บทที่ 57 ชอบแบบที่ผู้ชายชอบผู้หญิง

หลินซีเฉินสวมเสื้อสเวตเตอร์ที่มีคอเสื้อเป็นรูปหัวใจสีกากี ส่วนด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว ใส่คู่กับกางเกงสแล็ค และรองเท้า ผ้าใบสีขาว ร่างเล็กยืนตัวตรง คิ้วของเขาโค้งมนได้รูป ริมฝีปาก แดงระเรื่อ ฟันก็ขาวสะอาด แถมยังมีแก้มตุ้ยนุ้ยน่ารัก จมูกโด่ง เขามีผมสีดำสนิทหยิกเล็กน้อย รวมๆแล้วดูหล่อเหลาเอาการเลย ทีเดียว

เขาลูบหัวน้องสาวเบาๆ เสี่ยวลุ่ย เชื่อฟังที่หม่ามีพูดรึเปล่า?

หลินลุยพยักหน้ารับอย่างแรง เธอชื่นชมพี่ชายของเธอมาก ทั้งสองเกิดออกมาห่างกันไม่กี่นาทีเอง แต่ว่าหลินซีเฉินกลับดู เป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลเอามากๆ

ส่วนหลินลุยซีนั้นดูเป็นเด็กสาวน่ารักไร้เดียงสาซะมากกว่า

หลินซินเหยียนยกอาหารมื้อค่ำมาที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว “เอาล่ะ ไปล้างมือแล้วมาทานข้าวกัน

เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามา แล้วยื่นมือออกไปอุ้มหลินลุยซี ทว่าหลิน ซินเหยียนกับดึงเขาไว้ “พี่ไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันพาพวก เขาไปล้างมือเอง”

“ให้พี่ช่วยนะ” เหอยเจอไม่ได้คิดว่าจะมองหน้าหลินซินเหยี ยนไม่ติดเพราะเรื่องที่พูดกันเมื่อ

“คุณหมอเหอให้เหยียนเหยียนไป แล้วคุณมานั่งเถอะค่ะ” จวงเหอยเจ๋อทำได้เพียงลงโต๊ะมาหนึ่งขวดแล้วเลื่อนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารออกมานั้นนั่งลง

เธอเหลือบมองไปที่ห้องน้ำแวบหนึ่ง เพื่อเช็คดูว่าหลินซินเหยี ยนจะได้ยินสิ่งที่กำลังจะพูด จากนั้นก็หันมาคุยเรือย เจ๋อ “หลายมาฉันต้องคุณแทนเหยียนเหยียนมาก เลย

เธอพูดไปพลางรินไวน์ให้เหอยไปแก้วหนึ่ง และริน ตัว แก้วหนึ่ง ไวน์ของต่างประเทศไม่ค่อยเท่าเหล้าขาว พอ ดื่มลงจึงรู้สึกว่ามันนุ่มคอ พอยกแก้วของตัวเองดื่มเสร็จพูด ขึ้น ฉันหวังว่าเธอกับคุณ ลูกอายุน้อยแล้ว ถ้าเจอคนเหมาะสมก็แต่งงานมีครอบครัว เถอะ

คุณป้าครับ ผมยังอยากเหอเจ๋อก้มมองไวน์อยู่ในแก้ว แต่ไม่ดื่ม

มีหรอจวงจื่อจิ่นจะไม่พูด

ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากก็เป็นเขาแหละคอยดูแลพาเธอออกมา

พูดเลยว่าถ้าเหอยเจ๋อคอยช่วย ก็คงไม่หลินซินเหยียนในตอนนี้หรอก

เธอรู้สึกขอบคุณและพอใจในตัวเหอยเจอมาก

แต่ทว่าหลินซินเหยียนกลับไม่ยอมรับความรู้สึกเขา เธอไม่รู้จะ ทํายังไงแล้ว?

จวงจื่อจีนฝืนยิ้มออกมา “มีหรอที่ฉันจะไม่เกลี้ยกล่อมเธอ แต่ เธอไม่เคยฟังฉันเลยต่างหากล่ะ”

จวงจื่อจีนเข้าใจดีว่าทำไมลูกสาวถึงเป็นแบบนี้ เธอมีลูกตั้ง สองคนแล้ว ครอบครัวชาติตระกูลของเหอรุ่ยเจ๋อนั้นก็ดี หน้าตา เขาก็หล่อเหลาเอาการ และถึงแม้เขาจะไม่ถือเรื่องนี้

แต่ในใจลูกสาวของเธอใช่ว่าจะไม่ถือนี่นา

เธอรู้ดีว่าความบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่งสำคัญต่อผู้เป็นสามี มากขนาดไหน

เหอยเจ๋อยกแก้วไวน์ขึ้นกระดกรวดเดียวหมด จากนั้นก็วาง แก้วลง “ผมไม่ยอมแพ้หรอก”

