บทที่325 มาอยู่ในมือคุณได้ยังไง

หลินซินเหยียนวิ่งหนีไปตอนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยประกายไฟ นี่เป็นปีที่ไม่ธรรมดา เกิดเรื่องราวมากมาย แต่ละเรื่องล้วนเกิน ความคาดหมายของเธอ ปีนี้ จะโชคดี หรือว่าโชคร้าย เต็มไป ด้วยเรื่องไม่คาดคิด เต็มไปด้วย—เซอร์ไพรส์!

เธอจับมือเด็กทั้งสองคน ยืมท่ามกลางท้องฟ้าสีขาว เงยหน้า มองความงดงามบนฟ้า

เสื้อโค้ทของจงจิ่งห้าวติดเต็มไปด้วยหิมะ เขายืนอยู่ตรงนั้น มองเงาของทั้งสามคนที่อยู่ไม่ไกล เงาใหญ่หนึ่งเงาเล็กสอง

ปีนี้ สำหรับเขา ทําไมจะไม่พิเศษล่ะ?

ทําไมจะไม่—เซอร์ไพรส์!

คืนสิ้นปีก็ต้องเคาน์ดาวน์ พวกเขาเล่นด้านนอกอยู่นานถึงจะ กลับบ้าน ผลักเปิดประตูบ้าน ไอความร้อนก็แผ่ออกมา จงเป็ งกับเฉิงซิ่วนั่งดูทีวีบนโซฟา ในทีวีออกอากาศเกี่ยวกับปาร์ตี้ ฉลองวันตรุษจีน ป้าหยูกับคนใช้อีกคนเตรียมผลไม้และผลไม้อบ แห้งมาเยอะแยะวางจนเต็มโต๊ะ

ไม่รู้ว่าเล่นกันนานเกินไปหรือเปล่า มื้อค่ำย่อยไปหมดแล้ว พอ เด็กทั้งสองคนกลับถึงบ้าน ก็กินอีกรอบ แถมยังดูทีวีไปด้วย

เวลาเที่ยงคืน เสียงเคาะระฆังปีใหม่ดังขึ้น
เข้าปีใหม่แล้ว

เด็กทั้งสองคนตื่นเต้นดีใจมากจนไม่ยอมนอน สุดท้ายวันที่ สองก็ตื่นไม่ไหว

เพราะงั้นวันที่หนึ่งของปีใหม่ เด็กทั้งสองคนอยู่บนเตียงผ่าน

ต้นปีวันที่สองเป็นวันเกิดของหลินซินเหยียน หลินซีเฉินซื้อเค้กก้อนใหญ่มหึมาก้อนหนึ่งให้เธอ

ตั้งแต่เกิดเด็กทั้งสองคนออกมา หลินซินเหยียนก็ไม่เคยฉลอง วันเกิดเลย เธอผ่านความเจ็บปวดจากการคลอดลูกมา เข้าใจดี ว่าวันเกิดเธอ เป็นวันที่ยากลำบากของมารดา

ดังนั้นที่ผ่านมาทุกปีที่ฉลองวันเกิด เธอจะไม่ซื้อเค้ก ไม่ไป เตือนใคร เพียงแค่ซื้อของขวัญสักชิ้น ให้จวงจื่อจีนเท่านั้น

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า หลินเฉินจะซื้อเค้กก้อนใหญ่ขนาดนี้ให้ เธอ มี8ชั้นเต็มๆ ชั้นบนสุดเป็นตุ๊กตาสวมชุดแต่งงาน

ไม่ผิดหรอก เป็นตุ๊กตาสวมชุดแต่งงาน นี่มันไม่เหมือนเค้กวัน เกิดเลย เหมือนกับเค้กแต่งงานมากกว่า

“สวยมั้ยครับ?”หลินซีเฉันถาม

หลินซินเหยียนพยักหน้า “สวยจ้า แต่ว่าแปลกๆนิดหน่อย” หลินซีเฉินชี้ไปยังตุ๊กตาที่อยู่บนสุด “หม่ามีว่าเธอดูแปลกหรอ?”
ไม่รอให้หลินซินเหยียนตอบว่าใช่ เขาก็อธิบายขึ้นมาก่อน “หม่ามี้เป็นดีไซเนอร์ ออกแบบชุดแต่งงาน ให้คนอื่นมาตั้ง มากมาย แต่ว่าตัวเองกลับไม่เคยได้สวม ผมอยากให้หม่ามีได้ สวมสักครั้ง ผมคิดว่า ถ้าหม่ามีสวมจะต้องสวยที่สุดแน่ๆ”

