บทที่8 คุณอยากให้ฉันพูดยังไง

หลินซินเหยียนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นหน้าผู้ชายชัดแล้วได้พูด อย่างประหลาดใจ “หมอเหอ

ข้างหลังเขามีคนยืนอยู่เป็นโขยง หลินซินเหยียนยิ่งประหลาดใจเข้าไป ใหญ่ “คุณ คุณมานี้ได้ยังไงคะ?

น้องชายป่วยเป็นโรคออทิสติก ล้วนเป็นเหอยเจ๋อที่มาดูอาการ ไปๆ

มาๆทั้งสองก็เลยรู้จักกัน

เหอยเจ๋อยิ้มอย่างละมุน ยังไม่ได้อ้าปาก ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ได้ เปิดปากพูดแล้ว “หมอเรือมาเป็นวิทยากรที่โรงพยาบาลของผมครับ

เหอรุ่ยเจ๋อเป็นจิตแพทย์ที่มีชื่อเสียง โดยเฉพาะมีความรู้ความสามารถ

ด้านโรคออทิสติกอย่างลึกซึ้ง

“คุณล่ะครับ ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ ไม่สบายเหรอครับ?” เหอยเจ๋อถาม

คิดถึงท่าทีที่เฉียบขาดของแม่ หลินซินเหยียนก็สั่นไปทั้งตัว

“เหยียนเหยียน!” ในมือของจวงจื่อจีนถือผลตรวจไว้ เธอวิ่งมาจากอีกฝ่า งของริมทางเดินอย่างเร่งรีบ ตอนที่เธอกลับมาก็ได้ยินพยาบาลบอกว่า ลูกสาวได้วิ่งไปแล้ว จวงจื่อจีนฟังแล้วตกใจ พอเห็นเธอจึงได้เรียกด้วย ความใจร้อน

หลินซินเหยียนเม้มปาก รู้สึกคัดจมูกอย่างแรง “แม่คะ

เหอยเจอพูดกับผู้อำนวยการที่ยืนอยู่ข้างๆ “พวกคุณกลับไปก่อนเลย ครับ ผมมีธุระนิดหน่อย

“หมอเหอมีธุระ งั้นพวกเราก็ไม่รบกวนแล้ว แต่ผมเรียนเชิญหมอเหอมาทำงานที่โรงพยาบาลผมอย่างจริงใจ มีข้อเรียกร้องอะไรหมอเหอก็พูดมา เต็มที่เลย ผมจะพยายามทำให้พึงพอใจแน่นอนครับ”

เทอริยเจ๋อพูดอย่างอ่อนโยน “ผมจะพิจารณาดูครับ”

“คุณป้าครับ มีอะไรเราไปคุยที่ข้างนอกดีกว่าครับ ที่นี่ไม่เหมาะสม” โรง

พยาบาลมีคนพลุกพล่านไปมาเยอะแยะ ไม่เหมาะที่จะพูดคุยกัน

จวงจื่อจีนก็รู้จักเหอยเจออยู่ ตอนที่พาลูกชายไปหาหมอ บางครั้งไม่มี เงินจริงๆ ล้วนเป็นหมอเหอที่ช่วยออกค่าใช้จ่ายให้

จวงจื่อจีนเคารพนับถือในตัวเขามาก

เธอได้จับข้อมือของหลินซินเหยียนไว้แน่น กลัวว่าเธอจะหนีอีก

เพิ่งเดินออกมาจากประตูใหญ่ของโรงพยาบาล หลินซินเหยียนก็คุกเข่า ลงมาที่ตรงหน้าของจวงจื่อจั่น “แม่คะ หนูขอร้องแม่ล่ะ เราเสียซินไปแล้ว ให้หนูเก็บลูกคนนี้ไว้ได้มั้ยคะ?”

เหอยเจ๋อขมวดคิ้ว หมายความว่ายังไง? ไม่นานเขาก็ดึงสติกลับมา

สายตาหยุดอยู่ที่หน้าท้องของเธอ

เห็นผลตรวจในมือของจวงจื่อจีนชัดแล้ว แทบจะรู้อย่างแจ่มแจ้งเลยว่า เธอท้อง

ช็อก เหลือเชื่อ

เขาอยากรู้จังเลยว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่เวลาถาม

น้อยมากที่หลินซินเหยียนจะร้องไห้ต่อหน้าจวงจื่อจีน ถึงตอนที่น้องชาย ตาย เธอก็แค่แอบร้องไห้ ไม่เคยน้ำตาไหลต่อหน้าจวงจื่อจีนเลย

ไม่ใช่ว่าจวงจื่อจีนบังคับเธอ แต่ว่าเธอคลอดลูกคนนี้ออกมา ยังจะมี อนาคตอีกเหรอ?
ต่างก็บอกว่าคนเป็นแม่เข้มแข็ง ดูท่าทางเธอแล้ว อยากให้เธอทำแท้ง คงจะยากมาก จวงจื่อจีนได้ถอนหายใจยาวๆ “แล้วแต่ลูกเถอะ”

