บทที่53 แท้งแล้ว

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น เขาจะรับสายไปจเวยแล้วจะรั้ง เธอไว้ทำไม? หรือว่าอยากจะให้เธอเป็นพยานความรักของพวก เขา?

เธอแอบคิดเงียบๆอยู่ในใจพลางทำท่าขัดขืน ทว่ายิ่งเธอ ขัดขืนมากเท่าไหร่จงจึงห้าวก็ยิ่งกอดเธอแน่นมากขึ้นเท่านั้น เขา พูดออกมาเสียงขรึม “อย่าดิ้น

หลินซินเหยียนที่กำลังพยายามจะขัดขืนต่อกลับถูกจงจึงห้าว โน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูเพื่อเป็นการเตือน “อยู่นิ่งๆ ผมขอรับ โทรศัพท์แปบนึง? ”

หลินซินเหยียนไม่กล้าขัดขืน เธอนิ่งลงเพราะเสียงอันสุขุมของ

เขา

จงจึงห้าวยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังพอใจที่ หลินซินเหยียนไม่ทำท่าขัดขืน นิ้วหัวแม่มือของเขาเสียดสีไปมา กับเนื้อผ้าบางตรงบริเวณเอวของเธอ

ทันทีที่กดรับสาย ชายคนหนึ่งก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรีบร้อน “ประธานจงครับ คุณไปประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้อยู่ โรงพยาบาลครับ”

อะไรนะ?

ไป๋จวู่เวยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นหรอ?
เนื่องจากอยู่ใกล้มาก หลินซินเหยียนจึงได้ยินทั้งหมด เธอหันหน้ามองจงจึงห้าว ในขณะเดียวกันเขาก็หันมามองเธอ ด้วยความรู้สึกประหลาดใจกับสถานการณ์นี้ “เกิดเรื่องขึ้นเมื่อ ไหร่?”

“หนึ่งชั่วโมงก่อนครับ”

จงจึงห้าวผละจากหลินซินเหยียน แล้วลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมไป แต่พอเดินออกไปได้สองสามเก้าก็นึกขึ้นได้ว่า หลินซินเหยียนยัง อยู่ เขามองไปที่เธอ “ผมไปดูแปบนึงนะ”

หลินซินเหยียนก็กำลังมองไปที่เขาเหมือนกัน “ไปเถอะค่ะ”

นั่นคือแฟนของเขา คือผู้หญิงที่เขาชอบ อีกทั้งตอนนี้กำลังตก อยู่ในอันตราย เขาไปน่ะถูกแล้ว

เขาเม้นริมฝีปากลง ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดออกมา จากนั้นก็สวมเสื้อคลุมแล้วรีบอ้าวออกไปพลาง โทรศัพท์ไป ด้วย “จองตั๋วไปประเทศA โดยเร็วที่สุดให้ฉัน

หลินซินเหยียนมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆหายลับไปจาก ประตู จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

นี่ก็คงกลับมาอีหรอบเดิบสินะ เธอก็คือเธอ ส่วนพวกเขาก็ คือ’พวกเขา’

เธอเป็นส่วนที่เกินออกมา ส่วนพวกเขาเป็นคนรักกันแต่กลับ ถูกเธอทําลายลง
“คุณผู้ชายรีบไปไหนหรอคะ? “ป้าหยูเดินเข้ามาถาม

น้อยครั้งที่จะได้กลับบ้านเร็ว ทั้งสองควรอยู่สานสัมพันธ์กันให้ นานกว่านี้ไม่ใช่เหรอ? งานยุ่งขนาดนั้นเลยเชียว

ป้าหนูไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

แถมยังไม่พอใจมากๆด้วย

เงินที่มีอยู่ยังไม่มากพออีกหรอ?

หรือว่าเรื่องคู่ชีวิตมันยังไม่สำคัญพอ

หลินซินเหยียนเม้มปากแน่นแล้วหัวเราะออกมาคุณไป ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ เขาก็เลยไปดู ป้าหนูสีหน้าเปลี่ยนทันที ซึ่งจะสงบลงได้ไม่กี่วัน ผู้หญิงคนนี้ก็

ออกมา มารยาอีกแล้วหรอ?

