บทที่ 33 แผนการของเงินซิ่วถึง

สองวันก่อนเธอไปที่ดื่มเหล้าคนเดียวที่ผับ แล้วเจอกับหลินหยู่ หานที่นั่น

โต๊ะของทั้งสองอยู่ข้างๆกัน ตอนนั้นหลินหยู่หานก็ดื่มไปเยอะ พอสมควรแล้ว เพราะเห็นว่าจงจึงห้าวไม่ได้พิการ และพลาด โอกาสที่จะแต่งงานเข้าตระกูลจง

ไปจเวยเลยทำทีเข้าไปตีสนิทด้วย ละได้รู้มาจากเธอว่า นางก็ เป็นคนของตระกูลหลินเหมือนกัน และเกลียดหลินซินเหยียนเช่น กัน

ไปจเวยอยู่กับจงจิ่งห้าวทุกวัน ถ้าเธอลงมือจัดการกับหลินซิน เหยียนเองกับมือละก็ ต้องโดนจับได้แน่ๆ

ดังนั้น ในตอนนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะใช้หลินหยู่หานเป็น เครื่องมือ

ถึงแม้หลินหยู่หานนั้นได้มีหน้าตาเหมือนกับเงินซิ่วถึง แต่ กลับไม่มีสมอง สภาพจิตใจของเด็กอายุสิบเจ็ดนั้นไม่ได้โตขนาด นั้น

ไป๋จวู่เวยนั้นก้าวเข้ามาในสังคมก่อนแล้ว ยิ่งอยู่กับจงจึงห้าว การพูดนั้นก็ถือว่าไม่เลว

เธอบอกกับหลินหยู่หานว่าตัวเธอนั้นได้ทำงานอยู่ในว่านเพิ่งก รุ๊ป สามารถที่จะช่วยเธอจัดการกับหลินซินเหยียนได้
หลินหยู่หานที่ได้ยินคำพูดโน้มน้าวของไปจวู่เวยแล้วก็ตกลง ช่วยกัน

และในตอนนี้ที่หลินหยู่หานกลับไปแล้ว ก็ไปพูดความเห็นของ ตัวเองกับเงินซิ่วฉิง

เส้นวงก็กลัวว่าหลินซินเหยียนจะใช้อำนาจมาล้างแค้น

เหมือนกัน

แปดปีก่อน เธอได้ตั้งครรภ์เด็กชายตัวเล็กๆ เลยได้ขึ้นมายัง ตำแหน่ง แล้วเพราะเด็กคนนี้ทำให้เธอนั้นถูกต้องตามกฎหมาย ทำให้หลินกั๋วอันส่งสองแม่ลูกนั้นออกไป

ฉะนั้นหลินหยู่หานที่เสนอขึ้น เส้นวงก็ตอบตกลงทันที

ทั้งสองได้จ้างผู้ชายคนหนึ่ง วางแผนเอาตัว หลินซินเหยียนไป ที่ที่ไม่มีคน ข่มขืนเธอแล้วถ่ายรูปไว้ ทำลายเธอ ให้จงจึงห้าวนั้น เกลียดเธอ

แต่คิดไม่ถึงว่าเธอนั้นหนีพ้นไปเสียได้

หลินหยู่หานที่ได้รับสายจากไปจเลยก็วิ่งลงตึก อยากที่จะคุย กับเงินซิ่วฉิงว่าขั้นต่อไปจะทำอย่างไรกับหลินซินเหยียน แต่กลับ พบว่าบรรยากาศในห้องรับแขกนั้นตึงเครียดไปหมด

สีหน้าของหลินกั๋วอันและเงินซิ่วฉงนั้นไม่ค่อยดีนัก

เธอเดินเข้ามา นั่งลงข้างๆเงินซิ่วฉิง ควงแขนเธอไว้ “แม่คะ มี อะไรหรือเปล่าคะ?”
เสิ่นซิ่วจึงเรียบตึง ไม่พูดอะไร

สีหน้าของหลินกั๋วอันนั้นก็เรียบตึงเช่นกัน เขาพูดขึ้นด้วยน้ำ เสียงเย็นชาว่า “ผมก็ไม่ได้ให้คุณทำอะไร แต่ให้คุณขอโทษนาง ให้นางนั้นไม่ถือสากับเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ตอนนี้บริษัท กําลังประสบปัญหา ต้องการความช่วยเหลือจากนาง!”

