บทที่67 เอาตัวเข้าแลก

ผู้ชายที่เดิมทีเหนื่อยล้า ได้ยินคำพูดของหลินซินเหยียนแล้วมี สีหน้าแววตาโหด

เขาตัวตรงพิงไปที่ข้างรถ พร้อมหัวเราะอ่อนๆและพูดว่า”ผม มาเยี่ยมภรรยาผม ไม่ได้หรือไง?”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงได้ไร้ยางอายขนาดนี้? เธอกับเขาหย่ากันแล้ว!

จงจิ้งห้าวยังคงหน้าตาแบดบอยและเกียจคร้าน “ผมไม่ถือสาที่ จะเข้าไปบอกความสัมพันธ์ของเราสองคน

-ให้ลูกคุณฟังดีๆนะ”

“คุณจะเอายังไงกันแน่?”หลินซินเหยียนชักจะโกรธแล้ว เขาจะ ขี้โกงเหรอ?

เขาเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าไว้ ถ้าไม่อยากให้ผมเข้าไปเจอ ลูกชายคุณ คุณก็มานี่ซะ”

หลินซินเหยียนยืนแข็งทื่ออยู่กับที่

คิดไปคิดมาอยู่ตั้งนาน หลินซีเฉินเป็นเด็กที่เซนซิทีฟ หลังจาก ผ่านเรื่องของคราวก่อน หลินซีเฉินก็จงเกลียดจงชังเขามาก ถ้า ให้เขาเข้าไป เธอจะบอกฐานะของเขาให้กับลูกๆยังไง?

แววตาของจงจิ่งห้าวเลือนราง เขาหลับตาลง แต่ก็ขจัดความเลือนรางนั้นไปไม่ได้ เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ผมมีเวลาจํากัด และมีความอดทนจํากัด”

หลินซินเหยียนขยับขาที่หนักหน่วง เขารออย่างเงียบสงบและ มีความอดทนสุดๆ เธอเข้าใกล้มาก้าวนึ่ง เค้าโครง ใบหน้าของ เขาก็ยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้น เขาสลัดคราบที่ต่างฝ่ายต่างพยายาม หลอกลวงซึ่งกันและกันในสนามธุรกิจ หน้าตาที่ลังเลอยู่นอกปาก หวานก้นเปรี้ยว สมจริงและอ่อนโยนจนไม่สามารถบรรยาย ใบหน้าของเขาไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนคำพูดของเขา

มีความอ่อนโยนเพิ่มมากขึ้น

หลินซินเหยียนไม่เคยเห็นเขาที่เป็นแบบนี้มาก่อน แต่ในใจ เธอรู้ดีว่าเขาก็ยังคงเป็นเขาอยู่ ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหรอก

เธอกำมือแน่น สงบสติอารมณ์ ถึงขั้นใช้น้ำเสียงที่ อ้อนวอนขอร้องคุณล่ะ อย่ามารบกวนชีวิตของฉันเลยได้มั้ย คะ?”

จงจิ่งห้าวพยายามลืมตาที่หนักหน่วงขึ้นมาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ ตรงหน้า “ขอร้องยังไง?” ตามด้วยกรอยยิ้มอ่อนๆออก มา”ขอร้องคนมันก็ต้องเอาความจริงใจออกมาหน่อยสิ คุณกะจะ เอาอะไรมาขอร้อง เอาตัวเข้าแลกเหรอ?”

เขาหมายความว่ายังไง? เห็นเธอเป็นผู้หญิงปล่อยเนื้อปล่อย ตัวขนาดนี้เลยเหรอ?

ใช่ ตอนเธออายุ18ก็ได้เสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว แต่ไม่ได้ หมายความว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่สำส่อนมั่วไปทั่ว
หลินซินเหยียนหน้าเขียวหน้าดำ สามารถเห็นความโกรธที่ พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อจนหมด ไหล่สั่นเทารุนแรงอย่าง ไม่หยุด โทนเสียงก็ค่อยๆเปลี่ยนไป “นี่คุณกำลังขี้โกงเหรอ?”

ใบหน้าของเธอวิ่งตึงเนื่องจากโกรธกริ้ว และเส้นเลือดดำที่ โผล่ขึ้นมาจากลำคอสั่นคลอนเล็กน้อย เส้นผมพัวพันอยู่ที่ลำคอ ได้เพิ่มความเป็นผู้หญิงขึ้นอย่างไร้สาเหตุ

ลูกกระเดือกของจงจิ่งห้าวเคลื่อนไหวขึ้นลง รู้สึกตัวเองน่าจะ บ้าไปแล้ว

ไม่นึกเลยว่าเห็นหน้าตาโกรธกริ้วของเธอก็สามารถเกิด อารมณ์ได้

เขายื่นมือโอบเอวเธอ ร่างกายของหลินซินเหยียนพุ่งเข้าไปใน

อ้อมกอดของเขา หลังจากไหวตัวทัน เธอได้ทุบตีทรวงอกเขาและ

คอยขัดขืน คุณปล่อยฉัน!”

