บทที่98 จะติดสินบนแม่เหรอ

หลินกั๋วอัน?

เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง?

หลินซินเหยียนเปิดประตูรถออกอย่างรวดเร็ว ตอนลงจากรถก็ เหมือนจะคิดอะไรได้ หันไปมองจงจึงห้าวคุณกลับไปเถอะ ฉัน กลัวแม่ฉันเห็นคุณแล้วจะไม่พอใจ

จงจิ่งห้าวก็มองเห็นคนตรงหน้า ก่อนหน้านี้เป็นเขาที่ขอหย่า จวงจื่อจิ่นจึงไม่ชอบเขาและก็ไม่คิดจะยกโทษให้ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้หลินกั๋วอันก็อยู่ เขาปรากฏตัวก็น่าจะไม่

เหมาะสม

เขาตอบไปเบาๆ สายตามองไปที่ตัวเด็กสาวในอ้อมแขนจวง จื่อจีน ผมสีดำสนิทนั้นมัดเป็นเปียสองข้าง หน้าเล็กๆที่ขาว สะอาด คิ้วที่โค้งนิดๆกับดวงตาคู่นั้นที่ดูมีชีวิตชีวา เหมือนกับ ตุ๊กตาที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต ท่าทางนั้นน่ารักสุดๆ

สายตาของเขาย้ายไปที่หลินซินเหยียน มือก็จับพวงมาลัยไว้ แน่นอย่างไม่รู้ตัว

ต้องยอมรับว่า ลูกสองคนของเธอนั้นคลอดออกมาได้ดีมาก ลูกชายฉลาด ส่วนลูกสาวก็น่ารักอย่างนี้

“โชคชะตาของคุณก็ไม่แย่เกินไป ถึงแม้จะถูกพ่อทิ้ง แต่ก็ยังมีแม่ ตอนนี้ก็ยังมีลูกสองคนที่น่ารัก

“อะไร? “หลินซินเหยียนมองเขาอย่างงงงวย

ไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเขาในทันที จงจึงห้าวยื่นมือจับเส้นผมที่บังตรงคิ้วของเธอ แล้วทัดไว้ที่หลัง หูของเธอไม่มีอะไร ไปเถอะ”

หลินซินเหยียนตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าฉันไปแล้ว นะ”

เธอปิดประตูรถแล้วรีบเดินไปทางจวงจื่อจีน ดึงหลินกั๋วอันที่ กำลังพัวพันกับเธอออกมา แล้วขวางอยู่ตรงหน้าเธอ จ้องหลิน วอันด้วยความโกรธ คุณมาทําอะไร?

“เหยียนเหยียน” หลินกั๋วอันมองลูก สองมือที่อยู่ข้างลำตัว รวบ

เข้ามา”พ่อผิดไปแล้ว”

หกปีก่อนบริษัทเกิดเรื่อง หลินหยู่หานหอบเงินหนีไป ส่วนเงิน ซิ่วฉิงที่ทำร้ายคนอื่น ตอนนี้ยังถูกขังอยู่ข้างใน

ตอนที่เขาเผชิญกับความยากลำบาก ก็มีลูกสาวคนนี้ที่เขาไม่ สนใจมาตลอดช่วยเขา

ถูกหรือผิดนั้นหลินซินเหยียนไม่อยากไปสืบหาความจริงจาก เขาแล้ว อยู่อย่างสงบหลังจากปล่อยวาง”ต่อไปอย่ามารบกวน พวกเราอีก”

พูดจบเธอก็อุ้มลูกชายขึ้นมา จวงจื่อจีนก็อุ้มหลินลุยซีไว้ในอ้อมแขน

หลินกั๋วอันตามขึ้นมา”เหยียนเหยียน

“ถ้าคุณยังมายุ่งกับพวกเราอีก ฉันจะแจ้งความแล้ว? “หลิน นเหยียนมีใบหน้าเย็นชา

หลินกั๋วอันมองหลินซีเฉินที่อยู่ในอ้อมแขนเธอ ตาแดง หน่อยๆ “นี่ลูกของลูกเหรอ? ”

“ใช่” หลินซินเหยียนพูดอย่างทนไม่ไหว

“หน้าตาดีมาก เหมือนลูกเลย”หลินกั๋วอันเสียเวลาโดยเปล่า ประโยชน์ “พ่อไม่ได้หมายความอย่างอื่น แต่วันนี้เห็นแม่ลูก…. พูดไปเขาก็มองจวงจื่อจั่น”พ่อเพิ่งรู้ว่าพวกลูกกลับมาแล้ว มี อะไรก็หาพ่อได้ตลอดนะ

เขาหยิบนามบัตรหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้หลินซินเห

ยียน

หลินซินเหยียนไม่รับ

หลินกั๋วอันดูอึดอัดใจอย่างเห็นได้ชัด “เอ่อ ถือว่าพ่อเป็นเพื่อน ถ้ามีประโยชน์ก็ไปหาพ่อถึงที่ได้ไง? ”

หลินซินเหยียนมองเขา

หลายปีมานี้เขาแก่ขึ้นมาก จอนทั้งสองข้างเป็นสีขาว ปีนั้นเธอ ไปอย่างกะทันหัน และก็ไม่รู้ว่าความลำบากในตอนนั้นเขาผ่าน ไปได้อย่างไร
หลินซินเหยียนยื่นมือไปรับมา

หลินกั๋วอันยิ้ม แล้วถอยไปอีกด้านเปิดทางให้หลินซินเหยียนอ

อกไป

การกระทําของเขาดูต่ำต้อยมาก เหมือนกับเด็กที่ทำผิด แค่ อยากจะกลับคืนมาอย่างระมัดระวัง

ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกเลย คงจะโกหก

นี่คือพ่อของเธอ พ่อที่ให้กำเนิด

ในร่างกายของเธอมีเลือดอันเดียวกับเขาไหลเวียนอยู่

“เสแสร้ง”จวงจื่อจิ่นดึงหลินซินเหยียนมา”ไปเถอะ อย่าโดน การแสดงของเขาหลอกเลย”

สําหรับหลินกั๋วอัน จวงจื่อจีนมีแต่ความแค้น

ไม่มีทางยกโทษให้

หลินซินเหยียนหันไปอย่างเศร้าใจหน่อยๆ ตามจวงจื่อจีนกลับ

เข้าไปในตึก หลินซินเหยียนถามว่า “แม่เจอเขาได้อย่างไร?

“แม่พาเขาสองคนออกมาจากพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ตอนที่รอรถ อยู่ข้างถนน ก็เจอ เข้ามาพัวพันคุยกับแม่ ถามว่าเด็กสองคนนี้ใช่ ของลูกไหม แม่ไม่อยากสนเขา เลยเรียกรถกลับมา คิดไม่ถึงว่า เขาจะตามกลับมาด้วย”ตอนที่จวงจื่อจีนพูดถึงหลินกั๋วอันใบหน้า ก็ไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิด มีแต่ความแค้น
หลินซินเหยียนรู้ว่าหลินกั๋วอันทําร้ายจวงจื่อจีนลีกบาดใจมาก แค่ไหน เลยไม่พูดโน้มน้าว เพราะว่าในใจของเธอเองก็รู้สึก ขนลุก

หลายปีมานี้ ข้างกายมีลูกแล้ว ความคิดของเธอก็ไปอยู่ที่เด็ก สองคนนี้ สำหรับเรื่องเมื่อก่อนนั้น เธอไม่ผูกใจเจ็บไปเยอะมาก

เงินซิ่วฉิงเข้าไปแล้ว ลูกสาวที่เขารักและโอหักหลังเขา เขาก็โดนกรรมตามทันแล้ว

“ต่อไป ลูกห้ามติดต่อเขานะ”จวงจื่อจีนสั่ง กลัวว่าหลินซินเหยี ยนเห็นหลินกั๋วอันในตอนนี้แล้วจะใจอ่อน

“ตอนนั้นก็ทิ้งพวกเราอย่างไร้ความเป็นคน ให้ลูกแต่งงาน… “แม่ไม่ต้องพูดแล้ว”หลินซินเหยียนตัดบทเธอ ลูกสองคนฟัง

อยู่

จวงจื่อจิ่นตะลึง รีบหุบปาก ลูบหัวของหลินลุยซี”เสี่ยวลุ่ยตกใจ เพราะยายหรือเปล่า? ”

หลินลุยส่ายหน้า เธอไม่เข้าใจที่ยายพูดหมายถึงอะไร แค่รู้ ว่า เหมือนว่ายายไม่ชอบคุณคนนั้น

