บทที่95 ความสัมพันธ์ที่ร่วมมือกัน

ผู้จัดการมองไปทางพนักงานขายพวกนั้นตรงโซนพักผ่อนที่ไม่ ได้ออกไป คิ้วขมวดแน่น มีลูกค้าแต่ไม่บริการไม่อยากทำผล งานหรือไง?

สมองมีแต่ขี้เลื่อยหรือไง?

โดนผู้จัดการมอง พนักงานขายพวกนั้นก็ก้มหน้าลงทำเป็นไม่

เห็น

“พวกเขาน่าจะมีลูกค้าอยู่แล้วนะครับ เลยไม่มีเวลา ไม่ได้ บริการทั่วถึง ปกติก็เป็นผมผู้จัดการนี่แหละที่สั่งสอนลูกน้อง โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมจะชดเชยให้อย่างดีเลย โอเค ไหม? “ผู้จัดการมีรอยยิ้มที่ใบหน้า

หยูโต้วโต้วยังอยากพูดอีก หลินซินเหยียนก็ดึงเขาไว้ ผู้จัดการ นิสัยดี จะกัดเขาไม่ปล่อยไม่ได้

“แค่ก”หยูโต้วโต้วก็คิดว่าตัวเอง ใจร้อนเกินไป พูดมากไป หน่อย

“ผมโทรถามรถลองขับให้ว่ากลับจะกลับมาเมื่อไหร่ รถรุ่นนี้ ขายดีมาตลอด ผู้จัดการหยิบโทรศัพท์มาโทรออกไป

ทางนั้นไม่รู้ว่าพูดอะไร ผู้จัดการระเบิดออกมา

“ทำไมคุณไม่ขับไปต่างประเทศเลยล่ะ? ไม่รู้เหรอว่ารถที่ขับทดลองขับไปไกลไม่ได้มากนัก? ค่าน้ำมันคุณออกเหรอ? ”

ตัวทดลองขับไปที่ชานเมืองแล้ว กลับมาอย่างน้อยก็หนึ่ง ชั่วโมง

ทางนี้กวนจิ้งก็ให้เขารั้งคนไว้ เขาทำสุดหนทางแล้ว ตอนนี้ ไม่มีรถให้ลองขับ เขาจะทําไง?

“แบบนี้ละกัน ฉันค่อยมาครั้งหน้า”หลินซินเหยียนยืนขึ้นมา ตอนนี้สี่โมงกว่าแล้ว จวงจื่อนพาพวกเขาไปก็น่าจะกลับมาแล้ว ออกไปเที่ยวต้องเหนื่อยแน่ๆ เธอต้องกลับไปทำอาหาร จะเสีย เวลาอยู่ที่นี่ไม่ได้

เหงื่อออกที่หัวผู้จัดการ แล้วจะทำยังไง เขามองไปทางห้อง ทำงาน กวนจิ้งนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ มองมาทางนี้ผ่านหน้าต่าง

ผู้จัดการรู้สึกหมดหนทาง ตอนแรกบริการไม่ทั่วถึง ตอนนี้ไม่มี ให้ลองขับ เขายังจะพูดอะไรได้อีก?

ผู้จัดการยื่นนามบัตร”งั้นต่อไปคุณมา โทรหาผมเลย ผมจะรับ ใช้คุณเอง”

หลินซินเหยียนรับมา“โอเค”

ผู้จัดการส่งพวกเขาออกไป

ไปถึงจุดจอดรถหยู โต้วโต้วจึงเปิดประตูรถให้หลินซินเห ยียน”คิดไม่ถึงว่าผู้จัดการของร้านนี้จะอ่อนโยนน่านับถือน่าเข้า ใกล้’ขนาดนี้”
เทียบกับพนักงานขายพวกนั้นแล้ว ดีไม่น้อยเลยทีเดียว

ใบหน้าหลินซินเหยียนไม่มีอาการใดๆ คิดว่าผู้จัดการคนนั้นมี ความกระตือรือร้นมากไปหน่อย

ตอนนี้เอง ข้างรถของพวกเขาก็มีรถอีกคันมาจอด หลินซินเหยี ยนมองไปเฉยๆ สุดท้าย จึงเห็นชายหนุ่มลงมาจากรถ

เขายืนต้านลมที่หน้ารถ สูทสีดำโอบเรียวขายาวๆคู่หนึ่งไว้ เชิ้ตที่ตัวด้านบนปล่อยหลวมๆ ปรากฏตัวที่นี่ตอนนี้ มีท่าทางปลีก ตัวจากงานที่ยุ่งเหยิง

สายตาเขาเยือกเย็น จ้องมองเธอแบบหนึ่ง

หลินซินเหยียนกลับแปลกใจหน่อยๆ เขาปรากฏตัวที่นี่ได้ อย่างไร?

