บทที่390 ผลการตรวจสอบที่ไม่มีอันตราย

“คุณผู้หญิง” กวนจิ้นเปิดประตูให้หลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนมองเขาแล้วถามอย่างประหลาดใจ “นายมา อยู่ที่นี่ได้ยังไง?

“ประธานจงให้ผมมาครับ” กวนจิ้นพูด

จงจึงห้าวให้กวนจิ้นมาหาคนก่อน เตรียมผู้เชี่ยวชาญให้จาง จื่อจิ่น ในการตรวจ และไม่ต้องต่อคิวรอด้วย

“พวกคุณมากับผมเถอะ ผมเตรียมไว้หมดแล้วครับ” กวนจิ้น เดินนําทางไปข้างหน้า

หลินซินเหยียนพยุงจวงจื่อจีนแล้วเดินตามเขาเข้าไปในโรง พยาบาล พวกเขาไม่ได้ต่อคิวรอที่ชั้นล่าง แต่ขึ้นไปหาหมอ โดยตรง เวลานี้หน้าห้องมีคนเยอะมาก กวนจิ้นเข้าไปพูดคุยกับ หมอไม่กี่ว่า ก็ให้จวงจื่อจีนแทรกแถวเข้าไปก่อนแล้ว

เวลาอยู่ข้างนอกของจวงจื่อจีนมีจำกัด เพราะฉะนั้นก็เลยต้อง รีบเตรียมการตรวจสอบ

กวนจิ้นได้ไปเจอคณบดีแล้ว ได้ทำเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

ขอแค่บอกหมอก็พอ

จวงจื่อจีนให้ความร่วมมือเป็นอย่างมาก แต่มีข้อแม้หนึ่งอย่าง คือ จะอยู่ในห้องตรวจคนเดียว
ขนาดหลินซินเหยียนเองก็ไม่ให้อยู่ข้างใน

“แม่ ทำไมหนูจะอยู่ข้างในไม่ได้? ” หลินซินเหยียนไม่เข้าใจ “แม่มีอะไรกำลังปิดบังหนูอยู่ใช่ไหม?

“แม่จะมีอะไรที่ปิดบังลูกได้ล่ะ? ” จวงจื่อจีนมองลูกอย่าง เฉยเมย ไม่เผยอารมณ์อะไรออกมาเลย “คนอื่นไม่รู้สถานะของ ฉันตอนนี้ เธอไม่รู้หรอ? ฉันแค่ไม่อยากให้มีคนอยู่ต่อหน้าฉัน ไม่ อย่างนั้นฉันไม่สามารถบอกอาการของตัวเองให้หมอได้ละเอียด ฉันมาโรงพยาบาลกับเธอแล้ว ฉันจะปิดบังอะไรได้อีก? ”

“หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” หลินซินเหยียนอยาก อธิบาย

“ในเมื่อไม่ใช่ ลูกก็รอแม่อยู่ข้างนอก” จวงจื่อนพูดจางๆ ไม่มี วี่แววของความโกรธเลย แต่กลับเป็นสีหน้าที่ไม่ธรรมชาติ

หลินซินเหยียนเองก็ไม่ได้ห้ามต่อ พูดว่าหนูรอแม่อยู่ข้างนอก

นะ เสร็จแล้วก็เดินออกมา

จวงจื่อจีนตอนนี้เป็นคนที่มีโทษ หลินซินเหยียนคิดว่าเธอมี ภาระในใจ ก็เลยยอมออกมา

ประตูห้องคลีนิกปิดลง จวงจื่อจีนนั่งลงไปบนเก้าอี้ เธอมอง หน้าหมอไว้ “ขอโทษนะคะที่รบกวนเวลา

หมอบอกคำเดียวว่านี่เป็นหน้าที่ของพวกเรา

“ร่างกายของฉันฉันรู้” จวงจื่อจีนยอมมา แค่อยากจะให้หลิน นเหยียนวางใจ
“ฉันมีพี่ชายคนหนึ่ง เสียชีวิตเพราะมะเร็ง”

หมอจดค่าพูดของจวงจื่อจีนไว้บนประวัติคนไข้ แล้วถามว่า “พ่อแม่คุณล่ะ?