พูดจบเธอก็ได้หันหลังจากไปโดยตรง เธอเสียใจ ไม่รู้จะเผชิญหน้า

ลูกสาวยังไง

หลินซินเหยียนค่อยๆนั่งลง คนกำลังฝน น้ำตากลับกำลังยอมจำนน เธอ ไม่อยากร้องไห้ แต่กลับทนไม่ไหว ความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในใจกำลังกัด เซาะหัวใจของเธอ

ก่อนกลับประเทศเขาเคยไปหาพวกเธอ ถึงรู้ว่าพวกเธอกลับประเทศแล้ว น้องชายเธอจากไปด้วยอุบัติเหตุ

ในระหว่างนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาไม่สามารถรู้ได้เลย

เหอยเจ๋อนั่งลงมาลูบหลังเธอ ตอนที่เขารู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้ เธอเพิ่งจะ อายุสิบกว่าปีเอง แต่กลับมีความเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว คอยดูแลน้องชาย และแม่

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาเห็นกับตาว่าเงินของเธอพอซื้อข้าวแค่สองชุด เธอเอา ข้าวให้แม่และน้องชายกิน ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้กินข้าวเลย แต่กลับบอกจวง ชื่อจีนว่าตัวเองกินข้าวเรียบร้อยแล้ว

มีความเป็นผู้ใหญ่จนทำให้คนสงสาร

เหอยเจ๋อยื่นมืออยากจะลูบศีรษะเธอ ปลอบโยนเธอสักหน่อย แต่มือยัง ไม่ได้หล่นลงมา ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขา “ขอบคุณที่เมื่อก่อนคุณคอยช่วยเหลือฉันนะคะ ต่อไปถ้าฉันมีเงินแล้ว จะ คืนให้คุณแน่นอนค่ะ

มือของเหอรุ่ยเจ๋อหยุดอยู่ที่บนศีรษะเธอ ฝ่ามือค่อยๆกุมไว้ เขาดึงมือ กลับแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เด็กโง่ ผมสมัครใจช่วยเหลือเอง ไม่ต้องคืนผม หลินซินเหยียนส่ายหัว “คุณเป็นคนจิตใจดีงาม แต่ว่าฉันจำได้ค่ะ”
ถ้ามีปัญญาแล้วจะคืนให้แน่นอน

เหอยเจอพยุงเธอขึ้นมา “คุณพักที่ไหนครับ ผมไปส่งคุณ

เวลานี้หลินซินเหยียนเป็นห่วงจวงจื่อจีน จึงได้พยักหน้าแล้วบอกที่อยู่ให้

กับเขา

มาถึงที่พัก หลินซินเหยียนเปิดประตูลงจากรถ เหอยเจ๋อถามเธอ “ต่อ ไปยังจะกลับไปอีกมั้ยครับ?

หลินซินเหยียนหันมามองเขาแล้วส่ายหัว “ไม่กลับแล้วค่ะ”

กว่าได้กลับมาไม่ใช่ง่ายๆ

หลินซินเหยียนกลับมาถึงที่พัก ก็เห็นจวงจื่อจีนนั่งเช็ดน้ำตาอยู่บนเก้าอี้ หัวใจของเธอเหมือนถูกอะไรฉุดกระชากอยู่

จวงจื่อจั่นเช็ดน้ำตา ไม่ได้มองเธอ “แม่ไม่เป็นไร ลูกกลับไปเถอะ”

“แม่คะ”

“แม่ดูแลลูกไม่ดีเอง” จวงจื่อจีนคอยเช็ดน้ำตา แต่เช็ดยังไงน้ำตาก็ไม่ ยอมหมดเสียที

หลินซินเหยียนกระโจนมากอดเธอไว้ สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ระบาย ความเจ็บปวดซึ่งกันและกัน

ผ่านไปตั้งนาน พวกเธอถึงสงบอารมณ์ลงมา หลินซินเหยียนได้เล่าขอ ตกลงของตัวเองและจงจึงห้าวให้จวงจื่อจีนฟัง ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วงตัว

เอง

จวงจื่อจีนช็อกสุดขีด เรื่องแต่งงานจะทำเป็นเล่นๆได้ยังไง?

