บทที่493 ฉันอยากได้ภรรยาชาวบ้าน

เห็นไปยื่นหนึ่งกำลังมองหลินซินเหยียน ประธานหลี่ที่คุยธุระ กับเขาก็ได้ก้มหน้าถาม “คุณรู้จักเธอหรอ?

ไปยื่นหนังส่ายหน้า บอกว่า “ไม่รู้จัก”

ไม่ได้จงใจจะตัดความสัมพันธ์กับหลินซินเหยียน แค่ไม่อยาก ให้ประธานหลี่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลินซินเหยียน ธุรกิจก็คือธุรกิจ เรื่องส่วนตัวเขาไม่อยากเผยแพร่ให้คนนอก เลยแม้แต่น้อย

เขาสั่งเกาหยวนอย่างแผ่วเบา “ไปเถอะ”

เกาหยวนมองไปทางหลินซินเหยียนที่หนึ่งแล้วก้มหน้ามองไป ยื่นหนึ่ง ถอนหายใจในใจทีหนึ่ง ตามหลังเขาอยู่ทุกวัน จะไม่รู้ จิตใจของเขาได้ยังไง

บนสีหน้าเย็นชาแค่ไหน ในใจก็เร่าร้อนแค่นั้น

หลินซินเหยียนมัวแต่แก้บรรยากาศที่อึดอัดเมื่อกี้ ไม่ได้สังเกต เห็นการปรากฏตัวของไปยื่นหนึ่ง

เธอเอาแก้วน้ำผลไม้ที่ดื่มจนหมดแล้ววางลง มองทุกคนไว้ “ทุกคนต่างมาจากสถานที่แตกต่าง กลับมาเจอกัน ในที่นี้ ฉันรู้สึก ว่านั้นเป็นโชคชะตา หวังว่าทุกคนจะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่าง สอดคล้องกลมเกลียวกัน”
“เมื่อกี้ฉันเป็นคนผิดเอง ถามเรื่องที่ไม่ควรถาม ผู้หญิงที่เป็น คนเปิดเรื่องรีบพูดต่อ เดิมทีเธอก็แค่สงสัย ไม่ได้คิดจะมีอคติกับ ใคร หลินซินเหยียนพูดก็ถูก ทุกคนยังต้องทำงานร่วมกัน ถ้าจะ ทะเลาะกันจริงๆ ต้องมองหน้ากันไม่ติดแน่ แต่ว่าทุกคนยังต้อง ทำงานร่วมกันอยู่ก็จะอึดอัด

“มาๆ พวกเรามาดื่มกันแก้วหนึ่ง แทนน้ำชาด้วยเหล้า ลืมเรื่อง ที่ผ่านมา ขนาดฟันของตัวเองยังมีเวลาที่กัดโดนลิ้นของตัวเอง เลย การสะดุดก็ต้องมีอยู่แล้ว ดื่มน้ำแก้วนี้หมดแล้ว เรื่องนี้ก็ ปล่อยผ่านไปแบบนั้นเลย ทุกคนยังเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี” ฉินยา ยกแก้วน้ำขึ้น ชูแก้วขึ้นเพื่อชนแก้วกับทุกคน หลินซินเหยียนกับ ฉินยาพูดถึงขนาดนี้แล้ว ใครก็ไม่ไปจับเรื่องนี้ไว้ไม่ปล่อย

กินข้าวเสร็จชาวหยุนได้พูดกับทุกคนแทนหลินซินเหยียน ความใหม่ก็คือขอบคุณทุกคน แล้วก็หวังว่าทุกคนจะสามัคคีกัน อย่างสมันฉัน

ต่อมาก็แยกย้ายกัน คนข่าวหยุนเป็นคนส่งกลับไปหมดเลย หลินซินเหยียนและฉินยาพาเด็กไปจากด้านหลัง

รู้สึกว่าเวลาที่กินข้าวนี้ไม่ได้นานเลย แต่ว่าฟ้าด้านนอกกลับ มืดไปหมดแล้ว ตอนที่มายังสว่างอยู่เลย หลินซินเหยียนเปิด ประตูรถที่จอดไว้ข้างทางให้เด็กทั้งสองคนขึ้นรถไปก่อน

“ขอพูดอะไรกับเธอหน่อยได้ไหม?

ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากด้านหลัง รู้สึกว่าคุ้นเคย แต่ก็ไม่กล้า แน่ใจ หลินซินเหยียนค่อยๆ หันหลังกลับมา ก็เห็นไปยื่นหนึ่งที่นั่ง“เมื่อกี้ฉันเป็นคนผิดเอง ถามเรื่องที่ไม่ควรถาม ผู้หญิงที่เป็น คนเปิดเรื่องรีบพูดต่อ เดิมทีเธอก็แค่สงสัย ไม่ได้คิดจะมีอคติกับ ใคร หลินซินเหยียนพูดก็ถูก ทุกคนยังต้องทำงานร่วมกัน ถ้าจะ ทะเลาะกันจริงๆ ต้องมองหน้ากันไม่ติดแน่ แต่ว่าทุกคนยังต้อง ทำงานร่วมกันอยู่ก็จะอึดอัด

“มาๆ พวกเรามาดื่มกันแก้วหนึ่ง แทนน้ำชาด้วยเหล้า ลืมเรื่อง ที่ผ่านมา ขนาดฟันของตัวเองยังมีเวลาที่กัดโดนลิ้นของตัวเอง เลย การสะดุดก็ต้องมีอยู่แล้ว ดื่มน้ำแก้วนี้หมดแล้ว เรื่องนี้ก็ ปล่อยผ่านไปแบบนั้นเลย ทุกคนยังเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี” ฉินยา ยกแก้วน้ำขึ้น ชูแก้วขึ้นเพื่อชนแก้วกับทุกคน หลินซินเหยียนกับ ฉินยาพูดถึงขนาดนี้แล้ว ใครก็ไม่ไปจับเรื่องนี้ไว้ไม่ปล่อย

กินข้าวเสร็จชาวหยุนได้พูดกับทุกคนแทนหลินซินเหยียน ความใหม่ก็คือขอบคุณทุกคน แล้วก็หวังว่าทุกคนจะสามัคคีกัน อย่างสมันฉัน

ต่อมาก็แยกย้ายกัน คนข่าวหยุนเป็นคนส่งกลับไปหมดเลย หลินซินเหยียนและฉินยาพาเด็กไปจากด้านหลัง

รู้สึกว่าเวลาที่กินข้าวนี้ไม่ได้นานเลย แต่ว่าฟ้าด้านนอกกลับ มืดไปหมดแล้ว ตอนที่มายังสว่างอยู่เลย หลินซินเหยียนเปิด ประตูรถที่จอดไว้ข้างทางให้เด็กทั้งสองคนขึ้นรถไปก่อน

“ขอพูดอะไรกับเธอหน่อยได้ไหม?

ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากด้านหลัง รู้สึกว่าคุ้นเคย แต่ก็ไม่กล้า แน่ใจ หลินซินเหยียนค่อยๆ หันหลังกลับมา ก็เห็นไปยื่นหนึ่งที่นั่ง
“มาคุยธุรกิจ บริษัทมีปัญหามากมาย ก็เลยต้องออกมาขยาย ธุรกิจ จะให้ธุรกิจของตระกูลไปมาลัมในมือของฉันไม่ได้ ไม่ อย่างนั้นฉันรู้สึกไม่ดีต่อพ่อบุญธรรมของฉัน” เขาพูดอย่างชิวๆ แต่ที่จริงแล้วช่วงเวลานี้เขาเหนื่อยมาก และก็ยุ่งมาก ถึงจะยังไม่ ล้มละลายก็โดนถล่มหนัก และถอนตัวออกจากอสังหาริมทรัพย์

เมื่อก่อนหลินซินเหยียนไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่ว่าหลังจากที่ เธอก่อตั้งโรงงานทอผ้าและชั่วฟางแล้วก็รู้ว่าการจัดการธุรกิจนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายๆ เลย

ถึงแม้ว่าในโรงงานของเธอจะมีเพียงไม่กี่คน แต่ว่าปัญหาที่

เจอก็ไม่น้อยเลย

วันนี้ตอนที่กินข้าวก็แทบจะทะเลาะกันแล้วไม่ใช่หรอ ที่ที่มีคน ย่อมมีการถกเถียงกันเป็นธรรมดา เรื่องนี้ไม่มีผิดเลย

“พวกเราไปเดินหน่อยไหม? “ไปยื่นหนึ่งเสนอ

หลินซินเหยียนบอกว่าได้ พวกเขาไม่ได้ไปเลือกเส้นทางเป็น พิเศษ แค่เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

“ฉันกลัวว่าจะผิดสัญญาอีกแล้ว บอกแล้วว่าจะไม่เจอเธออีก แต่กลับเจอกันอีกครั้ง” เขาตาตก

เขาบอกว่าเขาจะไม่ก้าวเข้าไปในเมืองอีก เป็นการตัดสินใจ ที่ใหญ่หลวงจริงๆ ใช้ความกล้าและมุ่งมั่นทั้งหมด บอกกับตัวเอง ควรปล่อยวางได้แล้ว

แต่พระเจ้ากลับให้พวกเขาเจอกันอีก นี่มันหมายความว่ายังไง?

