บทที่513 นายใช่ไหม

ตอน 4 ทุ่มกว่าจงจิ่งห้าวก็ออกมาจากร้านกาแฟ ตอนนี้ใกล้ได้ เวลาร้านกาแฟปิดแล้ว เขาจะอยู่ต่อก็คงไม่ดีเท่าไหร่นัก

เกรงว่าเส้นเผยชวนกับซูจ้านจะยังไม่เคยเจอจงจึงห้าวที่น่า สงสาร แบบนี้ เพราะว่าอย่าจะเจอหลินซินเหยียนแล้ว ยอมปลอม ตัวเป็นขอทาน ไม่มีแม้แต่ที่อยู่อาศัย

พอเขากลับมาที่หน้าประตูคอนโด รอข้อความจากลูกชาย

ก็ได้เจอกับชาวหยุนที่เพิ่งจะเดินออกมา

ชาวหยุนกลับหลินซินเหยียนคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนิทรรศการ เลยออกมาอีกนิดหน่อย เขาเดินเข้ามาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร แล้ว ก็ยื่นคีย์การ์ดเข้าคอนโดให้กับเขา “ถ้าไม่มีอันนี้คุณก็เข้าไปไม่ ได้”

จงจึงห้าวยื่นมือไปรับอย่างไม่เกรงใจ ขอบคุณครับ

ข่าวหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อยากจะไปอาบน้ำที่บ้านผมก่อนไหม? ”

“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับไปแล้วกวนจิ้ง โทรมาหาเขาบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเส้นเผยชวน ตอนนั้นเขายัง ไม่ได้ยินชัดเจนเท่าไหร่วะเกิดเรื่องอะไรกันแน่ ก็ได้ยินเสียงของ จงเหยียนซี แล้วก็เลยตัดสายเขาไป กวนจึงคงจะนึกว่าเขาได้ยิน แล้วก็เลยไม่ได้โทรกลับมา
ถ้าเกิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ กวนจิ้งก็คงจะไม่บอกเขาหรอก ดัง นั้นเขาก็เลยรอให้ได้เจอกับหลินซินเหยียนก่อนแล้วค่อยกลับไป

ข่าวหยุนยิ้ม แล้วก็หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าพร้อมยื่น ให้เขา “ถ้าเกิดว่ามีเรื่องอะไรให้ผมช่วยก็มาหาผมได้เลยนะครับ ผมค่อนข้างที่จะคุ้นเคยกับเมือง”

“คุณเกี่ยวข้องอะไรกับจวงจื่อย? ” ตอนที่จงจึงห้าวรับนามบัตร

เขามาก็เอ่ยถาม

ข่าวหยุนอึ้งไปในทันที นานแล้วที่ไม่มีใครพูดถึงจวงจื่อต่อ หน้าเขา เขาเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไปแล้วสีหน้าของเขาก็ จริงจังขึ้นมาทันที “ตอนวัยรุ่นผมค่อนข้างที่จะอารมณ์ร้อน ชอบ หาเรื่องไปทั่ว เกือบโดนตัดมือ เขาเป็นคนช่วยผมไว้ หลังจากนั้น ผมก็ตามติดเขาตลอด แล้วหลังจากนั้น……..ผมก็ปกป้องแทน เขา”

พอพูดจบเขาก็มองจงจึงห้าว “คุณคือคนที่เหวินเสียนจัดหาไว้ ให้เหยียนเหยียนสินะ”

เขาใช้ประโยคบอกเล่า ไม่ใช่ประโยคคำถาม

ตอนนั้นเหวินเสียนไม่ให้เขาไปหาหลินซินเหยียน บอกว่าเธอ ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้หลินซินเหยียนเรียบร้อยหมดแล้ว ถึง แม้ว่าเหวินเสียนจะไม่ได้พูดตรงๆ แต่ว่าลูกทั้งสองคนของหลิน นเหยียนก็นามสกุลจง เขาก็รู้อยู่แล้วว่า เรื่องราวมันน่าจะเป็นยัง ไง

ตอนนั้นตระกูลของสามีของเหวินเสียนก็นามสกุลนี้เหมือนกัน
ในฐานะคนที่เคยมีประสบการณ์มา มันก็เดาไม่ค่อยยากเท่า ไหร่หรอก

“โชคชะตาได้กำหนดมาแล้ว” ไม่ใช่ใครจัดเตรียม และก็ไม่ได้ มีใครส่งหลินซินเหยียนมาหาเขาเพื่อเป็นการชดใช้

สำหรับเขาแล้วมันเป็นการบาดเจ็บชนิดหนึ่ง หลินซินเหยียน ถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ การที่ถูกแม่แท้ๆ ของตัวเองใช้ มาเป็นเบี้ยในการชดใช้สำหรับเขาแล้วมันเป็นการดูถูก และ ดูถูกความรู้สึกของเขา

