บทที่435 อย่าบอกคนอื่น

รถจอดอยู่ที่วิลล่า ยิ่งเป็นสถานที่แออัดจะยิ่งยากต่อการ ป้องกันและควบคุมกวนจิ้นก็เลยเลือกวิลล่าเดี่ยวของจงจึงห้าว หลังนั้น หลักๆ ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้พวกเขาเคยอาศัยที่นี่ รอบๆ ก็ง่ายต่อทำการป้องกัน ติดตั้งระบบเซนเซอร์กันขโมยไว้รอบๆ ห่างจากวิลล่าหลายสิบเมตร ทันทีที่มีคนก้าวเข้ามาในละแวก กล้องวงจรปิด ก็จะส่งเสียงเตือน และคนของเงินเผยชวนฝีมือ ถือว่าใช้ได้ มีทั้งหมด 8 คน สลับกันสองกะทุกวัน เฝ้าอยู่หน้า วิลล่าตลอด 24 ชั่วโมง

“เก็บไว้พร้อมหมดแล้ว” กวนจิ้นเห็นรถหยุดก็เลยเดินมาพูด

ป้าหนูลงมาจากรถก่อนกลับไปที่วิลล่าก่อนเพื่อตรวจเช็กว่า เตียงในห้องได้จัดไว้เรียบร้อยไหม สำหรับสตรีที่ตั้งครรภ์ต้องพัก ฟื้นในสภาพแวดล้อมยังไงถึงจะดี เขาได้สอบถามผู้เชี่ยวชาญใน ด้านนี้โดยเฉพาะ สถานการณ์ของหลินซินเหยียนตอนนี้ อันดับ แรกคือต้องมีอารมณ์ที่ดี ที่พักอาศัยก็ต้องสบายและต้องระบาย อากาศได้ดี

ถึงแม้ว่าหลินซินเหยียนท้องอยู่ ก็ยังนอนห้องหลักบนชั้นสอง เพราะว่าเงียบและนอกหน้าต่างก็เป็นป่าไผ่

ป้าหนูเอาดอกไม้ที่เอากลับมาจากโรงพยาบาลไว้บนหัวเตียง แล้วก็ลงไปข้างล่างบอกจงจิ่งห้าว “กวนจิ้นผู้ช่วยเก็บกวาดได้ดี มาก”
จงจิ้งห้าวถึงอุ้มหลินซินเหยียนลงมาจากรถ ถึงแม้ว่าจะไม่มีค่ พูดเหล่านั้นของไปยื่นหนึ่งที่อยู่ปรากฏแล้วพูด ส่งผลกระทบต่อ อารมณ์ของเธอเป็นอย่างมาก แต่ว่าต่อหน้าจงจึงห้าว เธอไม่ได้ แสดงออกมามาก

เดิมทีทุกคนกำลังยุ่งเรื่องของเธอจนหัวปักหัวป่า ถ้าเธอยังได้ ชีวิตชีวาแบบนี้อยู่อีก มีแต่จะทำให้บรรยากาศแย่เข้าไปอีก เธอ มองกวนจิ้นและซูจ้านไว้ “วันนี้ขอบคุณพวกนายสองคนมากเลย นะ อยู่กินข้าวที่นี่ก่อนนะ จริงด้วย เรียกเสิ่นเผยชวนด้วย

เธออยากจะขอบคุณคนพวกนี้ก็จริง แต่ก็มีเป้าหมายอย่าง

ร่างกายของเธอตอนนี้ ซูจ้านและกวนจิ้นไม่กล้ารบกวน เผชิญ หน้ากับการเชิญชวนของเธอมองไปทางจงจึงห้าวอย่างลังเล เหมือนกำลังถามว่า พวกเขาตกลงได้ไหม?

หลินซินเหยียนหัวเราะ “ฉันให้พวกนายกินข้าวที่นี่ มองเขา ทำไม? หรือว่าฉันไม่มีหน้าที่จะเลี้ยงพวกนายกินข้าวเลยหรอ?