“พ่อฉันมี”

เพราะอย่างนั้นเธอรู้ ตอนที่ร่างกายตัวเองเกิดปัญหา เธอก็เดา

ได้แล้ว

หมอเงยหน้ามองเธอ “ก็หมายความว่า คุณสงสัยว่าตัวเองก็

จวงจื่อจิ่นพยักหน้า

“คนเมื่อกี้เป็นลูกสาวของฉัน ฉันไม่อยากให้เธอรู้ไม่ว่าผลจะ เป็นยังไง หมอออกผลการตรวจที่ไม่มีอันตรายของฉันให้เธอชุด หนึ่งได้ไหม”

หมอไม่กล้าตัดสินใจ ก็เลยรับปากไว้ก่อน “ได้”

“ถ้าอย่างนั้นฉันเปิดผลการตรวจให้คุณ” หมอก้มหน้าลงและ เขียนรายละเอียดการตรวจต่างๆ ลงไปบนรายการที่จะตรวจสอบ

“ฉันมาตรวจตอนนี้ ผลจะออกเมื่อไหร่? ” จวงจื่อจิ่นถาม

หมอคิดไปสักพัก เพราะว่าเธอสงสัยว่าตัวเองจะเป็นมะเร็ง เพราะฉะนั้นที่จะตรวจก็เยอะ ผลบางอันก็จะออกมาช้า แต่คำนึง ถึงความสัมพันธ์ของเบื้องบน น่าจะเร่งให้เธอได้ เพราะฉะนั้น อย่างน้อยก็ อย่างน้อยก็ต้อง 1 อาทิตย์”
“ไม่ว่าผลเป็นยังไง ก็รบกวนคุณช่วยออกผลตรวจที่ฉันไม่เป็น อะไรให้ลูกสาวฉันด้วยนะ” จวงจื่อจีนพูดอีกรอบ กลัวว่าหมอจะ

หมอพยักหน้าอีกครั้ง เอารายการตรวจยื่นให้เธอ ไปทำการ ตรวจเถอะ”

จวงจื่อจีนรับมาแล้วพยักหน้า “ขอบคุณนะ

เธอเปิดประตูลงเดินออกมา หลินซินเหยียนรอเธออยู่ที่หน้า

ประตู

เห็นจวงจื่อจิ่นออกมา เธอรีบเดินเข้าไปหา

จวงจื่อจีนยิ้มอย่างสบาย “หมอก็บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไรมาก ไปทำการตรวจก็เสร็จแล้ว ไปเถอะ ลูกไปกับแม่”

กวนจิ้นตามไปด้วย เพราะจัดเตรียมไว้หมดแล้ว ตรวจก็ได้

ตรวจก่อน ไปเจาะเลือดก่อน เอกซเรย์…

หลังจากทําการตรวจสอบลงมาก็ใช้เวลาไป 2 ชั่วโมงกว่า หลังจากตรวจเสร็จ รอเอาผลก็พอแล้ว

“พวกคุณกลับไปก่อนเลยครับ ผลตรวจเดี๋ยวผมเอาให้” กวนจี้

นพูด

หลินซินเหยียนคิด ที่นี่กวนจิ้นคุ้นเคย ให้เขาเอาผลตรวจ เหมือนกัน

“อย่างนั้นก็ได้ พวกเรากลับไปก่อน
หลินซินเหยียนพาจวงจื่อจิ้นกลับไป

ตอนที่กวนจิ้นเตรียมจะไปเอาผลตรวจที่ออกมาวันนี้ หมอท่าน นั้นที่ตรวจให้จวงจื่อจิ่นได้ไปหากวนจิ้น

เรื่องนี้เธอไม่กล้าปิดบัง

“เรื่องของผู้ป่วยเมื่อกี้ ฉันอยากจะพูดกับนายหน่อย

กวนจิ้นยืนนิ่งแล้วพูด “เชิญพูด”

“ผู้ป่วยท่านนั้นสงสัยว่าตัวเองเป็นมะเร็ง เพราะว่าพ่อกับพี่ชาย ของเธอก็มีประวัติโรคนี้ และพี่ชายของเธอก็เสียชีวิตไปเพราะ โรคนี้ โอกาสที่เธอจะเป็นก็สูงมากด้วย” หมอพูด