จงจิ่งห้าวร้องซี้ดทีนึง พร้อมสูดหายใจเข้าทางปาก แต่ เรี่ยวแรงของมือไม่ได้เบาลงเลย กลับกันยังใช้แรงโอบเอวของ เธอให้แน่นยิ่งขึ้น และจับมือที่กระดุกกระดิกของเธอไว้ พร้อมพูด เสียงต่ำา “อย่าโวยวาย”

หลินซินเหยียนจ้องหน้าเขา

ทำไมต้องมาก่อกวนชีวิตของเธอด้วย?

เธอแค่อยากอยู่กับลูกของเธออย่างสงบสุข มันยากขนาดนี้ เลยเหรอ?
“ผมเหนื่อยแล้ว คางของจงจิ้งห้าวอยู่บนไหล่ของเธอ ปลาย จมูกฟุ้งกระจายด้วยกลิ่นไอของเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ หน้าของเขา ซบอยู่ที่ซอกคอของเธอ โทนเสียงทุ้ม “หาที่ให้ผมพักผ่อน หน่อย”

เขาเหนื่อยแล้วจริงๆ

ทีนี้หลินซินเหยียนถึงเห็นถุงตาดำคล้ำของเขา ร่างกายก็ไม่ได้ มีเรี่ยวแรงเหมือนเมื่อก่อน ค่อนข้างอ่อนระทวย “คุณ นี่คุณไม่ สบายเหรอ?”

เขาตอบเบาๆว่าอืม

หลินซินเหยียนลังเลอยู่ครู่นึง สุดท้ายก็แข็งใจทิ้งเขาไว้คน เดียวไม่ลง

“ฉันหาโรงแรม ให้คุณ โอเคมั้ยคะ?”หลินซินเหยียนถาม

“อืม”

หลินซินเหยียนประคองเขาขึ้นรถ คาดเข็มขัดนิรภัยให้เขาและ ปิดประตูรถ จากนั้นได้เข้าไปนั่งฝั่งคนขับและสตาร์ทรถ

เธอคุ้นเคยกับที่นี่ หาโรงแรมเป็นเรื่องที่สบายมาก

ผ่านไปประมาณสิบนาที หลินซินเหยียนได้ขับรถมาจอดอยู่ที่ หน้าโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เธอลงจากรถ และโยนกุญแจรถให้ กับพนักงานโรงแรม จากนั้นได้ไปเปิดประตูรถและประคองจงจึง ห้าวลงมาจากรถ
ตอนนี้ทุกย่างก้าวล้วนต้องกินแรงอย่างมาก

เธอแขวะผู้ชายคนนี้อยู่ในใจ ดูแล้วก็ไม่ได้อ้วนเลย ทำไมถึง ได้หนักขนาดนี้ เป็นหมูหรือไง? หลินซินเหยียนพยายามเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วถาม

ว่า”พาสปอร์ต และกระเป๋าตังค์ของคุณ

จงจิ่งห้าวซบอยู่บนตัวเธอ ตาปริบๆและพูดอย่างหมด เรี่ยวแรง “พาสปอร์ตอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ส่วนตังค์ ไม่มี

หลินซินเหยียนกัดฟันกร่อน แทบอยากจะโยนผู้ชายคนนี้ไว้ที่นี่

เลย

ออกจากบ้านไม่พกตังค์?

ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ชอบพกเงินสดติดตัวจริงๆด้วย ปกติข้าง กายมีคนขับและกวนจึงคอยติดตามอยู่ตลอด

ไม่มีเงิน ก็น่าจะมีบัตรเครดิตอยู่มั้ง?

หลินซินเหยียนยื่นมือไปจับกระเป๋าเสื้อของเขา นิ้วมือของเธอ เรียวยาว นุ่มนิ่มไร้กระดูก ทุกครั้งที่ลูบจับผ่านตัวเขา ร่างกาย ของเขาก็จะตึง

ที่ที่ถูกเธอสัมผัสเหมือนถูกไฟช็อต อดใจเต้นแรงไม่ได้

ความยับยั้งชั่งใจที่น่าขำ

ไม่นึกเลยว่าอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนี้จะกลายเป็นเรื่องตลกเธอแค่สัมผัสเบาๆเขาก็มีอารมณ์แล้ว

จงจิ่งห้าวหลับตาลงอย่างหนักหน่วง

หลินซินเหยียนล้วงเจอกระเป๋าตังค์ของเขา หลังจากเปิดดูแล้ว อึ้งค้างไว้ไหนบอกไม่มีตังค์ไม่ใช่เหรอ?