หลินซินเหยียนไม่เคยสวมชุดแต่งงานมาก่อน หลินเฉินได้ยิน มาจากจวงจื่อจิ่น

มีครั้งหนึ่ง หลินซินเหยียนออกแบบชุดแต่งงานชุดหนึ่งให้กับ ลูกค้าคนหนึ่ง สวยมากๆ หลินเฉินพูดออกมาว่า “หม่ามีสวมจะ ต้องสวยกว่าแน่ๆครับ”

จวงจื่อจีนยืนหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ

หลินซีเฉินถามแบบเลี่ยงๆ ถึงรู้ว่า ที่แท้หลินซินเหยียน แต่งงาน แม้แต่ชุดเจ้าสาวก็ไม่ได้สวม

ในใจอดนึกดูถูกจงจึงห้าวไม่ไหว ไอ้คนซึ่งก

จงจิ่งห้าวยืนรับโทรศัพท์ที่ริมหน้าต่าง เป็นเส้นเผยซวนที่โทร มา ผลออกมาแล้ว หลินกั๋วอันไม่ได้เสียชีวิตอย่างกะทันหัน แต่ว่า ถูกวางยาพิษ ในอาหารมีสารไนไตรท์

“จากคําบอกเล่าของคนใช้ จวงจื่อจีนทำอาหารให้หลินกั๋วอัน ด้วยตัวเองสามมื้อ ในหนึ่งวัน เธอมีโอกาส และมีแรงจูงใจ ตอนนี้ จวงจื่อจีนถูกคุมขังไว้อย่างเป็นทางการ รอถูกตรวจสอบ”

สายตาของจงจิ่งห้าวมองกลับมา มองภาพภายในห้องรับแขกนัยน์ตาเคร่งขรึม
“ฉันที่เป็นตำรวจคดีอาญา สำหรับเรื่องแบบนี้ จะทำส่งเดชไม่ ได้ แน่นอน ฉันรู้สถานะของเธอ ที่พอจะทำได้ก็คือ พยายาม ทำให้กลายเป็นฆ่าโดยไม่เจตนา อีกอย่างมีฉันอยู่ ฉันไม่มีทาง ปล่อยให้เธอลำบากหรอก หลินกั๋วอันถึงจะผิดก็จริง เธอทําแบบ นี้มันผิดกฎหมาย ทางพี่สะใภ้

ตั้งใจฆ่าคนกับฆ่าคนโดยไม่เจตนา ความผิดห่างกันมาก

“ปิดเงียบไว้ก่อน”เขายังคิดไม่ออกว่าจะบอกหลินซินเหยียน ยังไง ตอนนี้พวกเขามีความสุขกันขนาดนี้ เขาไม่อยากไปรบกวน

ยิ่งไม่อยากไปทําลายบรรยากาศ

“ฉันเข้าใจแล้ว”เสินเผยชวนกล่าว จงจิ่งห้าววางสายโทรศัพท์ แล้วเดินเข้ามา เมื่อกี้เขาได้ยินที่หลินซีเฉินพูด สายตาเลยหยุดอยู่ที่ตุ๊กตาตัว

“แด๊ดดี้”

“อื้ม?”

เด็กหญิงกวักมือเรียกเขา “ก้มลงมาหน่อย หนูมีความลับจะ

บอก”

จงจึงห้าวก้มตัวลงอย่างเชื่อฟัง เอาหูเข้าไปใกล้เธอ

“ความลับก็คือหนู…”

มือที่ซ่อนอยู่ข้างหลังของเธอเอื้อมออกมา ทาเค้กลงบนหน้าจงจิ่งห้าว

“ความลับก็คือหนูอยากจะทาเค้กบนหน้าแด๊ดดี้ค่ะ ฮิฮิ…

จงจิ่งห้าวเงิบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา “เจ้าเด็กน้อย จอมแสบ”

เด็กหญิงน้อยหัวเราะอย่างมีความสุข

“คุณไม่ให้ของขวัญหม่ามีหรอ?”หลินซีเฉินจงใจพูด เขาคิดว่า จงจิ่งห้าวไม่น่ารู้วันเกิดของหลินซินเหยียน

พอได้ยินคำพูดของลูกชาย หลินซินเหยียนก็แอบคาดหวังอยู่ ในใจนิดหน่อย

จงจึงห้าวลังเลอยู่สักพักแล้วตอบเบาๆว่า “ไม่ได้เตรียม หลินซีเงินก็หน้าหงิกขึ้นมาทันที “คุณอย่าคิดว่าหม่ามีของผม จะต้องการแค่คุณเท่านั้นนะ

หลินซินเหยียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ว่าพอคิดดูเขาก็เป็นคน แบบนี้ คงจะไม่เตรียมของขวัญให้ใครหรอก หากว่าเตรียมสิ เธอ ถึงจะรู้สึกว่าแปลก

จงจิ่งห้าวมองหลินซินเหยียน ยิ้มกริ่มแล้วพูดว่า “ใครกล้าเอา เธอไป?”

