บทที่410 ซื้อดอกกุหลาบหนึ่งดอก

หลินซินเหยียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานก็ตระหนักได้ว่าเขา กำลังพูดถึงอะไร ทำไมเขาถึงรู้เร็วขนาดนี้ เหนือความคาดหมาย ของเธอ ยังไงเหวินซึ่งก็เป็นพ่อแท้ๆของเขา ตามนิสัยของจงจึง ห้าวเขาน่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับเขาแน่

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณไม่ต้องลำบากใจหรอก” หลินซินเห ยียนไม่ต้องการให้เขายืนอยู่ข้างไหนทั้งนั้น เขาสามารถที่จะยืน อยู่ข้างนอก ไม่ต้องช่วยใครก็ได้

แต่ถึงแม้เขาจะยืนอยู่ข้างเหวินชิง เธอก็จะไม่ตำหนิเขา ทาง นั้นคือพ่อแท้ๆของเขา

หลี่จานลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง หลินซินเหยียนพอจะคิดได้ ว่าเขาจะต้องรู้สึกลำบากใจเพราะเรื่องนี้ แต่ว่าเหวินชิงไม่ แต่ ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเขา

พ่อของเขา……

หจ้านไม่อยากจะคิดถึงเขา นอกเสียจากทําให้เขาผิดหวัง แล้วก็ทําให้ผิดหวัง

“คุณบอกกับพี่ชายฉันได้เลย ถ้ามีอะไรที่ฉันสามารถช่วยได้ก็ ขอให้พูดออกมา” พูดจบหลี่บ้านก็หันหลัง เหมือนเขาจะนึกอะไร ขึ้นมาได้อีก จึงหยุดฝีเท้าลงและหันหน้ามามองหลินซินเหยียน “สุขภาพคุณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง?”
หลินซินเหยียนยิ้มแล้วตอบว่า “ดีขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ

“งั้นก็ดี ไม่เช่นนั้นฉันคงไม่รู้จะบอกกับพี่ชายฉันยังไง ไม่รู้จะ บอกเสียวซียังไง ยังไงหลินซินเหยียนเป็นทุกข์อย่างนี้นั้นก็ เพราะว่าเหวินซิง ถึงแม้เขากับเหวินซึ่งจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี ต่อกัน แต่เรื่องที่เขาเป็นพ่อแท้ๆของเขานั้นคงเปลี่ยนแปลงไม่ได้

หลินซินเหยียนถอนหายใจอีกครั้ง ความคับข้องใจของรุ่นที่ แล้ว ทำไมจะต้องเกี่ยวโยงมาถึงคนรุ่นนี้ด้วย?

เธอไม่รู้จะใช้คำไหนปลอบโยนหลี่บ้าน มีสิ่งเดียวที่ทำได้คือ ทำให้เขาผ่อนคลาย “ถ้าอยู่ในประเทศมันเหนื่อยนัก จะไปอยู่ ต่างประเทศสักพักก็ได้นะ”

แบบนี้ก็สามารถหลบหลีกปัญหานี้ได้ และไม่ต้องทุกข์ใจ เพราะเรื่องนี้

หลี่จ้านยิ้ม “ผมไม่ไปหรอก”

ในเวลานี้เขาจะไปไหนไม่ได้

เขาหลือบมองไปที่ไปยื่นหนึ่ง เขาไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เข้ามา นั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์ มองหลินซินเหยียนตลอด หลี่จ้านถาม “เขาเป็นเพื่อนคุณหรอ?”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

หจ้านวางใจแล้ว หลินซินเหยียนรู้จักก็ดี มิเช่นนั้นเขาไม่ ควรพาคนไม่เกี่ยวข้องเข้ามา รบกวนหลินซินเหยียนพักผ่อน
“ผมกลับก่อนนะ” หลีบ้านใช้ความคิด ยังมีวิธีอื่นอีกไหม ที่จะ ทําเรื่องนี้จากอาวุธสงครามให้เป็นแค่ผ้าไหมธรรมดา

เขาไม่อยากให้เหวินชิงและจงจึงห้าวต้องเป็นศัตรูกัน

“อืม” หลินซินเหยียนตอบเบาๆ

หลังจากที่หลีบ้านออกไป ไปยื่นหนึ่งถึงจะนั่งวีลแชร์เข้าหาเธอ

สีหน้าของเธอไม่ค่อยดี ไปยื่นหนึ่งกังวลใจเป็นอย่างมาก “เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้น ทำไมถึงไม่บอกฉันสักค่า?”

