บทที่ 60 ทั้งแม่ทั้งลูกต้องชดใช้

อะไรนะ? หลินเฉินถูกจับตัวไปงั้นหรอ?

หลินซินเหยียนลุกพรวดขึ้นทันที และเนื่องจากเธอลุกขึ้นมา อย่างรวดเร็ว เธอเลยถูกตู้ลิ้นชักข่วนขา แต่ทว่าเธอก็ไม่รู้สึกถึง ความเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น

เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกชายมากกว่า เธอทั้งเครียดทั้งกลัวอยู่ในใจ ถึงเด็กคนนี้จะดูโตเป็นผู้ใหญ่ มากกว่าเด็กคนอื่น แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นเด็ก

เธอวิ่งออกมาจากLEO แล้วพุ่งตัวเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว

เมื่อรถติดไฟแดง เธอก็กพวงมาลัยรถไว้แน่น ในใจอยากที่ จะไปถึงที่นั่นโดยเร็วที่สุด

ยี่สิบนาทีต่อมาเธอก็มาถึงสถานีตำรวจ หลินซินเหยียนถูกตำรวจนำตัวไปที่ห้องสอบสวน เด็กน้อยคนนี้ไม่กลัวสายตาที่ดุดันของจงจึงห้าวเลยแม้แต่

จงจิ่งห้าวกับหลินซีเฉินนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

น้อย

“เด็กบ้า ไหนลองพูดมาซิว่าทำไมฉันจะต้องลักพาตัวนาย ด้วย? “จงจึงห้าวจ้องไปที่เขา ดูเด็กอยู่เลยแท้ๆ แต่กลับมีท่าที

นิ่งมาก
แม้ว่าเขาจะใส่ร้ายตัวเอง แต่จงจึงห้าวก็ยอมรับจริงๆว่าเด็ก คนนี้ฉลาดไม่เบา

เขาอยากจะรู้จริงๆว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้เป็นยังไง และทำยัง ไงถึงได้ให้กำเนิดเด็กที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ออกมา หลินเฉินไม่พูดไม่จา ได้แต่เอามือกอดอกไว้ และเอาแต่บอก

ว่าถูกเขาจับไปขาย

เมื่อหลินซินเหยียนเห็นลูกชาย เธอก็วิ่งปรี่เข้ามาทันทีพร้อม กับกอดเขาไว้แน่น จากนั้นก็มองตรวจตามร่างกายและถามออก ไปด้วยความกังวล “บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า? ”

หลินซีเฉินส่ายหน้า “ไม่ต้องกังวลไปครับหม่าม ผมสบายดี

สบายดีงั้นหรอ? ! ถูกจับตัวมาแล้วยังพูดว่าสบายดีอีกเห รอ? ! ปกติฉลาดมากไม่ใช่รึไง? หม่ามีบอกแล้วว่าห้ามพูดกับ คนแปลกหน้า ห้ามกินของที่คนแปลกหน้าเอามาให้? แล้วทำไม ถึงถูกลักพาตัวไปได้ล่ะ? “ถึงปากจะพูดตำหนิออกไปแต่เธอก็รัก ลูกมาก

ประโยคนี้ได้ใช้กับหลินซินเหยียนซักที เพราะน้อยมากที่เธอ จะพูดจาเข้มงวดกับลูกชายแบบนี้

เธอตกใจมากจริงๆ

หลินซีเฉินตาแดงก่ำ เขายื่นมือออกมาลูบใบหน้าที่ดูกังวลของ หลินซินเหยียน “ขอโทษที่ทำให้หม่ามีกังวลครับ
หลินซินเหยียมใจอ่อนยวบลงทันที เธอกอดลูกชายไว้แน่น แล้วเอาหน้าซุกลงในอกเขาหม่าไม่ได้อยากจะว่าลูกหรอกนะ หม่ามีแค่กังวลเฉยๆ”

หลินซีเฉินสูดหายใจฟุดฟิด “ผมรู้ครับ”เขาพูดไปพลางมองไป ที่ชายตรงหน้า ถ้ามีอีกรอบ เขาก็คงจะทำเหมือนเดิม

ในที่สุดหลินซินเหยียนก็สงบลง ไอ้สารเลวหน้าไหนมันกล้ามา ลักพาตัวลูกชายของเธอกันนะ?

เธอวางลูกชายลงแล้วยืนขึ้น “คุณตำรวจคะ”

ยังไม่ทันได้พูด เธอก็เห็นชายคนหนึ่งถูกใส่กุญแจมือนั่งอยู่ที่ โต๊ะ เธอรู้สึกลมหายใจติดขัดขึ้นมาทันที ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่

ได้?

