บทที่ 59 แจ้งว่าผมลวนลามงั้นหรอ

ถึงจะไม่ได้จัดการเรื่องหย่าให้เสร็จ แต่ว่านี่มันหกปีแล้ว คู่ สมรสที่แยกกันอยู่ตั้งหกปี ความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาก็คง หายไปโดยอัตโนมัติแล้วไม่ใช่หรอ?

หลินซินเหยียนแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา“คู่สมรสที่แยกทางกัน สองปีขึ้นไป ความสัมพันธ์สามีภรรยาของทั้งสองจะเป็นโมฆะไป โดยอัตโนมัติ

“ครูคนไหนสอนกฎหมายให้คุณเนี่ย? “จงจิ่งห้าวหัวเราะเยาะ หกปีก่อน ผู้หญิงคนนี้หายไปอย่างไร้ร่องรอยเหมือนกับระเหย กลายเป็นไอออกจากโลกใบนี้ไปแล้ว

ชีวิตของเขาเคยชินกับการมีอยู่ของอีกคนในบ้าน ทว่าตั้งแต่ที่ เธอจากไป คฤหาสน์มันก็เงียบเหงา ไม่มีชีวิตชีวา ไม่รู้สึกเลยว่านี่ คือบ้าน เขาจึงรู้สึกว่างเปล่าตามไปด้วย

หลินซินเหยียนรู้สึกว่านี่มันตลกสิ้นดี

“คุณกำลังจะเข้าพิธีหมั้น จะมาพูดเรื่องการแต่งงานของเราอีก ทำไม? มันไม่มีประโยชน์อะไรต่อคุณหรอก อีกอย่างคุณไม่รู้หรอ ว่านี่มันผิดกฎหมาย? ”

จงจิ่งห้าวไม่โกรธ แต่กลับพูดพลางจ้องไปที่เธอ

เธอยังคงปากดีเหมือนเดิม
หลินซินเหยียนถูกจ้องจนเกร็งไปหมด ในใจของเธอตอนนี้ เหมือนกับถูกหินก้อนใหญ่ที่มองไม่เห็นทับอยู่กลางอก มือทั้งสอง ข้างสั่นสะท้านไม่หยุด “ฉันมีงานต้องทำ

พูดจบเธอก็เตรียมปลีกตัวหนีออกไปจากพื้นที่แคบๆ

จงจิ่งห้าวคว้าแขนเธอไว้ แล้วใช้แรงดึง หลินซินเหยียนเซไป ข้างหลัง เขายื่นแขนออกมาโอบเอวของเธอและรัดไว้แน่น ร่าง ของเธอแนบชิดติดกับเขาจนแทบจะกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับร่าง ของเขา มีเพียงแค่เสื้อผ้ากั้นไว้ระหว่างทั้งสอง แต่แค่นี้มันก็ทำให้ เธอรู้สึกได้ถึงร่างกายที่ร้อนระอุและหัวใจที่เต้นระส่ำของเขา

หลินซินเหยียนเบิกตาโพลงมองเขา ร่างกายแข็งที่อไปหมด เธอไม่กล้าขัดขืน เธอจึงพูดเสียงขรึมออกไปปล่อยฉันนะ ไม่งั้น ฉันจะแจ้งความ! ”

ปลายนิ้วของจงจิ่งห้าวเสียดสีกับข้อมือของเธอ เขาจับมือของ เธอขึ้นมาวางไว้ที่เสื้อของเขา พร้อมกับหรี่ตาลงเล็กน้อย ลม หายใจอันร้อนระอุแผ่ออกมา จากนั้นเขาก็พูดออกมาด้วยเสียง แหบพร่า “แจ้งจับผมเรื่องอะไร?”

เขาพูดต่อโดยไม่รอให้หลินซินเหยียนตอบ “แจ้งจับว่าผม ลวนลามคุณหรอ?