หลินซินเหยียนไม่อยากคุยกับไปยื่นหนึ่งในเรื่องนี้ จึงจงใจ เบี่ยงเบนประเด็น “ทำไมคุณยังไม่กลับไป?”

“เหวินชิงทำร้ายคุณใช่ไหม?”

ไปยื่นหนังกลับไม่หยุด “หลินซินเหยียน เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก หรือไง?”

“เรื่องนี้จะใหญ่หรือเล็ก มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณอย่ามายุ่ง กลับไป๋เฉิงไปเถอะ นี่มันเป็นโคลนตม แค่เอาตัวเข้าไป ถึงอยาก จะถอนตัวออกก็ยากแล้ว ” หลินซินเหยียนตอบอย่างจริงใจ

เหวินชิงอยากให้จงจึงห้าวแต่งงานกับผู้หญิงตระกูลตระกูล เฉิน ตระกูลเฉินก็ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา พวกเขาตอบตกลงจะต้อง มีแผนของตนเองแน่ ที่นี่ไม่ใช่ไปเฉิง ไม่ใช่ที่ของไปยื่นหนึ่ง มีแต่ จะโดนคนอื่นทําร้าย แล้วไงล่ะ?
ไปยื่นหนิงมองไปที่นัยน์ตาของเธอ มองลึกเข้าไปเรื่อยๆ “คุณ กําลังเป็นห่วงฉันหรอ?”

หลินซินเหยียนมองเขาโดยตรงและพูดอย่างตรงไปตรงมา คุณเคยช่วยฉัน อย่างน้อยก็เห็นแก่ไมตรีจิต เรื่องบางอย่างที่ เกิดขึ้นในเมืองไปเฉิง แต่ไม่ใช่คุณโน้มนำ อีกอย่างนี้เป็นเรื่อง ของฉัน คุณสอดมือเข้ามายังไม่ได้

ไปยื่นหนิงยิ้ม “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันสอดมือเข้าไปยุ่งไม่ได้? รอยยิ้มของเขาล้ำลึกขึ้น “คุณไม่คิดว่า ความร่วมมือกันของฉัน กับจงจิ่งห้าวครั้งนี้ เป็นโอกาสที่ดีที่จะโค่นล้มเหวินซิงงั้นหรอ?”

หลินซินเหยียนหรี่ตา “คุณยังคงไม่ปล่อยสินะ”

“ใช่ ฉันจะไม่ปล่อย ความหวังของฉัน คือล้างแค้นให้กับพ่อ บุญธรรม” ไปยื่นหนึ่งพูดที่ละคำ หนักแน่นเป็นพิเศษ

ตอนแรกเป็นเพราะคำพูดของหลินซินเหยียน จึงตัดสินใจที่จะ จากไปแล้ว แต่ว่า หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น เขาคิดว่านี่เป็นโอกาส สําคัญ เขาแค่คนเดียวคงจะโค่นล้มเหวินชิงไม่ได้ แต่ถ้าหากจับ มือกับจงจิ่งห้าว ก็ไม่แน่

ยังไงตอนนี้จงจึงห้าวกับเหวินซึ่งก็เป็นศัตรูกัน

พวกเขาก็เป็นฝ่ายเดียวกัน

หลินซินเหยียนพบว่าเธอพูดเกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้ “ฉันเหนื่อย แล้ว”

เธอไม่อยากคุยกับเขาเรื่องนี้อีก เธอรู้สึกเหนื่อยล้ามากจริงๆ
ไปยื่นหนังเอื้อมมืออยากจับมือหลินซินเหยียน ขณะนั้น ประตู ห้องผู้ป่วยเปิดออก ไปยื่นหนังหยุดมือกลางอากาศประมาณสอง วิแล้วดึงมือกลับ

พยาบาลเดินเข้ามาถอดเข็มให้หลินซินเหยียน เธอให้หลินซิน เหยียนถือสำลีฆ่าเชื้อ “กดตรงนี้”

เธอเก็บขวดน้ำเกลือ และมอบสูตรอาหารที่คุณหมอให้เธอมา แก่ป้าหยู “คุณทำตามขั้นตอนและวิธีนี้ทุกวัน ก็จะลดอาการแพ้ ท้องขึ้นได้ ”

ป้าหยูพยักหน้า “ค่ะ รบกวนพวกคุณแล้ว”

ป้าหยูเดินไปส่งพยาบาลที่ประตู

“เป็นหน้าที่ของพวกเรา” เบื้องบนรับสั่งมา หมอที่มาตรวจ ครรภ์ให้หลินซินเหยียนนั้นล้วนแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญ จงจิ่งห้าวเป็น คนไปหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลด้วยตัวเอง

มีบางอย่างระเบิดในหัวของไปยื่นหนิง สตรีมีครรภ์ ยาแก้ อาเจียน?

