บทที่64 ต่างก็ไม่ติดค้างกันอีก

เรื่องถอนหมั้นคนของตระกูลเหอหมดแล้ว เหอยเจ๋อก็ย่อมรู้ เช่นกัน อีกอย่างเขาได้รู้จากปากของเหอรุ่ยหลินว่าทำไมครั้งนี้จง จึงห้าวถึงได้ถอนหมั้น

เพราะฉะนั้นพอเจอหน้าเขา จึงปกปิดความโกรธเคืองในใจไว้ ไม่อยู่

เหอรุ่ยสิงผู้เป็นพี่ชายที่อยู่ข้างๆ รู้สึกได้ถึงอารมณ์แปรปรวน ของน้องชาย จึงได้ตบไหล่เขาและพูดเสียงต่ำ”ตระกูลเหอของ เราก็แค่รากฐานมั่นคง ไม่งั้นก็ไม่สามารถยืนอยู่ที่เมืองอย่าง มั่นคงแล้ว นายไม่ได้อยู่ในประเทศมาเป็นเวลานาน ไม่รู้ สถานการณ์ในประเทศ ถึงครั้งนี้เขาจะเป็นคนผิดสัญญาก่อน แต่ พวกเราก็จะแตกคอกับเขาไม่ได้

เหอรุ่ยเจ๋อแค่โกรธที่เขาถอนหมั้นอย่างเดียวที่ไหนกัน ที่โกรธ มากกว่าคือเพราะเขาพบเห็นหลินซินเหยียน

หกปีก่อน เพื่อให้หลินซินเหยียนหลุดพ้นจากจงจึงห้าวโดยสิ้น เชิง เขาได้พาเธอไปจากเมือง และไปหลบอยู่ที่ประเทศA

เขานึกว่าเวลาผ่านพ้นไปนาน หลินซินเหยียนก็จะสามารถ ยอมรับเขา เวลาหกปีก็จะสามารถตัดขาดความเกี่ยวพันอันน้อย นิดระหว่างเธอกับจงจึงห้าว

แต่ว่าผ่านมาหกปีแล้ว หลินซินเหยียนยังคงไม่ยอมรับเขาอยู่ดี
เพราะหลินซินเหยียนแล้ว จงจึงห้าวยังได้ถอนหมั้นกับน้องสาว ตัวเองอีก

เขาจะใจเย็นได้อย่างไร?

“แค่มีเงินหน่อย ก็จะสามารถทำอะไรได้ตามใจชอบงั้นเหรอ?” เหอยเจ๋อไม่ปกปิดความเกลียดชังและความไม่พอใจที่ตัวเองมี ต่อเขา

เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้เก็บเสียง จงจึงห้าวจึงได้ยินอยู่แล้ว สายตาได้ มองมาที่เรือรุ่ยเจ๋อ จงจึงห้าวจำได้ว่าเมื่อก่อนผู้ชายคนนี้ใกล้ชิด กับหลินซินเหยียน

เขาดีดฝุ่นที่ไม่ได้มีอยู่ที่คอเสื้อจริง และพูดอย่างใจเย็นสงบ นิ่ง “นายว่าอะไรนะ? ฉันฟังไม่ชัด”

เหอรุ่ยสิ่งรีบก้าวมาไกล่เกลี่ย “นี่ไม่ใช่เพราะนายจะถอนหมั้น กับหลินหลิน เขาก็เลยบ่นสองคำเหรอ นายไม่ต้องสนใจเขา หรอก”

ตอนที่เหอรุ่ยสิงพูดได้ดึงน้องชาย ให้เขาอย่าพูดจาอีก

เหอรุ่ยเจ๋อดันไม่ยอมหยุด ไม่เกรงกลัวจงจึงห้าวเลยสักนิด ใน ฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไปทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้ ไม่กลัวถูกฟ้าผ่าตายหรือไง?

สีหน้าของเหอรุ่ยสิ่งเปลี่ยนไป น้องน้องชายตัวเองทีนึง ไม่เป็น ญาติที่ผูกพันด้วยการแต่งงานของน้องสาว มันจะเป็นศัตรูกันให้ ได้ใช่มั้ย?
เป็นศัตรูกับตระกูลจง มีผลดีอะไรกับพวกเขา?

