บทที่18 โชว์ความรักตรงนี้

ในใจก็เริ่มมีไฟลุกโชน ไฟนี้มันเกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาด แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“พวกเธอมาโชว์ความรักอะไรกันที่นี่?!” เสียงของเขาเยือกเย็น

เสียงนี้

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน แต่ว่าหลินซินเหยียนแค่ฟัง ดูก็รู้แล้วว่าเสียงนี้เป็นของใคร ร่างกายก็แข็งทื่อขึ้นทันที เธอหัน หน้าไป แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

เขายืนอยู่ไม่ไกล สีหน้าดูน่ากลัว “สิ่งที่ฉันพูดไปครั้งที่แล้ว เธอ หูทวนลม ยังไงกัน? ”

หลินซินเหยียนถอนตัวออกจากอ้อมแขนของเหอยเจ๋อทันที เมื่อกี้เพราะว่าเป็นกังวลกับจวงจื่อจีน ก็เลยไม่ทันสังเกตเรื่องการ สัมผัสกับเหอยเจ๋อ

“ฉัน—”

หลินซินเหยียนกำลังอยากจะอธิบาย แต่ว่าก็ถูกเหอรุ่ยเจ๋อจับ ข้อมือเอาไว้ เขามองจงจิ่งห้าว “พวกคุณแค่แต่งงานกันเดือนหนึ่ง เท่า แล้วก็เป็นการแลกเปลี่ยนที่ต่างคนต่างได้สิ่งที่ตัวเอง ต้องการ คุณมีเหตุผลอะไรที่ต้องเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ ด้วย? ”
พอรู้เรื่องราวของหลินซินเหยียนทั้งหมด เหอยเจ๋อก็ปวดใจ และสงสารเธอ ดังนั้นตอนนี้ก็เลยอยากจะทะนุถนอมเธอ ดูแลเธอ

สายตาของจงจิ่งห้าวจ้องไปที่ข้อมือของหลินซินเหยียนที่เหอรุ่ ยเจอจับเอาไว้ เพียงชั่วครู่ ก็มีเสียงหัวเราะเยาะที่เต็มไปด้วยการ เหน็บแนมดังขึ้น “นายปล่อยให้ผู้หญิงที่ตั้งท้องลูกของตัวเอง แต่งงานกับคนอื่น ตอนนี้จะมาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของยัง งั้นเหรอ?

รอยยิ้มที่เย้ยหยันที่อยู่ที่ริมฝีปากของเขา ก็หุบไปในทันที ดวงตาคมดุจดาบคม พังทลายเกราะป้องกันของเทอริยเจ๋อจน สิ้น “นายถือเป็นผู้ชายประสาอะไร? ”

หัวใจของหลินซินเหยียนสูบฉีดอย่างรุนแรง รู้สึกอับอายและ ทำอะไรไม่ถูก

นี่เขานึกว่าลูกในท้องของเธอคือลูกของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอมีความ รู้สึกขอบคุณ และเคารพต่อเหอยเจ๋อมาโดยตลอด จะกล้าเอา ความสกปรกของตัวเองไปแปดเปื้อนเขาได้ยังไงกัน?

เธอสะบัดมือที่เหอรุ่ยเจอจับไว้ออก แล้วก็มองไปที่จงจึงห้าว “ถ้าคุณอยากจะว่าฉัน ก็ว่าฉัน ขอร้องอย่าเอาคนอื่นเข้ามา เกี่ยวข้องด้วย”

การปกป้องของหลินซินเหยียน อยู่นอกเหนือความคาดหมาย ของจงจิ่งห้าว!

รักกันจริงๆ !
แต่ว่าในสายตาของเขานั้น มีทั้งความรู้สึกตลกและโมโห ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของเขา แต่เธอแสดงความรักต่อผู้ชาย คนอื่นต่อหน้าเขา!

ความโกรธที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้นในอกของเขา

แต่ว่าสิ่งที่เหอรุ่ยเจ๋อพูดนั้นก็ถูกต้อง การแต่งงานของพวกเขา เป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนเท่านั้น เขาไม่มีคุณสมบัติอะไรไป ตำหนิ เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากเห็นพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน เท่านั้นเอง

“ที่ดินที่อ่าวรีพัลส์เบย์ ถ้าเกิดว่าเธอยังต้องการ ก็มาหาฉัน พูดจบเขาก็หันหลัง แล้วก็เดินออกไป

หลินซินเหยียนเหม่อลอยไปหลายวินาที ไม่คิดเลยว่าที่เธอทิ้ง โอกาสนี้ไปแล้ว เขากลับมาให้เธออีกครั้ง

เรื่องนี้สำหรับเธอแล้ว เป็นสิ่งล่อใจที่ใหญ่มากๆ

ถ้าเกิดว่าได้สิทธิในการซื้อขายที่ดินผืนนั้น เธอก็มีแต้มต่อเพื่อ จะเจรจาต่อรองกับหลินกั๋วอัน

