บทที่491 เพียงเพื่อซื้อความสบายใจ

ผลของข่าวก็คือบริษัทใหญ่ในเมือง C ถูกซื้อโดยบริษัทว่าน เยว่กรุ๊ปในชั่วข้ามคืน

ภาพที่เลื่อนผ่านไปมา ทันใดนั้นก็มีภาพของจงจึงห้าวที่ลงจาก รถหน้าบริษัทวานเยวกรุ๊ป มีแค่หน้าข้าง ก็ยังเห็นโครงหน้านั้นได้ อย่างชัดเจน และยิ่งมีมิติ ขนาดมองผ่านหน้าจอก็ยังเป็นความ รู้สึกที่เย็นชาที่คนนอกห้ามเข้าใกล้

“นี่คือการปรากฏตัวครั้งแรกของประธานว่านเยวกรุ๊ปหลังจาก ที่ชื่อบริษัทหนานหลง เพราะว่าไม่รับการสัมภาษณ์ ดังนั้นก็เลย ไม่รู้เบื้องหลังของการซื้อขายครั้งนี้

ภาพถ่ายในจอนั้นเป็นภาพที่แอบถ่าย ตอนนี้จงจึงห้าวไม่รับ การสัมภาษณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นเลยไม่ได้ถ่ายซึ่งๆ หน้า

เธอได้เลื่อนกระจกรถลงนานแล้ว พยายามฟังข่าวเกี่ยวกับเขา ให้มากขึ้น ตอนที่เห็นภาพบนหน้าจอ มือทั้งสองของเธอจับที่ ประตูไว้ เอาแต่มองภาพนั้นไว้อย่างเดียว แต่ว่าภาพนั้นก็ถูก เปลี่ยนไปอย่างไว ผู้รับผิดชอบของบริษัทหนานหลงที่ถูกซื้อก็ ปรากฏตัวอีกครั้ง ท่าทางที่หงอยเหงาไม่มีชีวิตชีวา หนวดเครา เต็มไปหมด ดูเหมือนกับสุนัขที่สูญเสียบ้าน

ฉินยาตั้งใจรอไฟแดงด้านหน้า ไม่ได้สังเกตเห็นว่าหลินซินเหยี ยนที่อยู่ข้างหลังกำลังมองอะไรอยู่ พอเป็นไฟเขียว เธอก็สตาร์ท รถขับออกไปเลย
ไม่นานภาพก็ถูกตีกปิดบังไว้หมด ตัดมุมมองของเธอออก

มือทั้งสองของเธอค่อยๆ เก็บกลับมา เธอหดตัวไว้ เอาตัวเอง ม้วนเข้าไปใส่ไว้ในพื้นที่เล็กๆ กัดริมฝีปากไว้ พื้นที่แหลมได้แทง เข้าที่เนื้อ เลือดกำลังไหลออกมาแต่เธอเหมือนไม่รู้สึกถึงเจ็บเลย แค่อยากระงับความคิดถึงที่ไม่สามารถระงับไว้ได้หลั่งไหลเข้าใน สายเลือด

ความเหงาและโดดเดี่ยวแบบนั้นทำให้อยากร้องไห้ แต่เพราะ ไม่มีเขาอยู่ข้างกายคอยปลอบก็เลยกลืนเข้าไป

เธอเบิกตาโต เพื่อไม่ให้น้ำตาที่จะไหลออกมากลับเข้าไป สักพักรถก็จอดอยู่ที่หน้าตึก เวิร์คช็อปงานปักอยู่ชั้นสาม

ข้างๆ เป็นรถของชาวหยุน ฉินยาที่ลงจากรถมองที่หนึ่งก็ยื่น มือมาเปิดประตูรถเบาะหลัง พูดว่า “เขานี่ขยันเนอะ วันๆ เอาแต่ วิ่งมาทางนี้ตลอด

หลินซินเหยียนกลับเป็นปกติแล้ว เพียงแต่ความแปรปรวนใน ใจยังไม่หายไป หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน ก็ได้ยินข่าวเกี่ยวกับ เขาอีกครั้ง ในใจกลับซับซ้อนกว่าตอนที่จากไปซะอีก

ใครบอกว่าเวลาสามารถเจือจางได้ทุกอย่าง? แต่ว่าทําไมเธอถึงคิดถึงเขามากกว่าตอนนั้นล่ะ? ที่แท้เวลาก็ใช่ว่าจะเป็นยาที่สามารถรักษาบาดแผลได้ “พี่หลิน?” เห็นหลินซินเหยียนไม่ลงจากรถ ฉินยาก็เลยเตือนที่หนึ่ง

หลินซินเหยียนดึงสติกลับไปมา เงยหน้ามองเธอ พยายามบีบ ยิ้มออกมา “น่าจะเป็นเพราะว่าแก่แล้ว ก็เลยเหม่อบ่อยๆ” ฉันยายิ้มแต่ไม่พูดอะไร คิดได้ว่าเธออยู่ในภวังค์เพราะเรื่อง

