บทที่7 ทำแท้งโดยไม่เจ็บ

“นี่มันอะไรกัน? !” จวงจื่อจีนเค้นถาม เหมือนเสี้ยววินาทีนั้นก็คิดอะไรได้ หรือเงินพวกนั้นไม่ใช่เงินที่ผู้กระทำความผิดชดเชยให้

เธอเกิดอุบัติเหตุได้รับบาดเจ็บ และค่าจัดงานศพของลูกชาย ใช้เงินไป ไม่น้อย ก่อนกลับประเทศเธอยังได้ให้เงินตัวเองนิดหน่อย บอกว่าเป็นเงินที่ ใช้เหลือจากค่าเสียหายที่ผู้กระทำความผิดชดเชยให้

หลินซินเหยียนไม่รู้ควรจะเปิดปากพูดยังไง มันยากที่จะพูดออกมาเป็น

ไป

ความเงียบของเธอก็คือยอมรับโดยปริยาย เด็กผู้หญิงตัวคนเดียวจะ หาเงินพวกนั้นมาได้ยังไงจวงจื่อจีนเจ็บปวดใจ และไม่อยากจะเชื่อ “ลูก หรือว่าลูกชายตัว———”

เธอจับข้อมือของหลินซินเหยียนไว้ “ลูกคลอดเด็กคนนี้ออกมาไม่ได้ไป โรงพยาบาลกับแม่เดี๋ยวนี้!

“เพราะอะไรคะ?” หลินซินเหยียนพยายามขัดขืนออกจากมือของเธอ

“ถ้าคลอดออกมา อนาคตของลูกก็ดับแล้ว!” เธอจะคลอดลูกคนนี้ออก มาไม่ได้ เธอแต่งงานแล้ว ถ้าให้คนรู้เข้าเธอก็จบเห่แล้ว

“แม่ ขอร้องเถอะค่ะ ให้หนูคลอดออกมาเถอะนะคะ” หลินซินเหยียนร้อง ให้อ้อนวอน

หลินซินเหยียนอ้อนวอนจวงจื่อจีนยังไงก็ไม่ยอมใจอ่อน ท่าทีเด็ดขาด มาก เธอดึงหลินซินเหยียนเข้าโรงพยาบาลในวันนั้นเลย หลินซินเหยียนไม่ไป เธอก็ใช้ความตายข่มขู่
หลินซินเหยียนจําใจต้องไป ทำแท้งต้องตรวจเช็คร่างกายหลายรายการ ตอนที่จวงจื่อจีนไปเอาผลตรวจ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวตรงริมทางเดินคน เดียว มือทั้งสองกุมท้องไว้

น้ำตาไหลพรากลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

เสียใจและจนปัญญา

“อะห้าว ฉันไม่เป็นไรค่ะ อย่ากังวลขนาดนั้นเลย แค่น้ำร้อนลวกนิด หน่อยเองค่ะ” ไปจวู่เวยยิ้มอ่อนๆ เธอใส่เดรสสีดำ เผยทรวดทรงองค์เอวที่ สวยงามออกมา มีเสื้อสูทคลุมอยู่บนไหล่ จงจึงห้าว ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว แขน เสื้อที่พับขึ้นได้เผยแขนที่แข็งแรงออกมา สีหน้าแววตาของเขาค่อนข้าง กังวล “น้ำร้อนลวก ถ้าจัดการไม่ดีจะทิ้งแผลเป็นไว้นะ

ไปจเวยซบไปที่อ้อมอกของจงจึงห้าว “ถ้าทิ้งรอยแผลเป็นไว้ คุณจะ รังเกียจฉันหรือเปล่าคะ?”

“พูดเหลวไหล!”

ไปจเลยหัวเราะ เธอรู้ว่าจงจึงห้าวไม่ใช่คนตื้นเขิน

เสียงนี้

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ ก็เห็นไปจเวยที่อยู่ริมทางเดิน ซบอกของจงจิ้งห้าวและกำลังเดินมาอย่างช้าๆ

หน้าตาที่เหมาะสมนั้นเหมือนคู่สร้างคู่สมเลย

ให้เธอเหมือนตัวตลกคนนึง ยังสาวยังแส้ก็เสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว แถมในท้องยังมีลูกที่ไม่รู้ว่าพ่อคือใครอีก

ตอนที่เธอมองจนเหม่อลอย จู่ๆแววตาก็มีความตะลึงแว็บเข้ามา

“คนไข้รายต่อไปค่ะ” ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก พยาบาลยืนอยู่หน้าห้อง ข้างหลังคือผู้หญิงเยาว์วัยคนหนึ่ง เธอกุมท้องเดินออกมาจากด้านใน ปากยังคอยบ่นว่า “ยังบอกทําแท้งโดยไม่เจ็บอีก แม่ง ทำไมยังเจ็บขนาดนี้อีก วะ?”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว สายตาจ้องมองอยู่ที่ใบหน้าของหลินซินเหยียน ตอน ที่อยู่ตรงหน้าเขา ยังทำเหมือนแคร์ลูกในท้องมาก แค่พริบตาเดียวก็หันมา ทําแท้งแล้ว?