ตัวเองลําบากล่าบนทำเพื่อบ้านหลังนี้ เขาไม่เคยทำประโยชน์ ให้กับบ้านหลังนี้เลย แต่ยังจะมาสร้างปัญหาเพิ่มใช่มั้ย?

นาทีนี้ เหอรุ่ยสิ่งรู้สึกผิดหวังกับน้องชายเห็นแก่ตัวที่คิดถึงแต่ ตนเอง ไม่คิดถึงตระกูลมาก

จงจิ้งห้าวฝืนยิ้ม น้ำเสียงมีความหมายลึกซึ้ง”ฉันกลัวก็แต่ สายฟ้าไม่มีตา จะผ่าผิดคน”

เหอยเจ๋อ มือทั้งสองไว้แน่น ถ้าไม่ใช่เหอรุ่ยสิ่งดึงตัวเขาไว้ ไม่แน่เขาอาจจะพุ่งไปชกกับจงจึงห้าวสักยกแล้ว

“พวกท่านอยู่ข้างในกันหมด นายเข้าไปก่อนเลย น้องชายฉัน

คนนี้เอ็นดูน้องสาวที่เร่ร่อนลำบากอยู่ข้างนอกมาตั้งแต่เด็ก นี่ถึง

ได้พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะ นายอย่าถือสาเขาเลยนะ”เหอรุ่ยสิ่งฝืน ยิ้ม จงจิ่งห้าวมองเขาอย่างราบเรียบทีนึง จากนั้นก็ได้เดินเข้าไป

ด้านใน

จงฉีเฟิงกับเหอเหวินหวยนั่งอยู่บนโซฟาหลัก ของห้องโถงและกำลังพูดคุยกัน

เหอรุ่ยหลินนั่งอยู่ที่ข้างกายของเหอเหวินหวย ดวงตาแดงก่ำ เหมือนเพิ่งร้องไห้มา

ใบหน้าที่เดิมทีแต่งได้งดงาม นาทีนี้ค่อนข้างเลอะแล้ว
เห็นจงจึงห้าวเดินเข้ามา เธอรีบลุกขึ้น”อะห้าว”

จงจึงห้าวไม่ได้พูดอะไรต่อ เขานั่งอยู่บนโซฟา เป็นฝ่ายพูด ก่อนจะได้ควบคุมอีกฝ่ายได้ “ไม่ว่ายังไงผมก็จะถอนหมั้นอยู่ดี มี ข้อเรียกร้องอะไรพวกคุณเสนอออกมาได้เลยครับ

จงฉีเฟิงเครียดจนเกือบจะกระอักเลือดอยู่แล้ว

เขาพูดคุยกับเหอเหวินหวยอยู่ในห้องรับแขกตั้งครึ่งค่อนวัน ก็ เพราะไม่อยากถอนหมั้น

ทั้งสองตระกูลแต่งงานเชื่อมสายสัมพันธ์กัน ตระกูลแกร่งกับ ตระกูลแกร่งมาผนึกกำลังกัน ไม่ว่าตระกูลจงหรือตระกูลเหอก็มี ผลดีทั้งนั้น

เป็นเรื่องดีที่ได้ผลประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย

“จิ้งห้าว เรื่องความรักของคนหนุ่มสาวลุงก็ไม่เข้าใจ จู่ๆ นาย จะถอนหมั้น คือหลินหลินลูกสาวลุงมีตรงไหนไม่ดีหรือเปล่า?”เห อเหวินหวยมีสีหน้าเป็นมิตร น้ำเสียงก็ไม่รีบร้อนไม่หงุดหงิด

เก็บอารมณ์ได้เก่งกว่าลูกชายทั้งสองของเขา

อยู่มาจนอายุปูนนี้ มีเรื่องอะไรบ้างที่ไม่เคยเจอ เขาย่อมสงบ สติอารมณ์ได้อยู่แล้ว

ถ้าคนของตระกูลเหอตะโกนโหวกเหวกและกล่าวโทษเขา เขา ก็ง่ายที่จะจัดการแล้ว กลัวก็แต่เจอจิ้งจอกเฒ่าที่บำเพ็ญตบะมา นับพันปีอย่างเหอเหวินหวยแบบนี้แหละ
จงจึงห้าวก็ไม่ใช่ย่อย ถึงแม้ประสบการณ์ชีวิตมีไม่มากเท่าเหอ เหวินหวยแต่ก็เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาเหมือนกัน ความทรง อำนาจไม่แพ้เขาเลยสักนิด ผมมีนิสัยติดตัวมาตั้งแต่เกิดก็คือไม่ ชอบให้คนอื่นมาหลอกผม”

เหอเหวินหวยเห็นท่าไม่ดี ลูกสาวมีความผิดและถูกเขาจับได้ จริงๆด้วย?

