บทที่69 คุณเป็นโจรหรือไง

จงจิ่งห้าวอึ้งเล็กน้อย “คุณ——

เขาเพิ่งเปิดปากพูด ก็มีเสียงกริ่งประตูดังขึ้น

เขาขมวดคิ้ว ไม่พอใจอย่างยิ่งที่มีคนมากดกริ่งในเวลานี้ เขา ลุกขึ้น เห็นหน้าท้องแบนราบของหลินซินเหยียนเนื่องจากชาย เสื้อของเธอได้ปลิ้นขึ้นมา เขายื่นมือดึงเสื้อผ้าเธอลงมาและมอง เธอนึ่งไม่ได้รังแกคุณจริงๆสักหน่อย จะร้องไห้ทำไม

หลินซินเหยียนลุกมานั่งหันหน้าไปอีกทาง ไม่อยากสนใจเขา ตอนนี้เธอยังโกรธเขาอยู่

จงจิ่งห้าวถอนหายใจ“ผมไปเปิดประตู”

เสื้อเชิ้ตที่ถอดลงมา เขาไม่อยากใส่กลับไปใหม่แล้ว หยิบเสื้อ

คลุมอาบน้ำมาใส่ตัวนึง ทีนี้ถึงได้เดินไปเปิดประตู

คนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือผู้หญิง ใส่เดรสสีม่วงรัดรูป หุ่นสวย เอ็กซ์เซ็กซี่ ผมลอนสีทอง โชว์ขาเรียวยาวออกมา รองเท้าส้นสูงสี ดำ เห็นคนที่มาเปิดประตูให้คือผู้ชาย เธอได้เสยผมและจอ ปาก”ฉันคือ Youค่ะ”

ระหว่างที่พูดก็ได้เดินเข้ามาในห้องเอง”คุณวางใจได้ ลีลาฉัน เด็ดมาก จะทําให้คุณพอใจแน่นอนค่ะ”

ผู้หญิงเหมือนเห็นเหตุการณ์แบบนี้จนชินแล้ว เธอเดินมาในเธอคิดอยู่ในว่าเจอของเลยความกระตือรือร้นขึ้นเยอะพิเศษ ฉันสนองได้……

ผู้หญิงยังพูดไม่จบ หลินซินเหยียนเดินออกมาจากห้อง นอน ออดเบิกตากว้างคุณคือใคร

หรือว่าขณะเรียกเธอ ยังได้เรียกผู้หญิงด้วย?

พอคิดแบบแล้ว ผู้หญิงคนนี้สำรวจหลินซินเหยียนเสื้อมิดชิดรัดกุม หน้าสดไร้เครื่องสำอาง สวยน่ะสวยอยู่ แต่ไม่เร้าใจเลย

จะเล่น ก็ต้องกับคนที่ใจกล้าหน่อยสิ

ผู้หญิงมองไปที่จงจึงห้าว นี่คือจะเล่นสวิงกิ้งกันเหรอคะ

จงจิ่งห้าวหน้าเขียวหน้าดสุดๆ

ไสหัวไป!

ผู้หญิงดึงสติกลับสวิงกิ้ง

หลินซินเหยียนดูออกผู้หญิงคนนี้ต้องเงิน
ระหว่างที่คิด เธอก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ไม่ว่าที่ไหนก็มีบริการแบบนี้จริงๆ แม้แต่โรงแรมหรูแบบนี้ก็ไม่ละเว้น

หลินซินเหยียนมองจงจิ่งห้าวแว๊บนึง และพูดอย่างมีความสุข บนความทุกข์ของคนอื่น เป็นเรื่องดีหนิ คุณสีหน้าแย่ขนาดนี้ ทำไม ฉันขอตัวก่อนนะ ไม่รบกวนคุณแล้ว

ผู้หญิงกระรี้กระดาอยู่ในใจ ผู้ชายที่สูงหล่อรวยคนนี้ ดู น่าฟัด เธอไม่อยากแบ่งปันกับผู้หญิงคนอื่นหรอก

ได้ยินหลินซินเหยียนจะไป เธอย่อมดีใจอยู่แล้ว สีหน้าเผยความดีใจออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ จงจิ่งห้าวชายตามองเธอด้วยความ

รังเกียจทีนึง จากนั้นได้หันมามองหลินซินเหยียนพร้อมตัก เตือน”คุณลองไปดู?”

หลินซินเหยียนจ้องเขา”คุณเป็นโจรหรือไง?”

