บทที่454 คนเราหากไม่รู้จักพอ ก็จะโลภไม่มีที่สิ้นสุด

เฉินซึ่งหันหน้ามามองเหวินชิง “ฉันจะชอบแล้วจะทำไม?” เหวินชิงถอนหายใจแรง “เห็นที่ความสัมพันธ์ของเราคงเดิน มาถึงจุดจบแล้วสิ”

“หรือว่าฉันไม่มีสิทธิ์ชอบใครสักคนหรือไง?”

เหวินชิงไม่พูด

เขาไม่ได้บอกว่าชอบไม่ได้ แต่ว่าเขารู้สึกไม่เป็นอิสระ ทั้งสอง คนเป็นพี่น้องกันมาหลายปี เขานึกว่าเฉินซึ่งจะเห็นเหวินเสียน เป็นเสมือนน้องสาว

ไม่เคยคิดเลย ในใจกลับคิด…

“คนเราหากไม่รู้จักพอ ก็จะโลภไม่มีที่สิ้นสุด”

เหตุผลนั้นเฉินชิงเข้าใจดี ทุกข์ใจไม่หายจากความรู้สึกไม่มี ความสุข ใจเต้นตุ้บๆเมื่อสมัยยังหนุ่ม ความปรารถนาที่ทนไม่ ไหว เป็นความดื้อรั้นที่ไขว่คว้าเอามาไม่ได้

มักจะคิดว่าถ้าหากทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน เธอก็จะไม่จากไปไว แบบนี้ ทั้งสองจะต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแน่นอน อย่างน้อย เขาก็รักเธอ จะปกป้องดูแลเธอ มอบควา กแก่เธอ

“ยังดีที่คุณเข้าใจ ตัดสินใจเอาเองเถอะ หากว่าอายุปูนนี้ ลูก เมียหนีหาย จะเป็นที่ขบขันคนอื่นเอา” เหวินซึ่งหันหลังเดินออกจากห้องหนังสือไป

มานั่งในรถ เขารู้สึกอึดอัดในใจ ผู้ช่วยถาม “กลับบ้านมั้ย ครับ?”

“ไปสุสาน” เขาคิดถึงเหวินเสียน อยากไปหาเธอ

ผู้ช่วยขับรถไปทางสุสานเขตชานเมือง เหวินชิงแค่พูดว่าจะไป สุสาน เขาก็รู้ว่าเขาจะไปหาใคร

“รอเดี่ยว ไปร้านดอกไม้ซื้อดอกไม้สักช่อ ไม่อย่างนั้นหน้าหลุม จะดูเคว้งคว้างเกินไป เธอจะโดดเดี่ยวคนเดียว”

ผู้ช่วยอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงหักเลี้ยวรถ

เขาไม่ได้ซื้อดอกเบญจมาศ แต่เป็นดอกไอริสช่อหนึ่ง เหวิน เสียนตอนมีชีวิตอยู่ชอบดอกไม้ชนิดนี้

เหวินชิงอุ้มดอกไม้ขึ้นรถ ขณะที่ผู้ช่วยกำลังสตาร์ทรถ เขามอ

งออกไปข้างนอกอย่างไม่ใส่ใจ ก็เห็นเฉิงซิ่วและหลินซินเหยียน

แล้วก็เด็กสองคน ข้างหลังมีบอดี้การ์ดสองสามคนตามมา

“พวกเราออกมาข้างนอกนานไม่ได้ ร่างกายเธอจะไม่ไหว ซื้อ เค้กเสร็จเราก็กลับกัน” เฉิงซิ่วเป็นห่วงสุขภาพของหลินซินเห ขียน

หลินซินเหยียนตอบตกลง

เด็กทั้งสองคนบอกว่าอยากกินเครปเค้กมูส เธอคิดว่าออกมา คงใช้เวลาไม่มาก เลยพาเด็กทั้งสองมาด้วย เธอเองก็ถือโอกาสมาสูดอากาศ

“ฉันจะเข้าไปซื้อ พวกเธอรออยู่ที่นี่แหละ” เฉิงจิ๋วเดินเข้าไป ในร้านเค้ก

เหวินซึ่งไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไร แต่ว่าเห็นพวกเขามีความ สุขมาก เขาดึงสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าลงมามอง ดอกไม้ในอ้อมแขน ใช้มือลูบเบาๆ

พูดกับตัวเองนิ่งๆว่า “ลูกชายของเธอนี่นะ ไม่เคยทำให้หาย ห่วงได้เลย”

ขณะนั้นรถก็เคลื่อนออกไป เขายังคงไม่ได้เงยหน้า เพียงแค่ ก้มหน้ามองดอกไม้ในอ้อมแขน

เฉิงซิ่วซื้อเค้กเสร็จแล้วก็ออกมา “เราไปกันเถอะ”

“กลับบ้านไปกินเค้กกัน” หลินลุยซีพูดอย่างตื่นเต้นดีใจ เฉิงซวยิ้ม “เธอนี่นะ ท้องเล็กๆ จะใส่เข้าไปได้หรอ?”

