บทที่408คุณเป็นใคร

“ถ้าหากว่าเลือกได้ ผมจะไม่เลือกเขามาเป็นพ่อของผม!” หลี่ จ้านพูดจบก็สบัดมือหลี่จิ้งออก และวิ่งออกประตูบ้านไป

หลี่จิ้งนั่งร้องไห้อยู่บนโซฟา เธอบ่นและระบายกับเหวินชิง “ลูกชายโตขนาดนี้แล้ว คำที่คุณพูดมันแย่มาก เป็นฉันฉันก็โกรธ ตั้งแต่เขาเกิดมาคุณก็ยุ่งตลอด เวลาที่อยู่บ้านไม่เยอะเท่าเวลาที่ อยู่กองทหาร ตอนเด็ก เขาเหมือนเด็กที่ไม่มีพ่อ พอโตขึ้น คำแรก ที่คุณพูดก็คือให้เขาไปเป็นทหาร เขาไม่เต็มใจไป คุณก็ทำร้าย เขา แล้วเขาจะฟังคุณมั้ย? คุณทำหน้าที่ของพ่อได้ครึ่งหนึ่งรึยัง? คุณมักจะพูดว่าเขาดื้อรั้น คุณก็ไม่เคยคิดเลยว่าทำไมเขาถึงดื้อ ร้นกับคุณ ”

หลี่จิ้งยิ่งพูดยิ่งน้อยใจ ตัวเองก็น้อยใจ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว ที่ดูแลบ้านหลังนี้ สามีเป็นผู้ชายแข็งทื่อ ทั้งชีวิตไม่เคยจะอ่อน โยน นี่ก็ชั่งมันเถอะ เธอมีลูกชายคนเดียว ทั้งสองคนพบกันก็ ทะเลาะกัน เจอกันก็ทะเลาะกัน ตรงไหนหรือที่เรียกว่าครอบครัว

หลี่จิ้งร้องไห้เสียใจ น้ำตาไหลริน

เหวินชิงบ่น “ คุณอายุตั้งเท่าไรแล้ว ทำไมถึงยังร้องไห้อีก คน เขาจะมองเรายังไง?”

ทันใดนั้น หลี่จิ้งก็ยืนขึ้น “ฉันจะร้องไห้ เดี๋ยวฉันจะเข้าไป ร้องไห้ในหมู่บ้านเดี๋ยวนี้แหละ ให้คนอื่นเห็น ทำให้คุณเสียหน้า ให้หมด!”
“ไม่มีเหตุผล!” เหวินชิงโมโหหันหลังจะเดินจากไป

หลี่จิ้งเรียกเขาให้หยุด “เหวินซิง ฉันขอบอกคุณไว้เลยนะ ต่อ ไปนี้ถ้าคุณทะเลาะกับลูกอีก ฉันจะหย่ากับคุณ!

เหวินชิงตกตะลึง แต่งงานกับหลี่จิ้งมา10กว่าปี เธอมีความ ขยันหมั่นเพียร แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยขัดใจเขา ยิ่งไม่เคยพูดค่า

ว่าหย่าออกมาแบบนี้เลย

“คุณบ้าไปแล้วรึไง?”

“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว โดนคุณบังคับจนบ้า ฉันอยู่กับคุณมาสิบ กว่าปี ฉันเคยขอร้องคุณอะไรบ้างมั้ย? ฉันก็แค่อยากให้บ้านเป็น บ้าน ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ฉันก็สนับสนุนคุณเสมอ ไม่เคยพูดค่า ว่าไม่เลย แต่คุณล่ะเคยใจกว้างกับฉันบ้างไหม? เคยคิดถึงความ รู้สึกฉันบ้างรึเปล่า?” หลี่จิ้งสะอึกสะอื้นร้องไห้ พูดความรู้สึกกับ ข้องใจตลอดหลายปี “ฉันท้อง คุณอยู่ข้างๆฉันกี่วัน? ต้องไป ตรวจครรภ์คนเดียว ตอนกลางคืนขาเป็นตะคริว ยิ่งหลายเดือนก็ นอนไม่หลับ ฉันพลิกไปพลิกมา สามีของฉัน พ่อของลูกฉัน ไม่ เคยจะอยู่ข้างฉันเป็นห่วงฉันเลย”

เหวินชิงยืนตะลึงอยู่ ครั้งแรกที่หลี่จิ้งยืนต่อหน้าเขาอย่างเสีย สติ พูดออกมามากมายขนาดนี้