“คุณว่าใช่ก็คือใช่”จงจิ่งห้าวเดินมาหาเธอ ยืนอยู่ข้างกายเธอ และโน้มตัวลงมา“คุณเป็นคนเรียกมาเอง งั้นก็จัดการเอาเอง

หลินซินเหยียนกัดฟันกร่อน

ผู้หญิงเห็นจงจิ่งห้าวเดินเข้าไปในห้องนอน เธอก็ได้เดินตามไป เพิ่งถึงหน้าห้อง หลินซินเหยียนก็ได้ยื่นมือขวางเธอเอา ไว้ขอโทษด้วยค่ะ คุณกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้องการบริการ

ผู้หญิงสีหน้าเปลี่ยนทันที พร้อมยักคิ้ว ทำไม อยากฮุบธุรกิจไว้ ทําคนเดียวรึไง?”

หลินซินเหยียนก็สีหน้าเปลี่ยนไป ใครเป็นเหมือนเธอ?

“คุณจะไปเอง หรือว่าจะให้ฉันโทรหาหน้าเคาน์เตอร์?”หลินซิ นเหยียนหยุดไปครู่นึง “ถึงเวลาถ้ามีเรื่องขัดแย้งกันขึ้นมา มันจะ ไม่ดีกับคุณนะ”

หลินซินเหยียนแหงนหน้า ดูทรงพลังสุดๆ!

ผู้หญิงเจ็บใจ แต่คนที่สามารถพักอยู่ที่ห้องสูทแบบนี้ต้องเป็น คนร่ำรวยมาก อีกอย่างท่าทีของผู้ชายคนนี้ก็ไม่สปาร์คกับเธอ เลย

นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เธอถูกปฏิเสธ

อารมณ์เสียจริงๆ เธอพูดอย่างเย็นชา”ฉันได้มาตามที่เรียก แล้ว เงินฉันไม่คืนให้หรอกนะ”

“ไม่ต้องคืนค่ะ”หลินซินเหยียนรีบพูดอย่างไว เธอแค่อยาก ทำให้ผู้หญิงคนนี้จากไป

ผู้หญิงมองเข้าไปในห้องนอนแว๊บนึง และอุทานอย่างเย็นชาที นึง จากนั้นก็ได้เดินบิดเอวส่ายสะโพกออกไป

หลินซินเหยียนพิงอยู่ที่ประตู คิดไตร่ตรองอยู่ในใจครู่นึง “ฉันทำให้ผู้หญิงคนนั้นจากไปแล้ว ฉันไปได้หรือยัง?

เงียบกริบไม่มีเสียง

หลินซินเหยียนรอไปครู่นึง ยังคงเงียบกริบไม่มีเสียงอีกเช่น

เคย

เธอหันมามอง พบว่าจงจึงห้าวนอนอยู่บนเตียง เหมือนจะหลับ

ไปแล้ว

เธอเดินไปมองใกล้ๆ ถึงพบว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ หายใจ เสียงดัง หน้าตาดูเหมือนไม่สบายมาก

“จงจิ่งห้าว?” หลินซินเหยียนลองเรียกเขา

ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ สงสัยจะหลับไปแล้วจริงๆ

หลินซินเหยียนยื่นมือไปดึงผ้าห่มมาห่มให้เขา สัมผัสโดนผิว ของเขาโดยที่ไม่ระวัง เขาตัวร้อนมาก เธอยื่นมือไปแตะหน้าผาก เขา ดูว่าเขาเป็นไข้หรือเปล่า

พอแตะดูปุ๊บนี่แย่เลย หน้าผากร้อนมาก เขาเป็นไข้สูง

หลินซินเหยียนโทรไปที่เคาน์เตอร์ให้เรียกหมอมา เขายังบาด

เจ็บอยู่ หลินซินเหยียนไม่กล้าจัดการเอง

ตอนที่หลินซินเหยียนนั่งรอหมออยู่บนโซฟา ได้มีสายเรียกเข้า

จากหลินซีเฉิน

“หม่ามี หม่ามี้ยังไม่กลับอีกเหรอครับ? น้องหิวแล้ว ทีนี้หลินซินเหยียนถึงนึกขึ้นได้ว่า เธอบอกจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน ตอนนี้พวกเขายังรอเธออยู่ “ลูกกับคุณยายและน้องกินก่อน เลยนะ หม่ามี้ยังมีธุระอีก…….