อะไร

หลินซินเหยียนลงจากรถแล้วทั้งสองคนเดินเข้าไปพร้อมกัน ขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นสี่ เวลาแบบนี้ทุกคนได้มาเข้างานกันหมดแล้ว มี อาจารย์ทั้งหมด 11นาย พวกเขาพักอาศัยอยู่ในตึกนี้ ตึกนี้มี ทั้งหมด 4 ชั้น ชั้นสามเอาไว้เวิร์คช็อปงานปัก ชั้นสองเอาไว้ทอ ผ้า ชั้นสี่เอาไว้พักอาศัย ชั้นหนึ่งโล่งทั้งไว้

ข่าวหยุนเป็นคนหาที่ให้เธอ สภาพแวดล้อมใช้ได้ ค่าเช่าใน หนึ่งปีก็ไม่ได้แพงมาก อยู่ในความสามารถของเธอด้วย

ข่าวหยุนดูเหมือนจะมีความสนใจในเรื่องนี้มาก เมื่อพวกเธอ

เดินเข้ามาก็เห็นเขาคลานไว้ตรงหน้าอาจารย์คนหนึ่งมอง

อาจารย์คนนั้นไว้ ใช้ไหมสีทอง ในการปักฟีนิกส์เล่นดอกโบตั๋น

อาจารย์ท่านนี้ยังพิเศษที่สุดในอาจารย์ทั้งสิบเอ็ดท่าน ฝีมือ การปักเย็บดีๆ ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงที่อายุเยอะแล้ว แต่คนนี้เป็น เด็กหนุ่มที่อายุพึ่งจะ 20 กว่าปี หน้าตาขาวใสสะอาด ใบหน้าที่ สวยงาม มือเหมือนกับผู้หญิงมาก นิ้วมือที่เรียวยาวและปราด ขึ้นมาเลย ทุก เปรียว เข็มปักอยู่ในมือของเขาเหมือนกับมีชีวิตขึ้นม ครั้งที่ปักเข็มลงไปก็แม่นมาก สามารถปักเย็บรูปร่างของภาพ ออกมาได้อย่างพอดี
ข่าวหยุนจ้องมือที่ไปมาของเขาไว้ แล้วส่งเสียงจู่ๆ สองที่ “น่า เสียดายจริงๆ”

เขาไม่รู้ว่ามีคนเดินมาทางนี้

ฉินยามองเขาแล้วพูดว่า “อะไรน่าเสียดาย? ” มีอะไรน่าเสียดายกัน

ข่าวหยุนมองดูอย่างตั้งใจมาก ถูกเสียงของคนที่อยู่ก็พูดขึ้น ทําให้ตกใจ เงยหน้ามองไปเห็นว่าเป็นฉินยา ท่าทางเหมือน ตกใจ “เธอมาตอนไหนเนี่ย? ทำไมเดินไม่มีเสียงเลย?

ฉินยาจิบที่หนึ่งแล้วพูดว่า “นายไม่ดี ไม่ใช่ฉันเดินไม่มีเสียง แล้วก็ นายว่าอะไรน่าเสียดาย? ”

เธอคิดว่ามีจุดไหนที่ปักผิดพลาดไป ก็เลยรีบก้มหน้าไปมองดู สินค้า ดอกโบตั๋นดอกนี้ใช้โดยเส้นด้ายสีทองในการเย็บปักถัก ร้อย ใช้สําหรับพันหน้าอก เสียก็จะต้องปักเย็บใหม่

ที่ต้องเสียไม่ใช่แค่เงินทอง ยังมีเวลาอีก ชาวหยุนพูดออกมาจากใจ “น่าเสียดายที่เป็นผู้ชาย คนที่สวยขนาดนี้ ควรจะเป็นผู้หญิงถึงจะถูก

ฉินยา “…….

“ถ้ามีอีกครั้งหนึ่ง ไม่ว่าคุณจะให้เงินผมมากเท่าไหร่ ผมก็ไม่ ปักเย็บให้คุณแล้ว”หลีซินไม่ได้เงยหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เพราะว่าอาชีพและหน้าตาของเขา ถูกคนอื่นด่าว่าเป็นกะเทยอะไรพวกนี้ เขาก็เลยเกลียดที่คนข้างกายมีคนแบบนี้ และไม่ถนัด ที่จะไปตีสนิทกับคนอื่น ดังนั้นเขาก็เลยไม่มีเพื่อนอะไรมาก เป็น คนที่หยิ่งมาก

“ขอโทษๆ ไม่มีครั้งต่อไปแล้ว” ข่าวหยุนรีบขอโทษทันที หลิน ซินเหยียนชื่นชมเขามาก ผลงานตกท้ายสิบสองชิ้นเขาเป็นคน เย็บปัก เขาไม่กล้าทำให้คนโกรธหรอก

ฉันยามองข่าวหยุนอย่างรู้สึกตลก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่รุ่น เดียวกับตัวเอง แต่ว่านิสัยกลับเหมือนกับเด็กเลย วันๆ เอาแต่ยิ้ม ฮิปปี้และการแต่งตัวในแต่ละวันก็ทันสมัยมาก