ไม่ว่าหัวใจจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่หัวใจก็ถูกสร้างมาจาก เลือดและเนื้อ หัวใจของเหวินชิงผันแปร

เขายอมรับ ตอนที่เขายังหนุ่มนั้นยุ่งแต่เรื่องงาน สำหรับ ครอบครัว ไม่ได้ใส่ใจมากพอ
คุณจะให้เขายอมรับผิด เป็นไปไม่ได้

เขาก็เป็นคนนิสัยแบบนี้ อาจจะตระหนักถึงความผิดของตัวเอง แต่จะให้เขาก้มหัวขอโทษง้อคุณและพูดคำว่าขอโทษนั้น เขา กลับทําไม่ได้

เหวินชิงเดินเข้ามา หยิบกระดาษทิชชู่ให้หลี่จิ้งเช็ดน้ำตา “พอแล้ว”

หลี่จิ้งหันมาไม่พูดอะไร

เหวินชิงถอนหายใจ “อายุปูนนี้แล้ว ต้องให้ผมมาง้อคุณอยู่ หรอ?”

นํ้าตาของหลี่จิ้งไหลลงมาเยอะกว่าเดิม คนคนนี้ก็ตรงแบบนี้ หลี่จึงไม่เคยสงสัยในความรู้สึกของเขา สมมุติว่าหมูสามารถปีนต้นไม้ได้ เขาก็ไม่มีทางนอกลู่นอกทาง แน่นอน เพียงแค่ไม่เข้าใจความอ่อนโยน

ชีวิตครึ่งชีวิตแล้ว หลี่จึงเข้าใจนิสัยของเขาเป็นอย่างดี อดไม่ ได้ที่จะถอนหายใจ อยากให้เขาแก้ไขนั้นคงเป็นเรื่องยาก ที่พูด ว่าจะหย่านั้นก็แค่ขู่เขาเท่านั้นแหละ จะหย่าได้จริงๆรึไง?

แต่ความน้อยอกน้อยใจในใจนั้นคือเรื่องจริง

ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่โหยหาความรัก

เธอก็เหมือนกัน เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดา

เธอผลักเหวินชิงออกไป หันหลังและเดินเข้าห้องไป
เหวินซึ่งยืนอยู่ที่ห้องรับแขก จะเข้าไปก็ไม่ถูก จะออกไปก็ไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร แก่ขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาถอนหายใจแรงและนั่งลงบนโซฟา และก็ไม่ได้ไปหาจงจึงห้าว

หลีจ้านออกจากตระกูลเหวิน ไม่ได้ไปหาจงจึงห้าว แต่ไปหาซู จําน

ขณะนี้ซูจ้านได้ร่างเอกสารฟ้องร้องเสร็จแล้ว และเตรียมที่จะ ไปศาล บังเอิญโดนซูจ้านหยุดไว้พอดี

“ซูจ้าน ผมขอคุยกับคุณสักหน่อยได้ไหม?”

“ไม่มีเวลา” ซูจ้านปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ตอนนี้เขายุ่งมาก ไม่มี เวลาคุยกับเขา

หลี่บ้านไม่สนใจ ลากซูจ้านไปยังที่ที่ไม่มีคน ซูจ้านมองเขา “ตอนนี้ผมยุ่งมาก อย่าวุ่นวาย

หลี่บ้านเดินไปข้างหน้าต่อไป และพูดขึ้นว่า “ผมไม่ได้วุ่นวาย ซูจ้านเห็นว่าเขาดูรีบร้อนมาก จึงเดินตามเขาไป

เมื่อเดินไปถึงสนามหญ้า สถานที่เงียบๆแห่งหนึ่งหลีจ้านจึง หยุดฝีเท้า เขามองซูจ้านอย่างจริงจัง “บอกผมมา ใครพยายาม จะทําร้ายพี่สะใภ้?”
บ้านขมวดคิ้ว แล้วถามกลับประโยคหนึ่ง “คุณไม่รู้หรอ?”

ในความคิดของเขา เรื่องที่เหวินชิงทำ ในฐานะลูกชายหลีบ้าน ไม่ควรที่จะไม่รู้

หลี่จ้านหรี่ตา “เป็นพ่อของผม?” เขาไม่แน่ใจและลังเลที่จะพูด แน่นอนว่าเขาไม่หวังว่าเรื่องนี้จะ

เกี่ยวข้องกับเหวินชิง

แน่นอนว่าคำตอบของซูจ้านราวกับเขาถูกเอาไม้ทุบหัว “คุณรู้ อยู่แล้วยังจะมาถามผมอีก?