“ไม่…..……………ลังอยากจะอธิบาย เวลานี้เองจงจึงห้าว พูดขึ้นมา “ฟังที่เธอบอก กวนจิ้นนายไปหาเชฟมาทำมื้อค่ำ

“ได้เลย” กวนจิ้นร่าเริงมาก จงจึงห้าวยอมรับหลินซินเหยียน นั้นก็คือคุณนายจงแล้ว ถูกเชิญกินข้าวก็ต้องดีใจสิ

เพราะพวกเขาไม่ได้จัดงานแต่ง แต่ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างกายจง จึงห้าวก็ถือว่าแพร่กระจายไปทั่วแล้ว แต่ว่านอกจากในบริษัทกับ คนข้างกายจงจิ่งห้าวแล้ว ไม่มีใครกล้าเรียกเธอว่าคุณนายจงเลย เพราะไม่ได้จัดงานแต่ง คนอื่นเขาก็กลัวเรียกผิด ดังนั้นเลย ไม่เรียก

ซูจ้านเอาของวางไว้ในห้องเสร็จแล้วพูดว่า “ผมลงไปโทรหา เงินเผยชวนนะ”

เรื่องชั้นบนเขาช่วยอะไรไม่ได้ เก็บของพวกนั้นก็ต้องพึ่งป่าหยู จงจิ้งห้าวอิ่มทีหนึ่ง ป้าหยูเปิดผ้าห่ม จงจิ้งห้าวปล่อยเธอไว้บน เตียง ผ้าคลุมและผ้าห่มเป็นตัวใหม่และล้างหมดแล้ว วัสดุผ้า ไหม นุ่มและเบาบาง เหมาะกับบรรยากาศแบบนี้ สบายมาก

“ที่บ้านสบายสุดแล้ว” หลินซินเหยียนพูด ถึงจะเหมาโรง พยาบาลทั้งชั้น ก็ไม่มีทางเงียบสงบเท่ากับอยู่บ้านหรอก อย่างไร ก็ตามเป็นสถานที่คนเยอะ

จงจึงห้าววางหมอนสองใบรองไว้ที่หลังของเธอ พิงไว้แบบนี้จะ

สบายกว่า

ป้าหยูเอาเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเดินทางไปเก็บไว้ที่เดิม เอากระเป๋าเดินทางไปเก็บ “รอให้พ่อครัวมาเตรียมมื้อค่ำ เดี๋ยว ป้าลงไปต้อนรับแขกข้างล่างก่อน”

จงจึงห้าวพูดว่า “เอาน้ำร้อนขึ้นมาให้แก้วหนึ่ง

ป้าหยูพูดว่าได้เลย จากนั้นก็ถือกระเป๋าลงไปแล้ว หน้าต่างในห้องเปิดไว้ มีลมพัดเล็กน้อย

หลินซินเหยียนค่อยๆ หลับตาลงท่าทางเหมือนอยากจะนอนแต่ไม่ได้ง่วงเลย แค่ไม่อยากมองจงจึงหาว กลัวเขาจะรู้ว่าเธอมี เจตนาแฝง

“ง่วงแล้ว” เขานั่งอยู่ข้างเตียง มองผู้หญิงที่จะหลับตาลงแล้ว หลินซินเหยียนยิ้มทีหนึ่ง “รู้สึกเหนื่อย”

“รอให้ป้าหยกน้ำขึ้นมาดื่มหน่อยแล้วค่อยหลับเถอะ” จงจึง

ห้าวพูด

ตอนที่หลินซินเหยียนอยู่ๆ ก็ชวนให้พวกเขาอยู่กินข้าว จงจึง ห้าวแค่คิดว่าเธอเพื่อที่จะตอบแทน ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่ว่าตอนนี้เธอจงใจหลีกเลี่ยง ทำให้เขาอยากสำรวจมากขึ้น

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของไปยื่นหนึ่งแล้ว เธอทำอะไรไม่ถูก ต่อหน้าเขาก็ยังตื่นตัวมากขนาดนั้น ไม่สามารถใช้อารมณ์ปกปิด ความกลัวและกังวล

เชิญพวกเขามากินข้าว เธอมีเป้าหมายอะไรกันแน่?