พูดให้ถูกก็คือต้องการความช่วยเหลือจากจงจึงห้าว เหมือนว่าหลินซินเหยียนนั้นได้รับความชื่นชอบจากจงจึงห้าว เขาเลยต้องใช้หลินซินเหยียนเป็นตัวช่วย

วันนั้นที่ฟังน้ำเสียงของหลินซินเหยียนแล้ว รู้สึกว่าเธอนั้นยัง คงถือเรื่องในตอนนั้นอยู่

หลินกั๋วอันยังคงมีความรู้สึกกับเงินซิ่วถึง ถ้าไม่ถึงขั้นบาน

ปลายก็ไม่ได้คิดที่จะหย่ากับเธอ

“พ่อคะ พ่อจะให้แม่ขอโทษใครเหรอคะ?” หลินหยู่หานงงไป

หมด

“ลูกก็ด้วย เหยียนเหยียนเป็นพี่สาวของลูก หลังจากนี้ก็ดีกับ นางหน่อย” หลินกั๋วอันมองไปที่เสิ่นซิ่วถึง “คุณคิดให้ดีๆละกัน ฉันจะโทรไปหานางเรียกมาทานข้าวเย็นด้วยกัน”

หลินหยู่หานนิ่งไม่ได้เหมือนเสิ่นซิ่วฉิง พอได้ยินว่าให้แม่ ขอโทษหลินซินเหยียนก็ลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟาทันที “พ่อคะ ทำไมแม่ต้องขอโทษเธอด้วยคะ?

ตาของหลินกั๋วอันกระตุกทันที ลูกสาวที่ปกติจะทำตัวน่ารักเชื่อฟังนั้น ตอนนี้กลับเถียงกลับแบบนี้ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย

“ฉันเป็นพ่อของแก มันสมควรแล้วเหรอที่ลูกพูดแบบนี้กับพ่อ นะ?” เธอทำให้หลินกั๋วอันโกรธจนได้ “ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้า คุณยอมพูดขอโทษโดยดี เราก็จะพูดกันง่ายหน่อย ถ้าไม่ยอมพูด ละก็ งั้นเราก็หย่ากันซะ! ”

ถ้าให้เลือกระหว่างผู้หญิงกับบริษัท เขาเลือกบริษัทอยู่แล้ว ถ้ามีฐานะในสังคม อยากได้ผู้หญิงแบบไหนที่จะไม่มี?

ไม่มีเงิน ไม่มีฐานะในสังคม แบบนั้นแหละที่เรียกว่าไม่มีอะไร เลย!

“พ่อคะ—”

“หานหาน!” เสิ่นซิ่วฉิงพูดขัดลูกสาวตัวเองขึ้นมา เรื่องนี้แสดง ให้เห็นชัดแล้วว่าหลินกั๋วอันเลือกบริษัท ยังไว้หน้าเธอที่ไหนกัน?

ถ้าเขาจริงจังขึ้นมาก็คงจะหย่ากับเธอจริงๆ

เขาก็เคยเป็นสามีภรรยากับจวงจื่อจีนมาตั้งหลายปี ยังบอกว่า หย่าก็หย่าเลย

หลินหยู่หาน โกรธจนกระทืบเท้าลงพื้น ทำไมล่ะคะพ่อ? หลิน นเหยียนมันคือใครกัน ทำไมต้องขอโทษเธอด้วย?!”

ปัง!

เสียงดังสนั่นไปทั่ว แก้วน้ำบนโต๊ะถูกหลินกั๋วอันขว้างออกไป เขามองเสิ่นซิ่วฉิงด้วยดวงตาแดงก่ำ “นี่นะเหรอลูกสาวที่คุณสั่งสอนออกมา?”

เสิ่นซิ่วฉิงรีบลุกยืนขึ้น กั๋วอัน ทานหานคงไม่อยากให้ฉันเสีย หน้า เธอไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ” พูดแล้วก็ดึงหลินหยู่หาน “รีบ ขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้”

หลินหยู่หานไม่ยอม เธอไม่รู้สึกว่าตัวเองผิด

“เร็วเข้า!” เสิ่นซิ่วฉิงพูดเสียงดุ ปกติยอมให้ก็แล้วไป ตอนนี้ มันอยู่ในสถานการณ์ไหนแล้ว?

เธอทำแบบนี้ ยิ่งจะทำให้หลินกั๋วอันโกรธ พอถึงเวลาโดนไล่ ออกจากบ้านจริงๆตอนนั้นแหละแย่แน่

หลินหยู่หานหายใจฟืดฟัด ไม่ยอมพูด

เงินซิ่วจึงโกรธจนตีเข้าที่แผ่นหลังเธอที่หนึ่ง “ปกติแม่สอนลูก แบบนี้เหรอ? รีบบอกพ่อสะว่าลูกผิดไปแล้ว! ”

ตอนที่เสิ่นซิ่วฉิงกำลังพูดนั้นก็ส่งสายตาบอกเธอไปด้วย หลินหยู่หานก็ยังคงไม่ยอมอยู่ดี แต่พอสังเกตเห็นถึงความ

รุนแรงของเรื่องนี้เข้า “พ่อคะ หนูผิดไปแล้วค่ะ” หลินกั๋วอันคร้านที่จะยืดเยื้อกับทั้งสองเตรียมอาหารเย็นให้

หรูหราด้วย”

เขาเดินออกจากบ้านไป แล้วทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น ที่บริษัทยังมี เรื่องมากมายรอให้เขาจัดการ

พอเดินไปถึงตรงประตูก็หันกลับมามองอีกรอบ เรื่อง ในบริษัทพวกคุณช่วยอะไรผมไม่ได้ ได้แต่ใช้เงินไปวันๆ ถ้าเรื่องแค่นี้พวก คุณยังทำได้ไม่ดี แล้วพวกคุณจะยังมีประโยชน์อะไรอีก?