ถึงแม้เธอไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานที่ทำข้อตกลง แต่ลูกสาวท้องแล้ว ร่างกายไม่บริสุทธิ์แล้ว ผู้ชายของตระกูลจงคนนั้นก็คงรับไม่ได้หรอก แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

ต่อไปเธอมาดูแลลูกสาวเอง

ตกดึก หลินซินเหยียนได้กลับมาที่วิลล่า จงจึงห้าวไม่อยู่ หลังจากทาน ข้าวเย็นเสร็จเธอได้เดินย่อยอาหารอยู่ในลานบ้าน และถือโอกาสดูสภาพ แวดล้อมรอบวิลล่า

ต่อมาอีกแล้ว เธอได้กลับเข้าไปในห้องนอน แต่รู้สึกว่ากระหายน้ำ จึงได้

ไปในน้ำแก้วหนึ่งที่ห้องครัว

ดื่มไปครึ่งแก้ว ตอนที่หลินซินเหยียนเตรียมตัวกลับไปนอนที่ห้อง ประตู ห้องนอนมีเสียงลูกบิดประตูดังขึ้น ต่อมาประตูห้องนอนได้ถูกผลักออก

จากนั้น รูปร่างสูงใหญ่ได้เดินเข้ามา และตามมาด้วยสาวรูปร่างสวยงาม เดินออกมาจากข้างหลังเขา

หลินซินเหยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง

ยังไงก็คิดไม่ถึงว่าอีกป่านนี้แล้วจงจึงห้าวยังพาผู้หญิงที่เขาชอบกลับมา

อีก

ไปจเวยเห็นเธอก็อึ้งเหมือนกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เจอในโรงพยาบาล วันนั้นไม่ใช่เหรอ? เธอเงยหน้ามองจงจึงห้าว ใบหน้าด้านข้างของเขาดูเย็น

ชา

วันนั้นเขาโกรธอะไร?

มีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้?

ความคิดของผู้หญิงมักจะเซนซิทีฟเป็นพิเศษ ความผิดปกติของจงจึง ห้าว ทำให้ในใจของไปจเวยเกิดความระแวดระวังกับหลินซินเหยียน

“เอ๋อ ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ” หลินซินเหยียนไม่อยากเป็นก้าง ขวางคอ และแหย่ให้คนหงุดหงิด
“เดี๋ยว” จงจึงห้าวมองเธอด้วยแววตาเซื่องซึม เธอใส่ชุดนอนที่มิดชิด มาก ชายกระโปรงสีขาวยาวลงไปถึงข้อเท้า เผยแขนเรียวขาวทั้งสองข้าง ดูแล้วมีรสชาติของความใสบริสุทธิ์

แต่พอนึกถึงการกระทำของเธอแล้ว ในใจก็มีความขยะแขยงเพิ่มขึ้น “อยู่บ้านหลังนี้ นอกจากผมแล้วจเวยเป็นเจ้าของบ้านอีกคน เข้าใจความ หมายของผมหรือเปล่า?

หลินซินเหยียนรู้สึกว่าเขากำลังสอนจระเข้ว่าชัดๆ เธอไม่เคยเห็นว่า ตัวเองเป็นเจ้าของบ้านเลย ทำไมต้องมาด้วย?

“ฉันรู้ค่ะ ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” หลินซินเหยียนหันหลังเดินไปที่

ห้องนอน

“คุณหลิน” ไปจเลยมองหน้าเธอ “ขอโทษด้วยค่ะ” หลินซินเหยียนมึนตึ๊บ มองเธออย่างประหลาดใจ

ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ถึงแม้คุณมีการหมั้นหมายกับอะ ห้าว แต่ฉันกับอะห้าวรู้จักกันมานานกว่าคุณ ถ้าไม่ใช่คุณ วันนี้คนที่แต่งเข้า มาบ้านหลังนี้ก็คือฉัน พวกเรารักกัน เพราะฉะนั้น

“เพราะฉะนั้นอะไรคะ?” หลินซินเหยียนรู้สึกผู้หญิงคนนี้นี่แปลกจริงๆ

เธอรู้ฐานะของตัวเองดี และไม่ได้ขัดขวางพวกเขาเลย เธอพูดพวกนี้ ทําไม?

“แค่รู้สึกว่าคุณแต่งงานกับอะห้าว แต่อะห้าวไม่รักคุณ สาเหตุเป็นเพราะ

ว่าฉัน ฉันก็เลยรู้สึกละอายใจต่อคุณค่ะ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” ตามความคิดของคนปกติ ความสัมพันธ์ที่อึดอัดแบบ นี้ ไม่ควรจะต่างฝ่ายต่างไม่รบกวนกันเหรอ?

ทำแบบนี้ เพื่อแสดงให้จงจึงห้าวเห็นว่าเธอมีจิตใจดีงาม
หลินซินเหยียนรู้สึกไม่ประทับใจเธออย่างไร้สาเหตุ

จงจึงห้าวหรี่ตาจ้องหน้าเธอไว้ “นี่คุณหมายความว่ายังไง?

หลินซินเหยียนเม้มปาก เธอหมายความว่ายังไงงั้นเหรอ เธอแค่อยาก ผ่านหนึ่งเดือนนี้ไปอย่างสงบสุข เอาของที่เป็นของเธอได้แล้วก็จะจากไป แต่ผู้หญิงคนนี้แปลกจริงๆ มาพูดอะไรพวกนี้

เธอควรจะตอบยังไง?

“คุณอยากให้ฉันตอบยังไงคะ?” คำพูดของไปจเวย เธอพูดต่อไม่ได้ เลยด้วยซ้ำ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