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ” หลินลุยซีกลัวตัวเองจะไม่ได้กิน รีบพูดเน้นขึ้น

“ไปขึ้นรถ”

หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าประตูรถ ให้เด็กทั้งสองขึ้นไปก่อน หลินลุยซีราวกับเสียดายที่ออกมาแค่แปปเดียว “ตอนกลางคื อาจจะมีอะไรสนุกก็ได้”

เฉิงซิ่วตบก้นน้อยๆของเธอ “พรุ่งนี้ฉันจะพาพวกเธอออกไปเที่ยวกัน”

“งั้นหม่ามีจะไปกับเราด้วยมั้ยคะ?” หลินลุยซีหันหน้าไปมอง หลินซินเหยียน ดวงตาใสซื่อ เต็มไปด้วยความหวัง

“ฉันพาพวกเธอไปก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง? ในท้องของหม่ามี ทารกน้อยอยู่ไม่รู้หรอ?”

หลินลุยทำหน้ามุ่ย แม้ว่าจะอยากให้หม่ามีไปเที่ยวด้วยกัน มาก แต่ว่าตอนนี้ในท้องของหม่ามีทารกน้อยอยู่ แด๊ดดี้บอกว่า ถ้าไม่ดูแลอย่างระมัดระวังเขาจะจากไป เพื่อให้ทารกน้อยไม่จาก ไป งั้นก็ไม่ไปกับหม่ามีแล้วก็ได้

พอกลับถึงวิลล่าเฉิงยูจิ๋วก็ถือเค้กเข้าไปตัดในครัว คนละหนึ่ง ชิ้นเล็กๆ ตอนกลางคืนกินเยอะๆ จะรู้สึกไม่สบายท้อง เฉิงซิ่วกลัวพวกเขากินแล้วจะเลี่ยน เลยเทน้ำผลไม้ให้พวก

เขาคนละแก้ว มาที่บนโต๊ะวางลงตรงหน้าของพวกเขา

“ทำไมชิ้นเล็กขนาดนี้?” หลินลุยจ้องเค้กในจาน รู้สึกว่าไม่ พอกิน หลินเฉินส่ายหน้า นั่นเค้กของตนเองครึ่งหนึ่งให้เธอ

หลินลุยยิ้มหน้าบาน “ขอบคุณค่ะพี่ชาย “เดี๋ยวเธอกินจนอ้วน จะใส่ชุดสวยๆไม่ได้เอานะ”

หลินซีเฉินตั้งใจพูดโจมตีเธอ เพราะตอนกลางคืนกินเค้ก มากๆ จะทำให้อ้วนจริงๆ

หลินลุยซีส่งเสียงเหอะออกมา “นายดูครอบครัวเรามีใครอ้วน? แต๊ดดี้ไม่อ้วน หม่ามีก็ไม่อ้วน ฉันจะอ้วนได้ไง? ครอบครัว เรารูปร่างผอมเพรียว

หลินซีเฉิน “……”

เด็กผู้หญิงคนนี้ กลายเป็นเด็กมีไหวพริบไปได้ยังไง รู้จัก โต้ตอบด้วย?

“งั้นเธอกินเถอะ” หลินซีเฉันไม่รู้จะทำไงกับเธอแล้ว

“ฉันกินแน่นอนอยู่แล้ว กินไม่หมด ก็เก็บไว้ให้แต๊ดดี้” หลินลุย ตักเค้กเข้าปากอย่างสำราญใจ

หลินซีเฉันมองน้องสาวเลียซ้อน คิ้วขมวดเข้าหากัน “เธอกิน จนเป็นน้ำลายหมดแล้ว จะให้ใครกินต่อ?

