บทที่74 รู้เรารู้เขา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

จวงจื่อจีนที่กำลังล้างผักอยู่ก็ชะงักมือลง หล่อนนึกไม่ถึงเลยว่า จู่ๆ ลูกสาวจะถามเรื่องนี้ออกมา ” ทำไมจู่ๆ ถึงถามล่ะ ”

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง ” ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ค่ะ จริงๆ ตอนที่ หมั้นกับเขา หนูอายุแค่สองขวบ ทำไมแม่ถึง…..

เรื่องเมื่อก่อน ฉันจำไม่ค่อยได้หรอก ” จวงจื่อจีนไม่อยากพูด ถึงเรื่องเมื่อก่อน เธอเอาผักที่ล้างเสร็จวางลงในตะกร้า แล้วมอง ไปที่ลูกสาว ทำให้รู้ถึงปฏิกิริยาที่ผิดแผกไปของลูกสาว ” พูดมา สิ แกมีเรื่องอะไร ”

หลินซินเหยียนดูออก ว่าจวงจื่อจีนไม่ยอมเล่า เลยไม่ถามอะไร ต่อ แต่ใช้โอกาสนี้ในการหยั่งเชิงดู ” คุณนายเวลเลี่ยน จะแยก สาขา เขาอยากให้หนูไปเป็นผู้รับผิดชอบร้านนี้ ”

ก็ดีเลยสิเนี่ย ” จวงจื่อจิ่นตอบรับ

เธอดันลูกสาวออกเบาๆ ” เดี๋ยวฉันนั่นผักเอง ”

หลินซินเหยียนถอยไปด้านข้าง เธอยืนพิงเคาท์เตอร์ครัว คิด บางอย่างอยู่พักหนึ่ง ” แต่สาขาที่แยกไปอยู่ในประเทศ… ”

” อะไรนะ ”

เมื่อหลินซินเหยียนพูดจบ จวงจื่อจีนก็ตัดบทเธอ หล่อนรู้ว่า LEO มีข้อกําหนดตายตัว นั่นก็คือจะไม่มีการแบ่งสาขาในทำไมๆ คุณนายเวลเลี่ยนถึงแบ่งสาขาร้าน

จวงจื่อจิ่นขมวดคิ้ว ทําไมพักถึงเรื่องประหลาดเกิดขึ้นติดๆ กันก็รู้ เธอวางมือจากมีดหั่นผัก แล้วเช็ดมือลงผ้าจะเอาสาวมากุม” แกพูดฉันตรงเรื่องพวกนี้ มันเกี่ยวกับเขาด้วยใช่ไหม ”

เรื่องปิดบังต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เธอกลับประเทศไป เรื่องนี้ จะเร็วช้า จวงจื่อก็จ้องรู้อยู่ดี

หลินซินเหยียนยอมรับ อื้ม… ”

แกคิดยังไงจําเลยเหรอ

แกพูดชิ ว่าตอนนั้นมีเรื่องอะไร เวลาแกลำบากที่สุด อยู่ไหน ถ้าใช่หมอเหอ จะในหัดแบ่งแยกดีเลวให้มันชัดเจน

หลินซินเหยียนก้มหน้า ที่จริง ไม่ได้ยอมกลับก็เพราะเรื่องในอดีต อีกส่วนหนึ่งเกี่ยวห้าว

ดูว่าเป็นเรื่องของธุรกิจ แต่ตอนเขาขอหย่าในตอนนั้น รู้สึกเสียใจ

ต่อมาตอนเกิดอุบัติเหตุทางรถ ก็ทำให้เธอร่างกายอ่อนแอลง
เพราะอย่างนั้นเธอเลยไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก เพราะมัน ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้เห็นภาพที่สะเทือน ณ ที่แห่งนั้น

” ท่าทีของคุณนายเวลเลี่ยนแน่วแน่มาก ถ้าหนูไม่กลับไป หนู อาจจะตกงาน ” เธอเป็นแหล่งรายได้เดียวของครอบครัว สำหรับ เธอแล้ว งานนี้มันสําคัญมาก

จวงจื่อจิ้นหยิบมือหั่นผักขึ้นมา แล้วค่อยๆ หั่นมันฝรั่งออกเป็น แผ่น หล่อนเงียบไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้นว่า ” ถ้าจะกลับไปก็ไม่ใช่ ปัญหาหรอก ”

หลินซินเหยียนนึกไม่ถึงว่าจวงจื่อจีนจะปล่อยเธอไป

” แต่ฉันมีข้อแม้ ”

หลินซินเหยียนถอนหายใจออกมา ว่าแล้วเชียวว่าแม่จะไม่ ยอมเห็นด้วยง่ายๆ

“แกต้องยอมตกลงแต่งงานกับหมอเหอ ฉันถึงจะยอมให้ไป ” จวงจื่อจีนพูดเงื่อนไขออกมา

เมื่อเทียบกับจงจิ่งห้าวแล้ว หล่อนชอบเหอยเจ๋อที่คอยช่วย เหลือหลินซินเหยียนมาโดยตลอด

