บทที่ 45 เธอหยุดความเจ็บให้ฉัน

ตั้งแต่ต้นจนจบ คิ้วของจงจึงห้าวไม่ขมวดแม้แต่นิด วางมือที่ บาดเจ็บไว้ด้านหลัง สีหน้าเย็นชา แต่ก็ดูเหมือนไม่ใจเย็นเหมือน ที่แสดงออก

จ้องเสิ่นซิ่วฉิงที่ตะโกนด่า ความเย็นชาที่มุมปากจากไม่มีก็มี ยิ่งอยู่ยิ่งชัด “ยังรออะไรอยู่?

เจ้าหน้าที่ได้รับคําสั่งก็รีบจับเงินซิ่วฉิง จะลากเธอไป

เธอเป็นบ้าไปหมดแล้ว กลิ้งไปมา กัดเจ้าหน้าที่

“จงจิ่งห้าว แกทําอนาจารลูกสาวฉัน ยังไม่รับผิดชอบ แกไม่ ตายดีแน่ มีเงินก็จะทำอะไรก็ได้เหรอ? มีเงินก็ไม่รับผิดชอบได้เห รอ? ไม่มีเงินไม่มีอำนาจแบบพวกเราก็ควรถูกพวกแกรังแกเห รอ?!”

เสิ่นซิ่วฉิงตะโกนอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ดูเหมือนสมอง ยังชัดเจน ทุกประโยคล้วนบอกว่าจงจิ้งห้าวรังแกกดขี่เธอ

เธอคือฝ่ายถูกกระทํา

ทุกคนฟังแล้วแปลก

จงจิ่งห้าวทำอนาจารลูกสาวเธอ?

นี่เป็นข่าวที่ใหญ่โตนะ

อย่าพูดถึงพนักงานในบริษัท แม้แต่เจ้าหน้าที่ที่จับเงินซิ่วฉิง ก็อยากฟัง

เงินซิ่วถึงก็ไม่เอาหน้าแล้ว นั่งลงบนพื้น ร้องไห้อิดออด “ชีวิต ฉันลำบาก เลี้ยงลูกสาว ถูกคนรังแก ยังไม่มีพื้นที่ให้พูด สมัยนี้ ยังมีกฎหมายกษัตริย์ไหม คนจนก็ควรถูกรังแกเหรอ? ควรตาย เหรอ—”

หน้าประตูมีคนเยอะขึ้นเรื่อยๆ

สายตามองไปบนตัวจงจิ่งห้าว จงจึงห้าวหน้ามืดทันที หลินซินเหยียนหันไปมองเส้นเลือดบน ใบหน้าของเขา ในใจรู้ว่าเขาโกรธแล้ว และโกรธมากด้วย

เขาเกลียดเงินซิ่วฉิง เธอต้องดีใจเป็นธรรมดา แต่ว่าตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ามีคนมาดูเรื่องวุ่นวายของเขา

คนที่มีหน้ามีตา เกิดข่าวลือซุบซิบขนาดนี้ เป็นกิจกรรมพูดคุย

ยามว่างของคนธรรมดาหลังอาหารเย็น

“เธอเป็นบ้า พวกนายยังไม่นำเธอออกไป อยู่ที่นี่เพื่อก่อความ วุ่นวายเหรอ?” จู่ๆ หลินซินเหยียนก็พูดเสียงเย็น

“แกนั่นแหละบ้า!” ดูเหมือนว่าประโยคนี้ของหลินซินเหยีย นทำให้เงินซิ่วถึงโกรธมาก ใช้โอกาสที่เจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยเผลอพุ่งเข้าหาเธอ ใบหน้าดุร้าย โกรธแค้น “ฉันจะฆ่า แก!”

หลินซินเหยียนตกใจถอยหลัง ได้ยินเพียงเสียงโกรธ “อยาก ตายรึ!”
เสิ่นซิ่วจิงถูกเตะออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้แย่กว่าครั้งที่แล้ว ทั้งตัว ล้มหน้าตั้งบนพื้น

ดวงตาเฉียบคมของจงจิ่งห้าวกวาดมองไปที่เจ้าหน้าที่ที่ไม่จับ ดีๆ “พวกนายทําอะไรกิน? ไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหงื่อตก เมื่อกี้พวกเขาประมาท แล้ว ทำให้เส้นซิ่วจึงมีโอกาสไปทำร้ายคน ครั้งนี้พวกเขาไม่กล้า ช้าอีก ทำไม่ดีอาจจะไม่มีงานแล้ว