“หล่อนประสบอุบัติเหตุก็ต้องไปหาหมอสิถึงจะถูก คุณผู้ชาย ไม่ใช่หมอสักหน่อย จะรักษาหล่อนได้ยังไง? “ป้าหนูรู้สึกไม่ พอใจมาก บนหน้านี่แทบจะมีคำว่าไม่พอใจติดอยู่เลย

หลินซินเหยียนเดินเข้าไปหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนบ่าของเธอ ออก แล้วมองดูคนงานที่กำลังตัดแต่งกิ่งต้นไม้อยู่ไกลๆ “ป้าหยูด ไม่ออกหรอว่าฉันน่ะเป็นส่วนที่เกินออกมา? พวกเขาต่างหากที่ เป็นคนรักกัน”

คุณผู้ชายกับยัยเมียน้อยนั่นรักกัน

ป้าหนูรู้สึกไม่พอใจเอามากๆ พูดว่าสามีของตัวเองไปรักคนอื่นได้ยังไง นี่เธอบ้าไปแล้วหรอ?

“คุณหนูเป็นภรรยาที่คุณนายเลือกให้เขาเป็นคนที่พ่อกับแม่ หมั้นหมายไว้ หล่อนต่างหากเป็นส่วนเกิน? “ป้าหยูเบิกตาโพลง ใส่หลินซินเหยียนด้วยความโมโห “เขาจะไปคุณหนูก็ปล่อยเขา

ไปง่ายๆเลยหรอ ทำไมไม่รั้งไว้หน่อยล่ะคะ?

หลินซินเหยียนได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นอยู่ในใจ เธอยื่นมือไป โอบจับหญิงชราที่น่ารักคนนี้ไว้ หลินซินเหยียนรู้ว่าว่าหล่อนหวัง ดีกับเธอ หล่อนอยากให้เธอกับจงจึงห้าวอยู่ด้วยกันอย่างมีความ สุข

แต่ทว่าหล่อนไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจึงห้าว “ป้าหยู ป้าดีกับหนูขนาดนี้ ถ้าหนูไม่อยากไปไหนแล้วจะทำไง

ป้าหยูเงยหน้ามองหลินซินเหยียน “คุณหนูจะไปไหนคะ? ”

โบราณกล่าวไว้ว่าหลังจากที่ผู้หญิงแต่งงานแล้วไม่ว่าสามีจะดี

หรือร้าย ผู้หญิงก็จะต้องอยู่กับเขา เธอแต่งกับจงจึงห้าวก็ถือเป็น คนของตระกูลจง แล้วเธอจะไปไหนล่ะ? ในสายตาของป้าหยู ลูกสะใภ้ที่คุณนายเลือกถึงจะถือว่าเป็น

ภรรยาที่แท้จริงของจงจึงห้าว คนอื่นๆ เธอไม่นับหรอก

เหลืออีกสิบวันก็จะครบรอบวันแต่งงานหนึ่งเดือนของเธอกับ จงจึงห้าวแล้ว ถึงตอนนั้นเธอก็คงจะต้องไปแล้ว

หลินซินเหยียนเกาะป้าหนูไว้ “หนูอยากออกไปเดินข้างนอก
“ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าไปเป็นเพื่อนเอง” ป้าหยูคุ้นเคยกับที่นี่ ดีซะอีก จะได้ถือโอกาสนี้คุยกับเธอไปด้วย

หลินซินเหยียนทานข้าวเย็นเสร็จก็ขึ้นไปนอนที่ห้อง แต่ทว่า กลับนอนไม่หลับเธอนอนพลิกตัวไปมาอยู่สักพักจนดึก จากนั้นก็ ค่อยๆผล็อยหลับไปในที่สุด

ณ ประเทศA

ทันทีที่จงจิ่งห้าวลงเครื่อง เฉินห้าวลูกน้องที่ตามไปจเวยก็ได้ ยืนรออยู่ที่ประตูทางออกสนามบินแล้ว เมื่อเห็นจงจึงห้าวเดิน ออกมาจึงรีบวิ่งหน้าตั้งเข้าไป

“ประธานจงครับ”