เขามีรถ

โรงจอดรถในวิลล่าก็มีรถจอดอยู่หลายคัน ล้วนแต่เป็นรุ่นลิมิ เต็ด ไม่เคยเห็นเขาขับเท่าไหร่ บางทีอาจจะชอบรถ ถึงไม่ขับ ก็ ต้องซื้อ

สายตาของจงจึงห้าวมองข้ามหยูโต้วโต้วที่เปิดประตูรถให้ หลินซินเหยียน จากนั้นก็ล็อกไปที่ตัวของเธอหลินซินเหยียน จ้อง เธอ รูม่านตามีคลื่นที่โหมซัดอย่างบ้าคลั่ง เส้นเลือดที่ถี่ยิบจาก ขอบตาแผ่ออกมา รวมไว้ตรงกลาง

หลินซินเหยียนหดตัวลงแปลกๆ เธอไม่เคยเห็นเขาที่เย็นชานิ่ง เงียบและดุร้ายมากขนาดนี้มาก่อน
“คุณ คุณอยู่ที่นี่ได้ไง? “น้ำเสียงก็ไม่รู้เป็นอะไร เปลี่ยนไป พูดจาก็ไม่รู้เรื่อง

“ลงมา เขาดึงปากใส่

หลินซินเหยียนนั่งไม่ขยับ คุณจะพูดอะไร ก็พูดตรงนี้

ท่าทางของเขานั้นโกรธอย่างชัดเจน เธอจึงไม่อยากสัมผัสกับ เขาตอนนี้

จงจิ่งห้าวหรี่ตาลง “คุณแน่ใจ? ”

ข่มขู่ ข่มขู่อย่างเปิดเผย หลินซินเหยียนจ้องเขา

เธอไปทำให้เขาไม่พอใจเหรอ?

พอเจอหน้าก็ทําเหมือนกับเธอติดเงินเขา

หยูโต้วโต้วรู้สึกถึงการต่อต้านของหลินซินเหยียน จึงเดินเข้า มาให้ช่วยไหม?

จงจึงห้าวก้าวไปข้างหน้า ดึงหยูโวโต้วออก แล้วหลังมือ ต่อยไปที่ใบหน้าของเขา ต่อหน้าของเขา อยู่ใกล้ขนาดนี้เชียว

หยู โค้วโต้วถูกต่อยอย่างไม่ทันป้องกันตัว จนถอยหลังไป หลายก้าว ในปากมีกลิ่นคาว เขาเช็ดไปที่มุมปาก ที่หลังมือก็มีเลือด
เงยหน้ามองผู้ชายที่ทำร้ายตัวเอง

ที่หัวมันหน่อยๆ ความทรงจำเขานั้นไม่เคยรู้จักคนนี้ แต่ดูคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน แล้วจู่ๆหยู โค้วโต้วก็คิดขึ้นมาได้ว่าเคยเจอ เขาที่ไหน

ที่ข่าวเศรษฐกิจ เขาลงข่าวอยู่บ่อยๆ

เศรษฐีที่อายุน้อยที่สุด

แต่ว่าเขาไปทําอะไรขัดใจเขาแล้วหรือไง?

มีเงินก็รังแกคนอื่นได้เหรอ?

หยูโต้วโต้วกำมือทั้งคู่ไว้แน่น

หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะลงมือ จึงรีบลงไปดูหยูโต้ วโต้ว ที่มุมปากแตก มีเลือดไหลซึม

“คุณไม่เป็นไรนะ? “หลินซินเหยียนถามอย่างเป็นห่วง หยูโต้วโต้วส่ายหน้า

หลินซินเหยียนหันไปจ้องจงจึงห้าว “คุณบ้าหรือไง? ทำไมถึง ไม้ลงมืออย่างไร้เหตุผลล่ะ? ”

“พวกเรายังไม่ได้หย่ากันนะ คุณยังเป็นภรรยาผมอยู่ โอบกอด กับชายอื่น เห็นผมตาบอดเหรอ?