“คุณ—”

หลินซินเหยียนรู้สึกสับสนไปหมด นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

เนี่ย?

จงจึงห้าวมองหลินซินเหยียนสลับกับเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ ข้างๆไปมาอย่างละเอียด เด็กน้อยคนนี้หน้าเหมือนหลินซินเหยีย นมากจริงๆ

หรือว่านี่จะเป็นลูกเธอ?

นับเวลาดูแล้ว โตขนาดนี้เลยหรอ

“เขานี่แหละคือคนที่ลักพาตัวลูกของคุณ”ตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้พูดกับหลินซินเหยียน

อะไรนะ?

จงจิ่งห้าวลักพาตัวลูกของเธอ?

หลินซินเหยียนเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เธอหันกลับมา มองลูกชายตัวน้อยของเธอทันที

หลินเฉินรีบก้มหน้าหนี แล้วเอาแต่มองที่ปลายเท้าของตัวเอง

ทันใดนั้นเฉิงโห้วผู้ดูแลบริษัทสาขาในประเทศก็ได้พาทนาย ความมา “ประธานจง ทนายความได้เจรจากับทางตำรวจแล้ว คาดว่าอีกไม่นานคงจะเคลียร์ได้”

ตอนที่ได้รับโทรศัพท์ เขานี่ตกใจจนอ้าปากหวอเลยทีเดียว ลักพาตัวเด็กงั้นหรอ?

หรือว่าจงจิ้งห้าวจะชอบเป็นพิเศษ?

แต่เขาก็อยู่บริษัทนี้มานานหลายปีมาก เท่าที่รู้ จงจึงห้าวไม่ได้ ชอบเด็ก นา

“เกิดอะไรขึ้นครับท่านประธานจง ท่านลักพาตัวเด็กงั้นหรอ? เฉิงโหวอยากจะรู้จริงๆเลยว่าเด็กแบบไหนที่เข้าตาจงจึงห้าว แถมเขายังจับตัวมาด้วย

เด็กน้อยนั้นไร้เดียงสา ฉะนั้นจึงไม่มีใครเชื่อหรอกว่าเด็กตัว น้อยจะใส่ร้ายผู้ใหญ่ได้

พวกเขาจะมองหาปัญหาจากตัวผู้ใหญ่ก่อนเสมอ
เพราะเด็กน้อยนั้นใสซื่อบริสุทธิ์

เป็นไปไม่ได้ที่จะมีแผนอะไรในใจ

แต่เนื่องจากหลินซีเงินมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็ก

ทั่วไป

เขาฉลาดเป็นกรด

จงจิ่งห้าวเชิดคางขึ้น เพื่อเป็นการบอกให้เขาดูหลินเฉิน เฉิงโหัวมองตามที่จงจิ่งห้าวบอก เขาเห็นเด็กชายตัวน้อย สีหน้าเรียบเฉยยืนโผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่งที่ด้านหน้าโต๊ะ

เด็กคนนี้หน้าตาดีใช้ได้เลย ใบหน้าขาวนวลละเอียด ดางตาสี ดำกลมโต ยืนตัวตรง ดูคล้ายกับจงจึงห้าวเล็กน้อย

จู่ๆเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก เฉิงโหวหันไปมองจงจึงห้าว ด้วยความตกใจ เมื่อกี้เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้เหมือนจงจึงห้าว แต่พอตอนนี้มาคิดดูอย่างละเอียดแล้วมันจะเป็นไปได้ยังไง

ข้างกายของจงจึงห้าวมีแค่ผู้หญิงสองคนนั้นเท่านั้น คนแรกก็ คือคู่แต่งงานที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ได้ยินมาว่าแต่งงา นกันไม่ถึงหนึ่งเดือนก็หย่ากัน

ส่วนอีกคนก็คือไปจเวยอดีตเลขาของจงจึงห้าว ที่ตอนนี้คือเห อรุ่ยหลินลูกสาวของตระกูลเหอ ตั้งแต่หกปีก่อนที่หล่อนโกหกว่า ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และโกหกว่าแท้งลูก เมื่อจงจึงห้าว ความจริงทั้งหมด เขาก็รู้สึกสะอิดสะเอียนหล่อนเต็มทน
นับเวลาดูแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จงจึงห้าวจะมีลูก

“คุณจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ? “จงจิ่งห้าวมองไปที่หลินซินเห ยียน ถึงแม้เขาจะยิ้มอยู่แต่ก็นั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่หวังดีแน่ๆ

หลินซีเฉินกลัวว่าจงจิ่งห้าวจะรังแกหลินซินเหยียนอีก เขาเลย ดึงมือเธอไว้แล้วออกมาขวางด้านหน้าเพื่อปกป้องเธอ