“เธออาการเป็นยังไงบ้าง? ” จงจึงห้าวเดินไปด้วยถามไปด้วย

“พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ตอนนี้พักอยู่ในห้องพักฟื้น แต่ว่า

“เฉินห้าวหยุดไปครู่หนึ่ง ทำท่าอึกอักเหมือนไม่รู้จะพูดยังไงดี

จงจิ่งห้าวพูดอย่างเย็นชา “มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลิกอึ้งได้ แล้ว”

เฉินห้าวเงยหน้ามองจงจึงห้าวแวบหนึ่ง จากนั้นก็รีบหลบ สายตา “คุณไปแท้งแล้วครับ

จงจิ่งห้าวหยุดกึกพร้อมกับหรี่ตาลง “นายว่าอะไรนะ? ”

เขาแผ่อำนาจความน่าเกรงขามออกมา มันอึดอันจนแทบ หายใจไม่ออกเลยทีเดียว
เฉินห้าวกลืนน้ำลายไปอีกหนึ่ง “คุณ คุณไปแท้งแล้วครับ คุณ หมอบอกว่าเธอท้องได้เกือบสามเดือนแล้ว แต่เพราะประสบ อุบัติเหตุทางรถยนต์เธอเลยแท้ง”

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางอกจงจึงห้าว

เขากำมัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ไม่รู้ว่าโกรธอะไร

เขาสาวเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เฉินห้าวต้องวิ่งตาม ถึงจะทัน

หลังจากที่ขึ้นรถไป เฉินห้าวก็ขับรถไปอย่างเงียบๆ เงียบซะ จนแม้แต่หายใจยังไม่กล้าหายใจแรงเลย เพราะกลัวว่ามันจะ ทำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลังโมโห

ไม่นานรถก็หยุดลงที่หน้าโรงพยาบาล

เมื่อรถหยุดเฉินห้าวก็รีบวิ่งไปที่ประตูหลังแล้วยื่นมือไปเปิด ประตู ทว่าจงจิ่งห้าวกลับเปิดประตูรถออกมาก่อนแล้ว เขาเลยรีบ ถอยมาอยู่ด้านข้าง

จงจิ่งห้าวก้าวลงจากรถพร้อมกับก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ เวลา นี้ที่นี่เป็นช่วงกลางวัน แต่ที่จีนเป็นเวลาดึกแล้ว

เขาละสายตาออกแล้วหันไปหาเฉินห้าว “นำไปสิ

เฉินห้าวรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อนำทางทันที “ทางนี้ครับประธานจง”
ข้างในครับ”

จงจึงห้าวยืนนิ่งอยู่หน้าห้องสักพักถึงได้เปิดประตูเข้าไป กลิ่นยาฆ่าเชื้อจางๆลอยอบอวลอยู่ในห้อง ไปจเวยนอนอยู่ บนเตียงด้วยสีหน้าที่อ่อนโรยรา แต่เมื่อเห็นจงจึงห้าวเธอจึง พยายามลุกขึ้นนั่ง “อะห้าว คุณ คุณมาได้ยังไง? ”

จงจิ่งห้าวรีบเดินเข้าไปพยุงเธอ”คุณยังไม่หายดี อย่าพึ่งขยับ

ไปจเวยซบลงในอกเขา”คุณรู้ได้ไงว่าฉันได้รับบาดเจ็บ? ” เฉินห้าวที่ยืนอยู่หน้าประตูก้มหน้าลง ดูเหมือนว่าไปจเวยจะรู้ แล้ว เธอชี้ไปที่เฉินห้าว “นายเองหรอที่ไปบอกอะห้าว?

“คุณหมอบอกว่าคุณอยู่ในอันตราย ผม ผมก็เลยถือวิสาสะ โทรไปแจ้งประธานจง

“ใครใช้ให้นายมายังมีทราบ? ! “ไปจเลยหยิบหมอนขึ้นมา แล้วเขวี้ยงไปที่เขาด้วยความโมโห

“เฉินห้าวนายออกไปก่อน”จงจึงห้าวกอดไปจเวยที่กำลัง อารมณ์เดือดดาลไว้ แล้วลูบหลังปลอบเธออย่างอ่อนโยน “ทำไม ถึงปิดบังผม?