เขาหัวเราะเย็นชาอยู่ในใจ

ไปจเลยมองมาตามสายตาของจงจึงห้าว

เสี้ยววินาทีที่เห็นหลินซินเหยียน มีความรู้สึกคุ้นเคยอยู่เสี้ยวหนึ่ง แต่ก็ นึกไม่สักที่ออกว่าเคยเจอที่ไหน เธอหันไปถามจงจึงห้าว “คุณรู้จักเธอเหรอ คะ?”

“ไม่รู้จัก” จงจิ้งห้าวพูดอย่างเย็นชา

สำหรับหลินซินเหยียนแล้ว อยู่ในใจของจงจึงห้าวได้สร้างโลโก้ให้เธอ มากมาย เธอสําส่อน เด็กขนาดนี้ก็ทำท้องป่อง ด้านหนึ่งก็คอยแสดงความ รักของแม่ต่อหน้าเขา อีกด้านก็วิ่งมาทําแท้ง

คนเล่ห์เหลี่ยมเยอะ!

“คิดดีหรือยังคะ?” พยาบาลคอนเฟิร์มอีกครั้ง

หลินซินเหยียนไม่อยากให้คนมองเห็นความอนาถของตัวเอง ถึงในใจ ไม่ยินยอม เจ็บปวดใจ จนปัญญา แต่ยังคงพยักหน้า “ฉันคิดดีแล้วค่ะ”

“งั้นก็เข้ามากับฉันค่ะ”

หลินซินเหยียนก้มหน้าไว้ไม่ไปมองคนอื่น และคอยเดินตามพยาบาลเข้า มาในห้องผ่าตัด จากนั้นประตูห้องผ่าตัดก็ได้ปิดสนิท ปิดกั้นทุกอย่างกับ ด้านนอก

ไปจเลยรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย เธอรู้สึกได้ว่าจงจึงห้าวกำลังโกรธเธอยื่นมือดวงแขนของเขาและพูดอย่างอ่อนโยน “อะห้าวคะ

จงจึงห้าวหน้าวิ่ง ไปเถอะครับ”

ไปจรู่เวยควงแขนของเขาแน่นขึ้น เธอหันไปมองประตูห้องผ่าตัดที่ปิด สนิทแว็บนึง แล้วมองปฏิกิริยาของจงจึงห้าว ไม่เหมือนคนไม่รู้จักกัน แต่ เธอติดตามอยู่ข้างกายเขามานานขนาดนี้ ข้างกายเขาไม่เคยมีผู้หญิงโผล่ มาเลย

จุดนี้เธอรู้ดี ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้คือใคร?

ทําไมเขาถึงได้โกรธขนาดนี้?!

“อะห้าว ผู้หญิงคนเมื่อ…….

จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้ เขาไม่อยากพูดประเด็นนี้ “ไม่ใช่คนสำคัญอะไร ไม่

ต้องเอามาใส่ใจครับ ไป๋จวู่เวยได้แต่ปิดปากเงียบ ถึงรู้สึกแปลกใจก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ในห้องผ่าตัด หลินซินเหยียนเห็นเครื่องมือที่เย็นเฉียบเหล่านั้นก็กลัวจน

ถอยหลังแล้ว ไม่ เธอจะละทิ้งลูกคนนี้ไม่ได้ ไม่ได้

“นอนลงมาค่ะ” คุณหมอพูด

“ฉันไม่ทำแล้วค่ะ” หลินซินเหยียนสายหัวเสร็จก็ได้หันหลังวิ่งออกไป

อย่างไว

เธอวิ่งเร็ว ตื่นตระหนกเกินไปเลยไม่ได้สังเกตทางข้างหน้า แล้วชนกับ

อ้อมอกของผู้ชายที่ถูกคนห้อมล้อมไว้อย่างจัง

เธอกุมหน้าผากไว้ และรีบขอโทษ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

“หลินซินเหยียน?” เหอยเจ๋อมองมาที่เธอ เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจ จึงได้ลอง ถามดูค่า ง