หลินซินเหยียนยังไม่ได้ได้พูดอะไร เขาก็โน้มตัวเข้ามาใช้มือ ประคองที่ท้ายทอยของเธอ จากนั้นก็ประทับรอยจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ
ลมหายใจที่คุ้นเคย

มันทําให้เขาแทบไม่อยากผละออก

หลินซินเหยียนแทบหยุดหายใจ ซักพักทั้งคอทั้งแก้มของเธอก็ แดงระเรื่อ ร้อนผ่าวขึ้นมาราวกับถูกไฟรวก เธอรู้สึกได้เลยว่า หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากร่างแล้ว เธอ พยายามบังคับตัวเองให้สงบลง จากนั้นก็ตัดสินใจกัดริมฝีปาก เขาไปหนึ่งที

จงจิ่งห้าวรู้สึกเจ็บมากเลยผละออกเล็กน้อย พอหลินซินเหยียน เห็นช่องว่างเธอก็ผลักเขาออกทันที

จากนั้นก็หันหลังวิ่งหนีไป

จงจึงห้าวถูกผลักถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาได้แต่มองตามแผ่น หลังที่วิ่งผลุนผลันออกไป เขายกมือเช็ดที่มุมปาก มีเลือดสีแดง สดติดมาที่มือด้วย

ผู้หญิงคนนี้กัดเขา เมื่อก่อนเธอไม่เคยเป็นแบบนี้

เขาใช้ปลายลิ้นเลียผ่านฟันไป ลมหายใจของเธอยังคงหลง เหลืออยู่ในปาก เขาเลียรอยเลือดที่ติดปากออก

“อะห้าว”เหอรุ่ยหลินยืนตัวสั่นเทิ้มอยู่ที่หน้าประตูของบันได

หล่อนคงจะเห็นฉากเมื่อกี้ไปแล้ว จงจิ่งห้าวกลอกตาขึ้น เป็นการบ่งบอกว่าเขาไม่ได้แคร์ความ

รู้สึกของหล่อน “ยกเลิกการหมั้น ผมไม่แต่งงานกับคุณ”
เหอรุ่ยหลินร้อนใจขึ้นมาทันที เธอเดินปรี่เข้ามาคว้าแขนของ เขาไว้แน่น“อะห้าว นี่เป็นเรื่องที่ครอบครัวของเราทั้งสองคุยกัน ไว้ อีกอย่างนี้มันก็เป็นความตั้งใจของพ่อคุณด้วย

จงจึงห้าวสะบัดเธอออกอย่างไร้เยื่อใย และอาจเป็นเพราะจง จิ่งห้าวออกแรงเยอะเกินไป เหอรุ่ยหลินจึงถลาถอยหลังไปไกล หลายก้าว ถ้าไม่มีกำแพงด้านหลัง เธอคงล้มไปแล้ว

“ผมจะไปคุยกับคุณพ่อเอง”จงจึงห้าวไม่แม้แต่จะเข้าไปพยุง เธอ เขาเดินจําอ้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

เหอรุ่ยหลินกระโจนเข้าไปกอดขาจงจึงห้าวไว้พร้อมกับร้องโฮ ให้ออกมา “อะห้าว ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่ให้ อภัยฉันอีก……

จงจิ่งห้าวหลับตาลง แล้วพูดออกมาอย่างไร้เยื่อใย ตอนที่ โกหกผม คุณก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง

หกปีก่อนหล่อนบอกว่าแท้งลูก เขาก็นึกว่ามันเป็นเรื่องจริง ถึง แม้จะไม่ได้รัก แต่เขาก็อยากจะรับผิดชอบ

แต่หล่อนกลับมาหลอกเขา หล่อนไม่ได้ท้องตั้งแต่แรก

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหกปีก่อนเขาถึงไม่ขอหล่อนแต่งงาน แต่ครั้งนี้เป็นเพราะต้องการปรองดองทั้งสองตระกูลเข้าด้วยกัน
ท่านจงจึงออกคำสั่งต่อเขา

ถ้าไม่มีหลินซินเหยียนเขาก็จะยอมทําตามคำสั่งนี้ แต่ตอนนี้ คงไม่ได้แล้วล่ะ!

