บทที่17 อุ้มท้องเด็กไม่มีพ่อ

จงจึงห้าวพยักหน้าเล็กน้อย เส้นกรามที่สมบูรณ์แบบกระชับขึ้นเล็กน้อย ในขณะนี้ แล้วพูดออกมานิ่งๆ “พูดมา

“เมื่อแปดปีก่อนหลินกั๋วอันหย่ากับจวงจื่อจีน แล้วก็ส่งพวกเธอสองคน แม่ลูกไปใช้ชีวิตที่ประเทศA แปดปีมานี้ไม่เคยได้กลับมาเลย จนมาถึงก่อน หน้านี้ไม่นาน ถึงได้ถูกหลินกั๋วอันรับกลับมา” จงจึงห้าวขมวดคิ้ว นี่ก็คือเหตุผลที่เธอรู้ภาษาประเทศ ก็เพราะว่าเธอ

เคยใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นยังงั้นเหรอ?

“แค่นี้เหรอ? ” เห็นได้ชัดว่าแค่นี้ ไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้

เสียงของกวนจิ้งดูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดต่อ “หลังจากที่จวงจื่อจีนถูก ส่งไปประเทศAนั้น ก็คลอดลูกชายคนหนึ่งที่ต้องทุกข์ทรมานจากโรคออทิ สติก ชีวิตค่อนข้างอัตคัดขัดสน แล้วอีกอย่างลูกชายคนนี้ ก็เสียชีวิตเพราะ อุบัติเหตุทางรถยนต์ก่อนที่พวกเขาจะกลับมา

จงจึงห้าวขมวดคิ้ว สีหน้าดูลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ความเศร้าในดวงตาครั้งที่ แล้วของเธอ ก็เพราะว่าน้องชายของเธอยังงั้นเหรอ?

แล้วเด็กในท้องของเธอ “ไม่มีแล้วเหรอ? ไม่มีผู้ชายอยู่ข้างกายเธอเลย เหรอ? ”

“ไม่มีนะครับ มีแค่จิตแพทย์คนหนึ่งที่ค่อนข้างจะใกล้ชิดกับเธอ หน่อย” กวนจิ้งมองดูข้อมูลที่ได้รับจากคนที่ส่งไปสืบอย่างละเอียด แล้วก็ ไม่มีแล้วครับ ตอนเรียนก็ไม่เคยมีแฟน แล้วก็ไม่มีผู้ชายคนไหนใกล้ชิดกับ เธอเลย

ก็หมายความว่า มีความเป็นไปได้ที่เด็กในท้องของเธอจะเป็นลูกของ จิตแพทย์คนนั้น
ที่เธอถูกรับกลับมา ก็เพราะว่ามีสัญญาการแต่งงานกับเขา ให้เธอกลับ มาแต่งงานยังงั้นเหรอ?

ที่เธอรักเงินขนาดนั้น เพราะว่าชีวิตในประเทศ ค่อนข้างลำบาก ดังนั้น เธอถึงแปลงานให้เขาแล้วขอค่าจ้าง แล้วก็ทํางานในร้านอาหารเพราะ ต้องการเงิน

พอคิดได้แบบนี้แล้ว จงจึงห้าวก็เข้าใจถึงพฤติกรรมที่แปลกๆ ของหลิน

นเหยียนได้แล้ว

และในขณะเดียวกันก็เข้าใจในสิ่งที่เหอรุ่ยเจ๋อพูด

อารมณ์ของเขาซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย หันกลับไปมองครั้งหนึ่ง ก้าวลง บันได แล้วก็ขึ้นรถออกจากโรงพยาบาลไป

ในโรงพยาบาล

หลินซินเหยียนยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกหิวแล้ว

“แม่ หนูอยากกินข้าวเหนียวคลุกโป๊ยเซียน” จู่ๆ หลินซินเหยียนก็อยาก กินของหวาน

จวงจื่อจีนคือคนที่เคยอาบน้ำร้อนมาก่อน เข้าใจเรื่องการกินของผู้หญิง ที่กำลังตั้งครรภ์ ว่าจะชอบรสชาติอาหารบางอย่าง

