บทที่6 ทั้งสามคนใช้ชีวิตอย่างพึ่งพาอาศัยกัน

จงจิ้งห้าวขมวดคิ้ว มีความรู้สึกเหมือนถูกหลอก

ในห้องรับแขก

ป้าหยูได้ลุกมาเตรียมอาหารเช้าแล้ว เห็นหลินซินเหยียนใส่ชุดนอนนั่ง อยู่บนโซฟาคนเดียว เธอได้ถามด้วยรอยยิ้ม “เมื่อคืนหลับสบายมั้ยคะ?

เธอนึกว่าเมื่อคืนจงจึงห้าวอยู่กับไปจเวยจะไม่กลับมาซะแล้ว ยามดึก ได้ยินความเคลื่อนไหวก็เลยตื่นขึ้นมาดูแว็บนึง รู้ว่าเมื่อคืนจงจึงห้าวได้กลับ มา แถมยังนอนในห้องด้วย

นี่เป็นภรรยาที่คุณผู้หญิงหมั้นหมายให้คุณชายไว้ ย่อมดีอยู่แล้ว ในที่สุด คุณชายก็แต่งงานสักที ป้าหยูที่ดูแลเขามาโดยตลอดก็รู้สึกดีใจเหมือนกัน

สีหน้าและน้ำเสียงของเธอเป็นมิตรไมตรีเกิน และกระหนุงกระหนิงเกิน

ไป หลินซินเหยียนฉีกรอยยิ้มที่แข็งกระด้างออกมา “ก็ หลับสบายดีค่ะ

“งั้นคุณรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะ ป๋าไปเตรียมอาหารเช้า แล้วเดี๋ยวทาน ข้าวกันค่ะ” ป้าหยูเดินเข้าห้องครัวและเริ่มทำอาหารเช้า

หลินซินเหยียนก้มหน้ามองดูชุดนอนของตัวเอง เสื้อที่เธอเอามายังอยู่ ในห้องนอน ตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ในห้องคงจะใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วมั้ง?

เธอลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนอน ยืนอยู่หน้าห้อง เธอยกมือเคาะประตู แต่ ไม่มีคนตอบเธอสักที

เธอเคาะอีกครั้งก็ไม่มีคนตอบอีกเช่นเคย ภายใต้ความจนปัญญาเธอจึง ลองผลักประตูห้อง ปรากฏประตูไม่ได้ล็อค เธอแค่ผลักก็เปิดออกแล้ว

แต่นาทีที่ผลักประตูออก สิ่งที่พัดโชยมาตรงหน้าคือลมหนาวของเดือนสิบสอง ที่พัดจนคนตัวสั่น

ผู้ชายนั่งอยู่ขอบเตียง สายตาเย็นชาจ้องกระดาษใบหนึ่งไว้ กระดาษใบ นั้น

ไม่นานหลินซินเหยียนก็เห็นชัดว่าในมือเขาถืออะไรอยู่ ถัดมาสายตาได้ เห็นความเละเทะบนพื้น มีความรู้สึกอาบอายที่ความเป็นส่วนตัวถูกคน สอดแนม เธอวิ่งเข้าไปคว้ามาแล้วเค้นถาม “คุณถือสิทธิ์อะไร ไม่ได้รับ อนุญาตจากคนอื่นก็ดูของของคนอื่น คุณเข้าใจความเป็นส่วนตัวหรือ เปล่า?

เหอะๆ

จงจึงห้าวหัวเราะอย่างเย็นชาที่นึง “ความเป็นส่วนตัวงั้นเหรอ?”

หน้าตาที่ฝืนยิ้มของเขา ดูแล้วทำให้คนกลัวเป็นพิเศษ ในท้องของคุณมี ลูกนอกสมรสคนหนึ่ง แต่งงานกับผม แต่ตอนนี้กลับมาพูดคำว่าความเป็น ส่วนตัวกับผม?”

“ฉันฉัน” หลินซินเหยียนอยากอธิบาย แต่กลับหาคำพูดเหมาะ

สมไม่ได้ในชั่วขณะ

จงจิ้งห้าวลุกขึ้นมา ก้าวเท้าอย่างไม่ช้าไม่เร็วและมีจังหวะมาก ทุกฝีเท้า ล้วนเหมือนความกดอากาศได้ค่อยๆเข้ามาใกล้ ก้อนเมฆที่มืดครึ้มลอย ผ่านสีหน้าแววตาดุเดือดรุนแรงของเขา “บอกมา คุณมีจุดประสงค์อะไร?”

อยากให้เขาเป็นพ่อเลี้ยง เป็นหลานชายคนแรกของตระกูลจง

ข้อตกลงของก่อนหน้านี้ ก็เป็นแค่แผนรับมือชั่วคราวของเธอเฉยๆ ยิ่งคิดสีหน้าเขายิ่งบูดบึ้ง

หลินซินเหยียนเม้มปากและตัวสั่น เธอถอยหลังอย่างไม่หยุด มือทั้งสอง กุมหน้าท้องไว้ กลัวเขาจะทำร้ายลูกในท้องของเธอ “ฉันไม่ได้มีใจปิดบังคุณนะคะเราสองคนก็แค่แต่งงานตามข้อตกลงเฉยๆ ฉันถึงฉันถึงไม่ได้ พูด ไม่มีจุดประสงค์อะไรแน่นอนค่ะ”

โทนเสียงของจงจึงห้าวมีการข่มขู่ที่แปลกประหลาด “งั้นเหรอ?”