ไม่ใช่ถูกหลินกั๋วอันกดขี่อยู่แต่เพียงฝ่ายเดียว

“เหยียนเหยียน” เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกเป็นกังวล ดูเหมือนว่าคำพูด ของจงจิ่งห้าวจะทำให้เธอเอาไปใส่ใจ

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ฉันไม่ได้เป็นไร

หลังจากผ่านไป 20นาที จวงจื่อจีนก็ถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด จวงจื่อจีนเป็นลมไปเพราะความโกรธ

ตอนนี้เธอเหลือลูกสาวเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น พอได้ยินคน

อื่นดูถูกลูกสาวของตัวเองแบบนั้น จวงจื่อจีนก็รู้สึกรับไม่ไหว บวก กับสิ่งที่อยู่หน้าประตูนั้น ทำให้เธอรับไม่ได้ “ผู้ป่วยได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจ ไม่สามารถรับ การกระตุ้นได้ พยายามอย่าปล่อยให้เธอมีอารมณ์แปรปรวน

หลังจากส่งเธอเข้าไปในห้องผู้ป่วยแล้ว หมอก็อธิบาย

หลินซินเหยียนพยักหน้า ขอบคุณค่ะคุณหมอ

หลินซินเหยียนรู้ว่าการตายของน้องชายนั้นกระทบเธออย่าง มาก ถ้าเกิดว่ายังไม่มีเธออยู่ เกรงว่าตอนนั้นแม่อาจจะตามน้อง ชายไปแล้วก็ได้

เธอนึกว่าให้แม่อยู่ไกลสถานที่ที่ทำให้ปวดใจแบบนั้นแล้วจะดี

แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะได้รับการกระตุ้นจากเรื่องของตัว

เอง

เพียงแค่ คนที่รู้ว่าเธอตั้งท้องนั้นมีไม่เยอะ แล้วใครเป็นคนทำ

กัน?

แล้วอีกอย่างทําไมถึงต้องทำแบบนั้น?

เป้าหมายคืออะไร?

เหอรุ่ยเจ๋ออ่านความคิดของเธอออก ก็เดินเข้ามา “ที่นั่นอยู่ไม่ได้แล้ว ฉันจะหาที่อยู่ให้เธอใหม่แล้วกัน”

หลินซินเหยียนพยักหน้า สถานที่นั้นมันอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว จริงๆ เพื่อที่จะไม่ให้แม่ของเธออารมณ์แปรปรวน

“ฉันอยากจะรู้ให้ได้ ว่าพวกนั้นใครเป็นคนทำ” หลินซินเหยีย นรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่ว่ามีคนจงใจทำ

“ให้ฉันจัดการเถอะ” เหอรุ่ยเจ๋อยิ้ม “ฉันเป็นพี่ชายของเธอ แน่นอนว่าก็เป็นญาติของเธอคนหนึ่ง”

หลินซินเหยียนมองเหอรุ่ยเจ๋อ จู่ๆ ก็รู้สึกแสบจมูก เขาดีกับเธอ

เกินไป เธอไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไง

เธอค่อยๆ ก้มหน้าลงไม่ได้พูดอะไร เธอตัดสินใจอยู่ในใจว่า เมื่อไหร่ที่เธอมีความสามารถ ต้องตอบแทนเขาให้ได้

ตอนนี้เธอต้องการใครสักคนที่ช่วยให้เธอรู้เรื่องนี้จริงๆ

ไม่ยังงั้นเธอจะไม่สบายใจ ต่อให้ย้ายออกไปอยู่ที่อยู่ใหม่ ใคร จะไปรู้ว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้อีกรึเปล่า จะจงใจกระตุ้นจวงจื่อ จิ่นหรือไม่?

พอนึกถึงประโยคที่จงจึงห้าวพูดก่อนที่จะไปนั้น จงจึงห้าว กลุ้มใจ

เหอยเจ๋อนึกว่าเธอเหนื่อย ก็เลยพูดว่า “เธอกลับไปพักผ่อน ก่อนเถอะ ตรงนี้เดี๋ยวฉันดูให้เอง”

“แต่—”
“ฉันทํางานอยู่ที่โรงพยาบาลนี้อยู่แล้ว มีห้องทำงานและห้อง พักผ่อนของตัวเอง แล้วก็สามารถดูแลแม่ของเธอได้ด้วย”

หลินซินเหยียนมองดูจวงจื่อจีนที่ยังไม่ได้สติ ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดว่า “งั้นถ้าเกิดว่ามีอะไรก็โทรหาฉันนะ” หลินซินเหยียนทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เหอรุ่ยเจ๋อแล้วก็ออก