ผมจะรอจนกว่าเธอจะยอมรับผม

“ไม่จําเป็นหรอก เธอเป็นคนหัวแข็ง มันไม่คุ้มค่าที่จะรอ

ในขณะนั้นเองหลินซินเหยียนก็ได้อุ้มหลินลุยซีกับหลินซีเฉิน

เดินออกมา

จวงจื่อจิ่นหยุดพูดแล้วหันไปรับหลินลุยซีที่อยู่ในอกหลินซินเห ยียน “มาหายายเร็ว
“หม่ามีอุ้ม” หลินลุยกอดคอหลินซินเหยียนไว้แน่น เธอค่อน ข้างติดหลินซินเหยียน

เพราะว่าปกติหลินซินเหยียนค่อนข้างยุ่ง จึงไม่มีเวลาดูแลเธอ ครั้งนี้ได้โอกาสให้หม่ามีอุ้มไปกินข้าว เธอจะยอมปล่อยไปได้ยัง ไง?

จวงจื่อจีนแกล้งมองอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง “ดูพี่ชายของเธอ

หลินซีเฉินปืนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยตัวเอง แถมยังกินข้าวเอง ด้วย แต่พอได้ยินจวงจื่อจีนพูดถึงตัวเอง เขาก็เงยหน้าขึ้นมอง น้องสาวแล้วพูดออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “น้องยังเด็ก”

จวงจื่อจึงได้แต่คิดในใจ นายก็โตกว่าเธอไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง นี่นา

เจ้าเด็กนี่มาทำท่าทางเป็นผู้ใหญ่ ช่างน่าเสียจริง หลินซินเหยียนอุ้มหลินลุยซีนั่งลง

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ เหอรุ่ยเจ๋อจำเป็นต้องกลับก่อน จวง จื่อจิ๋นจึงเข้าไปอุ้มเด็กในอกหลินซินเหยียนออกมา”ไปส่งคุณ หมอเหอ ”

หลินซินเหยียนลุกขึ้นด้วยความเต็มใจพลางยิ้มร่า “เดี๋ยวฉันไปส่งพี่เอง”
ถึงแม้เธอจะไม่ยอมรับความรู้สึกของเหอรรุ่ยเจ๋อ แต่เธอก็รู้สึก ขอบคุณเขา

หลายปีมานี้ เขาช่วยเธอไว้มากเลยทีเดียว

“เอาสิ เหอยเจ๋อยิ้มรับ

ทั้งสองเดินออกจากบ้านตามกันไป หลินซินเหยียนเดินตาม หลังมาพร้อมกับปิดประตู

“เธอเคยคิดอยากจะกลับไปบ้างไหม? “เหอยเจอลองถาม หยั่งเชิงดู

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่” เธอพูดจากใจจริง เธอรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว เหอยเจ๋อก้มหน้าลงสองสามวันนี้พี่คงไม่มีเวลามาเยี่ยมนะ หนึ่งก็เพราะเรื่องงาน สองก็คือเขาต้องกลับไปที่จีน เพราะงั้น

เลยไม่มีเวลามาหา “พี่ไปจัดการเรื่องของพี่เถอะ ฉันอยู่ที่นี่สบายดี” เธอไปทำงาน

ส่วนจวงจื่อจีนก็ดูแลเด็กทั้งสองอยู่ที่บ้าน

“อั้ม”เหอรุ่ยเจ๋อยื่นมือออกมาโอบไหล่หลินซินเหยียนไว้พร้อม กับเลียริมฝีปากที่แห้งผาก “แม่เธอพึ่งคุยกับพี่เมื่อกี้

หลินซินเหยียนเหลือบมองเขาที่กำลังจับมือเธอไว้ “แม่ฉันพูด

ว่าอะไรหรอ?

“บอกว่า ให้พี่ยอมแพ้ไปซะ อาจเป็นเพราะพี่แก่เกินหรือกลัวว่าพี่จะได้อยู่คนเดียวตลอดไป ” เหอรุ่ยเจ๋อพูดด้วยท่าทีที่ผ่อน คลาย

หลินซินเหยียนหัวเราะออกมาเบาๆ “แก่แล้วจริงๆ ควรจะมี ครอบครัวไปตั้งนานละ

เหอยเจ๋อเหลือบมองเธอ “ลองคบกับพี่ไม่ได้จริงๆหรอ? ” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินซินเหยียนแข็งที่อลงทันที เธอรู้ว่า เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกดีต่อเธอ

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิด แต่เธอรับปากคุณนายไว้แล้ว

“พี่เหมาะกับคนที่ดีกว่านี้”

“แต่ว่าในสายตาของพี่ไม่มีใครดีไปกว่าเธอแล้ว”เหอรุ่ยเจ๋อ หยุดเดินแล้วหันมาจับไหล่เธอไว้แล้วสบตากับเธอ”พี่ชอบเธอนะ ไม่ใช่แบบที่พี่ชายชอบน้องสาว แต่เป็นแบบที่ผู้ชายชอบผู้หญิง