หลินซินเหยียนกุมหน้าท้องไว้ ขยับไปด้านหลังอย่างไม่เผยอารมณ์ออก มา ฝืนสงบนิ่งไว้ “จริงค่ะ เรื่องแบบนี้จะปิดบังสำเร็จได้ยังไง ถ้าฉันคิดอะไร เกินเลย ก็ขอให้ไม่ได้ตายดี ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าฉันจะราวีคุณจงจริงๆ ฉันคิด ว่าคุณจงก็มีวิธีการเอาฉันตายเหมือนกัน?

ถึงแม้ท่าทางของเธอเล็กน้อยมาก เบามาก แต่จงจึงห้าวก็ยังเห็นอยู่ดี สายตาได้กวา ผ่านหน้าท้องที่เธอคอยปกป้องไว้

สายตาจ้องอยู่ที่ใบหน้าเธอ “ทำไมไม่พูดให้ชัดเจนตั้งแต่แรก?”

จงจึงห้าวไม่เชื่อเธอง่ายๆหรอก

มือทั้งสองข้างที่ปกป้องหน้าท้องของเธอได้ค่อยๆกุมแน่น สำหรับเธอ แล้วลูกคนนี้เหนือความคาดหมายเกินไป แต่กลับเป็นคนที่มีความสัมพันธ์ ทางสายเลือดกับเธอ เธอเสียน้องชายไปแล้ว เพราะฉะนั้นเธออยากคลอด ลูกคนนี้ออกมา

ต่อไปสามารถอยู่กับแม่เหมือนเมื่อก่อน ทั้งสามคนใช้ชีวิตอย่างพึ่งพา อาศัยกัน

นึกถึงคืนนั้น เธอก็อตตัวสั่นไม่ได้ มีเหงื่อซึมออกมาจากฝ่ามือ “ฉัน ฉันก็ เพิ่งรู้เมื่อไม่นานนี้เองค่ะ

เธอถึงขั้นไม่กล้าบอกจวงจื่อจีน เธอไม่กล้าเอาผลตรวจตั้งครรภ์ไว้ที่พัก ก็เพราะกลัวจวงจื่อจีนจะเห็น

คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้มีความเคลื่อนไหวใหญ่โตแบบนี้

ทำให้จงจึงห้าวสงสัยว่าเธอมีแรงจูงใจที่ไม่บริสุทธิ์
เธออายุยังไม่มาก ไม่นึกเลยว่าจะ

ทําตัวสําส่อนขนาดนี้?

สีหน้าของจงจึงห้าวบูดบึงสุดๆ เขาเดือน “ในหนึ่งเดือนนี้ประพฤติตัวให้ มันดีๆหน่อย อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณกำลังทำเรื่องอะไรอยู่

“ไม่ค่ะ ไม่มีแน่นอนค่ะ ฉันจะประพฤติตัวดีแน่นอนค่ะ ถ้าทำเรื่องอะไรที่

นอกกรอบ คุณจงจะลงโทษยังไงก็ได้ค่ะ” หลินซินเหยียนรีบรับประกัน

ถึงไม่ได้รับความเชื่อใจจากเขา ก็ให้เขาสงสัยแรงจูงใจของตัวเองไม่ได้

เดิมทีเธอก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากอยู่แล้ว ถ้ามีศัตรูเพิ่มขึ้น มาอีกคน จะเป็นผลเสียกับการแย่งของของเธอกลับคืนมาอย่างมาก

จงจึงห้าวจ้องมองเธอด้วยสายตาที่สืบหาความจริง เหมือนกำลัง วิเคราะห์ความน่าเชื่อถือจากค่าพูดเธอ

ก๊อกๆๆ ขณะนี้ป้าหยูได้เดินมา “อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ”

จงจิ่งห้าวดึงสายตากลับ และเก็บสีหน้าดุร้ายไว้ “เก็บของบนพื้นให้

สะอาด” พูดจบก็ได้เดินออกไป

พอจงจิ้งห้าวออกไปปุ๊บ หลินซินเหยียนก็เข่าอ่อนเลย เธอจับของข้าง หลังไว้

ผ่อนคลายอยู่สักพักถึงฟื้นฟูกำลังกลับมา เธอนั่งยองๆเก็บเสื้อผ้าที่ กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมา

มองใบอัลตร้าซาวด์ในมือแล้ว น้ำตาไหลลงมาหยดใส่บนกระดาษ เธอเช็ดหน้า เธอจะร้องไห้ไม่ได้ ร้องไม่ได้ นั่นเป็นการแสดงออกถึง ความอ่อนแอ