“คุณพูดอะไร? “หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว รู้สึกงงๆอยู่มาก

เธอโอบกอดกับใคร?
“คุณพูดให้ชัดเจน”หลินซินเหยียนก็มีสีหน้าเย็นชา ข้างกาย ของเธอมีใครไม่ได้อีกแล้ว

เขาเผด็จการเกินไปแล้ว

กวนจิ้งที่แอบอยู่ข้างๆ เดินเข้ามา หยิบโทรศัพท์ออกมา เอา ภาพนั้นที่เขาถ่ายได้ยื่นให้หลินซินเหยียน “รถผมเอามาบำรุงที่นี่ ทำธุระผ่านมา แล้วก็จะขับรถออกไปเอง แต่ดันเห็นคุณกับ

เขาชี้ไปที่หยูโต้วโต้ว”ผมก็เลยถ่ายไว้สักใบ

หลินซินเหยียนจ้องรูป สีหน้าหม่นลงทันที เพราะว่าตอนนั้นเธอ รู้ว่าหยู โต้วโต้วกำลังคุยกับเธอ แต่มุมที่กวนจิ้งถ่ายไปนั้น เหมือ นว่าหยูโต้วโต้วจูบไปที่หน้าของเธอ

พูดเย้ยหยันอย่างเย็นชามุมจับได้ไม่เลวนี่” กวนจิ้งก็หอบหนัก อะไรคือมุมจับได้ไม่เลว ก็เขามองเห็นแบบ

การเคลื่อนไหวของพวกเขาเหมือนจะมากไปหน่อย ดึงดูดให้ คนมาดูไม่น้อย ตัวตนของจงจึงห้าวทุกคนต่างรู้ดี เพื่อที่จะหลีก เลี่ยงข่าวฉาว กวนจิ้งก็เสนอ ให้ไปก่อน”ที่นี่ไม่ใช่ที่จะพูดคุยกัน”

หลินซินเหยียนก็ไม่อยากจะมาพัวพันต่อหน้าคนจำนวนมาก ขนาดนี้

“ผมรู้ว่ามีอยู่ที่หนึ่ง”กวนจิ้งพูด

หลินซินเหยียนจะขึ้นรถของหนูโต้วโต้ว ก็ถูกจงจึงห้าวจับข้อมือ แล้วจับเธอเข้าไปในรถของตัวเอง

เธออยากจะขัดขืน กลับเห็นสายตาตักเตือนของจงจึง ห้าว”อย่าทำตัววุ่นวายหน่อยได้ไหม จะมาก่อกวนผมที่นี่เหรอ? ”

หลินซินเหยียนแทบจะชักสีหน้าอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่ามีคน เธอจะ ทะเลาะกับเขาอยู่แล้ว

ใครก่อกวน?

เขาไม่รู้เรื่องเท็จจริงก็เข้ามาต่อยคน ยังมีหน้ามาบอกว่าเธอ ก่อกวน?

เธอพยายามอดทนความโกรธในใจ นั่งอย่างไม่ขยับ

สถานที่เป็นอสังหาริมทรัพย์ของกวนจิ้ง ตกแต่งแล้ว แต่เขาไม่ ได้อยู่ มีคนมาทำความสะอาดประจำ สถานที่จึงสะอาดมาก ที่ สำคัญคือเงียบ เหมาะกับการพูดคุย

พวกเขาเข้าไปในห้อง กวนจิ้งให้หยูโต้วโต้วนั่งบนโซฟา “พูด เถอะเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

จงจิ่งห้าวจับมือของหลินซินเหยียน เอนไปที่ตู้เตี้ยๆที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าลงมองอย่างระมัดระวัง นวดอะไรที่อยู่ในมือ

เหมือนว่ามือของเธอเป็นของหายาก สามารถมองดอกไม้ออก มาได้

หลินซินเหยียนอยากจะคลายออก พอเพิ่งขยับไป เขาก็จับไว้อย่าขยับ
หยูโวโวกะพริบตา จะให้เขาพูดอะไรล่ะ?

เขามองไปที่หลินซินเหยียนขอความช่วยเหลือ

“บอกพวกเขาไปคูณกับฉันเป็นอะไรกัน”หลินซินเหยียนผลัก ออกจากการจับกุมของจงจิ้งห้าวไม่ได้ ได้แต่ปล่อยเขา แต่ว่า หน้ากลับมองไปที่นอกหน้าต่าง ไม่มองเขา

หยูโต้วโต้วพูดอย่างซื่อสัตย์ ผมกับคุณหลินมีความร่วมมือกัน”

กวนจิ้งรู้สึกแปลก จึงถามไปว่า “พวกคุณร่วมมืออะไรกัน? “