“ให้แด๊ดดี้ไง แด๊ดดี้ไม่รังเกียจฉันหรอก” เด็กหญิงมั่นใจเต็ม ร้อย น้ำลายจากจูบเขาไม่รังเกียจแน่นอน

เฉิงซิ่วส่ายหน้ายิ้มบางๆ รู้สึกว่าหลินลุยซีเป็นตัวตลกคนนึง หลินซินเหยียนนั่งลงบนโซฟารู้สึกง่วงนิดหน่อย เห็นเด็กทั้ง สองนั่งกินเค้กอยู่บนตะ มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาบางๆ

“เธอไปพักผ่อนด้านบนเถอะ พวกเขาสองคนเดี๋ยวฉันดูแล เอง” เฉิงซิ่วเห็นหลินซินเหยียนเหมือนอยากนอน

หลินซินเหยียนพยักหน้า เธอไม่ได้รู้สึกเหนื่อย ร่างกายก็ไม่ได้ รู้สึกไม่สบาย ก็แค่ง่วงนิดหน่อย เธอลุกขึ้น “งั้นฉันไปนอนสักพัก นะคะ”
เธอค่อยๆเดินขึ้นข้างบนอย่างมั่นคง เปิดไฟ ภายในห้องก็ สว่างในพริบตา ดอกลิลลี่ที่วางบนหัวเตียงซ่อนั้นเหี่ยวเล็กน้อย

แต่ว่าเธอทิ้งมันไม่ลง เอื้อมมือไปลูบกลีบดอกไม้ ยังมีกลิ่นหอ มอ่อนๆอยู่ ในใจคิดว่ารอวันไหนได้ออกไปค่อยไปซื้อมาเสียบ อีกสักช่อ

ในห้องมีดอกไม้บ้างทำให้มีชีวิตชีวา

เธอเอนตัวลงบนเตียง ไม่ได้ไปล้างหน้าล้างตา ง่วงมากเลย ไม่อยากขยับ เธอห่มผ้าห่ม หัวถึงหมอน ก็ไปเดทกับท่านโจวกง เรียบร้อยแล้ว

ดึกๆได้ยินเสียงเคลื่อนไหวคลุมเครือ เธอลืมตาขึ้นมาอย่าง สะลึมสะลือ ในห้องไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามา จากทางหน้าต่าง เห็นเงาคนยืนอยู่ตรงหัวเตียง

พึ่งตื่นน้ำเสียงก็เลยแหบเล็กน้อย “คุณกลับมาแล้วหรอ?”

เขาถอดชุดสูทบนตัวออก เดินเข้ามา “ผมเสียงดังจนคุณตื่น เปล่า?”

หลินซินเหยียนตอบลืม เพราะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเลยตื่นขึ้น

เธอคว้ามือถือมาดูแวบหนึ่ง ตีสองกว่าแล้ว “ทำไมดึกขนาดนี้”

“ทำธุระนิดหน่อยนะ ผมไปอาบน้ำนะ คุณนอนก่อนเลย” เขา เข้ามาลูบใบหน้าของเธอที่นอนหลับอย่างอุ่นๆ ผิวนุ่มลื่น สัมผัส สบายมือ
รู้สึก กนิดหน่อย หลินซินเหยียนเบือนหน้าเล็กน้อย จงจึง หาวยิ้ม “นอนเถอะ”

เขาหันหลังกลับเดินไปทางห้องอาบน้ำ เดินไปด้วยถอดเข็มขัด ไปด้วย มีเสียงโลหะดังแกร็ก เขาเข้าไปในห้องอาบน้ำและเปิด ไฟ ไม่นานเท่าไหร่ ก็มีเสียงดังซ่าๆออกมา

หลินซินเหยียนง่วงมาก ถึงจะมีเสียงดังแต่สักพักก็หลับไปอีก รอบ เพียงแค่รู้สึกลางๆว่าฟูกที่นอนข้างหลังตัวจมลง แถวเอวถูก แขนที่แข็งแรงโอบรอบ มาพร้อมกลิ่นหอมจางๆของครีมอาบน้ำ ริมฝีปากอ่อนนุ่มเย็นหน่อยๆประทับลงที่หลังคอของเธอ จูบและ กัดลงเบาๆไปทั่วทุกที่ ไม่เจ็บแค่จักนิดหน่อย หลินซินเหยียนพิม นําออกมาว่า “ฉันง่วง”

“อืม คุณนอนสิ” ริมฝีปากของเขาไม่ได้ถอนออกไป แค่เปลี่ยน จากจูบมาเป็นถูไถไปมา

หลินซินเหยียนเลิกคิ้ว เขามาวุ่นวายแบบนี้เธอก็หลับอย่างสบายใจไม่ได้น่ะสิ