ง คงจะอยู่ดื่มกับคุณจนเมาไม่ไหว คงต้องรีบ กลับก่อนนะ เดี๋ยวลุยอยู่ห่างจากฉันไม่ได้หรอก” หลินลุยซีนอนก็ เพราะเธอมาตลอด ถ้าเกิดว่าเธอไม่อยู่คืนนี้ ไม่รู้ว่าจะทำให้จวง จื่อจิ่นวุ่นวายหรือเปล่า

เหอยเจ๋อไม่ได้ตอบอะไร แต่ยกดื่มจนหมด

เขาถือแก้วเปล่าให้หลินซินเหยียนดู “พี่กินหมดแล้ว ตาคุณ แล้วล่ะ”

หลินซินเหยียนเลยต้องดื่มไปด้วย

ไวน์แดงไม่เหมือนกับไวน์ขาว ที่เร่าร้อน ไวน์แดงนั้นอ่อนนุ่ม ไม่มีทางรู้สึกไม่เข้ากันอย่างแน่นอน
เหอยเจอริน ให้เธออีก “นี่เป็นครั้งแรกที่เราสองคนได้อยู่ด้วย กันในที่เงียบๆ แบบนี้เลยนะ มีแต่พวกเราสองคนที่ดื่มด้วยกัน นะ”

“อือ” หลินซินเหยียนผลุบตาลง ก่อนจะจ้องท่า ตอนที่เขาริน ไวน์ แววตาก็เริ่มเบลอ ก่อนจะมีเงาที่ทับซ้อนกัน เธอกะพริบตา ปริบๆ ก่อนจะพูด “ใช่น่ะสิ แต่ถึงมันจะอ่อนนุ่ม แต่กลับร้อนแรง ไม่เบาเลยล่ะ”

เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอ พลางถาม “งั้นเหรอ? ”

“ใช้” หลินซินเหยียนรู้สึกมึนเมาขึ้นมา

“ไม่ใช่เพราะไม่อยากจะดื่มด้วยกัน เลยหาข้ออ้างนะ? ” เหอ ยเจ๋อตั้งใจพูดออกมา

“เปล่า เปล่าเลย” หลินซินเหยียนนวดขมับเล็กน้อย แต่อาการ

มึนนั้นก็ยังไม่หายไป แต่กลับรู้สึกหนักขึ้นเรื่อยๆ

เหอยเจ๋อยื่นแก้วที่เต็มไปด้วยเหล้าให้เธอ “อย่าคิดจะนะ คุณบอกเองว่าจะดื่มเป็นเพื่อนฉัน

หลินซินเหยียนกะพริบตาปริบๆ เพราะอยากจะมองเขาอย่าง ชัดเจน แต่ว่าก็ยังคงมองไม่ชัดเจนเหมือนเดิม มันเหมือนมีหมอก บังอยู่ด้านหน้าอย่างไรอย่างนั้นเลย

เธอดื่มหมดแก้วอีกครั้งเพราะการเร่งเร้าของเรือรุ่ยเจ๋อ

เหอยเจอริน ให้เธอต่อ
“ฉันดื่มต่อไม่ได้แล้ว ฉันเมาแล้วล่ะ ฉันอยากกลับไปแล้ว

เกี่ยวกับเสี่ยวลุยยังรอฉันกลับบ้านอยู่นะ” พูดไป เธอก็ลุกขึ้น

ยืน ก่อนจะเดินโซเซไปได้เล็กน้อย ภาพก็ตัดทุกอย่างมืดดำไป หมด ก่อนจะล้มลงกับพื้นทันที ทั้งหมดนี้ เหอยเจ๋อนั่งอยู่ที่โซฟา โดยไม่ได้ขยับไปไหนเลย

เหมือนจะรู้ว่าเธอไม่มีทางเดินออกจากห้องรับรองได้แน่นอน

เขาดื่มหมดก่อนจะวางแก้วลง จากนั้นก็ลุกขึ้นมา พลางอุ้ม หลินซินเหยียนที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่พื้นขึ้นมาวางบนโซฟา

เธอผอม ตัวเบา เขาแทบจะไม่ต้องใช้แรงเลย

เขาวางหลินซินเหยียนให้ดี จากนั้นก็นั่งข้างเธอ แล้วลูบผม ของเธอ “คุณอย่าโทษฉันเลย คุณบังคับให้ฉันทำเองต่างหาก

ตอนมาก็ได้วางแผนทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว

เพียงแค่ในใจเขาไม่แน่วแน่มากพอ เลยถูกเหอรุ่ยหลินบังคับ ต่ออีก

หลังจากที่ได้ยินเสียงของหลินซินเหยียนพูด เขาก็ไม่ลังเลแล้ว

เขาลูบใบหน้าเธออย่างอ่อนโยน “คุณไม่สนใจฉันเลย แล้ว ทำไมฉันต้องสนใจคุณอีกล่ะ?

หลินซินเหยียนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น และไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดด้วย เขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเธอ ผิวของเธอนั้นขาวผ่องละเอียดลออ เหมือนกับเครื่องเคลือบขาว มือของเขาลูบ ใบของเธอ คอของเธอ…

ลูกกระเดือกนั้นขยับขึ้นลง

ถอยแล้ว คุณดื่มน้ำเปล่าที่ใส่ลงไป ก็ไม่ทางให้ถอย แล้ว เมื่อคุณมี ฉันก็ไม่เหมือนกันในเปล่ากระตุ้นใส่ไป ส่วนไวน์แดงเองมีแอลกอฮอล์สูง เมื่อกัน ทำให้มึนเมาเร็วขึ้น

ถ้าจับได้ตรวจสอบได้ดี เพราะผลเมาไปเท่านั้นเอง

เสื้อของเธอนั้นถูกเหอรุ่ยถอดออก มีชุดชั้นในห่อ

เอา

เร่าร้อนเสียเหลือเกิน

หน้าของเธอนั้นราบมาก แถมรอยหน้าท้องมาก ด้วย ตอนหลิน

ตอนที่เด็กสองนั้นคลอดออกนั้นไม่ใหญ่เท่าไหร่ หน้า ของเธอเลยลายไม่เท่าไหร่ไม่เหมือนคนอื่นมีจนกลัว ของเธอนั้นเบาบาง เซ็กซี่ด้วยซ้ำ

มีใหญ่ของเขาอยู่ตรงบริเวณหน้าท้องของเธอ “หลินหลินพบกับผู้ชายคนแรกของตัวเองแล้วจะต้องมีเซนส์นั้นแน่นอน ถ้า คุณรู้ว่าคนคนนั้นคือจงจึงห้าว จะยังรักเขาอยู่ไหม? “

“ไม่มี คุณหวั่นไหวไปแล้วใช่ไหม? ” เหอยเจอก้มหน้ายิ้ม ก่อนจะพูดเสียงต่ำกว่าเดิม “หลังจากที่เขาเห็นคุณก็คงจะยกเลิก การหมั้นกับหลินหลินแน่นอน ส่วนคุณไม่ยอมกลับมาสักที แต่ หลังจากที่ได้เจอเขา ก็กลับมา มันเป็นเพราะว่าเขาใช่ไหม? ”

เขาจูบปากของเธอ “นี่เป็นครั้งแรก ที่คุณไม่ขัดขืนฉัน แล้วให้ ฉันจูบคุณ”

แต่ก่อนเขาก็เคยจูบเธอ แต่ทุกครั้งเธอจะปฏิเสธเขาทุกครั้งทัน เวลาพอดี

เขารู้ว่ากำลังกีดกันที่จะให้เขาสนิทมากขึ้น

เพราะว่าไม่ชอบ ถึงปากจะตอบตกลง แต่ร่างกายนั้นก็อดไม่

ได้ที่จะปฏิเสธเขาอยู่ดี

เขากระซิบข้างหูเธอ “บางทีหลินหลินอาจจะพูดถูก ถึงแม้ว่า คุณจะไม่รู้ว่าคนคนนั้นคือจงจึงห้าว แต่ว่าพวกคุณก็เคยมีสัมพันธ์ กัน ก็คงจะรู้สึกอะไรกันบ้าง และคงเป็นความรู้สึกใต้จิตสำนึก”

“ถ้าฉันรู้สึกกับคุณ คุณจะรู้สึกอะไรกับฉันบ้างหรือเปล่า? เหยี

ยนเหยียน…

เขาพูดไป พลางแกะกระดุมกางเกงของเธอ

ก่อนจะรูดซิปลงมา