ในใจสงสัยแต่ไม่แสดงออกมาข้างนอก

เวลานี้เองป้าหยูกยกน้ำขึ้นมา จงจึงห้าวรับมาแล้วยื่นให้ หลินซินเหยียน

เธอมองเขาอย่างแปลกใจ “ไม่ใช่นายดื่มหรอ? ”

“รอเธอดื่มเสร็จ ฉันค่อยดื่ม” เขาพูดอย่างเรียบๆ

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันหิวน้ำ? ” เขาให้ป้าหยตักน้ำขึ้นมา เธอ คิดว่าเขาจะดื่มเองซะอีก
จงจิ่งห้าวเอาเส้นผมที่ยุ่งไปแนบไว้หลังหูของเธอ พูดอย่าง อ่อนโยนว่า “ปากของเธอแห้งเกินไป เมื่อร้องไห้อยู่ในรถอีก ในปากก็แห้ง ถึงจะไม่แห้งก็ต้องดื่มเพื่อให้คอชุ่มชื้นหน่อย เวลา หลับจะได้ไม่อึดอัด”

หลินซินเหยียนใช้ท่าทางของการดื่มน้ำในการยิ้ม “ได้หัวเราะ ฉัน ในใจไหม?

จงจิ่งห้าวเม้มปากไม่พูด

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ฉันขายหน้ามาก จริงๆ เลย ท้องที่หนึ่งก็ โง่ไปเลย” ตอนนั้นเธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เธอตื่นตัวขนาดนั้น ไม่รู้ว่าเขาจะสงสัยอะไรไหมนะ

“ในหนังสือบอกว่าคนท้องจะโง่สามปี” จงจึงห้าวรับแก้วน้ำที่ เธอยื่นมาให้ไม่ได้ดื่ม และไม่ได้วางลง แต่กลับจับที่เธอจับเมื่อกี้ แล้วถือไว้แบบนั้น พูดเบาๆ ว่า “ไม่แปลกใจหรอว่าฉันดูมาจาก สมุดเล่มไหน? ”

หลินซินเหยียน “

“ฉันง่วงแล้ว” หลินซินเหยียนเอาหมอนออกไปใบหนึ่ง หันหลัง ใส่เขา เธอไม่ถามหรอก

จงจึงห้าวนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ขยับ เขาก้มหน้ามองแก้วน้ำบนมือ ยกขึ้นมาแล้วดื่มน้ำในแก้วจนหมด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เขาสังเกตเห็นว่าการจังหวะการหายใจของหลินซินเหยียนช้า อย่างสม่ำเสมอ เขาเรียกเธอเบาๆ ที่หนึ่ง ไม่มีการตอบรับ
น่าจะหลับแล้ว เขาลุกจากขอบเตียงไม่ได้ออกไป หลินซินเหยี ยนไม่ได้หลับ แค่แกล้งเป็นหลับ ทันทีที่จงจึงห้าวลุกไปจากเตียง เธอก็ลืมตาขึ้นทันที

ผ่านไปสักพักหันหัว เห็นแต่เขายืนอยู่ที่หน้าต่าง เธอมองไม่ เห็นสีหน้าของเขา ยิ่งเดาอารมณ์ของเขาไม่ออก

แต่ว่าจงจิ่งห้าวฉลาดขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องเดาอะไรออก หน่อยแล้ว

ตอนนี้เขาน่าจะสงสัยอะไรแล้วแหละมั้ง?

เธอยื่นมือไปจับที่หน้าท้อง ความคิดที่อยากจะปกปิดความ จริงก็แน่นแฟ้นขึ้น เธอเอาโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้เงิน เผยชวน “หารถเข็นให้ฉันหน่อย วางไว้บนรถของนาย ไม่ต้อง บอกคนอื่น และไม่จำเป็นต้องตอบกลับ สายหน่อยฉันจะบอก นายเอง”

คนข้างกายของจงจิ่งห้าว เสิ่นเผยชวนทำงานหนักแน่น ดังนั้น เธอก็เลยเลือกเสิ่นเผยชวน

ข้อความส่งออกไปแล้ว เธอวางโทรศัพท์ลง หลับตา โดยไม่รู้ เลยว่า ทุกการกระทำของเธอถูกสะท้อนผ่านกระจกเข้าตาจงจึง ห้าว

ทันทีที่หลินซินเหยียนหลับตาลง เขาก็หันกลับมา เดินไปถึง ข้างขอเตียง……..