ดังคำโบราณกล่าวว่า ถ้าเกิดว่าตอนท้องผู้หญิงชอบกินเปรี้ยวจะเป็น ลูกชาย ถ้าชอบกินเผ็ดจะเป็นลูกสาว ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอท้องลูกชายหรือ ลูกสาว

“เดี๋ยวแม่กลับไปทำให้กิน” จวงจื่อจีนลุกขึ้น แต่ก็กลัวว่าจะไม่มีคนดูแล เธอตอนอยู่ที่โรงพยาบาล

ราวกับว่าหลินซินเหยียนมองออกว่าแม่ของเธอกำลังกังวล แล้วยิ้ม “หนู ไม่เป็นไร หมอบอกว่าให้พักผ่อนเยอะๆ ก็โอเคแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากังวลว่าลูกในท้องจะเป็นภัย เธอจะไม่อยู่โรงพยาบาล เลย จวงจื่อ นพยักหน้า กำชับให้เธอพักผ่อนให้สบาย แล้วก็เดินออกจาก

ห้องผู้ป่วยไป

เมื่อจวงจื่อจีนลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในคอนโดนั้น จู่ๆ ก็ถูกผู้หญิง สองสามคนขวางทาง

ต่างเป็นคนที่อยู่ในคอนโดนี้ทั้งหมด

ถึงแม้ว่าจะพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน แต่ว่าก็ไม่ได้มีความขัดแย้งอะไร จวง จื่อจีนขมวดคิ้ว “พวกเธอทำอะไรน่ะ? ”

“ลูกสาวเธอท้องก่อนแต่งยังงั้นเหรอ? ลูกไม่มีพ่อสินะ? ” คนแรกที่พูด คือหญิงวัยกลางคนที่อวบอ้วน

เพื่อนข้างบ้านจวงจื่อจีน

“ปกติดูท่าทางพวกเธอ ก็ไม่คิดว่าลูกสาวเธอจะเป็นขยะแบบนี้ ครั้งที่ แล้วเธอบอกว่า ลูกสาวเธอพึ่งจะอายุ18ไม่ใช่เหรอ? ” ผู้หญิงอวบอ้วนคน ” นั้นเอามือเท้าเอว ท่าทางก้าวร้าว

สีหน้าของจวงจื่อจีนเต็มไปด้วยความโกรธ เสียงเธอสั่น “พะ-พวกเธอ

ไปฟังใครพูดจาไร้สาระมากัน? ”

“หรือว่าพวกเราพูดผิดไป ลูกสาวเธอไม่ได้ท้องยังงั้นเหรอ? ”

จวงจื่อจีนมือสั่น ใช่ ลูกสาวของเธอท้อง

“หน้าไม่อายจริงๆ !

“ใช่ อายุยังน้อยก็ไปคบผู้ชาย ท่าทางดูเหมือนสาวน้อยบริสุทธิ์ แต่ ความจริงแรด!”
“ใช่ ใช่ ท่าทาง ใสซื่อบริสุทธิ์ มันเป็นแค่การเสแสร้งให้คนอื่นเห็น เท่านั้นแหละ เบื้องหลังก็สกปรกโสมม

“พวกเธอหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ ใครให้พวกเธอพูด? ” จวงจื่อจีนโมโห ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนนั้นบิดเบี้ยวไปหมด

“กล้าทํา ก็อย่ากลัวคนอื่นเอาไปพูด

จวงจื่อจีนกำหน้าอกที่ขึ้นลงอย่างรวดเร็ว แล้วก็ชี้แจงข้อเท็จจริงแทน ลูกสาวของตัวเอง “ลูกสาวฉันไม่ใช่คนแบบที่พวกเธอพูด!

เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะแหลกสลาย ลูกสาวของเธอไม่ใช่คน

แบบนั้น

ทําไมต้องใส่ร้ายเธอขนาดนั้นด้วย?