“ส่งสถานีตำรวจ บอกว่าพยายามฆ่าด้วยมืด” จงจึงห้าวโกรธ แล้วจริงๆ ไม่เหลือพื้นที่ ความผิดของการทำร้ายคนด้วยมีดและ ฆ่าคนด้วยมีดนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

เจ้าหน้าที่จับเงินชั่วนิ่งที่เหมือนเป็นบ้า ลากขึ้นรถ ส่งสถานี ตำรวจ

เงินซิ่วฉิงตะโกนด่าเสียงดัง ถูกขังในรถ

“แยก”

จงจึงห้าวเสียงเย็น ทุกคนค่อยๆ แยกไป ผู้ชายที่เข้ามาคุยกับ หลินซินเหยียนค่อยๆ เดินมาข้างเธอเงียบๆ “คิดไม่ถึงว่าเธอกล้า ขนาดนี้ เมื่อกี้ไปบังประธานจงไว้

เมื่อกี้เขาก็เห็น มีความคิดที่จะสร้างความประทับใจที่ดีต่อ หน้าจงจึงห้าว และเวลานี้ หลินซินเหยียนพุ่งเข้าไป

“คราวนี้ต้องประทับใจแน่เลย อนาคตประธานจงต้องมองเธอ มากขึ้นแน่ๆ เพราะเธอไม่สนอันตราย พุ่งเข้าไปกันมืด” ผู้ชายพูดอย่างอิจฉา

ตอนนี้หลินซินเหยียนถึงจะรู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร คิดว่าเธอตั้งใจทําแบบนั้นต่อหน้าจงจึงห้าว แต่ว่าตัวเธอเองรู้ เธอไม่ใช่

ขณะที่คิดสายตาเธอก็เหลือบไปมองมือที่ได้รับบาดเจ็บของจง จึงห้าว ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง

เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึง เขาจะใช้มือรับมีด

ต้องเจ็บขนาดไหน!

“เธอชื่ออะไร?” จู่ๆ ผู้ชายก็ถาม

ความคิดของหลินซินเหยียนไม่ได้อยู่ที่คำพูดของผู้ชาย ตอบ โดยไม่คิด “หลินซินเหยียน

“กลางคืนว่างไหม? ไปกินข้าวด้วยกัน เลิกงานแล้วฉันรอเธอได้”

ฮะ?

หลินซินเหยียนหันไปมองผู้ชาย เขากำลังชวนเธอเดทเหรอ? เข้าใจผิดหรือเปล่า พวกเขาเจอกันครั้งแรก หลินซินเหยียนตกตะลึง

“ฉัน—”
“เธอ ตามฉันมา!” สีหน้าของจงจึงห้าวดูไม่ดีสุดๆ ยังอยู่ต่อ หน้าต่อตาเขา ก็อ่อยผู้ชายแล้วเหรอ?

เธอรู้จักคำว่าอายไหม?

หลินซินเหยียนรีบตามไป

ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังยังไม่ตายใจ “คุณหลิน ตอนเย็นเลิกงาน แล้มฉันรอเธอที่หน้าบริษัท กินมื้อเย็นด้วยกัน

ฝีเท้าของจงจิ่งห้าวชะงัก หันกลับมามองหลินซินเหยียน

เธอกําลังจะตอบ ก็สบตากับดวงตาที่กำลังเดือด ดูเหมือนว่า เพียงแค่หลินซินเหยียนตกลง เขาจะฆ่าเธอตายได้

หลินซินเหยียนสะดุ้ง ถามอย่าง “นายโกรธเหรอ?”

เขาไม่พูด เพียงแค่จ้องเธอ

ถมึงทึง

หลินซินเหยียนกลืนน้ำลาย หันไปมองผู้ชาย “ขอโทษนะ ฉันมี นัดแล้ว”

เธอหันมาอีกครั้ง สีหน้าของจงจึงห้าวดีขึ้นเล็กน้อย คำตอบ ของหลินซินเหยียนทำให้เขาพอใจ

เธอคิดสักพัก แล้วเปิดปากถาม “มือนายอาการหนักหรือเปล่า ไปโรงพยาบาลไหม?”