จงจิ่งห้าวไม่อยากขุดคุ้ยเรื่องในอดีต แค่อยากแก้ไขเรื่องตรง

หน้านี้โดยเร็ว

“ท้ายที่สุดเรื่องนี้ผมเป็นคนสะเพร่าเอง ไม่ควรรับปากแล้ว มากลับคำพูด ยังไงก็ผมเป็นคนผิดสัญญาก่อน พวกคุณต้องการ ให้ชดเชยอะไรก็พูดมาเลยครับ ขอแค่ผมให้ได้ก็จะไม่หวงก้าง เด็ดขาดครับ”

“ฉันไม่เห็นด้วย เหอเหวินหวยยังไม่ได้เปิดปาก เหอรุ่ยหลินก็ อยู่ไม่เป็นสุขแล้ว

เธอจ้องจงจิ่งห้าว ปีนี้ฉันอายุ28แล้ว ได้ให้ช่วงอายุที่ดีที่สุด กับคุณไปหมด ตอนนี้คุณจะทิ้งฉัน คือจะบีบให้ฉันตายรึไงคะ?”

ก็เพราะจุดนี้ จงจิ่งห้าวจึงยังมีจิตไมตรี

ต่อเธออยู่ ไม่งั้นตามนิสัยของเขาแล้ว หลังจากรู้ว่าเหอรุ่ยหลิน โกหกก็เลิกข้องเกี่ยวกับเธอตั้งนานแล้ว

“ผมบอกแล้ว คุณต้องการอะไรผมสามารถชดเชยให้คุณได้ ทุกอย่าง จงจึงห้าวรู้ว่าเขาทำแบบนี้ไม่ถูก
ก็เหมือนที่เหอยเจอด่าเขา อาศัยแค่มีเงินก็จะสามารถทำ อะไรได้ตามใจชอบงั้นเหรอ?

แต่เรื่องมันมาถึงวันนี้ เขาไม่มีทางเลือก

“อย่าวู่วามสิ” เหอรุยเจ๋อเดินเข้ามากอดน้องสาวที่ตัวสั่นไว้

เหอรุ่ยหลินจ้องหน้าจงจึงห้าวแล้วเค้นถาม “ชดเชย คุณจะเอา อะไรมาชดเชย?”

จงจิ่งห้าวจ้องมองเธอ คุณจะให้ผมชดเชยอะไร?”

ทั้งสองสบตากัน ต่อกรกันอย่างไร้เสียง และอาฆาตพยาบาท มาก

เป็นถึงตระกูลอย่างพวกเขา ชดเชยด้วยเงินเป็นพฤติกรรมที่

ระดับต่ำที่สุด ทั้งหลายมิตรภาพของสองตระกูล และทำลาย

ไมตรีจิตด้วย

ถ้าวันนี้ตระกูลเหอเอาผลประโยชน์ แพร่ออกไปก็ฟังดูไม่ดี

“ฉันจะเอาชีวิตของคุณ คุณให้ฉันมั้ย?” เหอรุ่ยหลินตะคอก เสียงดังอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

คนที่อยู่ในห้องรับแขกต่างก็อึ้ง

“ลูกพูดจาเหลวไหลอะไร?”ภายนอกเหอเหวินหวยทำเป็น ตำหนิ แต่ในใจก็อยากดูเหมือนกันว่าจงจึงห้าวจะแก้ไขยังไง

งานหมั้นนี้จงจิ่งห้าวเป็นคนรับปากเอง ตอนนี้จงจึงห้าวกลับ ผิดสัญญา ลึกๆ ในใจเขา เขาก็ไม่พอใจเหมือนกัน
ไม่ได้เผยออกมาทางสีหน้า ไม่ได้หมายความว่าในใจจะไม่ แต