“ไม่ใช่งั้นเหรอ? แล้วทำไมในท้องของเด็กอายุ18ปีถึงได้มีลูกที่ไม่มีพ่อ อยู่ในนั้นล่ะ? ”

จวงจื่อจีนไม่รู้จะพูดอะไร ความจริงที่หลินซินเหยียนตั้งครรภ์นั้นเป็นเรื่อง

จริง

เธอรู้ดี ว่าการที่ท้องก่อนแต่งนั้น ต้องถูกคนหน้าต่อว่า แต่ไม่คิดเลยว่า พวกเธอจะวิพากษ์วิจารณ์และเย้ยหยันได้รุนแรงขนาดนี้

“ถอยไป!” จวงจื่อจีนผลักพวกเธอออก แล้วก็เดินเข้าไปในคอนโดอย่าง รวดเร็ว

ถึงแม้ว่าในใจจะรำคาญกับคำพูดของพวกเธอ แต่ว่าพอคิดว่าลูกสาวยัง อยู่ที่โรงพยาบาล ก็กดความไม่สบายใจของตัวเองเอาไว้ แล้วก็ทำกับข้าว ไปให้ลูกสาว

เธอนึกว่าตัวเองปกปิดได้ดีมากแล้ว แต่ว่าตอนที่เอาข้าวไปให้ลูกสาวที่ โรงพยาบาลนั้น เธอก็มองออกในทันที
“แม่ สีหน้าแม่

“แม่ไม่เป็นไร” จวงจื่อจีนไม่อยากให้ลูกสาวของเธอรับรู้สิ่งที่เธอได้ยิน

ในวันนี้

หลินซินเหยียนจ้อง ใบหน้าที่จวงจื่อจีนพยายามซ่อนเอาไว้ เธอโกหกไม่

ได้ ถ้าเกิดว่าโกหกเมื่อไหร่จะไม่กล้ามองตาคนอื่น

เห็นได้ชัดว่า เธอกำลังโกหกอยู่

หลินซินเหยียนไม่ได้เปิดโปง ก็รับข้าวเหนียวคลุกโป๊ยเซียนที่เธอเอามา

ให้ไป

ทั้งๆ ที่มันหวานขนาดนั้น แต่ว่าเธอไม่รู้สึกถึงมันเลย รู้สึกถึงความขม เท่านั้น

เธอก้มหน้าลง “แม่ พรุ่งนี้หนูก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว หนูจะกลับ

บ้านไปอยู่กับแม่สักสองสามวันนะ

เธอนึกว่าที่จวงจื่อจีนหน้าซีด เพราะว่าคิดถึงน้องชาย

นี่คือความทุกข์ของแม่ของเธอ

จวงจื่อจิ่นตกใจ แล้วก็ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้”

ถ้าเกิดว่าให้เธอได้ยินคำพูดพวกนั้น เธอจะเจ็บปวดหัวใจแค่ไหนกัน?

หลินชินเหยียนขมวดคิ้ว”แม่”

“ฟังแม่” จวงจื่อจั่นแกล้งทำเป็นจริงจัง ไม่ว่าจะเป็นการทำธุรกิจ หรือว่า อะไร แต่ว่าตอนนี้ลูกแต่งงานเข้าตระกูลจงไปแล้ว ลูกก็ควรจะอยู่ที่นั่น

ปฏิกิริยาของจวงจื่อจีนนั้นผิดปกติเกินไป ถึงแม้ว่าหลินซินเหยียนไม่

อยากจะคิดมากก็ไม่ได้แล้ว

เธอไม่ได้พูดอะไร ปากของเธอไม่รับรู้รสชาติแล้ว ก็แค่กลืนอาหารเข้าท้องไปเพื่อลูกในท้องเท่านั้น

ตอนกลางคืนก็พลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ

ต่อมาตอนที่ฟ้าใกล้จะสว่าง เธอก็ค่อยๆ หลับไป แต่ว่าผ่านไปแป๊บเดียว เท่านั้น ก็ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ตอนเช้า เหอยเจอมาที่นี่ จวงจื่อจีนก็กลับไปทําอาหารให้หลินซินเห

ขียน

พอจวงจื่อนออกจากห้องผู้ป่วยไป หลินซินเหยียนก็ลุกขึ้นจากเตียง เห อยเจ๋อก็เข้ามาพยุงเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองเหอยเจ๋อ “ฉันรู้สึกว่าแม่มีเรื่องปิดบังฉันอยู่

“เรื่องอะไรเหรอ?