ในความรู้สึกของเขา ระหว่างเขากับหลินซินเหยียนนั้น มัน เป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์ ที่ไม่ได้ถูกปะปนด้วย ใครหรือเรื่องอะไร ทั้งนั้น เขาชอบเธอ เรื่องมันก็แค่นี้

ข่าวหยุนเม้มปาก แล้วก็ยิ้มกว้าง เหมือนกับว่ารู้สึกได้ว่าตัว เองพูดในสิ่งที่ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่นะ คงไม่มีใครชอบให้ใคร มาจัดแจงชีวิตตัวเองหรอก “ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะ

จงจิ่งห้าวแค่ตอบรับเบาๆ

หลังจากที่ชาวหยุนไปแล้วเขาก็หาที่นั่ง จนเวลาเกือบตีหนึ่ง เขาก็ได้รับสายจงเหยียนเฉิน ดัง 2 ครั้งแล้วก็วางไป

นี่คือข้อตกลงระหว่างเขากับลูกชายว่าหลังจากที่หลินซินเหยี ยนหลับไปแล้วให้ลูกชายโทรมาหาเขา เขามองดูเวลาแล้วก็อด ไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน ตีหนึ่งแล้วเพิ่งจะนอนเหรอ?

แต่ว่าตอนนี้เขาก็ไม่ไปมัวแต่คิดถึงเรื่องนี้ เขาใช้คีย์การ์ดที่ข่าวหยุนเอาให้เข้าไปในคอนโด แล้วก็หาห้องที่หลินซินเหยีย นพักอยู่ ประตูไม่ได้ล็อก มันถูกแง้มอยู่นิดนึงแล้วเขาก็ผลักเข้าไป จงเหยียนเฉินสวมใส่ชุดนอน ใส่รองเท้าแตะยืนอยู่ตรงหน้าทาง เข้า ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ แต่ว่าผ้าม่านตรงระเบียงก็ไม่ได้ปิด ด้านนอกมีแสงส่องเข้ามา เพียงพอที่จะเห็นเครื่องเฟอร์นิเจอร์ใน ห้องคร่าวๆ

จงเหยียนเฉินยื่นรองเท้าแตะคู่หนึ่งให้เขาพร้อมกับเน้นย้ำว่า “เบาๆ หน่อยนะ”

“ปกติเธอนอนดึกขนาดนี้เลยเหรอ? “ตอนที่เขาใส่รองเท้า

เอ่ยปากถาม

จงเหยียนเฉินพยักหน้า พร้อมกับพูดเสียงเบา “ก็ประมาณนี้ แหละครับ นอนดึกแบบนี้แหละ บางทีก็เพราะว่างาน บางที……… ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแม่ถึงนอนไม่หลับ ปกติแล้วก็จะ นอนหลังเที่ยงคืนตลอด

พอพูดจบเขาก็เดินไปยังห้องของหลินซินเหยียน แล้วก็พูด เบาๆ “หม่านอนอยู่ในห้องนี้ครับ

จงจึงห้าวยืนอยู่หน้าประตูแล้วก็ลูบหัวของลูกชาย “ขอบคุณ นะ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ผมจะไปนอนแล้วนะ” เขาหาวนอน ง่วง จะตายอยู่แล้ว เขาไม่ได้นอนหลับเพราะว่าพยายามทำเพื่อสามี ภรรยาคู่นี้ให้ถึงที่สุด

เขาอยู่ห้องทแยงกับห้องของหลินซินเหยียน เดินไปไม่กี่ก้าวถึงแล้ว เขาเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู

ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นถนนที่คึกคัก หรือว่าคอนโดที่มีคนพักเต็ม

ไปหมด ก็ต่างเงียบเชียบ เสียงดังวุ่นวายในตอนเช้าได้ถูกลบ ออกไปแล้ว เหลือเพียงความเงียบเท่านั้น จงจิ่งห้าวยื่นมือออกไปเปิดประตูเบาๆ ด้านในไม่ได้เปิดไฟ ผ้า

ม่านเป็นสีขาวบางๆ แอร์ก็ไม่เปิดเช่นกัน เปิดแค่หน้าต่างเท่านั้น

มีลมเบาๆพัดผ่านผ้าม่านเป็นบางครั้ง เขาค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ

ห้องไม่ค่อยใหญ่เท่าไหร่นัก ตรงกลางมีเตียงตั้งอยู่ภายใต้ ความมืดนั้น มีร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งนอนขดอยู่บนเตียง ร่างกาย ของเธอสวมใส่แค่ชุดนอนสายเดี่ยวเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรปกปิด ผิวหนังที่ขาวผ่องของเธอสว่างออกมาจากที่มืด