ระหว่างที่พูดเธอก็ได้เงยหน้ามองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง ครุ่นคิดไปครู่นึงก็ได้กำชับว่า “คืนนี้หม่ามีคงกลับไปไม่ได้แล้ว ลูกกับเสี่ยวลุยต้องเชื่อฟังคุณยาย กลางคืนนอนห้องคุณยายนะ”

“งั้น โอเคครับ หม่ามีอยู่ข้างนอกอย่าลืมกินข้าวและดูแลตัวเอง ด้วยนะครับ”

หลินซินเหยียนยิ้มอย่างชื่นใจ ดูลูกชายเธอรู้จักเป็นห่วงคน

แล้ว

“โอเคครับ ลูกเป็นลูกผู้ชายของที่บ้าน จะต้องดูแลน้องสาว” “ผมทราบแล้วครับ

หลินซินเหยียนวางสายทิ้งก็ได้รออีกสักพัก คุณหมอถึงมา

คุณหมอได้ทำแผลให้จงจึงห้าวใหม่ และได้ฉีดยาลดไข้กับสั่ง ยาให้เขา พร้อมบอกวิธีรับประทานและวิธีใช้ยาให้กับหลินซิน เหยียน “ยาขวดนี้คือยาใช้ภายนอก เอาไว้พื้นที่แผล ส่วนพวกนี้ คือยารับประทาน สีแดงอันนี้คือยาลดไข้ ถ้าเป็นไข้สูงอีกก็ให้เขา กินอันนี้ กลางดึกก็ให้เขาจิบน้ำบ่อยๆหน่อย เป็นไขจะขาดน้ำไม่ ได้”

“ได้ค่ะ”หลินซินเหยียนส่งหมอออกจากห้อง

หลินซินเหยียนปิดประตู เดินกลับมาที่หัวเตียงและยืนถอน หายใจอยู่ที่ขอบเตียง
ถึงจะไม่เต็มใจสุดท้ายก็ได้อยู่ดูแลเขาต่อ

ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอรับผิดชอบไม่ไหวนะ

กลางดึกจงจิ่งห้าวสะลึมสะลือ ……………….

เสียงของเขาแหบแห้ง

หลินซินเหยียนยังไม่ได้เข้านอนจึงได้รินน้ำให้เขาแก้วนึง พยุง เขาขึ้นมาแล้วยื่นแก้วมาจ่อที่ปากของเขา “น้ำมาแล้วค่ะ”

เธอเอียงแก้ว เพื่อให้เขาสะดวกในการดื่ม

ริมฝีปากสัมผัสโดนน้ำ เขาเริ่มดื่มใหญ่ขึ้นมา เสียงกรีกๆ ดื่มน้ำไปแก้วนึงถึงบรรเทาอาการคอแห้งไปได้บ้าง

หลินซินเหยียนเอาแก้ววางไว้ที่บนโต๊ะตรงหัวเตียงแล้ว

ประคองเขานอนลงไปเห็นแก่ที่ฉันดูแลคุณอย่างเต็มที่ พอหาย

แล้วอย่ามาหาเรื่องฉันอีกเชียวนะ

เขากลับประเทศไปแต่งงานของเขา เธอใช้ชีวิตของเธออยู่ตรง นี้ไม่รบกวนซึ่งกันและกัน

จงจึงห้าวย่อมไม่ได้ยินอยู่แล้ว เขาหลับลึกไปตั้งนานแล้ว ตอนเช้า เธอไม่ได้กลับบ้านทั้งคืนแล้ว ตอนเช้าจะต้องกลับไป

ดูลูกแน่นอน ดังนั้นเลยหามือถือของจงจึงห้าวมาโทรหากวนจิ้ง ให้เขามาที่โรงแรม

กวนจิ้งฉลาดมากแค่ไหน เมื่อคืนจงจึงห้าวไม่ได้กลับมาทั้งคืน ตอนนี้หลินซินเหยียนใช้มือถือของจงจึงห้าวโทรมาหาเขาแต่เช้าตรู่ แสดงว่าเมื่อคืนทั้งสองคนอยู่ด้วยกันแน่นอน ถ้าเขาไป ก็ไป ทําลายเรื่องดีๆของจงจึงห้าวน่ะสิ

เขาไม่โง่หรอก ผมมีธุระไปไม่ได้ครับ

หลินซินเหยียนหัวเราะเย็นชาที่นั่ง โรงแรมแวร์ซาย ห้อง888 นายจะมาหรือไม่มาก็แล้วแต่ ถ้าจงจึงห้าวตายอยู่ที่นี่ อย่าหาว่า ฉันไม่เตือนนายก็แล้วกัน!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