จากโรงพยาบาลมา

พอกลับมาถึงคฤหาสน์ ในบ้านก็มีแค่ป้าหยู เธอก็ขมวดคิ้ว “เขาไม่อยู่เหรอคะ? ”

สายตาของป้าหมองไปที่ห้องทำงาน อยู่ด้านในค่ะ”

หลินซินเหยียนเปลี่ยนรองเท้าแล้วก็เดินเข้าไป แล้วก็เดิน เข้าไปในห้องทำงาน ยืนอยู่หน้าประตู เธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้ว ก็ยกมือขึ้นเคาะประตู

เธอเคาะอยู่หลายครั้งก็ไม่มีเสียงตอบรับ คิ้วของเธอก็ขมวด เข้าหากันอย่างอดไม่ได้ บิดที่จับแล้วก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป

ก็เห็นว่า จงจึงห้าวเอนหลังพิงเก้าอี้ หลับตา ไม่รู้ว่าแค่จีบหรือ

ว่าหลับจริงๆ หลินซินเหยียนค่อยๆ เดินเข้าไป ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ แล้วก็

เอ่ยเรียกด้วยเสียงเบา “คุณจง?

จงจึงห้าวค่อยๆ ลืมตาขึ้น จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง คนอื่นจะเรียกเขาว่า ประธานจง คุณชายจง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคน

เรียกเขาว่าคุณ
หลินซินเหยียนเอามือกุมไว้ด้วยกัน เหงื่อออกไปที่ฝ่ามือจน เปียก “ที่คุณพูด จะให้ที่ดินที่อ่าวพัลส์เบย์กับฉันเหรอคะ? ”

จงจิ่งห้าวหรี่ตา มุมปากคลี่ยิ้มอย่างมีแผนการ “ฉันเป็นนัก ธุรกิจ ไม่ทำธุรกิจที่ขาดทุนหรอกนะ”

อารมณ์ของหลินซินเหยียนนั้นจมดิ่งลงทันที

ใช่ เธอคิดเพ้อเจ้อไปเอง

ผู้ชายคนนี้จะช่วยเธอโดยไม่มีเงื่อนไขได้อย่างไร?

เธอไม่มีอะไรเลย แล้วเธอจะเอาอะไรไปแลกเปลี่ยนกับที่ดินกัน ล่ะ?

“ฉันคิดว่าที่กินผืนนี้น่าจะมีประโยชน์สำหรับเธอมาก”จงจิ่ง ห้าวสังเกตเห็นว่าเธอผงะไป

หลินกั๋วอันส่งเธอกับแม่ไปอยู่ที่ประเทศนั้น มีความเป็นอยู่ที่ไม่ ดี น้องชายก็มาตายอีก เธอคงต้องเกลียดหลินกั๋วอันอย่าง แน่นอน

ก่อนหน้านี้คิดว่าที่หลินซินเหยียนต้องการที่ดินผืนนั้นเพราะว่า จะมอบให้หลินกั๋วอัน แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่

“แต่ว่าฉันไม่มีอะไรที่จะแลกกับคุณได้” ความจริงแล้ว หลินซิน เหยียนอยากจะได้ที่ดินผืนนั้นจริงๆ

จงจิ่งห้าวเปิดตาขึ้น ที่เป็นผู้ใหญ่ “เธอมี” มุมตาของเขามีรสชาติของความเป็นชาย
“อะไรเหรอ? ”

“เธอไง”

หลินซินเหยียนนิ่งไปหลายวินาทีถึงจะตอบสนอง “ฉันเหรอ? ” จงจิ่งห้าวยืนขึ้น แล้วก็เดินเข้ามา เขาขยับเข้ามาใกล้ หลินซิน เหยียนก็ถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ จงจิ่งห้าวจับไหล่ของเธอ ไว้ “เธอจะถอยทำไม ฉันไม่ได้กินคนซะหน่อย”

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้กลัวเขา แค่รู้สึกว่าเขา ไม่ได้สงบเงียบเหมือนกับที่แสดงออกอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นมุมปากของเขาก็มีรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ทำไม หรือว่าไปทำเรื่องอะไรผิดมา ไม่กล้าเผชิญหน้ากับฉัน ขาดความมั่นใจเหรอ? ”

เธอทําเรื่องอะไรผิดกัน?

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมา “ฉันมีเรื่องอะไรต้องขาดความ มั่นใจงั้นหรอ? ”

เธอเชิดหน้าขึ้น ความร้อนจากลมหายใจของเธอกระทบกับ ปลายจมูกของจงจิ่งห้าว ลมหายใจนี้ มันเป็นความรู้สึกคุ้น

การแสดงออกของเขาหยุดไปชั่วขณะ วินาทีต่อมาก็บีบแก้ม ของเธอ ลมหายใจที่อันตรายก็ลอยออกมา “เธอเป็นผู้หญิงที่ แต่งงานแล้ว มาพลอดรักกับผู้ชายคนอื่น มันไม่งาม!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