บทที่72 เธอก็เคยโหยหาความรักเช่นกัน

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอเลยหันไป” เสียว…. ” จากนั้น คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอนั้นไม่ใช่คนเดียวกับที่เธอคิด และยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นคนที่เธอคาดไม่ถึง

คุณมาได้ยังไง ” หลินซินเหยียนหดนิ้วกดินสอแน่น โดย ไม่รู้ตัว

จงจิ่งห้าวมองสำรวจไปรอบห้อง สไตล์การตกแต่งที่ใช้สีขาว เป็นหลัก ทําให้ดูสะอาดตา

” นี่คือที่ทํางานของคุณงั้นเหรอ ” เข้าเดินไปตรงหน้าต่าง แล้ว มองออกไปด้านนอก

หลินซินเหยียนวางมือจากปากกา แล้วยืนขึ้น” ฉันกำลังถาม

คุณอยู่นะ ”

จงจิ่งห้าวหันกายกลับมา แล้วมองไปที่เธอ ก่อนจะยิ้ม น้อยๆ แล้วตอบว่า” ผมมาที่นี่ ก็ต้องมาดูคุณสิ ”

หลินซินเหยียนเอามือไพล่ไว้ด้านหลัง ก่อนจะเลี้ยวตัวไปตรง เก้าอี้ แล้วจ้องมองไปที่เขา เธออยากจะทะลุเนื้อหนังนั่นแล้ว เข้าไปดูถึงใจของเขาเสียจริงๆ

ว่าเขาคิดจะทําอะไรกันแน่

แต่เธอจะมองยังไงก็มองไม่ออก
คุณเคยเจอคุณนายเวลเลี่ยนใช่ไหม “ถึงดูเหมือนเธอกำลัง ถาม แต่น้ำเสียงที่แสดงออกไปกลับเป็นประโยคบอกเล่า

เธอนึกไม่ออกอีกแล้ว ว่าจะมีใครอยากบังคับให้เธอกลับไปที่ จงจึงห้าวเดินเข้ามา ก่อนจะลากเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังของเธอ

แล้วนั่งลง แล้วพูดอย่างเปิดใจ ” ใช่แล้วล่ะ ”

“ทำไมล่ะ ” หลินซินเหยียนแทบจะตะคอกออกมา

เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันเพื่ออะไรกันแน่!

ก็ไม่ทําไม ” จงจิ่งห้าวจับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากตัว เธอ ให้ลงมานั่งบนขาของเขา หลินซินเหยียนไม่ยอม เธอใช้แรง เพื่อให้หลุดจากมือของเขา

” ผมบาดเจ็บน่ะ

” คุณบาดเจ็บแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันมิทราบ ” หลินซินเหยี ยนตอบอย่างไม่เกรงใจ

จงจิ่งห้าวถอนหายใจออกมา ” คุณไม่แปลกใจหน่อยเหรอ ว่า ผมให้อะไรกับคุณนายเวลเลี่ยนไป”

หลินซินเหยียนสงสัยว่าของในนั้นมันคืออะไร ถึงทำให้คุณ นายเวลเลียนยอมพังทลายข้อกำหนดของตัวเองแบบนั้น

คุณให้อะไรเธอไป ” หลินซินเหยียนถาม

คุณเข้ามาในLEO คงจะเคยได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับคุณชายเวลเลี่ยน ไช่ไหมล่ะ ” จงจิ่งห้าวตะล่อมเธอเบาๆ เพื่อที่จะทำให้ เธอเคลิ้มตาม

หลินซินเหยียนพยักหน้า ” เคยได้ยิน เหมือนว่าสองสามี ภรรยาจะรักกันมากๆ แต่ว่าคุณชายเวลเลี่ยนจากไปเร็วมาก ตอนนั้นภรรยาของเขายังสาว แต่เพราะเขา เธอเลยไม่ยอม แต่งงานใหม่กับใคร”

” ถ้างั้นคุณรู้ไหมว่าสามีของเธอ คุณชายเวลเลี่ยนน่ะ เขา ทำงานอะไร ” จงจึงห้าวก็ทำให้หลินซินเหยียนค่อยๆคิดตามทาง ที่เขาปูไว้ได้สำเร็จ ทำให้เธอหลุดโฟกัสไป

หลินซินเหยียนก็ยังไม่รู้อีก เลยส่ายหัวไปมา

จงจึงห้าวคว้าเอวของเธอไว้ ให้เธอนั่งลง หลินซินเหยียนไม่ เต็มใจเลยต่อต้าน จงจิ่งห้าวพูดด้วยเสียงทุ้ม ” ผมบาดเจ็บอยู่ นะ คุณเชื่อฟังผมหน่อยไม่ได้หรือไง ”