ใครกล้าเอาไป เขาจะถลกหนังคนนั้น

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ”หลินซินเหยียนพาเด็กทั้งสองคนไปล้าง หน้าล้างมือ เล่นซะครีมเต็มตัวไปหมด
“หนูยังอยากเล่นอยู่” หลินลุยซีไม่ยอมไปล้าง

“เดี๋ยวอีกสักพักป้าพาเธอไปล้างเองค่ะ” ป้าหยูเดินเข้ามาบอก

หลินซินเหยียนคิดอยู่สักพัก ก็คงต้องตามนั้นแหละ บนตัวเธอ มีครีมติดอยู่ เลยขึ้นไปเปลี่ยนชุดใหม่ข้างบน ในห้องไม่มีคน เธอหยิบเสื้อออกมาจากลิ้นชัก ยืนอยู่ตรงหน้าลิ้นชักแล้วถอดเสื้อ บนตัวที่เปื้อนครีมออก ไม่รู้ว่าตอนที่เธอพึ่งขึ้นมา จงจึงห้าวก็ตาม ขึ้นมาด้วย

จงจิ้งห้าวผลักประตูเข้ามา ก็เห็นเธอเปลือยท่อนบน รอยเขียว แถวเอวยังไม่จางหายไปจนหมด ผิวของเธอขาวเนียน ตรงนั้น ก็เลยชัดเจนเป็นพิเศษ ไม่นานเธอก็สวมเสื้อสเวตเตอร์ บดบัง สายตาจากเขา

หลินซินเหยียนจัดคอเสื้อเรียบร้อยแล้ว หมุนตัวกลับก็เห็นจง จึงห้าวยืนอยู่หน้าประตู รีแอคชั่นแรกของเธอก็คือถาม “คุณขึ้น มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“คุณขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมก็ขึ้นมาแล้ว? “เขาตั้งใจใช้ประโยคย้อน ถาม

หลินชินเหยียนขมวดคิ้ว หมายความว่า ตอนที่เธอเปลี่ยน เสื้อผ้าเขาก็เห็นหมดเลย?

ถึงแม้ว่า ทั้งสองคนจะเคยสวีทกันมาแล้ว แต่พอคิดถึงเมื่อกี้ ตัวเองถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขา ในใจก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา ปิดประตูห้อง มองใบหน้าที่แดงเล็กน้อยของเธอ ใช้นิ้วเกี่ยวผมเธอขึ้นมา “หน้าแดงหรอ?” “เปล่า”หลินซินเหยียนเบือนหน้า

“ไม่ต้องเขินหรอก ยังไงซะ ร่างกายของคุณ มีตรงไหนที่ผมไม่ เคยเห็น?”

คนคนนี้!

หลินซินเหยียนจ้องเขาตาเขม่ง “คุณไว้หน้ากันหน่อยได้มั้ย?”

“ผมไม่ให้คุณเสียเปรียบหรอก”เขาผายอก เอาเธอเข้ามาอยู่ ในอ้อมกอด แนบชิดที่ข้างหูของเธอ ตอนกลางคืน ผมจะให้คุณ ดูผม” ไม่รอให้หลินซินเหยียนลงไม้ลงมือ ยัดกล่องเล็กๆกล่อง หนึ่งเข้าไปในมือเธอ “นี่คืออะไร?”

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง ยกมือขึ้นมา เป็นกล่องกำมะหยี่สีฟ้า กล่องหนึ่ง ไม่ใหญ่ ทรงสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน ไม่มีอะไรประดับ ประดาอีก เรียบหรูดูแพง

“เปิดดูสิ”

หลินซินเหยียนกะพริบตา ไม่อยากจะเชื่อ “ให้ฉันหรอ?”

เขาตอบลืมอย่างตั้งใจ

หลินซินเหยียนเปิดออกต่อหน้าสายตาวิบวับของจงจิ่งห้าว ด้านในเป็นแหวนเพชรเม็ดใหญ่หนึ่งวง ทรงวงรี สีชมพู

ขนาดเท่าไข่นกพิราบสมชื่อ

“ดวงดาราสีชมพู?”
ครั้งนี้เปลี่ยนมาเป็นจงจิ่งห้าวที่ตกใจแทน “คุณรู้จัก?”

“ฉันเคยเห็นที่งานประมูลจิวเวลรี่แห่งศตวรรษ มันถูกตั้งชื่อว่า ดวงดาราสีชมพู รูปทรงรี เป็นเพชรสีชมพูไร้ที่ติ ปี2017ผู้ ประกอบการเครื่องประดับที่มีชื่อเสียง ในประเทศซื้อมันมาใน ราคาสูงถึง71.2ล้านดอลลาร์สหรัฐ มาอยู่ในมือคุณได้ยังไง?