จงเฟิงมีสีหน้าตึงเครียด เดิมทีเขายังชอบเหอรุ่ยหลินเด็กคน นี้อยู่ แต่ตอนนี้ชักจะไม่ค่อยชอบแล้ว

ถึงแม้เขาเองก็ไม่อยากให้จงจึงห้าวถอนหมั้นเหมือนกัน แต่นี่เป็นลูกชายของเขานะ

ไม่นึกเลยว่าตอนนี้เธอจะไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินขนาดนี้ จงจิ่งห้าวกลับสงบจิตสงบใจ เขาลุกขึ้น นิ้วมือเรียวยาวแกะ กระดุมของเสื้อสูทออก และถูกแขนเสื้อขึ้น เผยแขนที่กำยาออก มา

จงฉีเฟิงตะโกนด้วยความตกใจ แกทําอะไร?

เหอรุ่ยหลินตกใจจนอึ้งค้างตั้งนานแล้ว “อะอะห้าว จงจิ่งห้าวก้มไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่ในถาดผลไม้ และ เดินไปหาเหอรุ่ยหลิน

เหอยเจ๋อก็ตกใจไม่เบาเลย ได้ยื่นมือกอดน้องสาวไว้แน่น เหมือนกลัวว่าจงจึงห้าวจะทำร้ายน้องสาวเขายังไงอย่างงั้น จงจิ่งห้าวดึงเหอรุ่ยเจ๋อออก แล้วมองหน้าเหอรุ่ยหลิน “ถ้า เป็นสิ่งที่คุณต้องการ ผมให้คุณ

เขา โน้มตัวเอามืดยัดไปที่มือของเหอรุ่ยหลินแล้วกุมมือเธอ แน่น พร้อมใช้มีดจี้ทรวงอกตัวเองไว้
เหอยหลินกลัว เธอกลัวแล้วจริงๆ

เธอส่ายหัวสุดฤทธิ์”ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้อยากให้คุณ ตาย—

จงจึงห้าวยิ้ม”ชีวิตนี้ผมไม่เคยติดค้างใครเลย มีแค่คุณเท่านั้น คุณต้องการ ผมก็จะให้คุณเดี๋ยวนี้เลย แต่ต่อไปเราสองคนไม่มี อะไรติดค้างกันอีก—”

ระหว่างที่เขาพูด มือของเขาก็ได้ออกแรงด้วย

เหอรุ่ยหลินอยากปล่อยมือ แต่มือของจงจึงห้าวมีเรี่ยวแรง เยอะเกินไป เธอคลายมือไม่ออก

มีดแหลมคมแทงทะลุเสื้อเชิ้ตขาวสะอาด ทิ่มแทงเข้าไปในเนื้อ

หนังของเขา เลือดสีแดงสดได้เอ่อล้นออกมา

พฤติกรรมของจงจิ้งห้าว ทำให้ทุกคนเหนือความคาดหมาย มาก

ไม่นึกเลยว่าเขา

จะกล้าจริงๆ!

“ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉัน” เหอรุ่ยหลินน้ำตานองหน้า

จงจึงห้าวยื่นมืออีกข้างออกมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเธอนั้น ผมอายุ14 ถูกลักพาตัวไปบนเขา ถูกเด็กผู้หญิงอายุสิบขวบช่วย ชีวิตไว้อย่างเหนือความคาดหมาย ต่อมาผมรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือเด็กกำพร้า ผมเลยสมทบทุนให้เธอได้เข้าเรียน พอจบ มหาวิทยาลัย เธอก็คอยติดตามอยู่ข้างกายผม ผมไปทำงานต่าง ถิ่นไม่ระวังถูกงูพิษกัด ก็ได้เธอที่ช่วยผมไว้อีก H

แววตาของเขา ท่าทางของนิ้วมือเขาอ่อนโยนสุดๆ เหมือน

กำลังเช็ดถูของล้ำค่าอยู่ยังไงอย่างงั้น

“ผมผิดต่อคุณเอง ในเมื่อคุณต้องการ งั้นผมจะให้คุณตอนนี้ นับแต่นี้ไปเราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันอีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