หลินซินเหยียนรู้สึกขัดใจ นี่เขาไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าแบบนี้มันไม่ เหมาะสมนะ

การกระทำพวกนี้ มันจะสนิทเกินไปหน่อยไหม ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้กันนะ

” คุณชายเวลเลี่ยนเป็นช่างออกแบบอัญมณี ” จงจิ่งห้าวพูด หลินซินเหยียนเลิกคิ้ว ตกใจเมื่อรู้สถานะของเวลเลี่ยน ที่แท้ก็ เป็นช่างออกแบบอัญมณี
แต่มันเกี่ยวอะไรกับของที่คุณให้คุณนายเวลเลี่ยนไปล่ะ ” หลินซินเหยียนไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกัน

” เมื่อก่อนที่คุณนายเวลเลี่ยนเจอกับคุณชายเวลเลี่ยน เธอไม่ ได้เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าที่มีชื่อเสียงเรียงนามอะไร แต่ตอนนั้น ที่งานแฟชั่นโชว์ ก็เป็นครั้งแรกที่งานออกแบบของคุณนายเวล เลี่ยนได้ขึ้นเวที บังเอิญก็คือ คุณชายเวลเลี่ยนก็ได้มาร่วมงาน แฟชั่นโชว์นั้นด้วย..”

ดังนั้น พวกเขาก็ได้พบกันน่ะสิ ” หลินซินเหยียนเหมือนจะนึก 11 ฉากๆนั้นออก ” ต้องโรแมนติกมากแน่ๆเลย ”

สายตาของเธอมีความอิจฉาออกมาเล็กๆ เมื่อตอนยังวัยรุ่น เธอก็เคยโหยหาความรักเช่นกัน แต่เธอไม่มีโอกาสแล้ว เธอเสีย สิทธิ์นั้นไป

ตอนนี้เธอก็เป็นแค่คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวคนหนึ่งเท่านั้น

จงจิ่งห้าวรับรู้ได้ถึงอารมณ์ในสายตาของเธอ เขารั้งเอวเธอไว้ แน่นขึ้น ” ก็เจอนะ แต่ไม่โรแมนติกหรอก ควรจะเรียกว่าเป็น ความโหดร้ายมากกว่า

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ” ตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ ”

” อืม เพราะมีคนแจ้งว่า คุณนายเวลเลี่ยนลอกผลงานของคน

” เป็นไปไม่ได้! ” หลินซินเหยียนเชื่อว่าเป็นผลงานของคุณ นายเวลเลี่ยน เชื่อว่าต้องเป็นความสามารถของเธอแน่!
เธอไม่มีทางออกงานของใครหรอก

จงจึงห้าวที่มองเห็นท่าทีโกรธเคืองของเธออย่างเงียบๆ ก่อน

จะดรอปลง ” ฉันแค่เชื่อว่าคุณนายเวลเลี่ยนไม่มีทางออกงาน ใครหรอก ” ” จริงๆ แล้วเธอ…. ” จงจึงห้าวค่อยๆ มองเธอ เธอขมวดคิ้ว หายใจถี่ๆ เหมือนจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

งานออกแบบของเธอเหมือนกับสร้อยคอที่มีชื่อ โด่งดังรุ่น หนึ่ง แถมชื่อยังเหมือนกันอีก แต่คุณนายเวลเลี่ยนไม่รู้จักสร้อย คอรุ่นที่ว่านั้น ที่บังเอิญไปกว่านั้น ทั้งการตั้งชื่อ และจุดกำเนิด ของแรงบันดาลใจยังเหมือนกันอีกด้วย แต่เพียงแค่การออกแบบ นั้นไม่เหมือนกัน ” เขาดึงความสนใจของเธอ และใช้ปลายนิ้ว เกี่ยวเส้นผมของเธอเล่นไปมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ” คุณ คิดว่ามันไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกเหรอ ”

ใช่ มันคือเรื่องบังเอิญที่คาดไม่ถึง แต่ที่หลินซินเหยียนยังคิดไม่ตกก็คือ ทำไมพวกเขาถึงรู้ล่ะว่าที่ มาของแรงบันดาลใจมันเหมือนกัน