แท้จริงแล้วหลินกั๋วอันก็ยังเป็นคนที่โหดเหี้ยมไร้ความปราณี อยู่ดี

แม้จะชอบเสิ่นซิ่วฉิงก็ตาม

เมื่อยามอยู่หน้าผลประโยชน์แล้วก็ย่อมที่จะสละได้ หลินหยู่หาน โกรธจนกัดฟันดังกรอด “นี่พ่อเป็นบ้าไปแล้วเห รอ?!”

เสิ่นซิ่วฉิงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา บอกอย่างเยาะเย้ยว่า “เขาใช่ เป็นบ้าที่ไหนกัน? พ่อของลูกฉลาดจะตายไป ตอนนี้เขาเห็นว่า หลินซินเหยียนนั้นเป็นที่ชื่นชอบของจงจึงห้าว เลยอยากให้เธอ เป็นเครื่องมือในการที่จะให้จงจึงห้าวช่วยบริษัทเขาพ้นจากช่วย วิกฤต”

ได้ยินดังนั้นแล้วหลินหยู่หานยิ่งโกรธเข้าไปอีก ถ้าหนูเป็นคน แต่งงานกับจงจึงห้าวพ่อก็คงไม่ทำแบบนี้กับเราหรอก!”

เสิ่นวนิ่งมองลูกสาวตัวเอง ลูกสาวเธอก็ไม่ได้แย่กว่าหลินซิน เหยียนสักหน่อย

เธอดึงหลินหยู่หานมานั่งลงข้างตัวเอง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะ มานั่งโมโห”เธอหันไปหาลูกสาวของเธอ”ลูกชอบจงจึงห้าว ไหม?”

นี่มันพูดเพ้อเจ้อไม่ใช่เหรอ?
หลินหยู่หานที่พอนึกถึงจงจิ่งห้าว บนแก้มของเธอก็แดงระเรื่อ เธอยังอายุน้อย ยังเก็บอารมณ์ความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง ก้มหน้าด้วย ความเขินอาย พูดยอมรับเสียงเบา

เสิ่นซิ่วฉิงจับมือลูกสาวของเธอไว้แน่น ที่จริงแล้วก็ใช่ว่าจะ ไม่มีโอกาส”

“โอกาสอะไรเหรอคะ?” หลินหยู่หานดีใจ

ในใจของเสิ่นซิ่วจึงได้คิดแผนการไว้แล้ว เธอมองไปที่ ลูกสาว“โอกาสอะไรลูกไม่ต้องสนหรอก ลูกแค่มีหน้าที่แต่งตัว สวยๆก็พอ ที่เหลือปล่อยให้แม่เป็นคนจัดการเอง

ก่อนเลิกงานหลินซินเหยียนได้รับสายจากหลินกั๋วอันว่าให้ เธอกลับไปทานข้าวเย็นด้วยกันที่บ้าน บอกว่าให้พาจงจึงห้าวไป ด้วย

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าหลินกั๋วอันเกิดความสงสัยหรือไม่ เลย จงใจสบความสัมพันธ์ของเธอกับจงจึงห้าว

ถ้าให้หลินกั๋วอันรู้เข้าว่าเธอนั้นไม่ได้รับความชื่นชอบของจงจิ่ง ห้าวละก็ การที่จะแย่งของคืนและแก้แค้นที่เสิ่นวนิ่งเคยทำร้าย เธอนั้นก็จะยากขึ้น

แต่การที่จะให้จงจิ่งห้าวยอมตกลงกลับตระกูลหลินกับเธอ เหมือนว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เอกสารฉบับสุดท้ายแปลเสร็จแล้ว หลินซินเหยียนนั่งอยู่ที่ โต๊ะ กำลังคิดว่าจะพูดยังไงให้จงจึงห้าวยอมกลับบ้านกับเธอ
เธอนั่งคิดไปนานมาก ก็คิดวิธีอะไรไม่ออกอยู่ดี

ไปจวูเวยเพราะมีหน้าที่ต้องทำเลยไม่ได้อยู่ตำแหน่งทำงาน ของเธอ หลินซินเหยียนใช้โอกาสที่เธอไม่อยู่นี้เดินเข้าไปคุยกับ จงจิ้งห้าว

เธอลุกขึ้นจากที่นั่งตัวเอง รู้สึกว่าเดินเข้าไปแบบนี้ก็ไม่มี เหตุผลอะไรเข้าไป สายตาของเธอเลยไปตกอยู่ที่เอกสารที่เธอ แปลเสร็จ ถือขึ้นไว้ในมือ

ปกติแล้วไปจวู่เวยกันเพื่อไม่ให้เธอกับจงจึงห้าวได้มี ปฏิสัมพันธ์อะไรกัน เอกสารที่เธอแปลเสร็จแล้วไปจเวยจะเป็น คนเอาเข้าไปให้จงจึงห้าวเอง

ถึงหน้าห้องทำงาน เธอยืนสูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงจะยกมือขึ้น

เคาะประตู

ได้ยินคำอนุญาตแล้วเธอถึงจะดันประตูเข้าไป