“อะห้าว ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ฉันได้ไหม? “เหอรุ่ยหลินไม่ สนใจภาพลักษณ์หรือศักดิ์ศรีอะไรแล้ว เธอเพียงแค่อยากจะซื้อ ผู้ชายที่เธอทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาและรักสุดหัวใจคนนี้ไว้

“คุณต้องการอะไรฉันจะให้คุณหมดเลย ขอแค่เราแต่งงานกัน นะ”เขาก้มลงและดึงมือเหอรุ่ยหลินออก เธอเป็นลูกสาวหัวแก้ว หัวแหวนของตระกูลเหอมีผู้ชายมากมายบนโลกใบนี้ต้องการ เธอ อย่าทำตัวแบบนี้เลย

“อะห้าวขอร้องล่ะ

ไม่ว่าเหอรุ่ยหลินจะขอร้องยังไง จงจึงห้าวก็ยังยืนกรานเหมือน เดิม เขาเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย

เขาเดินออกจากLEOไป เปิดประตูรถออกพลางโทรหากวนจิ้ง แล้วสั่งให้เขาสืบหาที่อยู่ของหลินซินเหยียน

กวนจิ้งเงียบไปซักพัก ชื่อนี้หายไปนานมาก ทำไมจู่ๆถึงโผล่ ขึ้นมานะ

“ประธานจง ท่านกำลังจะหมั้นไม่ใช่หรอครับ ทำไมถึงคิดที่จะ สืบหาที่อยู่ของเธอล่ะ นานมาแล้วที่เธอหายตัวไปอย่างไร้ร่อง รอย ผมจะไปตามหาเธอได้จากที่ไหนกัน?

“กวนจิ้ง”จงจิ่งห้าวเรียกชื่อเขาด้วยท่าทีสงบราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ แต่กวนจิ้งรู้ดีว่าสายลมนี้มันเปลี่ยนเป็นพายุ ทอร์นาโดได้ทุกเมื่อ แถมยังสามารถพัดเขาจนไม่เหลือเศษซาก อะไรเลยก็ว่าได้

“เมืองหลวงของประเทศA”พูดจบเขาก็วางสาย ก่อนหน้านี้เขา ก็นึกว่าหลินซินเหยียนจะอยู่ที่ประเทศA เขาเลยสั่งให้ตรวจสอบ ที่พักที่เธอเคยอยู่ แต่ทว่ามันก็ไม่พบร่องรอยของเธอ

แม้แต่ร่องรอยที่เธอออกนอกประเทศมันก็ไม่มี เหมือนกับว่ามี คนตั้งใจลบทิ้งยังไงยังงั้น

แล้วยังจะพูดอีกหรอว่าเธอไม่ได้ซ่อนตัว?

ถ้างั้นคนที่จัดการเรื่องนี้คือใคร ทำไปเพื่ออะไรล่ะ?

ในใจเขามัวแต่คิดถึงหลินซินเหยียนจนไม่ได้สังเกตเห็นว่าที่ เบาะหลังมีคนนั่งอยู่

หลินซีเฉินเห็นว่าหลินซินเหยียนถูกผู้ชายคนนี้รังแก เขา กระทืบเท้าด้วยความโกรธ แต่เนื่องจากเขาสู้ไม่ไหว ก็เห็นอยู่ ชัดๆว่าผู้ชายคนนี้แข็งแรงมาก

เขาไม่มีแรงขนาดนั้นหรอก แต่เขาเป็นคนฉลาด

ดังนั้นเขาเลยถือโอกาสตอนที่จงจึงห้าวคุยโทรศัพท์อยู่มุดเข้า มาในรถ

เขากดหน้าต่างลง ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างพลางตะโกน ขึ้น “ช่วยด้วย ช่วยด้วยครับ ผมโดนลักพาตัว! ”
รถของจงจิ่งห้าวกำลังขับเข้าไปในย่านใจกลางเมือง ฉะนั้น เสียงตะโกนของเขาจึงดึงดูดผู้คนที่เดินผ่านไปมา