เด็กโง่ ” จงจิ่งห้าวหยิกแก้มเธอหนึ่งที หลินซินเหยียนก็นึก ขึ้นได้” ถ้ามันเหมือนกันละก็ โดยปกติแล้วก็ต้องทำการตรวจ สอบ จากนั้นทั้งสองก็คงได้พบกัน ดังนั้นก็ทำให้รู้ที่มาของแรก บันดาลใจของทั้งสองฝ่ายว่ามันเหมือนกัน ก็เลยตั้งชื่อให้เหมือน กันใช่ไหมล่ะ ”

” ก็ไม่โง่เท่าไหร่นี่ ” จงจิ่งห้าวยิ้มบางๆ
หลินซินเหยียนดรอปสีหน้าลง ที่พูดมานี่ คือจะบอกว่าเธอโ มากเลยเหรอ

* แสดงว่าสิ่งที่คุณมอบให้คุณนายเวลเลี่ยน ก็คือสร้อยเส้นนั้น เหรอ ” หลินซินเหยียนทายออกไป

จงจิ่งห้าวพยักหน้า

“ทำไมสร้อยเส้นนั้นถึงไปอยู่ในมือคุณได้ล่ะ ” ตอนแรก สร้อยถูกซื้อไปโดยผู้ชายคนหนึ่ง เขามอบให้กับ ภรรยาของตัวเอง

คนคนนั้นเป็นนักธุรกิจที่มีหัวมาก และรวยมากเช่นกัน

ดังนั้น เมื่อคุณชายเวลเลี่ยนเสียชีวิตไป คุณนายเวลเลี่ยนก็ไล่ ตามหาสร้อยเส้นนั้นทุกหนทุกแห่ง ถึงจะเจอแล้วว่าสร้อยเส้นนั้น อยู่กับใคร แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยขายให้

แม้ว่าเธอจะเสนอเงินมากเท่าไหร่ ก็ถูกปฏิเสธตลอดมา แต่โชคร้ายไปหน่อย ที่จงจึงห้าวดันทำธุรกิจไปๆมาๆกับชาย คนนั้น

หลินซินเหยียนเข้าใจทันที ที่จงจึงห้าวให้ในสิ่งที่คุณนายเวล เลี่ยนต้องการมาโดยตลอด หล่อนจึงยอมตกลงตามเงื่อนไขของ จงจิ่งห้าวโดยการแบ่งสาขาในประเทศ

เดี๋ยวก่อน หลินซินเหยียนนึกอะไรได้บางอย่าง เธอพึ่งรู้ตัวว่า โดนเขาทําให้ไขว้เขว
สิ่งที่เธอต้องรู้ไม่ใช่เขามอบของอะไรให้กับคุณนายเวลเลี่ยน แต่เป็น ทําไมเขาถึงอยากให้เธอกลับประเทศกันล่ะ แล้วแบบนี้มันเป็นประโยชน์กับเขาตรงไหน เขาต้องการอะไรกันแน่

หลินซินเหยียนค้นพบว่า ในระหว่างที่เธอกำลังสนทนากับเข้า ตัวเธอเข้าไปนั่งอยู่ในอ้อมอกของเขาโดยไม่รู้ตัว

เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นมา แล้วมองไปที่เขา ” คุณต้องการอะไรกัน

แน่ ”

อ้อมอกของเขาว่างเปล่า ทำให้รู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เขา มองไปที่หลินซินเหยียน ” จะอะไรเสียอีกล่ะ นอกจากคุณ ”

11 ฉันอะไรล่ะ ”

” ทำไมคุณถึงไม่อยากกลับไป ” จู่ๆ น้ำเสียงจงจึงห้าวเปลี่ยน เป็นอบอุ่นและคมคาย ” ที่นั่นทำให้คุณมีเรื่องที่เสียใจงั้นเหรอ ”

” ไม่มี ” หลินซินเหยียนโต้แย้งโดยทันที!

” แล้วทำไมคุณกลัวที่จะกลับไปล่ะ ”

” ใครกลัว ”

จงจึงห้าวยิ้มกับแผนที่วางไว้แล้วมันสำเร็จตามคาด ” ถ้าไม่ กลัว คุณจะลุกลี้ลุกลนทำไม ”

หลินซินเหยียนพบว่าตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ไอคิวเธอของเธอกลายเป็นศูนย์

เธอไม่อยากยอมรับเลยว่า ชายหนุ่มผู้นี้ได้ก่อกวนความคิดใน จิตใจของเธออยู่

เธอทําเป็นสงบจิตสงบใจ แล้วปากแข็งตอบกลับไป ” คุณเอา ลูกตาอันไหนมามองเหรอว่าฉันลุกลี้ลุกลนมิทราบ “