“แบบนี้สามารถมั่นใจว่าเป็นพันธุกรรมได้ไหม? ” กวนจิ้น ถามอย่างจริงจัง

หมอตอบอย่างเคร่งขรึม “ถ้าเธอเป็น ถ้าอย่างนั้นโอกาสที่จะ

เป็นกรรมพันธุ์ก็จะสูง”

กวนจิ้นบอกรู้แล้ว

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ว่าทำไมจวงจื่อจีนถึงได้ให้หลินซินเหยีย นออกไป

“แล้วก็ เมื่อเธอได้ให้ฉันปิดบังลูกสาว 160…….”

“ผมรู้แล้ว ผมจัดการเอง” กวนจิ้นพูด

“อย่างนั้นก็ดี” หมอหันหลัง “ฉันยังมีคนป่วยอีกเยอะ ฉันไป ก่อนละ”
“ขอบคุณครับ” กวนจิ้นพูด

หมอสะบัดมือ แล้วเอามือทั้งสองข้างใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อ คลุมสีขาว เดินไปทางห้องผู้ป่วยนอก

กวนจิ้งเดินไปตรงทางบันได ตรงนี้ไม่ค่อยมีคน เงียบด้วย เขา โทรไปให้จงจิ่งห้าว

ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง เขาก็ต้องแจ้งให้จงจึงห้าว

จงจิ่งห้าวนั่งเงยหน้าอยู่บนโซฟา หลินลุยซีนั่งหันหน้าเข้าหา เขาในอ้อมกอด มือเล็กทั้งสองข้างคล้องคอของเขาไว้ พูดคุยกับ

เขา

“แด๊ดดี้ ต่อไปยายกลับมา จะมาอยู่ทอาศัยอยู่ที่นี่ก็ได้ใช่

ไหม?”

เด็กสาวน้อยเอียงหัว หน้าตาจริงจังมาก

จงจิ่งห้าวบีบจมูกเล็กๆ ของเธอ “ฟังที่ลูกพูดหมดเลย”

“ถ้าอย่างนั้น ให้ยายมาอยู่กับหนู อย่างนี้หนูก็สามารถอยู่กับ ทุกคนร่วมกันได้ หนูก็เป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว”

ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของจงจึงห้าวก็ดังขึ้น

มือหนึ่งของเขาอุ้มลูกสาวไว้อีกมือหนึ่งเอาโทรศัพท์ออกมา บนนั้นแสดงเป็นชื่อของกวนจิ้น เขากดปุ่มรับสายแล้วเอา

โทรศัพท์แนบหู

“คุณผู้หญิงได้พาจวงจื่อจิ่นไปแล้วครับ” พอโทรติด กวนจิ้นก็พูด

จงห้าวยิ้มๆ ทีหนึ่ง

“จวงจื่อจิ่น……… กวนจิ้งไม่จะว่า “ตระกูลของมีกรรมพันธุ์ก่อมะเร็ง ถ้าเธอเป็นมะเร็ง ติดต่อทางตระกูลได้

แต่ว่าถ้าเป็นกรรมพันธุ์จริงๆ หลินซินเหยียน ลูกคลอด……….

อยู่จงห้าวก็จับโทรศัพท์แน่น หางตาของเขาลากยาว

สำหรับ

เสียงเขามาก ฉันแล้ว”

ตอน

ว่าใช่กรรมพันธุ์

ทุกอย่างรอผลออกมาแล้วค่อยว่ากัน

ตัดสาย จิ่งห้าวเอาโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างใช้นิ้วเกี่ยวคาง ของลูกสาว ตั้งใจมองหน้าตาของเธอ เธอดวงตาที่สะอาด เหมือนดาวท้องใบหน้าที่ขาวใส เหมือนหน้าตาน่ารักเอ็นดู

เขาหอมหน้าผากของลูกสาวแล้วดึงเธอเข้าอ้อมกอดเธอดั่งนางแข็งแรงจากพวกเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