หลินซินเหยียนท้อง?

เขาอยากจะอ้าปากพูด แต่พบว่าปากกลับแข็งที่อ

ทำไมพูดอะไรไม่ออก ในใจรู้สึกอึดอัด

เธอและจงจึงห้าวเคยมีลูกด้วยกันสองคน ความสัมพันธ์ของ เขาทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก แต่พอรู้ว่าเธอท้องอีกครั้ง ในใจยังคงตกใจ จนกระทั่งรู้สึกลำบากใจที่จะยอมรับ

เขาเป็นใบ้ไปชั่วขณะ “นานแค่ไหนแล้ว?”

หลินซินเหยียนก็ไม่ได้ปิดบัง “หนึ่งเดือนกว่าแล้ว”

ไปยื่นหนังยิ้มอย่างแข็งทื่อ “ดีใจด้วย”

“ขอบคุณ”

ป้าหนูหยิบสูตรอาหารขึ้นมาอ่าน นานๆจะมีประโยคพูดออก มา “อ้อ ที่แท้กะหล่ำดอกสีเขียวถึงจะดี”

กะหล่ำดอกสีเขียวมีวิตามินซีสูง เธอเข้าใจมาตลอดว่าดอก กะหล่าเหมือนกันหมด

มีผักใบเขียวมากขึ้น ในสูตรอาหาร เพราะว่าผักใบเขียวมีกรด โฟลิกสูง จึงไม่มีความจำเป็นเพิ่มกรดโฟลิก อาหารเสริมดูดซึม ได้ดีกว่า และมีประโยชน์กว่า ทุกวันเช้ากลางวันเย็น อาหารว่าง ตอนบ่ายก็เหมือนกัน นอกจากผัก ผลไม้แล้วก็จะเพิ่มโปรตีน เสริมจากเนื้อสัตว์ เช่น กุ้งและเนื้อสัตว์

“ฉันกลับไปไม่ได้ ฉันจะโทรศัพท์กลับไป ให้ที่บ้านทำของมา ส่งที่นี่” หัวใจของป้าหยูนั้นอยู่ที่หลินซินเหยียนทั้งหมด กลัวว่าเธอจะกินข้าวไม่ได้แล้วอาเจียนอีก

หลินซินเหยียนซินแล้วกับความห่วงใยและระมัดระวังของป้าห

ไปยื่นหนังรู้สึกว่าตนเองเบื่อเหลือเกิน “ฉันกลับก่อนนะ คุณพักผ่อนเยอะๆ”

หลินซินเหยียนพูด “งั้นฉันไม่ไปส่งนะ”

ไปยื่นหนังยิ้มและพูด “คุณดูแลตัวเองเถอะ คุณไม่ต้องส่งฉัน ฉันก็กลับเองได้ ”

ไปยื่นหนิงออกจากโรงพยาบาล ทั้งร่างกายเบาหวิว รู้สึกว่า

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก

เกาหยวนตามเขามา “ไม่กลับบ้านหรอ?”

เขาโบกมือ ตอนนี้เขาต้องการความสงบ เกาหยวนเข็นเขาไป ตามถนน และเดินอย่างไร้จุดหมาย

ข้างนอก โรงพยาบาลนั้น มีร้านก๋วยเตี๋ยวมากมาย ขายของกิน ขายผลไม้ และยังขายดอกไม้

เขามองดูดอกไม้สดในร้าน ดอกไม้สดเบ่งบาน ดอกไม้พวกนี้ ยังเผยเสน่ห์เฉพาะออกมาทางกระจก ไปยื่นหนึ่งให้เกาหยวน หยุดรถ “คุณช่วยไปซื้อดอกกุหลาบ…หนึ่งดอกให้ฉันหน่อย