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดี

“ช่ว”เหอรุ่ยเจ๋อโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใกล้มากจนรู้สึกได้ถึงไอ ร้อนจากลมหายใจของเขาเลยทีเดียว หลินซินเหยียนแข็งทื่อไป ทั้งตัว

เธอโตแล้ว เธอรู้ว่าเหอยเจ๋อกำลังจะทำอะไร

เมื่อเหอยเจ๋อกำลังจะประทับริมฝีปากลงมาที่ปากของเธอ เธอจึงหันหน้าหนี ริมฝีปากของเหอรุ่ยเจ๋อถูกประทับลงบนแก้มของเธอทันที เขาไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมา “ก็ได้ ถือว่าลองดู ก่อนว่ารู้สึกไหม ถ้าไม่รู้สึกครั้งหน้าค่อยลองที่ปากแล้วกัน”

หลินซินเหยียน”.…………..

“พี่”หลินซินเหยียนอยากพูดกับเขาให้ชัดเจนว่าเธออยู่กับ เขาไม่ได้จริงๆ

“ไม่เอาจูบดีกว่า”เหอรุ่ยเจ๋อพูดขัดเธอ เขาไม่ใช่เด็กแล้ว เขา ไม่อยากรออีกต่อไป

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง “พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานอีก งั้นพี่กลับ ก่อนแล้วกัน”

“อิ่ม”

หลินซินเหยียนหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน จวงจื่อจีนกำลังเก็บ กวาดในครัวอยู่ พอได้ยินเสียงประตูเปิดออกก็รู้ได้เลยว่าคือ หลินซินเหยียน เธอจึงพูดขึ้นวันนี้พวกเขาไม่ให้แม่อาบน้ำให้ บอกว่าจะให้ลูกอาบ ลูกมีเวลาไหม? ”

“มีค่ะ” หลินชินเหยียนเดินไปเปิดน้ำร้อนทิ้งไว้ในอ่างเพื่อ เตรียมที่จะอาบน้ำให้เด็กทั้งสองคน

หลินลุยซีชี้ไปที่เจลอาบน้ำขวดสีชมพู”หม่ามีขา หนูจะอาบน้ำ

ให้ตัวหอมๆ”

เด็กน้อยผิวขาวนวลละเอียดยืนอยู่ในอ่างอาบน้ำพร้อมกับ ขยับตัวไปมา น้ำจึงสาดกระเซ็นไปทั่วทุกที่
หลินซินเหยียนชี้ไปที่เธอ “อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้ เด็กน้อยท่าปาก ท่าทางไม่พอใจ

ยังดีที่หลินซินเหยียนไม่ต้องกังวลเรื่องหลินเฉินจะมีก็แต่หลิน ลุยซีนี่แหละที่ทำให้เธอไม่สบายใจ แค่อาบน้ำให้เธอเสื้อผ้าของ หลินซินเหยียนก็เปียกปอนไปหมดแล้ว

หลินซินเหยียนหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวเธอไว้ แล้วอุ้มไปที่ เตียง จากนั้นก็หยิบชุดนอนสีชมพูออกมาใส่ให้เธอ

เธอกระโดดไปมาบนเตียง

หลินเฉินทนไม่ไหวแล้วจริงๆ น้องสาวของเขาโหวกเหวก โวยวายเสียงดัง เขาเลยพูดออกไปเสียงเข้มเงียบหน่อยน่า

ดูเหมือนคำพูดของเขาจะน่าเชื่อถือมากกว่าหลินซินเหยียนซะ

อีก หลินลุยปีนขึ้นไปบนตัวเขาพร้อมกับพูดเสียงอ่อน พี่จ๋

หลินซินเหยียนมองพวกเขาแล้วยิ้มออกมาพร้อมกับถอน หายใจ เด็กคนนี้เชื่อฟังคำพูดของหลินเฉินสินะ

“เสี่ยวซี ลูกดูน้อง ให้ทีนะ เดี๋ยวแม่ไปอาบน้ำก่อน ”

“หม่ามี้วางใจได้เลยครับ”หลินซีเฉินเอามือตบลงเบาๆที่อก เพื่อเป็นการยืนยัน “ผมจะดูน้องให้อย่างดีเลยครับ”

หลินซินเหยียนยื่นมือไปลูบหัวเขาเบาๆ จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้า แล้วไปอาบน้ำ

พออาบเสร็จก็กลับมาเล่านิทานกล่อมพวกเขาเข้านอน
รุ่งเช้ามาพอหลินซินเหยียนทานอาหารเช้าเสร็จกำลังเตรียม ตัวจะไปทำงาน จู่ๆหลินซีเฉินก็เดินเข้ามา หม่า ผมไปทํางาน ด้วยได้ไหมครับ?

“หม?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