หจ้านสติหลุดไปสองสามวินาที ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เหวินชิงทำไมถึงทำแบบนี้?

“เฮ้ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” ซูจ้านตบไหล่หลี่จ้าน “ผมจะต้อง ไปแล้ว มีเรื่องสำคัญอยู่” ซูจ้านหันหลังแล้วเดินจากไป เหมือน เขาจะคิดอะไรออกจึงหันกลับมามองหลีจ้าน “ถ้าคุณมีเวลา ก็ กลับไปโน้มน้าวคุณพ่อคุณบ้างนะ มีเรื่องอะไรที่ไม่สามารถพูด คุยกันได้ จะต้องทำร้ายความรู้สึกกันด้วย”

หลี่จ้านสบถอย่างเย็นชา “เขาเอาตัวเองเป็นใหญ่ เคยฟังคำ พูดใครที่ไหน?”

ซูจ้านมองตาเขาก็รู้ว่าหลี่บ้านคงทำอะไรไม่ได้ มือหนักๆของ เขาตบไปที่ไหล่ของหลี่จ้าน “ดูแลตัวเองด้วย”

ด้านหนึ่งคือพ่อแท้ๆ ส่วนอีกด้านคือจงจึงห้าว คิดว่าตอนนี้เขาคงเสียใจยิ่งกว่าใคร

พูดจบซูจ้านก็รีบเดินจากไป

“ซูจ้าน คุณรู้ไหมว่าผมจะไปพบพี่สะใภ้ได้ที่ไหน?” ตอนนี้เขา อยากพบหลินซินเหยียน ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง

ซูจ้านอยากจะพูด แต่ก็รีบปิดปากเงียบ “ผมไม่รู้ ตอนนี้ร่างกายหลินซินเหยียนยังไม่ดี ไม่เหมาะที่จะถูกรบกวน จงจิ้งห้าวรู้เข้า คงจะไม่ต้องการให้เขาไปรบกวนหลินซินเหยียน แน่นอน

ท่าทางของซูจ้านเห็นได้ชัดว่ารู้ หลีจ้านขัดขวางทางเดินของ เขาไม่ให้เขาไป “ถ้าคุณไม่บอกผม ผมก็จะไม่ให้คุณไป ”

ซูจ้านมองเขา “คุณทำไมทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้ล่ะ?”

หจ้านไม่สนใจ ซูจ้านไม่บอก เขาก็จะขัดขวางทางเดินของ

เขา

ซูจ้านเองก็ไม่รู้จะทำยังไง “ผมจะบอกคุณ แต่คุณห้ามบอกพี่ ชายของคุณ ว่าเป็นผมที่บอกคุณ

หลี่จ้านตอบ “รู้แล้ว”

ในที่สุดจ้านก็บอกว่าหลินซินเหยียนอยู่โรงพยาบาล หลี่จ้าน ถึงจะปล่อยเขาไป

หลังจากที่แยกจากซูจ้าน หลี่บ้านก็ตรงไปที่โรงพยาบาลที่หลิน ซินเหยียนพักอยู่
เขาจอดรถเสร็จเรียบร้อย เดินเข้าไป ชั้นที่หลินซินเหยียนพัก อยู่ถูกปิดเอาไว้

คนนอกไม่สามารถเข้าไปได้

มีเจ้าหน้าที่ตำรวจ อีกทั้งยังมีการ์ดที่จงจึงห้าวจัดเข้าไปเพื่อ รักษาความปลอดภัย ทุกทางเข้า มีคนเฝ้าอยู่

“ผมเป็นเพื่อนของคุณหลิน กรุณาแจ้งเธอให้ผมด้วย เธอจะ ต้องพบผมเป็นแน่” ไปยื่นหนังนั่งบนเก้าอีวีลแชร์ ข่าวของหลิน นเหยียนโด่งดังมาก เขาเองก็รู้แล้ว เพียงแค่หาที่อยู่ปัจจุบันของ หลินซ๊นเหยียน จะต้องใช้เวลาสักพัก

หจ้านที่อยู่ไกลๆเห็นคนกำลังถูกห้ามไม่ให้เข้าไปอยู่ตรงทาง เข้า เขาเดินเข้าไปใกล้ๆดูไปยื่นหนึ่ง ใบหน้าที่ไม่รู้จักแม้แต่น้อย “คุณเป็นใคร?”