จงจิ่งห้าวรู้สึกสับสนมาก

ไป๋จวู่เวยมุดหน้าลง น้ำตาเริ่มไหลลงมาทีละเม็ด “ฉันจะพูด อะไรได้ล่ะ? ตอนที่ฉันรู้ตัวฉันก็ท้องได้สองเดือนแล้ว แล้วตอน นั้นคุณก็แต่งงานกับคุณหลินไปแล้วด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าจะรอ

เดินผ่านระเบียงนี้ไปก็เป็นห้องที่ไปจเวยพักฟื้นอยู่ “คุณไปอยู่ข้างในครับ”

จงจึงห้าวยืนนิ่งอยู่หน้าห้องสักพักถึงได้เปิดประตูเข้าไป

กลิ่นยาฆ่าเชื้อจางๆลอยอบอวลอยู่ในห้อง ไปจเวยนอนอยู่ บนเตียงด้วยสีหน้าที่อ่อนโรยรา แต่เมื่อเห็นจงจึงห้าวเธอจึง พยายามลุกขึ้นนั่ง “อะห้าว คุณ คุณมาได้ยังไง? ”

จงจิ่งห้าวรีบเดินเข้าไปพยุงเธอ คุณยังไม่หายดี อย่าพึ่งขยับ

ไป๋จวู่เวยซบลง ในอกเขา “คุณรู้ได้ไงว่าฉันได้รับบาดเจ็บ? ”

เฉินห้าวที่ยืนอยู่หน้าประตูก้มหน้าลง ดูเหมือนว่าไปจเวยจะรู้ แล้ว เธอชี้ไปที่เฉินห้าว “นายเองหรอที่ไปบอกอะห้าว

“คุณหมอบอกว่าคุณอยู่ในอันตราย ผม ผมก็เลยถือวิสาสะ โทรไปแจ้งประธานจง

“ใครใช้ให้นายมายุ่งมิทราบ? ! “ไปจเลยหยิบหมอนขึ้นมา แล้วเขวี้ยงไปที่เขาด้วยความโมโห

“เฉินห้าวนายออกไปก่อน”จงจึงห้าวกอดไปจเวยที่กำลัง อารมณ์เดือดดาลไว้ แล้วลูบหลังปลอบเธออย่างอ่อนโยน “ทำไม ถึงปิดบังผม?

จงจิ่งห้าวรู้สึกสับสนมาก

ไปจวู่เวยมุดหน้าลง น้ำตาเริ่มไหลลงมาทีละเม็ด “ฉันจะพูด อะไรได้ล่ะ? ตอนที่ฉันรู้ตัวฉันก็ท้องได้สองเดือนแล้ว แล้วตอน นั้นคุณก็แต่งงานกับคุณหลินไปแล้วด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าจะรอให้คุณกับคุณหลินจบความสัมพันธ์กันก่อน แล้วฉันค่อย เซอร์ไพรส์คุณเรื่องนี้ แต่ไม่นึกเลย

ไป๋จวู่เวยพูดไปพลางร้องห่มร้องไห้ไป เธอกอดจงจึงห้าวไว้ แน่น “อะห้าว ลูกเราไม่อยู่แล้ว

เธอร้องไห้ปานจะขาดใจตาย “อะห้าว ฉันผิดเอง ฉันขอโทษที่

รักษาลูกของเราไว้ไม่ได้”

จงจิ่งห้าวสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เขารู้สึกพูดไม่ออกอธิบาย ไม่ถูกว่าความรู้สึกตอนนี้คืออะไร

พอรู้ว่าตัวเองเคยมีลูก เขาก็รู้สึกสะเทือนใจ

ผู้ชายทุกคนล้วนปรารถนาที่จะได้เป็นพ่อคน

ผู้หญิงคนนี้ตั้งท้องลูกของเขา แต่เขากลับพาเธอมาอยู่ที่นี่ ถ้าเกิดว่าเขาไม่พาเธอมา มันก็คงไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเธอ ลูกก็คงยังอยู่

เขาหลับตาลง “นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก

มันเป็นความผิดของเขา เขามันบ้าไปแล้วที่อยากจะตาม หาความรู้สึกที่คุ้นเคยในตัวหลินซินเหยียน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