” เรื่องนี้ไม่คิดจะปรึกษาหารือ แกก็อยากจะโดดลงขุมนรกเลย น่ะเหรอ ฉันไม่อยากจะช่วยผลักแกลงไปหรอกนะ แกเป็นลูกสาว ของฉัน ฉันทำเพราะหวังดีกับแก หมอเหอไม่ดีตรงไหน หน้าตาดี ความสามารถก็มี ที่สำคัญคือเขาชอบแก จะมีผู้ชายสักกี่คน ที่รอผู้หญิงคนหนึ่งได้นานถึงหกปีเนี่ย… ” จวงจื่อจีนมองลูกสาวของ หล่อนอย่างจริงจัง ” ใจแกมันเป็นหินหรือไง ถึงมองไม่เห็นความ พยายามของเขา ”

ที่จริง เหอยเจ๋อก็เป็นคนดี ในยามที่เธอลำบาก เขาก็อยู่ ข้างๆ เธอ ดูแลครอบครัวและดูแลเธอด้วย

เรื่องพวกนี้ เธอรู้ดี

” แต่ว่าหนู… ”

” ถ้าเขารังเกียจแก แกท้องคลอดลูก เขาจะรอแกนานขนาดนี้ เหรอ ” จวงจื่อจีนก็กังวล ว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะคิดอะไรกับเรื่องที่หลินซิ นเหยียนท้องแล้วคลอดลูกหรือเปล่า แต่การกระทำของเขา ทำ ให้จวงจื่อจีนนั้นเปลี่ยนความคิดของหล่อนเอง

ถ้ารังเกียจ ก็ไม่น่าจะอยู่ข้างกายหลินซินเหยียนได้นานขนาดนี้

หลินซินเหยียนยังสาว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่แต่งงานอีกในชีวิตนี้ ในสายตาของจวงจื่อจิ่น เหอยเจ๋อเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

ถ้าเทียบกับผู้ชายที่รู้ว่าหลินซินเหยียนท้อง ถึงแม้จะหมั้น ก็ทำ แค่ให้การหมั้นสำเร็จลุล่วง โดยการเซ็นระยะเวลาการหมั้นหนึ่ง เดือนกับลูกสาวเท่านั้น เทียบกันแล้ว เหอรุ่ยเจอดีกว่าตั้งเป็นพัน เป็นหมื่นเท่า!

หลินซินเหยียนก้มหัวมองปลายเท้าของตัวเอง จริงๆ จวงจื่อ นก็พูดถูกและมีเหตุผล

แต่จวงจื่อจีนไม่รู้ว่า แม่ของเหอยเจ๋อเคยมาหาเธอแล้วครั้งหนึ่ง

เธอก็เป็นคน มีหัวใจ เมื่ออยู่ใกล้เรือรุ่ยเจ๋อก็เกิดความรู้สึกขึ้น ได้เหมือนกัน

แต่เขาก็ดีกับเธอจริงๆ

แต่เรื่องนี้ เธอไม่อยากบอกจวงจื่อจั่น จวงจื่อจีนกังวลใจกับ ชีวิตของเธอต่อจากนี้มาโดยตลอด กลัวว่าเธอจะพาลูกไปอยู่ใน ที่ที่ไม่เหมาะสมและลำบาก

ถ้าเธอบอกจวงจื่อจีนว่าแม่ของเหอรุ่ยเจ๋อเคยมาหาเธอ แล้ว ไม่อยากให้เธอแต่งงานกับเหอยเจ๋อ แม่ต้องเสียใจแน่ๆ แล้วก็ จะกังวลเกี่ยวกับตัวเธอ และอนาคตของเธอในภายภาคหน้า

” แม่ การแต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รัก หนูคงไม่มีความสุข

หรอก ”

” แต่เขาชอบแก กับแก แค่นี้ไม่พออีกเหรอ ความรู้สึกมัน ค่อยๆ สร้างกันได้ พวกแกแต่งงานกันไป พออยู่ด้วยกันแล้ว นาน วันเข้าเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละ “จวงจื่อจีนยังพูดเตือนหลินซิน เหยียนไม่พัก

หลินซินเหยียนรู้สึกระอาใจ เธอก้มหน้าขยี้หัวตัวเองไปมา รู้สึกว่าตอนนี้ข้างหน้ามีแต่เรื่องที่ทำให้เธออ่อนล้าไปหมด การบังคับของจงจิ่งห้าว และความไม่เข้าใจของจวงจื่อจิ่น

มันทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
หม่ามี้ ”

หลินซีเฉันยืนอยู่ตรงประตูครัว ร่างกายน้อยๆ นั่นยืนจังก้า เมื่อกี้เด็กน้อยแอบฟังหลินซินเหยียนกับจวงจื่อนคุยกัน ก็รู้ว่า พวกเธอพูดถึงอะไร