เธอจะอ่อนแอไม่ได้ แม่และลูกในท้องต่างก็ต้องการเธอ
พับกระดาษแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋า จากนั้นได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดิน ออกมาจากห้อง

ในห้องอาหารไม่มีคนอยู่แล้ว บนโต๊ะอาหารมีถ้วยกาแฟและจานที่ว่าง เปล่าวางอยู่ เขาน่าจะทานเสร็จและออกจากบ้านไปแล้ว

หลินซินเหยียนโล่งอกอย่างไร้สาเหตุ อยู่กับผู้ชายคนนั้นช่างอึดอัดจริงๆ

เธอเดินมาที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งลงมาทานข้าว

ทานอาหารเช้าเสร็จเธอก็ได้ออกจากบ้าน เธอเคยบอกแม่ว่าจะกลับไป เธอกลัวจวงจื่อจีนจะเป็นห่วงตัวเอง

พอเข้ามาในที่พักปุ๊บก็ถูกจวงจื่อจีนดึงตัวไว้แล้วถาม “คุณชายใหญ่ของ ตระกูลจง————

“แม่คะ” หลินซินเหยียนขึ้นเสียงสูง เรื่องนี้เธอไม่อยากพูดมาก เขาเป็น คนดีมากค่ะ อย่าเป็นห่วงหนูเลย

จวงจื่อนถอนหายใจทีนึง ลูกสาวโตแล้วมีความคิดของตัวเองและไม่ ชอบฟังเธอพูดมากแล้ว รู้สึกจิตตกอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้ “แม่ก็แค่เป็น ห่วงลูกเฉยๆ”

กลัวผู้ชายคนนั้นจะไม่ดีกับเธอ

หลินซินเหยียนกอดเธอไว้ เธอไม่ได้ตั้งใจ แต่แค่ต่อกรกับจงจึงห้าว พูด โน้มน้าวเขา เธอก็ใช้เรี่ยวแรงจนหมดและรู้สึกเหนื่อยมากแล้ว

“แม่คะ หนูแค่เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ

“แม่รู้ แม่ไม่ได้โทษลูก” จวงจื่อนลูบหลังของเธอ เหมือนรู้สึกได้ถึง ความเหนื่อยล้าของเธอ “ถ้าเหนื่อยก็ไปพักหน่อย

หลินซินเหยียนพยักหน้า ถึงไม่อยากนอน แต่เธอรู้สึกว่าเหนื่อยจริงๆ พอกลับถึงห้องก็หลับไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลย
ตอนเที่ยง จวงจื่อจีนทำกับข้าวเสร็จ ได้เรียกเธอลุกขึ้นมาทานข้าว

นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าว จวงจื่อจีนตักข้าวให้ลูกสาว “แม่ทำปลาที่ลูกชอบ กินที่สุดด้วยนะ”

จวงจื่อจีนรู้สึกละอายใจต่อลูกสาว ถึงแม้ตลอดเธอออกมา แต่ไม่ สามารถให้วัยเด็กที่สวยงามกับเธอ ให้เธอต้องมาลำบากกับตัวเอง

หลินซินเหยียนมองปลาเปรี้ยวหวานที่แม่ทำ ปลาจะออกรสเปรี้ยวหวาน เล็กน้อย เมื่อก่อนเป็นเมนูที่เธอชอบทานที่สุด แต่นาทีนี้ได้กลิ่นแบบนี้แล้ว รู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรง

เธอทนไม่ไหว แหวะ

“เหยียนเหยียน

หลินซินเหยียนปิดปากไว้ไม่มีเวลาอธิบาย เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่าง ไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น จากนั้นได้ก้มหน้าอาเจียนอยู่ที่อ่างล้างมือ

จวงจื่อจีนเป็นห่วงจึงตามมาดู เธอเป็นคนอาบน้ำร้อนมาก่อน มองดู ปฏิกิริยาของลูกสาวแล้วหน้าซีดเซียวเล็กน้อย แต่เธอก็รู้สึกไม่ค่อยอยาก จะเชื่อ ลูกสาวเป็นคนอนุรักษ์นิยมมาก เป็นเด็กเชื่อฟังมาก อยู่ที่โรงเรียนก็ ไม่เคยมีแฟนเลย เธอรักนวลสงวนตัวมาก

เสียงของจวงจื่อจีนค่อนข้างสั้น “เหยียนเหยียน นี่ลูกเป็นอะไร?”

ทันใดนั้นร่างกายของหลินซินเหยียนแข็งที่อไว้ มือสองข้างที่จับ อ่างล้างหน้าไว้แน่นอย่างไม่ขาดสาย เธอตัดสินใจเอาลูกคนนี้ไว้งั้นไม่ ช้าหรือเร็วจวงจื่อจีนก็ต้องรู้อยู่ดี

เธอหันมามองแม่แล้วรวบรวมความกล้า “แม่คะ หนูท้องค่ะ”

จวงจื่อจิ๋นทรงตัวไม่นิ่ง ในชั่วขณะ เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว ค่อนข้างไม่ อยากจะเชื่อ เธอเพิ่งจะอายุสิบแปดเอง