เห็นเขายังไม่ต่ำต้อยอีกหรอ ยังจะล้อเล่นกับเขาแบบนี้อีก ครั้ง? รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางที่จะสมดั่งปรารถนาก็ยังฝันอยู่อย่าง นั้น?

หลินซินเหยียนไม่พูด แค่เดินข้างกายไปพร้อมกับเขาช้าๆ

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่” ที่จริงเขาอยากจะถามว่า มีปัญหาทาง ความสัมพันธ์กับจงจึงห้าวหรอ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป เพราะ ไม่ใช่คําพูดที่ดีอะไร

เธอไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว ลูกทั้งสองก็อยู่ นี่ไม่ให้เขาไม่คิดมาก ไม่ได้

“มีเรื่องต้องทำ ก็เลยมา” หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะพูดยังไง เธอเองก็รู้สึกว่าฐานะของตัวเอง ในตอนนี้เหลวไหลเกินไปแล้ว

ไปยื่นหนึ่งได้ยินก็รู้แล้วว่าหลินซินเหยียนไม่ได้พูดความจริง

ลวกเกินไป

แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เขาถามอย่างอ้อมค้อมว่า “เกี่ยวกับเขาไหม? ”

พวกเขาต่างเข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่จำเป็นต้องพูดออกมา ว่า เขาคนนั้นที่พูดคือจงจึงห้าว

หลินซินเหยียนพูดอย่างเฉยๆ ว่า “พวกเรายังรักกันดี ไม่ต้อง คิดมาก”
ไปยื่นหนังยิ้ม “แอบดีใจอยู่เหมือนกันนะ หวังว่าที่เธอมาอยู่ที่ นี้เพราะว่าเขาไปรักคนอื่น เธอเสียใจมากก็เลยมารักษาบาดแผล ที่นี่ แล้วพระเจ้าก็จัดเตรียมให้พวกเราเจอหน้ากัน ให้ฉันมาดูแล เธอ”

“นายไปเขียนบทละครได้เลยนะ

“ฉันก็อยากนะ ทิ้งงานในมือทั้งหมด ไปใช้ชีวิตที่สบาย แต่ว่า เป็นคนจะไร้สำนึกไม่ได้ จะหนีไปแบบนี้ไม่ได้” เขามองไปข้าง หน้าด้วยความโศกเศร้า ไปยื่นหนึ่งที่ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ชินกับ ใช้ยิ้มมาปกปิด แต่ตอนนี้กลับยิ้มไม่ออก

หลินซินเหยียนฟังที่เขาพูดเหมือนจะเจอปัญหา ก็เลยถาม อย่างเป็นห่วง “บริษัทมีปัญหารึเปล่า? ”

ความห่วงใยของเธอไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งนั้น เพียงแค่แสดง

ความรู้สึกต่อความรู้สึกธรรมดาเกี่ยวกับความยากลำบากของเขา

ไปยื่นหนังอิ่มเบาๆ ที่หนึ่ง

“เป็นเพราะว่าการแข่งขันสูงเกินไปหรอ? ” หลินซินเหยียนถาม

“ไม่ใช่ น่าจะระบายความโกรธส่วนตัว” ไปยื่นหนึ่งรู้ว่านี่ ไม่ใช่การแข่งขันธรรมดาระหว่างอาชีพเดียวกัน ธุรกิจหลักสาม อันของไปซื้อกรุ๊ปก็ถูกโจมตีพร้อมกัน เห็นได้ชัดว่าเหมือนแผนที่ จะจัดการกับเขามากกว่า
หลินซินเหยียนยักคิ้ว ห้างสรรพสินค้าที่เหมือนสงครามที่ใช้ ควัน เพื่อผลกำไรแล้วยอมทำทุกอย่าง

แต่ฟังคำพูดของไปยื่นหนึ่งนี้แล้วเป็นความคับข้องใจส่วนตัว “นายไปทอะไรให้เขามา? ถึงได้ทำให้คนอื่นเกลียดนายขนาด นี้? ”

ไปยื่นหนิงเบรกรถเข็นหยุดไว้ หลินซินเหยียนเองก็หยุดลง เขา เงยหน้ามองเธอไว้ไม่ได้พูดอะไร จ้องมองเธอไว้แบบนั้นอย่าง เงียบๆ ผ่านแสงที่อ่อน

หลินซินเหยียนจับหน้าตัวเอง “ทำไมนายต้องมองฉันแบบนั้น บนหน้าฉันมีของอะไรหรอ? ”

เขาส่ายหน้า ซ้อนอยู่ในแสงที่ไม่สามารถคาดเดาได้ “ฉัน อยากได้ภรรยาของคนอื่น คนอื่นก็เลยทำแบบนั้นกับฉัน แบบนั้น ฉันสมน้ำหน้าใช่ไหม? “