จับมืดด้วยมือเปล่า หลินซินเหยียนรู้สึกว่าน่าจะบาดเจ็บหนัก
จงจิ่งห้าวไม่ตอบ แต่เดินเข้าลิฟต์ หลินซินเหยียนตามเข้ามา

เธอเป็นคนกตนเอง ยืนข้าง ๆ มองตัวเองบนผิวเหล็กของ

ลิฟต์ที่เงาสะท้อนออกมา เงียบสักพัก ตอนที่คุณไปมาทํางาน ให้หล่อนทําแผลให้นายหน่อย ไม่มีเกิดจากสาเหตุอะไร เขาก็บาดเจ็บเพราะเธอ ก็ต้องใส่ใจ

เล็กน้อย

จงจิ่งห้าวมองเธอจากผนัง เดาอารมณ์ไม่ออก ตอบนิ่งๆ “หล่อนไปทํางานนอกพื้นที่ที่ประเทศAแล้ว”

หลินซินเหยียนเงยหน้าอย่างแรง มองไปที่เขา เมื่อคืนยัง ออกงานกับเขาไม่ใช่เหรอ?

ทำไมกะทันหันแบบนี้

จงจิ่งห้าวสีหน้าจริงจัง “เรื่องงาน”

เขาไม่มีทางบอก เขาตั้งใจส่งไป๋จวู่เวยไป เขาไม่ใช่คนโง่ อารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ของเขาที่มีต่อหลินซิน เหยียน อาจจะเพราะชอบเธอนิดหน่อย?

เขาไม่เคยรักใครชอบใคร ไม่เข้าใจความรู้สึก อย่างไรก็ตาม หลินซินเหยียน มีเสน่ห์สําหรับเขา

หลินซินเหยียนอ่อหนึ่งคำ แล้วไม่พูดต่อ เสียงติ้ง ลิฟต์ถึงชั้นที่กด ประตูค่อยๆ เปิดออก
จงจิ่งห้าวก้าวขาเดินออกมา หลินซินเหยียนตามหลัง เห็นแผล บนมือเขา เต็มไปด้วยเลือก ส่วนแผล มองไม่ค่อยเห็น

เห็นจงจิ่งห้าวจะเดินเข้าห้องทํางาน หลินซินเหยียนเพิ่มฝีเท้า ให้เร็วขึ้น ตามเขาให้ทัน “ฉันทำแผลให้นาย เอาไหม? ”

จงจิ่งห้าวไม่ตอบ แต่ยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานไม่ขยับ

หลินซินเหยียนเหมือนเข้าใจภาษากายของเขา รีบผลักประตู ห้องทำงาน นึกถึงยาในกรณีฉุกเฉินที่อยู่ในตู้ จึงพูด “ฉันไปเอา กล่องปฐมพยาบาล”

จงจิ่งห้าวหันไปมองแผ่นหลังที่รีบของเธอ มุมปากเผยยิ้ม บางๆ

หลินซินเหยียนถือกล่องปฐมพยาบาลกลับมา จงจึงห้าวนั่งอยู่ บนโซฟา มือที่บาดเจ็บวางไว้บนตัก เลือดที่มือจับเป็นก้อน เธอ ถือกล่องปฐมพยาบาลเดินมา เปิดกล่องปฐมพยาบาลแล้ววางไว้ บนโต๊ะ หยิบยาฆ่าเชื้อ ผ้าก๊อซ เธอก้มหน้าลง “ยาของที่นี่มีจำกัด ถ้าอาการหนักก็ต้องไปโรงพยาบาล

ขณะที่พูดเธอเตรียมเสร็จแล้ว ความคิดอยู่บนมือของเขา ไม่ คิดมากกว่านั้น จับมือของเขา เธอเห็นแผลบนฝ่ามืออย่างชัดเจน

เอียงฝ่ามือ ถ้าไม่ใช่เพราะเขากำหมัด กดแผล ไม่รู้ว่าเลือดจะ ไหลมากขนาดไหน

มือของหลินซินเหยียนสั่นเล็กน้อย พูดเสียงต่ำ “อาจจะเจ็บนิด หน่อย นายอดทนนะ”
เธอเอาสําลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดเลือดบนมือเขา แม้จะไม่เคยทำ แต่ก็ไม่ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก แน่มาก ตั้งใจ ระมัดระวัง

จงจึงห้าวเงยหน้า จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ใกล้มือคนนี้ เธอก้ม หน้า ขนตางอน กะพริบๆ เหมือนขนนก ความนุ่มนวลเข้ามาใน

หัวใจ

“ฉันทํานายเจ็บเหรอ?” หลินซินเหยียนเงยหน้า สบตากับเขา

ใกล้มาก แม้แต่ลมหายใจของกันและกันก็พัวพันกันจนแยกไม่ ออก การหายใจของจงจึงห้าวค่อนข้างหนัก เป่าลงบนผมที่อยู่ที่ ไหปลาร้าเป็นบางเวลา

“เธอหยุดความเจ็บให้ฉัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