หลินซีเฉินกับรู้ เขาฟังเข้าใจอย่างดี

นั่นเป็นสามีของยาย พ่อของแม่ ตาของเขา

แต่ว่าเขาทําเรื่องบางอย่าง ยายจึงไม่ยกโทษให้เขา “ดึกแล้ว พวกคุณคงหิวแล้วสินะ? “หลินซินเหยียนถาม
หลินลีย ออกแรงพยักหน้า “ฉันอยากกินพิซซ่า”

เด็กๆพวกนี้ มีความสุขที่สุด ไม่คิดอะไร แค่ต้องการของอร่อย หรือได้สนุกก็พอแล้ว

“โอเค วันนี้กินพิซซ่า”หลินซินเหยียนยื่นมือไปบีบแก้มของ ลูกสาวอย่างเอ็นดู “ครอบครัวเรา เสี่ยวลุ่ยเป็นพี่ใหญ่

“งั้นผมล่ะ? “หลินเฉินถาม

“อือ เสี่ยว เป็น รอง”หลินซินเหยียนตอบจริงจัง

หลินซีเฉินไม่พอใจ”ทำไมล่ะ? ผมเป็นพี่ชายชัดๆ”

“งั้นลูกบอกแม่มา ลูกสำนึกผิดยัง? ”

หลินซีเฉินรีบหุบปาก คิดในใจทำไมเธอยังไม่ลืมอีก? ความรู้สึกผิดเล็กๆ ในใจ เมื่อทำไมเพิ่งถามเธอ หลินซีเฉินรู้สึกเหมือนกับว่าทำตัวเอง

เข้าไปในบ้านหลินซินเหยียนเปลี่ยนรองเท้าให้พวกเขาสอง คน จวงจื่อจิ่นอารมณ์ไม่ดี เข้าไปในห้อง

หลินซินเหยียนมองแผ่นหลังของเธอ รู้ว่าจู่ๆจวงจื่อจีนก็ อารมณ์หดหูลงแบบนี้ น่าจะคิดถึงซินฉี

ตั้งแต่มีลูกสองคนนี้ เธอก็ช่วยเธอดูแลลูก ยุ่งทุกวัน ไม่มีเวลา ไปคิดเรื่องเมื่อก่อนมากนัก วันนี้เห็นหลินกั๋วอัน ก็กลัวว่าจะคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนอีก

หลินซินเหยียนจูงเด็กสองคนไปห้องรับแขก หยิบโทรศัพท์

ออกมา “ลูกจะกินรสอะไรกัน? “รสทุเรียน”หลินลุยซีคว้าแขนของหลินซินเหยียน ออด อ้อน”ฉันจะกินรสทุเรียน”

“โอเค”หลินซินเหยียนเพิ่มรายการ แล้วมองไปที่หลินซี เฉิน”เสี่ยวซีล่ะ?

“ซีส”หลินซีเฉินมองหลินซินเหยียน “หม่ามีชอบกิน

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองลูกชาย “ทำไม คิดจะติดสินบนแม่ เหรอ? อย่าคิดว่าเอาใจแม่แล้ว แม่จะไม่สืบหาความจริง ลูกไม่ ยอมรับผิด ของก็จะไม่เอาคืนลูก

หลินเฉินถอนหายใจ น่าเบื่อไปแล้ว ถูกมองออกหมดทันที

หลินซินเหยียนสั่งพิซซ่าเสร็จ วางโทรศัพท์ลง”เสี่ยว พาน้อง ไปเล่นที่ห้องรับแขก แม่ไปดูยายพวกลูกที่ห้องก่อน”

“โอเค”

หลินซีเฉินเป็นเด็กดีมาก

คิดว่าเมื่อไหร่หลินซินเหยียนจะเอาของคืนเขา “หม่ามี้ ผมดื่มน้ำผลไม้แก้วหนึ่งก่อนได้ไหม ? “เขากระหาย หน่อยๆ

“รอเดี่ยว”หลินซินเหยียนเทน้ำสองแก้ว ในครัว น้ำผลไม้ที่บ้านนั้นตัวเองคั้นเองหมด ไม่ใส่สารปรุงแต่ง ดื่มได้อย่างปลอดภัย เอาน้ำผลไม้มาให้ลูกทั้งสองคน หลินซินเหยียนก็ไปห้องของ จวงจื่อจิน

เธอจับ จับไว้ บิดลง แล้วผลักประตูห้องเบาๆ ก็มองเห็น…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