แล้วธนบัตรใบสีแดงในนี้มาจากไหน?

หลินซินเหยียนมองเขาด้วยหางตาที่นึง เธอไม่ได้เอาเงินสด แต่ได้ยื่นบัตรเครดิต ให้หน้าเคาน์เตอร์โดยตรง “ห้องสูท เอาที่ บริการดีที่สุด บริการที่ต้องเสียเงินล้วนจัดมาทุกอย่างเลย

เพราะเขามีตังค์อยู่แล้ว!

จงจิ่งห้าว “.…….…….

หน้าเคาน์เตอร์ “……

ตอนนี้คนรวยล้วนเอาแต่ใจขนาดนี้เลยเหรอ?

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เคาะแป้นพิมพ์อยู่หน้าจอคอมอยู่ครึ่ง ค่อนวัน ถึงได้เงยหน้าขึ้นมาถาม “ไม่ทราบว่ามีรหัสผ่านหรือ เปล่าคะ?”

หลินซินเหยียนใช้ข้อศอกทิ่มเขาทีนึง ทิ่มโดนหน้าท้องของเขา พอดี เดิมทีทรวงอกก็ถูกเธอทุบตีจนเจ็บไม่หยุดอยู่แล้ว ทีนี้หน้า ท้องก็ปวดตามด้วย เขารู้สึกตัวเองกำลังจะตายแล้ว “ไม่มี”

“ไม่มีรหัสผ่าน”
หน้าเคาน์เตอร์ได้ยื่นบัตรเครดิตที่รูดเสร็จและการ์ดห้องให้ กับหลินซินเหยียน”ชั้นบนสุด ห้อง888 ห้องสูทบวกกับบริการ พิเศษ รวมทั้งสิ้นหนึ่งแสนแปดพันค่ะ”

คืนละหนึ่งแสน?

หลินซินเหยียนตัวสั่น แพงชะมัดเลย

ดีที่ไม่ได้ใช้เงินของเธอ

หลินซินเหยียนเอาบัตรของเขาใส่กลับคืนไปที่กระเป๋าตังค์ และใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา จากนั้นได้ประคองเขา ขึ้นลิฟต์มาที่ชั้นบนสุด หลังเดินออกจากลิฟต์ หลินซินเหยียน ประคองเขาหาห้อง888จนเจอ

รูดคีย์การ์ดเปิดห้อง

เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น หลินซินเหยียนผลักประตูออก โคม ระย้าคริสตัล

สองดวงใหญ่ๆห้อยลงมาจากฝ้าเพดานสีแดงกับสีทอง โคม คริสตัลส่องแสงแพรวพราว อาศัยความห้อยระโยงระยางที่ แพรวพราว เผยให้เห็นถึงความหรูหราไฮโซ

หน้าต่างพาโนรามาของผนังด้านหน้าสามารถมองเห็นทั่ว เมืองหลวง มุ่งที่นอน ผ้าม่านสำลี โซฟาสีแดงเข้มสไตล์ยุโรปวาง อยู่กลางห้องโถง พื้นที่ที่กว้างขวาง เก้าอี้และที่สวยงามปราณีต ล้วนเผยให้เห็นถึงความหรูหรา

ราวกับพระราชวังของตะวันตก
หลินซินเหยียนคิดอยู่ในใจว่า เงินนี้ใช้ที่ไหนก็คุ้มค่าจริงๆ

เธอพยุงจงจิ้งห้าวเดินเข้ามา เปิดประตูของห้องนอน หัวเตียงสี แดงเข้มที่สูงโปร่ง เก้าอี้เตี้ย ท้ายเตียง พรมสีขาว ปูด้วยผ้าไหม ขอบสีทอง

สายตาและร่างกายล้วนเพลิดเพลินกับความหรูหราอลังการ ของทุกระเบียบนิ้ว

หลินซินเหยียนได้โยนเขาลงบนเตียง เธอเหนื่อยจะตายอยู่

แล้ว

จงจิ่งห้าวทิ้งตัวลงไปในผ้าห่ม เหมือนแผลฉีกขาด เขาได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คูณพักผ่อนดีๆ ฉันได้เรียกใช้บริการที่ดีที่สุดให้คุณแล้ว คืนนี้

คุณจะมีค่ำคืนที่รื่นเริงมาก ฉันไม่รบกวนคุณแล้วนะคะ

หลินซินเหยียนพูดจบก็ได้หันหลัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