หลินซีเฉินดวงตาแดงก่ำ “คุณลุงใจร้ายคนนี้จะเอาผมไปขาย

ทุกคนช่วยผมด้วย แจ้งตำรวจให้ผมที เรียกคุณลุงตำรวจ สีหน้าของจงจิ่งห้าวเคร่งขรึมลงทันที เด็กบ้านมาอยู่บนรถ

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

แถมยังหาว่าเขาเป็นพ่อค้ามนุษย์อีก

อยากจะเอาเขาไปขายงั้นเหรอ?

“เด็กหน้าตาน่ารักน่าชังคนนี้จะถูกล่อลวงไปขายได้ยังไง?

หลินซีเฉินร้องไห้น้ำตาไหลพราก แถมยังทำท่าหวาดผวา มัน ดึงดูดความสนใจจากผู้คนเพิ่มขึ้นอีก มีคนพุ่งเข้ามาขวางรถจง จิ่งห้าวไว้ไม่ให้เขาไปต่อ

เขาจึงจำเป็นต้องหยุดรถ

หลินซีเฉินถูกช่วยออกมา เขาร้องไห้โฮ “ขอบคุณทุกคนมาก ครับ ไม่งั้นผมคงโดนจับไปขายแล้ว หรือไม่ก็อาจจะถูกตัดอวัยวะ ไปขาย ฮือฮือ———”

ยิ่งพูดหลินซีเฉินก็ยิ่งทำท่าทางหวาดผวาและเสียใจ

“คนแบบนี้มันเลวยิ่งกว่าหมาซะอีก! “พ่อค้ามนุษย์ ไม่ว่าจะ

อยู่ในประเทศไหนก็ล้วนตกเป็นเป้าให้คนด่าอยู่ตลอด

“ดูๆแล้วก็เหมือนจะเป็นคนดี แต่ที่แท้ก็เป็นไอ้พ่อค้ามนุษย์นี่เอง”

“ไอ้ตัวดีเอ้ย! ”

จงจิ่งห้าวถูกรุมด่าสารพัด ไม่มีใครฟังที่เขาอธิบายเลย ทุกคนต่างเห็นเขาเป็นคนร้ายกันหมด

เพราะยังไงเด็กที่กล่าวหาเขาก็เป็นเด็กหน้าตาน่ารักที่ดูน่ารัก ใครน่าเอ็นดู นา

แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางสงสัยที่เด็กพูดหรอก จงจิ่งห้าวถูกตำรวจจับกุมตัวไป ส่วนหลินซีเฉินก็ถูกพาไปที่ สถานีตำรวจเพื่อสอบปากคำ

หลินซินเหยียนปิดประตูขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน เนื่องจาก การปรากฏตัวที่กะทันหันของจงจึงห้าวทำให้จิตใจที่นั่งสงบมา นานของเธอปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง

เธอเอามือเท้าคางไว้พร้อมกับครุ่นคิดว่าควรจะหาที่อยู่ใหม่ เปล่า

เธอไม่อยากถูกรังควาน

หวีดหวีด—

จู่ๆ โทรศัพท์บนโต๊ะก็สั่นขึ้น

เธอจ้องมันอยู่สองวิ พอเห็นว่ามันไม่หยุดลง เธอถึงได้หยิบมัน ขึ้นมากดรับสาย
“ใช่คุณหลินซินเหยียนรึเปล่า?

“ใช่ค่ะ ฉันเอง”

“ลูกชายของคุณถูกพ่อค้ามนุษย์จับตัวไป แต่โชคดีที่ถูก พลเมืองดีช่วยไว้ได้ ตอนนี้อยู่ที่สถานีตำรวจ คุณมาที่นี่ตอนนี้ เลย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