เขาเดินไปนั่งลงข้างเตียง การกระทำของเขานั้นเบามาก ผู้ หญิงที่นอนอยู่บนเตียงนั้นไม่ทันรู้ตัวเลย เธอเอียงศีรษะและ ใบหน้าครึ่งหนึ่งฝังอยู่กับหมอน ผมยาวยุ่งเหยิงปกคลุมมาครึ่ง หนึ่งของใบหน้าอีกฝั่ง เขายื่นมือออกไปปัดผมที่ปกคลุม ใบหน้า ของเธอออก พอแก้มอีกครึ่งนึงของเธอโผล่ออกมา เผยให้เห็น โครงหน้าที่ชัดเจน และเล็กกะทัดรัดของเธอ

ไม่เจอกัน 2 เดือนแล้ว เธอไม่อ้วนขึ้นเลย แถมพอสัมผัสแล้ว ยังรู้สึกว่าจะผอมลงไปอีกด้วย เขารู้สึกปวดใจมาก

ในใจเขาคิดว่า คงจะดีถ้าคนเราสามารถหยุดเวลาได้ เขาจะ นั่งมองเธอเงียบๆ อยู่แบบนี้ตลอดชีวิต

เขาโน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากของเธอ สัมผัสถึงลมหายใจของเธอที่แพร่กระจายออกมา มันทำให้เขาหลงใหล ริมฝีปากยังคงไปตามผิวเปลือยเปล่าของเธอ

ผู้หญิงนอนบนนั้นขมคิ้วเข้าหาท่าทางเธอเจ็บปวด เธอฝันร้าย ฝันเธอโยนว่างเปล่า รอบข้างไม่อะไรเลยเพียงแค่ความมืดที่ไม่ที่สิ้นสุด เท่านั้น และแล้วเสียงคำรามเหมือนเสียงคำรามของประ หลาดค่อยๆ คืบคลานเข้าใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ สุดท้ายผลัก มันเข้ามาเธอ เธอกลัวถึงขีดสุด อยากจะตะโกน อยากจะกรีดร้อง แต่ว่าคอของก็เหมือนกับถูกควบคุมทำให้เธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาเลย ร่างกายไม่ สามารถขยับได้ เธอพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดสามารถหลุดพ้นได้เลย

จงจึงห้าวเหมือนจะสัมผัสได้ถึงร่างกายที่ของเธอ หน้าผาก มีหยาดเหงื่อซึมออกมามากมาย สีหน้าดูเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เห็นได้ว่าเธอกำลังฝันร้าย เขาไม่ทันสนใจกลัวเธอจะเห็น ตัวเอง แค่อยากปลุกเธอขึ้นมาจากฝันร้ายเท่านั้น เขาแก้ม ของเบาตื่น……

การกระทำที่เล็กน้อยทำให้เธอตื่นขึ้นมาจากร้าย เธอลืมตา ขึ้นมาในทันที แล้วก็เห็นร่างอยู่ตรงเธออย่างนั้นมันช่างคุณเคย เธอถามด้วยเสียงแหบแห้ง คือนายเห รอ ? ”

เขากอดร่างที่บอบบางของลูบแขนพร้อมกับปลอบโยนเธอเบาๆ ใช่ ฉันเอง เธอฝันร้ายเหรอ?

แค่คำตอบสั้นๆ ก็เผยให้เห็นความคิดถึงที่เขาซ่อนเอาไว้ใน หัวใจ เธอเหมือนกับถูกยาพิษ เธอเอาจมูกมุดเข้าไปหาเขา บน ร่างกายของเขามีกลิ่นเหงื่อเล็กน้อย ไม่หนา เหมือนกับว่าเขา เหน็ดเหนื่อยจากการรีบเดินทางมาหาเธอก็เลยไม่ทันจัดการตัว เองให้เรียบร้อย มันดูเซ็กซี่เป็นพิเศษ เธอจูบไปที่กระดูก ไหปลาร้าของเขา สนุกกับเขา ครอบครองเวลาทุกวินาทีที่ไม่ หยุดนิ่ง

ตอนนี้สติของเธอสับสนไปหมด ทำให้เธอไม่สามารถแยกได้ ว่าอันไหนคือความจริง หรือฝันร้ายของความว่างเปล่า

เธอแค่อยากกอดเขาเท่านั้น ถ้าเป็นแบบนี้กลางคืนที่มืดมน จะไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว

เธอกอดเขานานมาก จนรู้สึกมึน เปลือกตาของเธอเริ่มสั่น ทันใดนั้นเขาก็พลิกตัวแล้วก็ดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมแขน ริม ฝีปากอันอบอุ่นประทับไปที่ริมฝีปากของเธอ เขาจูบเธออย่างลึก ซึ้ง ลึกซึ้งจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ว่ากลับรู้สึกมีความสุขกับ มัน