“เหยียนเหยียนล่ะ? ” ข่าวหยุนมองเข้าไปในห้องทำงาน ไม่ เห็นหลินซินเหยียนก็เลยถาม

เธอมาที่นี่ทุกวันไม่เคยขาดสาย

ฉินยาเดินมาที่หน้าโต๊ะ แล้วจัดการกระดาษบนโต๊ะ บอกว่า

“น่าจะอยู่ชั้นสองมั้ง”

เธอเองก็ไม่เห็นว่าหลินซินเหยียนไปไหนแล้ว ตามปกติแล้ว เธอไม่ใช่อยู่ชั้นสามก็อยู่ชั้นสอง ชาวหยุนใส่แว่น “ฉันไปหาเธอ

ฉินยาหันกลับไปมองเขา ยิ้มเยาะเย้ยเขา “อยู่ในห้องยังจะใส่ แว่น นายแอ็ค? ”

ข่าวหยุนขยับกรอบแว่นตา ถาม “ฉันหล่อไหม? ”
“หล่อ” ฉินยาพูดอย่างให้หน้ามาก

หลินซินเหยียนอยู่ชั้นสองจริง คนงานพวกนี้เคยทำงานใน โรงงานทอผ้ามาก่อน แต่ไม่เคยท่าวัสดุแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเธอ ก็เลยต้องมองดูดีๆ ไม่อนุญาตให้มีตำหนิแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ เสียไปไม่น้อยเลย

ฟังดีขึ้นมาในหลายวันนี้เอง ไม่มีสินค้าตำหนิอีกเลย

หลินซินเหยียนใส่กระโปรงทรงหลวมใหญ่ๆ สีเหลืองไว้ ใส่ รองเท้าส้นแบนสีขาวไว้ที่ขาว เธอทั้งสูงและผอม บวกกับใส่ชุด โอเวอร์ไซส์ แทบจะมองไม่ออกเลยว่าท้อง 3 เดือนแล้ว

เธอยืนอยู่หน้าเครื่องทอผ้า ก้มตัวมองว่าวัสดุที่ออกมาดีไหม ข่าวหยุนเดิมมา “ต่อไปงานแบบนี้ให้เป็นหน้าที่ฉันเอง เธอไม่ ต้องมาดูด้วยตัวเองอย่างเดียว ไม่เหนื่อยหรอ?

“ไม่เหนื่อย” หลินซินเหยียนไม่เงยหน้า ดึงออกมาหนึ่งม้วน แล้วมองไปตามแสง สม่ำเสมอและละเอียดอ่อนมาก เธอใช้เวลา ออกมามองข่าวหยุนที่หนึ่ง ของแบบนี้นายไม่รู้เรื่องซะหน่อย ม บให้นายฉันจะวางใจได้หรอ? ”

ข่าวหยุนคิดแล้วมันก็ใช่ เขาไม่รู้เรื่องพวกนี้ เขาไม่เข้าใจ เท่าไรว่าทำไมหลินซินเหยียนถึงต้องเหนื่อยขนาดนี้เพื่อไปทำ เรื่องพวกนี้ “ฉันว่าเธอน่าจะรู้นะว่า ทั้ง JK เป็นของเธอหมด ขอ แค่เธอยอม ตอนนี้สามารถรับได้ทันที ถ้าเธอไม่อยากรับ ก็ สามารถจ้างคนมาช่วยดูแลได้ เธอไม่จำเป็นต้องเหนื่อยขนาดนี้ เลย”
เงินพวกนั้นไม่ว่าเธอจะใช้กี่ชาติก็ใช้ไม่หมด อยู่บ้าน เพลิดเพลินไปกับเด็กๆ ไม่ดีกว่าหรอ?

ทำไมต้องเหนื่อยขนาดนี้?

และยังท้องอยู่ด้วย นี่ไม่ใช่ว่าปีปัญหากับตัวเอง?

หลินซินเหยียนมองข่าวหยุนด้วยสีหน้าที่จริงจัง “เงินพวกนั้น ฉันไม่ได้เป็นคนหามา ดังนั้นฉันไม่มีทางใช้…

“แต่นั้นเป็นพ่อแม่เธอทิ้งไว้ให้เธอ…….

“ฉันไม่เคยเจอพวกเขา” หลินซินเหยียนขัดชาวหยุน ถ้าคน สามารถเลือกโชคชะตาได้ เธอยอมเกิดในครอบครัวที่ปกติ ไม่ จําเป็นต้องมีเงินมากมาย แต่ว่าพ่อแม่ยังอยู่อย่างแข็งแรง ให้ เธอได้เติบโตในครอบครัวที่อบอุ่นและสมบูรณ์

เธอมองชาวหยุน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ฉันทำ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เพื่อหาเงิน และไม่ใช่เพื่อชื่อเสียง ฉันแค่ ต้องการซื้อความสบายใจ