ดูเป็นลูกผู้ชายมาก

หลินซินเหยียนรู้สึกประทับใจ แต่ก็ถอนหายใจออกมาอย่าง อดไม่ได้ เธอตบที่บ่าของลูกชายเบาๆ ฟังนะลูก รอหม่ามีอยู่ตรง นี้แป๊บนึง”

หลินซินเหยียนกำลังจะเดินออกไป แต่ด้านฝั่งทนายความกลับ เจรจาเสร็จแล้ว คุณตำรวจก็บอกแล้วว่าปล่อยจงจึงห้าวได้

เรื่องนี้หลินซินเหยียนก็ไม่อยากมากความ

เพราะยังไงนี่มันก็ไม่ใช่การลักพาตัวจริงๆ จงจึงห้าวลูบข้อมือไปมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกใส่ กุญแจมือ แถมยังเป็นแผนของเจ้าเด็กตัวน้อยอีก

หลินซินเหยียนจูงมือหลินซีเฉินออกจากสถานีตำรวจไป แต่ เธอก็นั่งยองๆลงอย่างอดไม่ได้แล้วถามขึ้น “ทำไมลูกทำอย่างนั้น ล่ะ เด็กดีควรพูดโกหกหรอ? ”

หลินซีเฉินเม้มปากลงไม่พูดไม่จา เขามีนิสัยหัวแข็งเหมือนหลินซินเหยียน
“พูดสิ! “หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น เด็กคนนี้ หัด โกหก ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

แถมยังโกหกเป็นเรื่องใหญ่โตจนเรื่องถึงสถานีตำรวจเลย

หลินซินเหยียนหายใจ ฟัด แต่เธอก็ไม่แตะเขาแม้แต่ปลาย เล็บ “นี่ลูกจะให้แม่โมโหให้ได้เลยใช่ไหม?

หลินซีเงิน มือแน่น แล้วจู่ๆก็ตะโกนออกมา เขาเป็นนักเลง ทำไมผมจะให้ตำรวจจับเขาไม่ได้ล่ะ?”

หลินซินเหยียนตะลึงไปครู่หนึ่ง เขา เขากำลังพูดอะไรอยู่ เนี่ย?

หลินซีเฉินยื่นมือเล็กๆของเขาออกมาเช็ดที่ปากของหลินซินเห ยียน “ผมไม่อยากให้เขาจูบแม่ เขาเป็นคนไม่ดี เป็นโจร เป็นคน สารเลว เขารังแกหม่าม ผมจะจัดการเขาเอง

เมื่อจงจิ่งห้าวเดินออกมาจากสถานีตำรวจเขาก็ได้ยินหลินเฉิ นกำลังวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองอยู่เป็นชุดพอดี

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนด่าตัวเองแถมยังด่าได้อย่างไหลลื่นอีก

ด้วย

“พวกนายไปรอฉันในรถ จงจึงห้าวเดินลงบันไดมา “เด็กบ้า

หลินซินเหยียนอุ้มลูกชายเข้ามาไว้ในอก แล้วมองจงจึงห้าว อย่างระมัดระวัง เขายังเด็ก และคุณก็ไม่เป็นไรแล้ว คุณอย่าเอา เรื่องแกเลย”
จงจิ่งห้าวหัวเราะออกมาเบาๆ ต้องขอบคุณเด็กบ้านทำให้ ชีวิตผมต้องมาเจอเรื่องแปลกประหลาดแบบนี้ แต่ว่าคุณจะไม่ให้ ผมเอาเรื่องได้ยังไง?

หลินซินเหยียนก้าวถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ เธออยากจะ อยู่ห่างๆผู้ชายคนนี้ แล้วคุณจะเอายังไง? ”

หลินซีเฉินจ้องไปที่จงจึงห้าวด้วยความโกรธ

จ้องจนตัวเขาแทบจะทะลุเป็นรูเลยเชียว

ทว่าจงจึงห้าวกลับไม่มีทีท่าโมโห เขาก้าวเข้าไปข้างหน้าสอง ก้าว แล้วยื่นมืออกไปบีบแก้มหลินเฉินเพื่อแหย่เขา

หลินเฉินหันหน้าหนี มือของเขาว่างเปล่าอยู่กลางอากาศ แน่นอนว่าเขาจะซักมือกลับ เพียงแต่ว่าตอนที่ซักมือกลับ เขาได้ เลื่อนปลายนิ้วไปแตะที่แก้มของหลินซินเหยียนแทน แถมยังพูด แหย่เธอไปอีก ทั้งแม่ทั้งลูกจะต้องชดใช้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