หม่ามี้ พวกเราเป็นคนประเทศ ผมกับน้องสาวยังไม่เคย กลับบ้านเกิดของแม่เลย ตอนนี้ได้กลับไปแล้ว ไม่ใช่เรื่องดีเหรอ ครับ ” หลินซีเฉินมองไปที่หลินซินเหยียนและจวงจื่ออื่นอย่างใส ซื่อบริสุทธิ์

” แกยังเป็นเด็ก จะไปรู้อะไร ” จวงจื่อจีนโบกมือไล่ ให้เขาไป ดูแลน้องที่ห้องรับแขก

” ถึงผมจะเด็ก แต่ผมก็มีสิทธิ์ในความเป็นคนเหมือนกัน ผม เลือกได้ ผมเห็นด้วยที่ให้หม่ามกลับไป ” หลินซีเฉินตอบอย่าง จริงจัง ” หม่ามีคลอดผมมา แสดงว่าผมเป็นคนประเทศZ แน่นอนว่าต้องกลับไปอยู่แล้ว ”

หลินซินเหยียนกับจวงจื่อจีนสบสายตากัน ปัญหาเกี่ยวกับเรื่อง พ่อของเด็กๆ พวกเธอแทบไม่เคยพูดถึงเลย

หลินซินเหยียนแค่เคยพูดว่า ผลที่เหอรุ่ยเจ๋อตรวจออกมาพ่อ ของเด็กๆ เป็นคนประเทศA แต่พอพวกเขาเกิดมา ก็โตมาเหมือน หลินซินเหยียน ดังนั้นจึงเหมือนคนประเทศZ เลยดูเหมือนไม่มี เค้าโครงที่เหมือนคนประเทศA โดยสิ้นเชิง

นี่คือสิ่งที่หลินซินเหยียนปลื้มใจที่สุด ลูกของเธอกับตัวเธอเอง มีรูปลักษณ์และสีผิวที่เหมือนกัน
ไม่ได้หัวทองตาฟ้าเหมือนตุ๊กตาฝรั่งนั่น

เสี่ยวเฉิน ” หลินซินเหยียนปรามลูกชาย

” หม่ามี้ พวกเรากลับไปเถอะ ผมอยากเห็นว่าบ้านเกิดของ หม่าเป็นยังไงบ้าง ” หลินซีเฉินกะพริบตาปริบๆ มองเธออย่าง เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง

หลินซินเหยียนเดินเข้าไปอุ้มลูกชายขึ้นมา ก่อนจะคว้าเข้ามา ไว้ในอ้อมอก จู่ๆ จมูกก็แดงและเจ็บขึ้นมาเหมือนจะปล่อยโฮ ทำให้เธอไม่กล้าปริปากพูดอะไร

จวงจื่อจีนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ท่าที่ยังยืนหยัดดังเดิม ” ที่ฉัน พูดไปให้แกคิดดีๆ ”

11 คุณยาย หม่ามีไม่ได้ชอบคุณลุง ทำไมคุณยายต้องให้พวก เขาอยู่ด้วยกันล่ะ ” หลินซีเฉันพูดมาเหมือนเด็กน้อยนั้นเป็น ผู้ใหญ่ ” หม่ามี้ของผมเหมาะกับสิ่งที่ดีกว่านี้นะ ”

จวงจื่อจีนออกมา เจ้าเด็กน้อยจะไปรู้อะไร

” งั้นพูดมาซิ ว่าแม่ของหนูเหมาะกับคนแบบไหน ” หลินซีเฉิน สายหัว ” ผมไม่บอกหรอก เพราะเด็กน้อยกำลังหาอยู่

เขาไปหาครูของเขาโดยเฉพาะ ครูบอกว่า ถ้าเป็นอย่างหม่า ของเขาล่ะก็ ต้องหาคนที่ดีกว่าสามีคนที่แล้ว ต้องเป็นผู้ชายที่ หล่อกว่า รวยกว่า ถึงจะทำให้คนที่ทอดทิ้งพวกเขาอย่าผู้ชายที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงแบบนั้นเสียใจ

ให้ผู้ชายคนนั้นได้รู้ถึงความเสียหายที่บังอาจทอดทิ้งเขากับ หม่ามี้ไป!

เขาหาข้อมูลของจงจึงห้าวมาอย่างดี เขาเป็นคนประเทศZ ดัง

นั้นเขาจึงต้องกลับไป

ครูบอกว่า รู้เรารู้เขา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

เขาไม่เพียงแต่จะหาคนที่ดีกว่าให้หม่าม แต่จะแก้แค้นผู้ชายที่ ทำตัวแย่ๆ ที่ทอดทิ้งพวกเขาไปด้วย

แต่เหอยเจอไม่เหมาะกับเกณฑ์ที่เขาตั้งไว้ ถึงเขาจะดีกว่าคน ทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับจงจึงห้าวแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหว

หม่ามีของเขา จะแต่งงานกับคนที่แย่กว่าจงจึงห้าวไม่ได้เด็ดขาด!