“เหอยเจอถาม

“ฉันไม่รู้ เพราะฉะนั้นฉันก็เลยอยากรู้ให้เคลียร์”เธอลังเลครู่หนึ่ง “ฉัน อยากให้นายช่วยอะไรหน่อย

ว่ามาเลย”

“ฉันอยากตามแม่ไป

อยากรู้ว่าสรุปแล้วมันเป็นเพราะอะไรกันแน่แม่ถึงไม่อยากให้เธอกลับไป ที่คอนโด

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้จวงจื่อจีนพูดว่าอยากให้เธออยู่ที่บ้าน จะได้ดูแลเธอได้

สะดวก

แต่ว่าปฏิกิริยาของเธอเมื่อวานนี้ มันรุนแรงมาก

เห็นได้ชัดว่าไม่ปกติ

ตอนนี้เธอมีแม่เป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวแล้ว เธอปล่อยให้แม่ ของเธอต้องทนทุกข์กับสิ่งที่เธอไม่รู้ไม่ได้
พอเหอยเจ๋อแน่ใจว่าเธอสามารถไปได้ ถึงได้ตกลง

ระหว่างทางนั้นเงียบสงบมาก จวงจื่อจีนมาถึงคอนโดก็ลงจากรถแล้ว เข้าไปในห้อง

หลินซินเหยียนตามท้ายมา

พอออกมาจากลิฟต์ หลินซินเหยียนก็เห็นว่าห้องที่พวกเธออยู่ ประตู กําแพง ต่างเขียนว่าหน้าไม่อาย ท้องก่อนแต่ง คําหยาบคายทุกชนิด แถม ยังถูกสาดสีอีกด้วย

จวงจื่อจีนยืนอยู่หน้าประตูและตัวสั่นด้วยความโกรธ ร่างกายของเธอเช

และล้มลง

“แม่—

เหอรุ่ยเจ๋อก้าวเข้าไป แล้วก็จับจวงจื่อจีนที่ล้มลงไปไว้ “ไปส่งเธอที่โรง พยาบาลก่อน”

เห็นได้ชัดว่าเธอถูกกระตุ้นด้วยสิ่งที่อยู่บนผนัง

หลินซินเหยียนสะอื้นแล้วพูดว่าโอเค

แม่ของเธอนั้นตั้งแต่ที่น้องชายเสียชีวิตไป บวกกับผลข้างเคียงของ อุบัติเหตุทางรถยนต์ สุขภาพก็ไม่ค่อยดี

พอเห็นอะไรพวกนี้ก็ต้องโมโหอย่างแน่นอน

จู่ๆ ก็เป็นลมไป หลินซินเหยียนเป็นกังวลอย่างมาก

จวงจื่อจีนถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉิน

หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าประตู เหมือนกับสูญเสียจิตวิญญาณไป เหอย เจ๋อเดินเข้ามากอดไหลเธอเพื่อปลอบใจ ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก

จงจึงห้าวกลับมาที่บ้านก็พบว่าหลินซินเหยียนยังไม่ได้กลับมา พอคิดว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล ก็ขับรถไปทันที

อาจจะเป็นเพราะว่ารู้ว่าอดีตของหลินซินเหยียนค่อนข้างโชคร้าย หรือ บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอเป็นภรรยาของตัวเอง ก็เลยรู้สึกเห็นอกเห็นใจ เธอเล็กน้อย

มาถึงโรงพยาบาลแต่ก็ไม่เจอเธอ แต่ว่าตอนที่เดินออกมาที่ทางเดิน เตรียมตัวจะกลับนั้น ก็เห็นภาพที่เธอกำลังกอดอยู่กับเหอยเจ๋อ

ในใจก็เริ่มมีไฟลุกโชน …

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